3 แค่อาหาร

ข่าวลือเรื่องการถูกลอบทำร้ายของบุตรีเพียงผู้เดียวของวีรบุรุษสงครามตระกูลแลนด์ แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไฟที่ลุกไหม้ไร่ข้าวโพด

ไม่มีใครเหลือรอดอีกทั้งแต่ละศพที่ถูกพบก็อยู่ในสภาพที่น่าเวทนา เพราะถูกลอบทำร้ายบนเขาระหว่างการเดินทางมาที่พระราชวัง ทำให้ศพบางส่วนถูกสัตว์ป่ากัดกินจนเหลือเพียงแค่โครงกระดูกเท่านั้น อีกทั้งบางศพก็ไม่อาจระบุเพศได้เลยว่าเป็นหญิงหรือชาย

“ไม่มีใครกล้าสงสัยเราเลยนะเพคะฝ่าบาท อาจจะเป็นเพราะว่าแม่ทัพแลนด์สร้างศัตรูเอาไว้เยอะมากจนจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าใครกันแน่ที่ลอบสังหารลูกสาวของเขา”

อาเดนยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ ใบหน้าที่ทรงเสน่ห์ขององค์รัชทายาทแสยะยิ้มขึ้นมา ก่อนที่เขาจะลูบผมสตรีที่อยู่เคียงข้างเบาๆ

“เรื่องนั้นต้องยกความดีความชอบให้เจ้า..ต้องการอะไรล่ะ เงินทองหรือว่าคฤหาสน์สักหลัง..”

แววตาที่เต็มไปด้วยความเสน่ห์หาช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าของอาเดน

“ต้องการ...ฝ่าบาทเพคะ”

อาเดนแสยะยิ้ม

“เช่นนั้นความต้องการของเรามันก็คงจะไปในทางเดียวกัน..มาเถิด เดินเข้ามาหาข้าสิ ข้าจะส่งมอบค่ำคืนที่เร่าร้อนให้เจ้าเอง”

….

แม่ทัพแลนด์เดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ ข่าวการตายของลูกสาวทำให้เขาต้องใช้เหล้าในการกล่อมนอนทุกคืน เซียร่านั้นงดงามราวกับแม่ของนาง เขาทั้งเป็นห่วงและหวงแหนจนความหวาดกลัวสั่งให้เขากักขังนางเอาไว้ที่คฤหาสน์แห่งนี้ เพราะที่ข้างนอกเต็มไปด้วยอันตราย เขาไม่อาจปล่อยให้ลูกสาวเพียงคนเดียวต้องพบเจอเรื่องราวที่เลวร้ายได้

ใครเลยจะล่วงรู้ว่านางจะต้องมาตายหลังจากที่เดินทางออกจากคฤหาสน์เป็นครั้งแรก ความรู้สึกผิดความเสียใจกัดกินหัวใจของเขาจนแทบจะกระอักเลือดออกมา แสดงว่าที่ผ่านมาคนผิดคือเขา คนผิดพลาดมากที่สุดคือเขาเอง เพราะเขาทำให้นางจะต้องมีสภาพเช่นนี้

เซียร่าลูกรัก.. ไม่ว่าลูกจะอยู่ที่ไหน หรืออยู่ในอ้อมกอดของพระเจ้า พ่อขอให้ลูกมีความสุข ได้โปรดช่วยมีความสุขมากกว่าในยามที่ลูกอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ด้วยเถอะนะ

…..

“ข้าเองก็เห็นว่าท่านเจ้าป่าอุ้มสตรีมา ในคืนนั้นหมอกหนามากก็จริงแต่สายตาของข้าไม่มีวันผิดพลาดอย่างแน่นอน”

โรซี่กล่าวออกมาพร้อมกับกินผลไม้ที่พึ่งหามาได้

“ข้าได้กลิ่นเลือดที่หอมหวาน นางจะต้องเป็นมนุษย์อย่างแน่นอน มนุษย์แสนขี้เหร่อีกทั้งยังผอมบาง”

เมื่อโมนากล่าวออกมา สตรีทั้งสามก็ถอนหายใจพร้อมๆ กัน

“เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลเพราะว่าท่านเจ้าป่าน่าจะแค่พาอาหารกลับมา”

แอลลี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม เพราะว่าเราคือลูกครึ่งแวร์บีสต์ที่อาศัยอยู่ภายใต้การดูแลของท่านเจ้าป่าลีโอ มีแวร์บีสต์ชนิดต่างๆ อาศัยอยู่ราวร้อยกว่าตัว และแอลลี่คือแวร์บีสต์กระต่าย

เธอหลงรักท่านเจ้าป่าที่เป็นสิงโตและอยากจะถูกร่างกายที่ใหญ่โตของเขาตะครุบสักครั้งในชีวิต แต่ทว่าท่านลีโอก็ไม่เคยชายตามองเธอเลย อันที่จริงท่านเจ้าป่าไม่เคยชายตามองใครเลยต่างหาก หรือว่าเขากำลังหาสิงโตตัวเมียที่สามารถหาอาหารมาให้เขาได้ หากว่าเป็นแบบนั้นเธอก็หมดสิทธิ์หวังเลยสิเพราะว่าเธอคือกระต่ายที่ลืมเรื่องการออกล่าไปได้เลย

“ข้าคิดว่าข้าอยากจะไปดูให้เห็นกับตา..”

โรซี่มองหน้ากับโมนา และแอลลี่

“เช่นนั้นเราควรจะรอจนกว่าจะถึงเวลาที่ท่านเจ้าป่าออกไปหาอาหาร”

ทั้งสามคนพยักหน้าพร้อมกันก่อนจะเริ่มแผนการเดินทางไปที่บ้านของท่านเจ้าป่า พวกเธอทั้งสามรอคอยให้ท่านลีโอเดินออกมาก่อนจะรีบวิ่งตรงไปที่หน้าต่างด้านข้างบ้าน และเมื่อมองเข้าไปผ่านทางหน้าต่าง พวกนางทั้งสามก็ต้องตกตะลึง

“พระเจ้าช่วยนั่นคือมนุษย์อย่างนั้นหรือ?”

มีหญิงสาวนั่งอยู่บนเตียง ผมยาวสลวยของนางถูกรวบเอาไว้ที่ด้านหลัง ดวงตากระจ่างใสราวกับดวงจันทร์ในยามค่ำคืน จมูกโด่งเป็นสันอีกทั้งริมฝีปากน้อยๆ นั่นกำลังยกยิ้มขึ้นมา นางกำลังอ่านหนังสือที่ถืออยู่ในมือ

ทั้งสามคนนั่งลงในทันที พร้อมกับมองหน้ากันด้วยสายตาเลิ่กลั่ก

“ไหนเจ้าบอกว่านางคืออาหารของท่านเจ้าป่าล่ะ ดูจากที่นางยังสบายดีและใบหน้าที่แสนงดงามนั่น ดูท่าจะเป็นอาหารบนเตียงล่ะไม่ว่า”

โมนาหรี่ตามองแอลลี่

“ก็เพราะว่าปกติแล้วท่านเจ้าป่าไม่เคยมองใครมาก่อน แต่ถ้าหากว่านางงดงามขนาดนั้น..ไม่นะ โรซี่ข้าไม่อาจยินยอมรับความเจ็บปวดได้หากว่าท่านเจ้าป่าจะแต่งงานมีคนรัก”

โรซี่เป็นเพื่อนกับแอลลี่มานาน นางรู้ดีกว่าใครว่าแอลลี่หลงรักท่านเจ้าป่ามาเนิ่นนานหลายปี

“เช่นนั้นเราจะต้องคิดหาแผนการ ทำให้สตรีผู้นั้นเห็นความน่ากลัวของที่ป่าแห่งนี้ อย่าลืมสิว่านางเป็นเพียงมนุษย์เท่านั้น และดูจากสภาพของนาง นางยังได้รับบาดเจ็บอยู่ อย่าพึ่งคิดมากสิแอลลี่บางทีท่านเจ้าป่าอาจจะมีเมตตาต่อนางเพราะว่านางบาดเจ็บก็ได้”

แอลลี่เช็ดน้ำตาก่อนจะมองเข้าไปด้านในบ้านของท่านเจ้าป่าอีกครั้ง เธอพยายามจับเส้นผมที่ฟูฟ่องให้มันเสยไปด้านหลัง

“เจ้าคิดว่าระหว่างข้ากับนาง..ใครงดงามมากกว่ากัน”

โรซี่และโมนาถึงกับอึ้งกับคำถามของสหาย สุดท้ายโมนาส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับแอลลี่ แอลลี่คือแวร์บีสต์กระต่ายที่มีผิวสีน้ำตาลเข้ม ส่วนผมของนางก็ฟูขึ้นมาเพราะไม่ได้รับการหวีมาเป็นระยะเวลาหลายปีนางคือกระต่ายป่าตัวอ้วนขนสีน้ำตาล

“ต้องเป็นเจ้าอยู่แล้วเพื่อนรัก หญิงมนุษย์ผู้นั้นแค่มีผิวที่ขาวและใบหน้าพอดูได้เท่านั้น สะโพกของนางเล็กเช่นนั้นจะให้กำเนิดทายาทของท่านเจ้าป่าได้อย่างไรกัน เจ้าดีกว่านางอยู่แล้วเพื่อนรัก”

แอลลี่ยกยิ้มขึ้นมา

“เช่นนั้นก็แล้วไป รอนางหายดี ข้าจะมาดูเหตุการณ์อีกรอบว่านางคิดเช่นไรกับท่านเจ้าป่าของข้า!”

.......

ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ เซียร่าใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านหนังสือมากมายของอัน มีทั้งนิยายและหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรมากมายที่น่าสนใจมาก ส่วนท่านลีโอ เขาเดินทางเข้าๆออกๆที่บ้านหลังนี้ตลอดทั้งวัน ไปหาอาหารบ้างและมาตรวจดูแผลของเธอ

"ยังเจ็บอยู่รึเปล่าเมื่อข้าใช้นิ้วกดลงไปแบบนี้.."

"จะ..เจ็บค่ะ"

เรื่องความเจ็บ เธอยังเจ็บอยู่มากเมื่อเขาใช้นิ้วกดลงไปบนขาของเธอ เจ็บจนรู้สึกว่าน้ำตาพานจะไหลออกมาเลยล่ะ

"อืม เรื่องการจะให้กระดูกค่อยๆประสานกันอาจจะต้องใช้เวลาพอสมควร เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ"

เซียร่าดึงชายกระโปรงของเขาเอาไว้..มันคือชายกระโปรงจริงๆเพราะว่ามันพลิ้วไหวในทุกครั้งที่เขาเดินและมันเป็นสิ่งที่สามารถดึงดูดสายตาของเธอได้มากทีเดียว เธอคอยจะลุ้นอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่จะมีพายุเข้าแล้วลมจะสามารถพัดเศษผ้าที่เขาสวมอยู่ในพัดเปิดขึ้นไปด้านบน