4. ดีที่สุด

เซียร่ามองหน้าของลีโอ เธอเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจกล่าวสิ่งที่เธอต้องการออกมา

“คือว่า..ข้าเคยชินกับการอาบน้ำมากกว่าการเช็ดตัว หากไม่เป็นการรบกวนมากเกินไปช่วยพาข้าไปส่งที่อ่างอาบน้ำหน่อยได้ไหมคะ?”

อันเดินทางไปจากที่นี่ราวหนึ่งสัปดาห์แล้ว และที่ผ่านมาท่านลีโอจะเตรียมน้ำใส่อ่างเล็กๆเอาไว้ให้เธอทำความสะอาดร่างกาย แต่ทว่ามันนานมากแล้วที่เธอไม่ได้อาบน้ำแบบจริงๆ จังๆ

เซียร่ารวบรวมความกล้าอยู่พอสมควรในการร้องขอเขา เธอรู้ดีว่านี่มันไม่เหมาะสมแต่ว่าเธอไม่ได้จะให้เขาเข้าไปอาบด้วยสักหน่อย..ถึงจะแอบคาดหวังอยู่ลึกๆ ในใจก็เถอะ

ลีโอมองเซียร่านิ่งๆ ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขน แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตกใจแต่ถึงอย่างนั้นมันก็อดไม่ได้ที่  เซียร่าจะยกมือขึ้นมาคล้องคอของท่านลีโอเอาไว้ เพราะเธอหวาดกลัวว่าจะตกลงไป

เขาพาเธอเดินออกมาหลังบ้านแทนที่จะเป็นในห้องอาบน้ำ และเมื่อได้ยินเสียงของลำธารรวมไปถึงเสียงน้ำที่กำลังไหล เซียร่าก็พอจะเดาได้แล้วว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไม

“แผลที่ข้าของเจ้านั่นเริ่มจะหายดีแล้ว เหลือเพียงแค่กระดูกหักเท่านั้นที่จะต้องใช้เวลาในการสมานกัน..”

เขาวางเธอลงในลำธารด้านหลังบ้าน เซียร่าช้อนสายตามองหน้าเขาและใบหน้าของเธอมันเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อเขาออกแรงดึงผ้าที่มัดอยู่ที่เนินอกของเธอออกช้าๆ รวมไปถึงการถอดผ้าที่มัดอยู่บนสะโพกของเธอ เซียร่ามั่นใจว่าน้ำในลำธารแห่งนี้มันใสมากและเขาจะต้องเห็นร่างกายของเธอไปทุกส่วนแล้วอย่างแน่นอน

อันที่จริงในตอนที่เขาพาเธอมาที่นี่ เขาก็น่าจะเห็นหมดทุกส่วนแล้ว เพราะฉะนั้นคงจะไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลเรื่องนั้นอีก

ลีโอเดินถอยหลังไปเพื่อให้เซียร่าได้นั่งอาบน้ำอย่างที่เธอกำลังต้องการ ร่างกายของนางและร่างกายของเขามันมีขนาดแตกต่างกันมาก จนเขาสามารถให้เพียงแค่สองนิ้วหักคอเล็กๆนั้นได้อย่างง่ายดาย

เขานึกหวนคิดไปถึงวันแรกที่เขาเดินเข้าไปหาเธอเพื่อทำการช่วยเหลือ

“อย่าส่งข้ากลับไป ดะ..ได้โปรด”

ข้างๆ นางคือถุงเงินและเสื้อผ้าไม่กี่ชุดในห่อผ้า ดูเหมือนนางจะหลบหนีออกมาจากที่ไหนสักแห่ง บ้านของนางอย่างนั้นหรือ และความสงสัยก็สั่งให้เขาใช้สัตว์ในปกครองออกไปตรวจสอบถึงที่มาของโฉมงาม

มีรถม้าคันหนึ่งพลิกคว่ำและผู้คนที่ล้มตายอยู่รอบๆรถม้า เป็นการลอบสังหารอย่างแน่นอน สิ่งที่เจ้าสิงโตตัวอ้วนคาบมาให้เขาคือตราสัญลักษณ์ของตระกูลแลนด์

แม่ทัพแลนด์ผู้โด่งดังและเกรียงไกร ไม่มีใครไม่รู้จักชายผู้ซึ่งอยู่ในสนามรบทั้งชีวิตอย่างแม่ทัพแลนด์หรอก และข่าวลือเกี่ยวกับวีรบุรุษผู้นั้นโด่งดังมากทีเดียว เขามีลูกสาวที่แสนงดงามอยู่ผู้หนึ่งทว่าเนื่องจากศัตรูของท่านแม่ทัพผู้เกรียงไกรมีมากเกินไปเขาจึงกักขังบุตรสาวเอาไว้ที่คฤหาสน์

ข่าวลือเรื่องน่ายินดียังไม่หมด เพราะว่าบุตรสาวของวีรบุรุษกำลังเดินทางไปเพื่อเป็นพระชายาแต่ทว่านางกลับต้องมาถูกลอบสังหาร..

และสตรีผู้นั้นมีชื่อว่า เซียร่า แลนด์

ความงดงามที่เจิดจรัสราวกับว่านี่คือการอาบน้ำของเทพีอโฟไดท์ ความสวยงามที่ขนาดสัตว์ป่าอย่างเขายังไม่อาจทำใจวางเฉยกับนางได้ แต่ทว่าเซียร่านั้นบริสุทธิ์ นางผุดผ่องราวกับน้ำในแม่น้ำแห่งนี้ ไร้พิษภัยอีกทั้งใสซื่อจนเกินไป

หากรับนางมาเป็นภรรยาหรือว่าคนรัก เขาเบื่อหน่ายกับการที่จะต้องตามปกป้องอย่างไม่รู้จักจบสิ้นนางจะเป็นภาระให้กับเขาอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้น..เขาจะไม่สนใจอีกทั้งจะรีบผลักไสนางไปให้พ้นบ้านของเขา

ด้วยใบหน้านั้นหากจะหาคนที่มาเป็นสามี เขาสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่ามันไม่ใช่เรื่องยากเลยจริงๆเพราะเมื่อนางเดินทางไปที่หมู่บ้านของเขา แวร์บีสต์ตัวผู้จะต้องให้ความสนใจกับนางอย่างล้นหลามเป็นแน่

เซียร่าหันหน้ามองท่านลีโอ เธอส่งยิ้มที่แสนไร้เดียงสาให้เขา ผมยาวสลวยเปียกชุ่มและมันกำลังลู่ไปตามแผ่นหลัง ผิวกายขาวนวลเนียนและเนินอกกลมกลึงที่ชวนให้สายตาจับจ้อง

ปลายถันอมชมพูที่ดูราวกับแต้มกุหลาบบนเนินเนื้อกลมกลึงได้รูปนั่น..กำลังตรึงสายตาของเขาเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว

“นานเกินไปแล้ว เจ้ายังไม่หายดีเพราะฉะนั้นจะต้องรีบขึ้นมาได้แล้ว”

เซียร่าหน้างอง้ำเพราะเธอกำลังรู้สึกสดชื่นมากๆ การมาอยู่ที่นี่แถมยังต้องอุดอู้อยู่ในห้องแบบนั้นมันชวนให้เธอรู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกิน แถมขาทั้งสองข้างก็ยังไม่สามารถเดินได้อีกต่างหาก

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น หากว่าคืนนี้เจ้าไม่มีไข้ พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้ามาอาบน้ำใหม่”

“หากว่าคืนนี้ข้าไม่มีไข้ พรุ่งนี้เรามาอาบน้ำด้วยกันนะคะ”

ลีโอถอนหายใจเล็กน้อย

“เซียร่าเจ้าคือหญิงสาวที่อยู่ในวัยพร้อมจะมีสามีแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าได้กล่าวเรื่องอะไรเช่นนี้ออกมาอีก”

เธอกะพริบตาถี่ๆ เพื่อมองหน้าเขา

“ก็ท่านลีโอไงคะ ว่าที่สามีของข้า”

เขามิได้กล่าวคำใดออกมา ลีโอใช้ผ้าคลุมร่างของเซียร่าเอาไว้ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาจากแม่น้ำ แต่ทว่าดวงตาของเธอนั้นก็ยังไม่ยอมมองทางอื่นเสียที มันเอาแต่จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเขา

“แผลนี้ ช่างสวยงามมากๆเลยนะคะ”

เธอใช้ปลายนิ้วไล้ไปบนแผลบนใบหน้าของเขา

“แผลนี้ข้าได้มาตอนที่แย่งชิงตำแหน่งเจ้าป่า เป็นรอยเกียรติยศที่บ่งบอกข้าว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้มันไม่ได้ง่ายเลย..”

“ว้าว สามีในอนาคตของข้าช่างเก่งมากจริงๆเลยนะคะ”

เขาหรี่ตามองใบหน้าที่กำลังแย้มยิ้มของเซียร่า ก่อนจะวางเธออย่างแผ่วเบาลงบนเตียง

“เซียร่าเจ้ารู้จักสิงโตดีมากแค่ไหน?”

เธอยังคงส่งยิ้มให้เขา ถึงเวลาที่จะแสดงความสามารถของตัวเองให้เขาเห็นแล้วว่าเธอศึกษาเรื่องนี้จากอันมามากแค่ไหน

“ข้ารู้ดีว่าสิงโตตัวผู้จะไม่หาอาหาร และการออกล่าจะเป็นหน้าที่ของตัวเมีย รอขาทั้งสองข้างของข้าหายดีก่อนนะคะ ข้าจะออกไปหาอาหารมาให้ท่านเอง!”

แววตาของเธอมันมุ่งมั่นจนเกือบจะทำให้เขาระเบิดหัวเราะออกมา

“ไม่ใช่แบบนั้นเพราะข้าชื่นชอบการล่าเหยื่อด้วยตัวเอง สิ่งที่ข้าจะบอกก็คือสิงโตไม่มีฤดูผสมพันธุ์เซียร่า..เพราะแบบนั้นสิงโตถึงได้ผสมพันธุ์ได้ทุกที่และทุกเวลา เรื่องนั้นเจ้าจะสามารถรับความต้องการของข้าไหวอย่างนั้นหรือ?”

รับรองได้เลยว่าร่างกายเล็กๆ ของนางจะต้องเจียนตายแน่ๆ เมื่อบอกกล่าวเรื่องที่ชัดเจนเช่นนี้ออกไปเขาหวังอย่างยิ่งว่าจะทำให้นางหวาดกลัวจนไม่กล้าเรียกขานเขาว่าสามีอีก

“นั่นมันก็ดีสุดๆ ไปเลยไม่ใช่เหรอคะ”

เพราะว่าเราอยู่ในป่า จึงไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องการหาเงินหรือว่าการสร้างฐานะ เธอจะสามารถเดินตามความฝันเรื่องการมีความรักที่เหมือนกับเทพนิยายก่อนนอนที่แม่นมเคยเล่าให้ฟังทุกคืน มีค่ำคืนที่แสนงดงามและลูกสิงโตที่น่ารัก