ตอนที่4 คนใจร้าย

ตอนที่4 คนใจร้าย

ปัง! จู่ๆ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมาทำให้หญิงสาวที่พยายามพยุงร่างให้ลุกขึ้นสะดุ้งตกใจเฮือกทันที เพียงเห็นหน้าของสุริยะร่างบางอรชรก็สั่นเทาขึ้นมา เธอกลัวไปหมด กลัวว่าเขาจะทำอะไรเธออีก

“หึ! ฉันไม่พิศวาสเธอมากนักหรอก ลุกขึ้นมานี่!”ปานดาวรีบถอยหลังรวบผ้าห่มกายเอาไว้แน่น เธอไม่ต้องการที่จะไปไหนกับเขาแต่ทว่าเธอก็ไม่อาจต้านแรงกระชากขอชายหนุ่มได้เลย

“คุณอาทิตย์จะทำอะไรปล่อยนะคะ”ปานดาวแทบไม่มีแรงผลักร่างหนาของชายหนุ่มให้ออกห่าง เพียงเขากระชากลากเธอลงมาจากห้องสีหน้าเหยเกของคนตัวเล็กก็เผยออกมาทันที เขาเดินเร็วจนทำให้เธอที่ก้าวเท้าตามเจ็บจี๊ดใจกลางสาวทันที

ณ ห้องทำงาน

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงพาเธอมาที่นี่ ใบหน้าเป็นคำถามของคนตัวเล็กที่เผยออกมาให้สุริยะตวัดสายตาขึ้นมามอง เขาจ้องมองสภาพของหญิงสาวที่มีแต่ร่องรอยการกระทำของเขาโผล่ขึ้นมาให้เห็น ใบหน้าเห่อร้อนของปานดาวเผยออกมาเมื่อถูกอีกฝ่ายจับจ้อง

“ให้แม่บ้านไปเอาเสื้อผ้าของผู้หญิงคนนี้มาไว้ที่ห้องนี้!”ชายหนุ่มหันไปบอกธีรวัฒน์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนหน้านี้หญิงสาวมั่วแต่ต่อต้านอีกฝ่ายจนลืมมองว่ามีลูกน้องของชายหนุ่มอยู่ด้วย พอคิดได้อย่างนี้หญิงสาวก็นึกต่อว่าเขาขึ้นมาในใจ

ธีรวัฒน์พยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะเดินไปบอกแม่บ้านที่ดูแลที่นี้ให้ทำตามที่ชายหนุ่มบอก เขาเป็นลูกน้องไม่กล้าดูอะไรมาก เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องให้ปานดาวอยู่ที่นี่ในเมื่ออีกไม่นานศิรินทราก็จะมาอยู่ที่นี่แล้ว

“ทำไมปานต้องอยู่ที่นี่ด้วย?”เธอเอ่ยถามออกม่อย่างไม่เข้าใจ นี่ห้องทำงานของเขาทำไมต้องให้เธอมาอยู่ที่ห้องนี้ด้วย

“น้องรินกำลังจะมาอยู่ที่นี่ เธอต้องอยู่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหนห้ามส่งเสียงให้น้องรินรู้ว่าเธออยู่ที่นี้เข้าใจไหมปานดาว”ศิรินทราจะอยู่ที่นี่แล้วก็ยังกักขังเธอไว้ที่นี่อีกงั้นเหรอ เธอหมดคำจะพูดเลยจริงๆ ผู้ชายอย่างสุริยะเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้จริงๆ

“ในเมื่อคุณรินกลับมาแล้ว ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยฉันไป?”

“มีสิทธิ์อะไรมาตั้งคำถามกับฉันปานดาว!”

“ฮึก ปานเจ็บนะคะ”เมื่อชาบหนุ่มตรงพรวดเข้ามาบีบต้นแขนของเธอ คนตัวเล็กจึงร้องเจ็บออกมา

“จำเอาไว้ถึงน้องรินจะกลับมาแล้วเธอก็ต้องอยู่ที่นี่ อยู่เหมือนตายทั้งเป็นจำเอาไว้!”

“ทำไมคุณถึงใจร้ายขนาดนี้ ที่ผ่านมาคุณเห็นปานมีค่าในสายตาของคุณบ้างไหมคะ?”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ฉันทำดีกับเธอก็เพราะแค่เธอคือคนของไอ้กวินฑา! เธอโง่กว่าที่ฉันคิดนะ”

“……..”

“แค่ฉันทำดีแค่ฉันเห็นค่าเธอก็หลงรักฉันจนโงหัวไม่ขึ้น เด็กใจแตกอย่างเธอมันน่าสมเพชจริงๆ!”

“พอแล้วปานไม่อยากฟัง!”คำพูดของเขาทำให้เธอเจ็บปวดแทบขาดใจ

“จำเอาไว้นะปานดาว ต่อให้ฉันจะนอนกับเธออีกกี่ครั้งผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจฉัน ก็ไม่มีวันใช่เธอ!”

“โอ๊ย!”แรงผลักของชายหนุ่มทำให้เธอเซล้มลงไปกองกับพื้น ปานดาวรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วกาย เขาทำให้เธอเจ็บปวดได้ทุกวันจริงๆ ผู้ชายคนนี้ใจร้ายมากจนเธอไม่อยากแม้จะอยู่ใกล้ด้วยเลยสักนิด

“มองหน้าแบบนี้คืออะไร จะด่าฉันก็กล้าๆ หน่อยนะปานดาว แต่บอกไว้ก่อนฉันไม่ใช่พวกชอบให้ใครด่าฟรีๆ ถ้าอยากจะโดนอย่างเมื่อคืนก็พยศสิรับรองครั้งนี้ถึงเธอจะสลบฉันก็จะกระแทกให้คลานลงจากเตียงเลย!”คำพูดขู่ของสุริยะสร้างความไม่พอใจให้แก่หญิงสาวอย่างชัดเจน แต่ทว่าคนตัวเล็กก็ไม่กล้าทำอย่างที่อีกฝ่ายว่าไว้ เธอจึงทำได้แต่ก้มหน้าลงซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้

รอยยิ้มเย้ยหยันของชายหนุ่มเผยออกมาเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวที่แสดงออกมาอย่างนั้น ไม่นานนักแม่บ้านก็ยกกระเป๋าเสื้อผ้าของปานดาวเข้ามาในห้องทำงาน โดนในห้องทำงานมีห้องลับที่ชายหนุ่มเอาไว้พักผ่อน ภายในมีห้องนอนห้องน้ำในตัวอยู่

ปานดาวถูกจัดให้ย้ายมาอยู่ในห้องลับของชายหนุ่ม หลังจากที่หญิงสาวอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็สวมใส่ชุดลำลองนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง เธอได้ยินเสียงรถของชายหนุ่มออกไปแล้วไม่ต้องเดาก็คงพอรู้ว่าเขาคงไปรับตัวผู้หญิงที่เขารักกลับมาแน่นอน เธอไม่รู้ว่าศิรินทราหนีรอดออกมาจากที่นั้นได้อย่างไร แต่คนอยากสุริยะคงมั่นใจว่าจะช่วยผู้หญิงคนนั้นออกมาได้แน่นอน

เพียงแค่คิดว่าผู้หญิงที่อยู่ในใจของชายหนุ่มกำลังจะกลับมาความรู้สึกน้อยใจต่างๆ นาๆ ก็ผุดขึ้นมา กับอีกคนเขารักเชิดชูส่วนเธอเขาย่ำยีจนแทบไม่เหลือค่าอะไรเลยสักนิด

ผ่านไปนานหลายชั่วโมง

ปานดาวที่เอนกายนอนลงบนเตียงกว้างด้วยความรู้สึกไม่สบายตัว ใบหน้าซีดเชียวเผยออกมาให้เห็นทั้งแต่ที่ถูกคนใจร้ายย่ำยีเธอก็รู้สึกร้อนๆ หนาสๆ เหมือนจะไม่สบายเลย

เสียงรถขับเลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ทำให้หญิงสาวที่พอได้ยินก็ค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้นนั่งทันทีเธออยากจะขอย่าแก้ปวดแต่ทว่าพอเปิดประตูออกไปเสียงพูดคุยระหว่างสุริยะกับศิรินทราก็ดังขึ้นมา น้ำเสียงที่ชายหนุ่มพูดคุยกับหญิงสาวมันทั้งอ่อนโยนทั้งดูเป็นห่วงเป็นใยผิดกับเวลาที่เขาพูดคุยกับเธอเลย

“ไหวไหมคะพี่อาทิตย์?”

“พี่ไม่เป็นไรแค่ช่วยรินออกมาได้พี่ก็ไม่เจ็บแล้ว!”การที่ไปช่วยศิรินทราในครั้งนี้ชายหนุ่มคงได้รับบาดเจ็บกลับมาสินะ ไม่รู้ทำไมพอรู้ว่าชายหนุ่มเจ็บตัวปานดาวก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

“พี่ณีละค่ะพี่อาทิตย์ รินอยากเจอพี่ณี”

“ความดีของรินนี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยพี่ให้ณีอยู่อีกที พรุ่งนี้พี่จะให้คนไปรับปาริณีมาที่นี่นะครับ น้องรินไม่ต้องห่วงต่อไปนี้จะไม่มีใครทำอะไรน้องรินได้อีก”

“ขอบคุณนะคะพี่อาทิตย์ รินขอบคุณที่คอยช่วยเหลือรินมาตลอด”

“พี่เคยบอกแล้วไง ว่าพี่เต็มใจทำเพื่อน้องรินทุกอย่างไม่ว่าเมื่อสิบปีก่อนหรือตอนนี้พี่ก็จะเป็นคนที่คอยเช็คน้ำตา เป็นคนที่คอยเป็นห่วงน้องรินเสมอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาน้องรินคือผู้หญิงสำคัญในชีวิตพี่นะครับ!”

แววตาเศร้าที่มองดูอยู่ชั้นสองของบ้านน้ำตาไหลออกมาอย่างเจ็บปวดใจ ปานดาวรู้ดีว่าไม่มีอะไรสู้คนในใจของเขาได้ เธอควรพอสักที พอแล้วกับความรักจอมปลอมที่มันไม่มีจริง

‘ปานจะออกไปจากชีวิตคุณอาทิตย์เอง หวังว่าเราคงจะไม่ต้องพบเจอกันอีกนะคะคุณอาทิตย์!’

หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องทำงานของชายหนุ่มก่อนจะเดินเข้าไปในห้องลับที่เขาให้เธออยู่ น้ำตาคนตัวเล็กยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเจ็บปวดทั้งกายและใจ ยิ่งเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นเขายิ่งเสียใจ

เอี๊ยด! เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานทำให้ปานดาวที่อยู่อีกห้องรีบเช็ดน้ำตาออกทันที สุริยะเดินเข้ามาหาหญิงสาวก่อนจะยกมุมฝีปากเย้ยหยันออกมาที่เห็นว่าอีกฝ่ายเจ็บปวดขนาดไหน

“เสียใจมากงั้นเหรอปานดาวที่ผู้หญิงที่ฉันรักกลับมาแล้ว?”คนตัวเล็กไม่ตอบแต่เลือกที่จะเงียบหันหน้าหนีไปอีกทาง ท่าทางอวดเก่งของเธอสร้างความไม่พอใจให้กับชายหนุ่มไม่น้อย เขากระชากแขนก่อนจะบีบข้อมือของปานดาวเอาไว้แน่น การกระทำของชายหนุ่มสร้างความเจ็บให้แก่หญิงสาวจนเธอต้องเผยสีหน้าเหยเกออกมา

“ปานเจ็บ”