03 คำสั่ง

[ พาร์ท : เปลวไฟ ]

“ไง ยัยพยาบาลบิ๊กเบิ้ม”ผมค่อยๆถอดแว่นกันแดดออก ตอนที่เดินเข้ามาในโรงพยาบาลที่คนมองกันเต็มเลยครับ จะไม่ให้มองได้ยังไงละครับก็ผมเล่นใส่แว่นตาดำในขณะที่เข้ามาในโรงพยาบาลแถมมันก็มืดแล้วด้วย ผมนี่ถูกสายตาคนทั้งโรงพยาบาลจับต้องเป็นตัวประหลาดเลยครับ

“มาทำไม!?”เธอถามผม

“ถามแปลกๆ ฉันมาโรงพยาบาลก็ต้องมาหาหมอสิ ไม่เห็นหน้าฉันรึไงว่ามันเป็นยังไง”ผมชี้ที่เบ้าตาตัวเอง

“แล้ว?”

“เธอต้องทำยังไงก็ได้ ให้แผลที่หน้าหล่อๆของฉันมันหาย เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจมาจับเธอข้อหาทำร้ายร่างกาย”ผมพูดขู่เธอ

“เอาสิ ถ้านายแจ้งตำรวจมาจับฉัน ฉันก็จะแจ้งกลับเหมือนกันว่านายมาลวนลามฉันก่อน ฉันก็แค่ป้องกันตัวก็เท่านั้นเอง”เธอเถียงผมกลับอย่างไม่ยอม

“ไม่รู้แหละ เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้เธอต้องรักษาฉันให้หาย ไม่อย่างนั้นฉันจะไปแจ้งผอ.โรงพยาบาลให้ไล่เธอออก ว่าเธอทำร้ายร่างกายคนไข้”ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“นายนี่มัน...”เธอจ้องหน้าของผมตาเขม็ง โมโหแหละแต่ทำอะไรผมไม่ได้

“....”ผมยกยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วยักคิ้วกวนๆให้เธอไปทีนึง

“นายออกไปรอข้างนอก เดี๋ยวฉันจะจัดยาไปให้ก็แล้วกัน”

“ไม่! เธอต้องกลับไปดูแลฉันที่บ้าน ไปเป็นพยาบาลพิเศษคอยดูแลฉันจนกว่าฉันจะหาย”ผมสั่งเธอ

“จะบ้าเหรอ!! ฉันต้องทำงานนะ ไม่มีเวลาไปไร้สาระกับนายหรอก”

เหอะไร้สาระเหรอวะ! ผมเป็นขนาดนี้เธอยังบอกไร้สาระอีกเหรอ

“ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะไปบอกผอ.โรงพยาบาลนี้ว่าเธอทำร้ายร่างกายฉัน ลืมบอกไปว่าผอ.โรงพยาบาลนี้เป็นอาของฉันเอง”ผมกระตุกยิ้ม

“....”เธอเบิกตากว้างมองผมตาไม่กระพริบ คงคิดไม่ถึงล่ะสิว่าผมจะเป็นหลานของผอ.โรงพยาบาลนี้ ผมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันครับเพราะผมก็โกหก แหะๆ ไอ้พรานต่างหากล่ะครับที่รู้จักกับผอ.โรงพยาบาลนี้ เพราะว่ามันเป็นหมออยู่ที่นี่

“ตกลงจะเอาไง จะไปดีๆมั้ย หรือจะให้ฉันแจ้งผอ.”ผมถามย้ำ

“ฉันต้องไปแจ้งหัวหน้าก่อน”

“ก็ไปดิ”ผมบอกเธอ

“พรุ่งนี้ละกัน วันนี้มันมืดแล้ว”

“ใครบอกว่าเธอต้องไปดูแลฉันแค่ตอนกลางวันล่ะ”

“หมายความว่าไง!?”เธอขมวดคิ้วมองหน้าผม

“เธอมีหน้าที่ดูแลฉันทั้งตอนกลางวันและกลางคืน”

“จะบ้าหรือไง! ให้ไปอยู่กับนายฉันไม่เอาด้วยหรอก”เธอโวยวาย ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเพราะเธอลากผมมาคุยตรงมุมมืด

“งั้นก็เลือกเอา ว่าจะไปดูแลฉันดีๆหรือจะให้ฉันไปบอกกับผอ.เรื่องที่เธอทำร้ายฉัน”

“....”เธอมองหน้าผมตาเขียวปั๊ด เอาจริงๆนะผมก็ยังกลัวไม่หายหรอก แต่ผมต้องทำใจดีสู้เสือเป็นผู้ชายจะมายอมแพ้ผู้หญิงได้ยังไงรู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลย

“เอาไงๆ”

“เออ!!”เธอกัดฟันพูดออกมา

ผมกระตุกยิ้มมองเธอ หรี่ตายั่วยวนอารมณ์เธอเล็กน้อยจากนั้นก็สวมแว่นตาดำแล้วเอามือล้วงกระเป๋า หยิบกระดาษที่เขียนเบอร์โทรศัพท์ของผมยื่นให้กับเธอ

“เสร็จแล้วก็โทรมาหาฉันที่เบอร์นี้นะ แล้วฉันจะมารับเธอเอง แล้วเจอกันนะยัยพยาบาลบิ๊กเบิ้ม”พูดจบผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที แล้วเธอจะได้รู้ว่าไม่ควรมาเล่นกับคนอย่างผม และคนอย่างเสี่ยเปลวไม่ยอมเจ็บตัวฟรีๆแน่ ถ้าไม่ได้เอาคืน

20:35 น.

ผมเดินกลับมานั่งรอยัยพยาบาลบิ๊กเบิ้มอยู่ในรถที่ลานจอดในโรงพยาบาลได้สักพักใหญ่ๆแล้ว แต่ยังไม่เห็นมีวี่แววของเธอเดินออกมาเลยนี่ตกลงเธอไม่ทำตามคำพูดของผมจริงๆเหรอ

ครืด ครืด (เบอร์แปลก)

ผมก้มลงมองที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง มันมีสายโทรเข้ามาครับแต่ไม่ปรากฏชื่อผมรีบกดรับทันทีเพราะรู้ว่าต้องเป็นยัยพยาบาลบิ๊กเบิ้มแน่นอน

“ฮัลโหล”

( ฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วนายอยู่ที่ไหน! ) เธอพูดตะคอกผ่านสายมา

“รถเก๋งคันสีดำป้ายทะเบียน SSS”ผมบอกไปซะขนาดนี้แล้วหวังว่าเธอคงจะรู้นะ คงไม่ต้องให้บอกอีกนะว่าเป็นรถเก๋งยี่ห้อไหนบอกป้ายทะเบียนให้แล้ว แถมตรงนี้ก็มีรถเก๋งสีดำจอดอยู่คันเดียวด้วยถ้าจะตาบอดสีมองไม่เห็นผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

กุก ๆ ๆ (เสียงเคาะกระจกรถ)

ผมหันไปมองก่อนจะปลดล็อคประตูฝั่งนั้นให้กับเธอ แต่ทว่า เธอกลับยืนนิ่งไม่ยอมเข้ามาในรถผมเลยลดกระจกลงไป

“เข้ามาสิ!”

“....”เธอมองผมตาขวางอีกแล้วครับ มันน่าควักลูกกะตาออกมาซะจริงๆเลย

ตึกก!!

เธอเปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่งด้านในข้างๆคนขับ เธอมีกระเป๋าใบเล็กๆมาใบนึงครับน่าจะเป็นกระเป๋าใส่เสื้อผ้า

“ทำไมไปนาน ฉันรอเธอจนหิวข้าวไส้จะขาดแล้วเนี่ย”

“แล้วใครใช้ให้นายรอ ฉันต้องกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องอีกไหนจะต้องรอผลอนุมัติจากหัวหน้าอีก มันง่ายนักหรือไงที่จะต้องออกไปดูแลคนไข้นอกสถานที่เนี่ย จะพูดอะไรก็คิดหน่อยสิอย่าเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่”เธอใส่ผมมาเป็นชุดเลยครับไม่ดูก็เก็บกดมาจากไหน

“เออๆ”ผมพูดกับเธอแค่นั้น จากนั้นก็ขับรถออกมาจากโรงพยาบาลทันที

ผมขับรถมุ่งหน้ากลับมาที่บ้านของตัวเองไม่นานก็มาถึง ผมใช้เวลาขับรถไม่นานหรอกครับ ประมาณ15นาทีได้

“ถึงบ้านฉันแล้ว ลงไปสิ”ผมหันไปบอกกับเธอ มองอะไรนักหนาทำอย่างกับว่าไม่เคยเห็นบ้านใหญ่ๆอย่างนั้นแหละ

“อืม”เธอเปิดประตูลงไปจากรถ

“เดินตามมา”ผมเดินนำเธอเข้าไปในบ้านตอนนี้มันก็ดึกแล้วครับ คนในบ้านก็พากันนอนหมดแล้ว ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าผมหายไปไหนเพราะผมไม่ได้บอกใคร

ผมพาเธอเดินขึ้นบันไดมายังด้านบนเพราะห้องนอนของผมอยู่ที่ด้านบน

“นายจะให้ฉันนอนที่ห้องไหน”เธอถามผม

“นอนห้องเดียวกับฉัน”ผมตอบเสียงเรียบ

“ห๊ะ!! นอนกับนายจะบ้าเหรอ”

“ไม่บ้าหรอก นอนด้วยกันนี่แหละ”ผมบอกเธอ

“ฉันไม่นอน”

“ถ้าเธอไม่นอนห้องเดียวกับฉัน แล้วเธอจะไปนอนที่ไหน”

“เดี๋ยวฉันนั่งรถแท็กซี่กลับไปนอนที่ห้องของตัวเองก็ได้”

“ดึกป่านนี้แล้วเธอจะไปหาแท็กซี่จากที่ไหน อย่าเรื่องมากนักเลยน่าฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก อย่างเธอไม่ใช่สเปกฉันเลย”

“....”เธอมองตาขวางใส่ผมอีกแล้ว

“เข้าไปเหอะ อย่าลีลา”

“ฉันจะนอนห้องอื่น”

“แม่บ้านนอนกันหมดแล้ว เธอจะให้ฉันไปปลุกแม่บ้านมาจัดห้องให้เธองี้เหรอ นอนกับฉันแค่คืนเดียวแล้วพรุ่งนี้ฉันจะให้แม่บ้านจัดห้องให้”

“เออๆก็ได้”

“เข้ามาดิ”

เธอถอนหายใจแล้วเดินตามผมเข้าไปด้านใน ห้องผมไม่มีอะไรมากหรอกครับตกแต่งสไตล์เรียบง่ายรื่นหูรื่นตา ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยเข้าห้องผมได้เลยนะครับ นอกจากแม่บ้านก็เธอนี่แหละ ก็จะทำไงได้ล่ะมันกะทันหันอ่ะ ผมไม่ได้คิดจะทำแบบนี้เลย แต่พอได้เจอเธอก็อยากจะแกล้งเธอแค่นั้นแหละ อยากต่อยผมดีนักต้องแกล้งให้เข็ด