2 รักแรกพบ

ลีโอเดินออกมาหาล่ากระต่ายป่าเพราะว่าเขารู้สึกหิว อีกทั้งยังไม่อยากจะรบกวนใครทั้งนั้น

แต่ทว่าวันนี้เขากลับไม่ได้กระต่ายป่ากลับมาเพราะสิ่งที่เขาได้กลับมาคือสตรีผู้งดงามที่กำลังนอนจมอยู่ในกองเลือด อาการของนางนับว่าสาหัสยิ่งนัก

เขาคือผู้สืบทอดสายเลือดแวร์บีสต์ที่แสนเก่าแก่ของสิงโต แต่เขาไม่คิดอยากจะฉีกทึ้งกายเนื้อของนางเลย อาจจะเป็นเพราะว่าเขาไม่กินเนื้อมนุษย์มานานมากๆ แล้ว

ลีโอถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปหาสตรีที่นอนหายใจรวยริน เพื่อช่วยเหลือเธอ

“..แม่นมคะ ข้าอยากจะ..มะ..มีความสุข”

ร่างกายเล็กๆ ของนางบาดเจ็บสาหัสมากทีเดียว ขาข้างซ้ายอาการสาหัสมากกว่าเพื่อนเลยเพราะว่าถูกกิ่งไม้แทงเข้าไป แต่ด้วยฝีมือรักษาของเขาและสมุนไพรที่เขามี อาการของนางไม่นับว่าน่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่นัก

สามวันหลังจากนั้น นางลืมตาขึ้นมามองหน้าเขานิ่งๆ

“บอกข้าทีว่าเจ้ายังไม่ตาย”

“อ่า..ท่านช่วยข้าเอาไว้อย่างนั้นหรือคะ หากไม่..เป็นการรบกวนมากจนเกินไป ข้าขอน้ำหน่อยได้ไหม?”

เซียร่ารู้สึกว่าคอของเธอมันกำลังเหือดแห้งราวกับผุยผงเลย ที่นี่คือบ้าน..มันดูไม่เหมือนบ้านสักเท่าไหร่นัก เพราะว่ามันดูเหมือนคอกม้าที่คฤหาสน์แลนด์มากกว่า

แถมการแต่งกายของเขา..เขาสวมผ้าบางๆ ผืนเดียวเท่านั้น ไม่ได้สวมเสื้อหรือว่าอะไรนอกเหนือจากนั้น ผมยาวสีดำสนิทถูกมัดด้วยเชือก ร่างกายที่กำยำสวยงามราวกับรูปสลักในวิหารนั่นกำลังตรึงสายตาของเธอเอาไว้ สิ่งที่สะดุดตามากที่สุดคงจะเป็นแผลเป็นบนใบหน้าของเขา

ทุกสิ่งทุกอย่างของเขามันกำลังชวนให้หัวใจของเธอสั่นไหว ให้ตายเถอะ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มันสั่นไหวไปทั้งหัวใจแล้วบนใบหน้าก็พลันเห่อร้อนขึ้นมา

เขาเดินถือน้ำมาป้อนเธอ มันคือแก้วน้ำที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ ที่นี่อาจจะเป็นชนเผ่าอะไรสักอย่างเรื่องภูมิประเทศของจักรวรรดินี้เธอร่ำเรียนและศึกษามาเป็นอย่างดี แต่ทว่าก็ไม่เห็นปรากฏอยู่ในบทเรียนไหนเลยว่ามีชนเผ่าอะไรแบบนี้อาศัยอยู่ด้วย

หรือว่าเธอเรียนพลาดบทไหนไป

เซียร่าค่อยๆ ดื่มน้ำที่เขายื่นมาให้

“ขอบคุณค่ะ ข้าชื่อว่าเซียร่า”

“เรื่องแนะนำตัวข้าไม่เห็นถึงความจำเป็นเพราะว่าเมื่อหายดี เจ้าจะต้องไปจากที่นี่ทันที คนในเผ่าของเราไม่ชื่นชอบคนนอกสักเท่าไหร่นัก ข้าจะให้น้องสาวของข้ามาดูแลเจ้าต่อก็แล้วกัน”

เธอส่งยิ้มจางๆ ให้เขา เพราะไม่มีความกล้ามากพอที่จะเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ และเมื่อเขาเดินจากไปก็มีสตรีผู้หนึ่งเดินเข้ามา

“อย่ามองเขาด้วยสายตาเช่นนั้นเพราะว่าท่านเจ้าป่าไม่มีทางชอบหญิงสาวที่ผอมแห้งแบบเจ้าหรอกนะ มาเถอะข้าจะเช็ดตัวและล้างแผลให้เจ้าเอง”

เธอไม่เห็นถึงความไม่เป็นมิตรมาจากหญิงสาวเบื้องหน้าอย่างที่ชายเมื่อครู่บอกกล่าวแก่เธอเลย

“ข้าชื่อเซียร่า”

“ข้าชื่ออัน เป็นน้องสาวของชายที่ช่วยเหลือเจ้าเอาไว้”

เธอคือหญิงสาวที่มีผิวสีแทนและสะโพกที่ผายออกอย่างสวยงาม แถมเนินอกก็กลมโตแบบที่เธอเทียบไม่ติดเลย

“เจ้าเป็นคนที่ไหนกัน ถูกทำร้ายอย่างนั้นหรือ โชคดีมากรู้ไหมที่พี่ชายของข้าช่วยเหลือ เพราะปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะมีเมตตากับมนุษย์สักเท่าไหร่”

เซียร่าพยายามตอบในทุกคำถามที่อันกล่าวถามออกมา ยกเว้นเรื่องที่ว่าเธอเป็นใคร

“เจ้ากล่าว ราวกับว่าเจ้ามิใช่มนุษย์”

อันยักไหลก่อนจะสวมเสื้อให้เธอ อันที่จริงมันคือผ้าคาดที่เอาไว้ปิดหน้าอกเท่านั้น

“ก็ไม่เชิงเพราะว่าพวกเรามีสายเลือดของแวร์บีสต์ ตกใจล่ะสิ”

“ไม่เลย ข้าเคยเรียนเรื่องแวร์บีสต์ วิเศษมากเลยอัน ข้าน่ะอยากจะเห็นแวร์บีสต์มาตั้งนานแล้ว เจ้าคือเผ่าพันธุ์ที่วิเศษยิ่งกว่ามนุษย์ซะอีก”

ไม่รู้ทำไมอันถึงรู้สึกว่าเซียร่านั้นเหมือนกับลูกกระต่ายน้อยที่ทั้งไร้เดียงสาและไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยพวกเราคือแวร์บีสต์สิงโตที่สามารถเอาชีวิตนางอย่างง่ายดาย แต่นางกลับไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัวซะงั้น

นางโง่จริงๆ หรือว่าแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องกันแน่

“สำหรับมนุษย์ น้อยคนนักที่จะคิดแบบนั้น”

เซียร่าพยายามยกน้ำขึ้นมาดื่มด้วยตัวเอง

“เช่นนั้นข้าก็คงจะเป็นคนส่วนน้อย ว่าแต่พี่ชายของเจ้ามีภรรยาหรือว่าคนรักรึยัง?”

อันระเบิดหัวเราะออกมา

“ข้าบอกเจ้าไปรึยังว่าเราคือแวร์บีสต์สิงโต”

“เป็นเจ้าป่าเลยอย่างงั้นเหรอ?”

“ใช่เซียร่า และนิสัยของสิงโตตัวผู้ค่อนข้างเอาใจยาก เขาไม่สนใจตัวเมียที่ทั้งอ่อนแอและไม่มีปัญญาหาอาหารมาให้แบบเจ้าหรอก”

เซียร่ามองอัน พร้อมกับกะพริบตาปริบๆ นี่การจีบสิงโตจะต้องหาอาหารมาให้เขาด้วยอย่างนั้นหรือ?

“แต่ถึงอย่างนั้น..”

“วางใจเถอะน่า ไม่มีใครไล่เจ้าไปจากที่นี่หรอก พักผ่อนให้หายดีแล้วค่อยไปเรียนรู้การหาอาหารกับข้าก็ได้”

โลกนี้ก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอมากจนเกินไป อย่างน้อยก็ส่งชายหนุ่มที่แสนหล่อเท่อย่างพี่ชายของอันมาให้และส่งผู้เชี่ยวชาญเรื่องการจีบเขาอย่างอันมาให้เธอพร้อมๆ กันอีกด้วย

เธอจะต้องเป็นลูกรักของพระเจ้าอย่างแน่นอน!

เซียร่าใช้ชีวิตอยู่ในบ้านพักของท่านลีโอ เธอทราบชื่อเขาเพราะว่าอันบอกมา ถึงแม้ว่าเขาจะเย็นชาแต่ทว่าเขาก็ยังคงดูแลเธอเป็นอย่างดี อันกล่าวว่านางจะต้องเดินทางไปหาสมุนไพร เพราะฉะนั้นการดูแลเซียร่าจึงตกเป็นหน้าที่ของลีโอแทบจะทั้งหมด ขาทั้งสองขาของเธอยังเดินไม่ได้และกระดูกที่แขนก็ยังไม่สมานกัน

“ขอบคุณนะคะ”

ดวงตาที่แฝงไปด้วยความเย็นชาของเขา เบนสายตามามองหน้าเธอพักหนึ่ง ก่อนจะหันมองไปทางอื่น

“หากจะขอบคุณกันจริงๆ ก็ช่วยรีบหายดี แล้วไปจากที่นี่ซะ”

ถึงแม้คำกล่าวของเขามันจะชวนให้รู้สึกแย่ แต่เซียร่าคิดว่านี่มันคือนิสัยของพระเอกในนิยายเลยนี่นา พระเอกมักจะเย็นชากับนางเอกแบบนี้เสมอเลย ก่อนที่ท้ายๆ เรื่องจะคลั่งรัก เธอรู้เพราะว่าเธออ่านนิยายมานับเล่มไม่ถ้วนแล้ว

“แต่ข้ากลับ..คาดหวังที่จะได้อยู่ที่นี่นานๆ”

“ที่เจ้ากล่าวออกมาแบบนั้นเพราะว่าเจ้ายังไม่รู้จักที่นี่ดีต่างหาก พวกเราไม่ค่อยเป็นมิตรกับมนุษย์มากนักหรอกนะ และข้าจะขอบคุณมากๆ หากเจ้าไม่เดินออกไปจากบ้านของข้า ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่”

“หากท่านต้องการให้ข้าอยู่ด้วยก็แค่บอกกล่าวมันออกมาดีๆ ข้ายินดีที่จะรับฟังท่านเสมอนะคะท่านลีโอ”

ลีโอมองหน้าเซียร่านิ่งๆ เขามิได้ถือสาหรือว่าคิดอะไรกับคำกล่าวที่ไร้ซึ่งเหตุผลของนาง เพราะระหว่างที่ตกเขา บางทีหัวของนางอาจจะกระแทกอะไรอย่างแรงจนทำให้นางอยู่ในสภาวะไร้สติ