1.ยังไม่ตายใช่ไหม?

"ใบหน้าที่งดงามจะต้องเชิดขึ้นมาเสมอ และรอยยิ้มที่มุมปากจะต้องพอดิบพอดี ไม่มากหรือว่าน้อยจนเกินไป อย่าลืมว่าเลดี้จะต้องนั่งในตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทนะคะ ตำแหน่งที่สตรีทั่วทั้งจักรวรรดิต่างก็ใฝ่ฝันถึงทั้งนั้น การประพฤติตัวให้มีมารยาทที่ชนชั้นสูงพึงมีถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะสำคัญมากทีเดียว"

รอยยิ้มจางๆปรากฏอยู่บนใบหน้าที่แสนงดงามประหนึ่งภาพวาดของเซียร่า แลนด์ เธอคือทายาทเพียงผู้เดียวของตระกูลแลนด์ผู้กล้าหาญ วีรบุรุษสงครามที่กอบกู้จักรวรรดิคิงส์ตันให้กลับมาอยู่ในมือขององค์จักรพรรดิอีกครั้ง และด้วยความดีความชอบที่ใหญ่หลวงนี้องค์จักรพรรดิจึงพระราชทานสัญญาหมั้นหมายให้แก่องค์รัชทายาทและบุตรีของตระกูลแลนด์

ถึงเซียร่าจะเป็นบุตรีที่เกิดจากตระกูลนักรบ แต่ทว่าเธอไม่เคยได้มีโอกาสจับดาบหรือว่าคุ้นเคยกับการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย เซียร่าถูกท่านพ่อบังคับให้อยู่ที่คฤหาสน์เพื่อเรียนหนังสือและเรียนเรื่องมารยาท

"ถึงลูกจะมาจากตระกูลนักรบที่แสนต่ำต้อย แต่ทว่าลูกจะต้องเป็นเลดี้ชนชั้นสูงที่ทรงเกียรติ"

เซียร่ามิได้ทำให้ท่านพ่อผิดหวังเพราะว่าเธอร่ำเรียนมารยาทเรียนเรื่องการเมืองการปกครองไม่แพ้บุรุษที่เป็นชนชั้นสูงเลย เธอทำได้ดีดั่งที่ท่านพ่อคาดหวังเอาไว้

ทว่าเซียร่าที่งดงามและถึงพร้อมด้วยกิริยามารยาทที่งดงาม กลับไม่เป็นที่ต้องการขององค์รัชทายาท จริงอยู่ที่นางงดงามและจริงอยู่ที่นางจะเป็นประโยชน์แก่เขา

แต่ถึงอย่างนั้นองค์รัชทายาทมิอยากได้พระชายาที่ทั้งจืดชืดและไร้สีสันเช่นลูกสาวของนักรบที่เป็นเพียงสามัญชน มันทั้งน่าเบื่อหน่ายและน่าขยะแขยงจริงๆ เขาควรจะคู่ควรกับเลดี้ชนชั้นสูงที่เป็นลูกสาวของดยุคหรือว่าบุตรีของเคาน์สิ นี่พ่อนางยังไม่มียศอะไรเลยด้วยซ้ำแต่กลับจะมาแต่งงานกับเขา

เรื่องนั้นองค์รัชทายาทอาเดนไม่สามารถทำใจยินยอมรับได้จริงๆ

"ก็แค่กำจัดนางสิเพคะ แค่ลูกสาวทหารคนเดียว ต่อให้นางตายไปก็ไม่มีใครกล้าเคลือบแคลงเจตนาของพระองค์หรอก"

หรือต่อให้มีคนสงสัยจริงๆใครมันจะไปกล้าพูด ทุกคนจะต้องปิดปากเงียบสนิทอย่างแน่นอนหากว่าเขาลงมือกับเซียร่า ยัยบ้านนอกนั่น

"องค์รัชทายาทมีข่าวลือหนาหูเรื่องสตรีเลยล่ะ การต้องไปเป็นภรรยาคนแบบนั้นมันคือนรกที่รอคอยเทพธิดาอย่างเจ้าแน่นอนเซียร่า"

เซียร่าส่งยิ้มจางๆให้กับนาเดียภรรยาคนสวนที่คฤหาสน์ อันที่จริงเราคือเพื่อนกันเป็นเพื่อนมากกว่าที่จะเป็นเจ้านายหรือลูกน้อง

"แล้วข้าดูเหมือนคนที่มีทางเลือกอย่างนั้นหรือนาเดีย"

เธอถูกขังอยู่ในคฤหาสน์แลนด์ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อายุสิบเก้าปีก็ยังคงถูกขังอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ เซียร่าไม่เคยมีเพื่อนหรือว่าคนรัก เธออยู่ที่นี่เพื่อร่ำเรียนอย่างหนักตามที่ท่านพ่อสั่ง ส่วนท่านแม่จากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก

การเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความเข้มงวดของท่านพ่อ สร้างความอึดอัดใจให้เซียร่าไม่น้อย เธอมิได้อยากไปเป็นพระชายาอะไรนั่นสักหน่อย เธออยากจะมีคนรัก อยากมีความรักที่แสนหวานเหมือนในนิยายที่เคยอ่าน

มีค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนบนเตียงและ..มีลูกๆที่น่ารัก

ทว่าความฝันก็คือความฝันเพราะว่าในยามนี้เธอจะต้องเดินทางไปเผชิญความจริง วันนี้เป็นวันที่จะต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังและวันนี้เป็นวันแรกที่จะเปิดตัวเธอในฐานะพระราชา..

หลังจากอยู่ในกรงที่ท่านพ่อสร้างเอาไว้จนถึงอายุสิบเก้า เธอก็จะต้องเดินทางไปติดอยู่ในกรงทองที่เรียกได้ว่ามันคือพระราชวัง กฎระเบียบมากมายพวกนั้นจะตรึงเธอเอาไว้จนแทบหายใจไม่ออก

"ชีวิตมันเป็นของเจ้าเซียร่า พระเจ้าสร้างเราขึ้นมาเพื่อให้มีสิทธิ์เลือกทางเดินของตัวเอง และเจ้าในยามนี้มิใช่เด็กน้อย เจ้าคือสตรีที่งดงามสะพรั่งและคือสตรีที่ถึงวัยออกเรือนแล้ว เจ้าจะยินยอมให้พ่อของเจ้าบงการชีวิตไปถึงไหนกัน?"

ในกระจกเงาสะท้อนใบหน้าที่ลังเลของเซียร่าอย่างชัดเจน เธอจ้องมองนาเดียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวั่นใจ

"ข้าแค่เพิ่มทางเลือกให้เจ้า และแน่นอนหากในใจมันมีแต่ความหวาดกลัว เจ้าก็แค่เดินตามทางที่ปลอดภัยทางที่พ่อของเจ้าขีดเส้นเอาไว้ให้"

มีความลังเลอัดแน่นอยู่เต็มหัวใจของเธอ เซียร่าเข้าใจความหมายที่นาเดียจะสื่อ เพราะหากว่าเธอไม่หนีในวันนี้ จะไม่มีโอกาสให้เธอได้หนีไปอีกแล้วเพราะเมื่อเธอเปิดตัวพระชายา ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปทั้งหมด วันนี้เป็นวันสุดท้ายด้วยซ้ำที่เธอจะได้อยู่ที่นี่ แต่ท่านพ่อก็ยังไม่มาส่งเธอเลย

ท่านพ่อยังคงอยู่ที่ชายแดน คงคิดว่าการส่งเธอไปที่พระราชวังในฐานะพระราชาจะทำให้เธอมีความสุขมากๆงั้นสิ เซียร่าโบกมือลาเดียน่าและคนงานที่คฤหาสน์แลนด์ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางไปที่พระราชวัง เราอาจจะต้องเดินทางถึงสองวันเต็มๆด้วยระยะทางที่ห่างไกล องค์รัชทายาทผู้นั้น ใบหน้าที่เธอเห็นผ่านรูปวาดนั้นก็ดูไม่เลวแต่ด้วยนิสัยที่มักมากของเขา เซียร่าคิดว่าเธอไม่น่าจะทนเขาได้

ในมือกำถุงเหรียญทองและของสำคัญเอาไว้แน่น ต้องหนี..มีแต่จะต้องหนีตอนนี้เท่านั้น!

เธอปรายตามองไปที่ด้านนอกหน้าต่าง หากกระโดดไปตอนนี้แขนหรือว่าขาของเธออาจจะหักได้เพราะว่าเรากำลังเดินทางไปตามทางที่ลัดเลาะภูเขา แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เพราะว่าเธอจะได้เป็นอิสระ เธอจะได้ไปตามหาความรักที่สวยงามดั่งเทพนิยายที่เคยฟังก่อนนอน

เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!

ขณะที่เซียร่าเปิดหน้าต่างรถม้าเพื่อจะปีนออกไป คนขับรถม้าก็ดึงเชือกเพื่อหยุดรถ เซียร่าที่ไม่ทันได้ตั้งตัวพุ่งออกมานอกหน้าต่างรถม้าในทันที เธอกลิ้งลงไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นของหน้าผาที่สูงชัน..

"ปกป้องคุณหนู เราถูกโจมตี!"

.....

"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเจ้าหญิงที่แสนงดงามนามว่าเพเนลีน่า ความงดงามที่ทำให้อัศวินหนุ่มที่พบพานเพียงครั้งละทิ้งทั้งดาบและชุดเกราะเดินเข้ามาขอเจรจาสงบศึก.."

"ว้าว ความรักมันงดงามอย่างนั้นเลยเหรอคะแม่นม"

"ใช่แล้วค่ะคุณหนูเพราะว่าความรักนั้นมีพลังวิเศษ ที่สามารถทำให้หัวใจของเราเต้นแรง เพียงสบตาก็สามารถทำให้เราตกอยู่ในห้วงแห่งความหลงใหลที่ไม่มีวันจบสิ้น"

ข้าเองก็อยากจะมีช่วงเวลานั้นเหมือนกันค่ะแม่นม ข้าอยากจะมีความรักที่เพียงสบตาหัวใจก็พองโตขึ้นมา..

"บอกข้าทีว่าเจ้ายังไม่ตายใช่ไหม?"

เซียร่าคิดว่าร่างกายของเธอมันขยับไม่ได้เลย มันชาไปหมด และพอมองดูตามแขนและขาก็พบว่ามีผ้าและใบไม้พันเอาไว้หนาๆจนมันกลายเป็นว่าตัวเธอถูกห่อหุ้มด้วยใบไม้ ส่วนชุดที่ใส่มาก็ถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาดไปหมด

ทว่านั่นไม่ใช่สาระสำคัญ ไม่ใช่เลย..ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะมีแค่ผ้าบางๆที่ปิดตรงส่วนนั้นเอาไว้แต่มันมีสิ่งที่สำคัญมากกว่านั้นก็คือหัวใจของเธอมันกำลังเต้นแรง

เพียงสบตาก็ทำให้หัวใจเต้นแรงแล้ว ข้าพบแล้วค่ะแม่นม คนรักของข้า!