04 ปากหมา

[ พาร์ท : ไออุ่น ]

เช้าวันต่อมา

ฉันพยายามข่มตาหลับแล้วแต่ทำยังไงมันก็นอนไม่หลับอยู่ดี เป็นเพราะมันแปลกที่และฉันก็ไม่ไว้ใจนายนั่นด้วย จนกระทั่งตอนเช้าแสงแดดอ่อนๆส่องเล็ดลอดม่านหน้าต่างเข้ามา เมื่อคืนฉันก็นอนเตียงเดียวกับนายนั่นแหละแต่เตียงมันกว้างฉันกับนายนั่นเลยไม่ต้องนอนใกล้กัน ถ้าเมื่อคืนมาลวนลามฉันนะมีหวังฉันได้ถีบตกเตียงแน่นอน ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเดินออกไปเปิดหน้าต่าง แสงแดดส่องเข้ามาด้านในเต็มๆ

“โอ้ยย แสบตา! แม่งใครเปิดผ้าม่านวะ ปิดเลยนะ!!”นายนั่นโวยวายเสียงดัง ตายังไม่ลืมขึ้นมามองเลยว่าเช้าแล้วหรือยัง จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนเนี่ย แต่ก็อย่างว่าแหละคนรวยจะตื่นตอนไหนก็ได้ไม่ทำงานก็มีเงินกินสบายทั้งชีวิต

“จะนอนอะไรนักหนา สายโด่งละ”ฉันพูด

“หึ้ยย!!”นายนั่นมันลืมตาแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ฉันรีบหันหลังหนีทันทีก็นายนั่นมันไม่ได้ใส่เสื้อตามตัวก็มีแต่รอยสักถอดเสื้อตอนไหนก็ไม่รู้

“ไปหาเสื้อใส่เลยนะ!”

“ทำไม เห็นซิกแพค เห็นหัวนมของฉัน เห็นรอยสักของฉันแล้วมันมีอารมณ์หรือยังไง”

“อย่าหลงตัวเอง ฉันแค่ไม่อยากให้ภาพทุเรศๆมันติดลูกกะตาก็เท่านั้นเอง”ฉันตอบไม่คิดจะอายบ้างหรือยังไง มาถอดเสื้อให้ผู้หญิงที่ไม่เคยรู้จักกันดูอยู่ได้เนี่ยนะเอาอะไรคิดวะ

“กลัวหลงเสน่ห์ฉันก็บอกมาเถอะไม่ต้องอายหรอก”

“เหอะ!! ฉันจะบอกอะไรให้นะคนอย่างนายไม่ใช่สเปคฉันเลย”ฉันเบะปาก ไม่เคยเจอใครหลงตัวเองเท่านายคนนี้มาก่อนเลยจริงๆ

“อ๋อเหรอ”

“เออ!! รีบไปใส่เสื้อได้แล้ว นายให้ฉันมาดูแลนายที่นี่เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์ออกคำสั่งกับนายในฐานะคนดูแลของนาย”

“เออๆ”

ฉันยืนหันหลังนิ่งไม่กล้าหันกลับไปมองไม่รู้ด้วยว่าไหนนั่นใส่เสื้อเสร็จแล้วหรือยัง ตั้งแต่โตมานี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นท่อนบนของผู้ชาย ฉันไม่เคยมีแฟนแล้วก็ไม่คิดจะมีด้วยเรื่องท่อนล่างไม่ต้องพูดถึงเลย แต่ฉันก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดจะไม่รู้ว่าของผู้ชายเป็นแบบไหนฉันเรียนพยาบาลมารู้แค่ว่ามันเป็นยังไง ขนาดมาตรฐานของชายไทยตกอยู่ที่เท่าไหร่ ของนายนั่นก็คงไม่ต่างกันหรอก

“ฉันใส่เสื้อละหันมาได้แล้ว”

“อืม”ฉันค่อยๆหันหลังกลับไปแล้วค่อยๆเปิดหนังตาขึ้นช้าๆ

อืมม สบายใจและใส่เสื้อเรียบร้อย

“มองทำไม?”ฉันถาม

“ชื่ออะไร”

“บัว”ฉันตอบสั้นๆ โกหกด้วยนะ

“เธอโกหก!!”นั่นรู้ทันอีก

“ไออุ่น”ฉันถอนหายใจแรงๆแล้วตอบไป

“แค่นั้นแหละ ฉันชื่อเปลว เด็กๆเรียกเสี่ยเปลว แม่บ้านเรียกคุณเปลว เพื่อนเรียก...”

“เหี้xเปลว!”ฉันตอบแทน ไม่เห็นจะต้องสาธยายให้มากความเลย เข้าเนื้อๆเลยดีกว่าฉันไม่ชอบซดน้ำ

“นี่เธอ!”นายนั่นทำหน้าไม่พอใจใส่ฉัน

“เอ้าถูกด้วยเหรอ ตกลงนายชื่อเหี้xเปลวเหรอเนี่ย ตายแล้วคนอะไรช่ื่อแบบนี้”ฉันแกล้งดัดพูดเสียงใส่

“ยะ ยัยพยาบาลปากหมา!”เขายกมือขึ้นชี้หน้าฉัน

“ขอบคุณที่ชมนะคะ”ฉันยกยิ้มยั่วไปทีนึง

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะพาไปทำความรู้จักกับแม่บ้านที่นี่ เพราะเธอยังต้องอยู่อีกนาน”

“....”

“ห้องน้ำอยู่ทางนั้น จะต้องให้บอกไหมว่าอาบยังไง ถ้าอาบไม่เป็นบอกนะ ฉันจะเข้าไปถูให้ ทุกซอก ทุกมุม”เขาไล่สายตามองเรือนร่างของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องมาดูแลนายนี่นะ ฉันจะประเคนให้อีกซักหมัด

“ทุเรศ!!”ฉันสบถคำด่าใส่หน้าเขาอย่างแรง ชนิดที่ว่าน้ำลายกระเด็นเข้าตาได้เลย

จากนั้นก็คว้ากระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำทันที นายนี่ท่าจะรวยน่าดูเลยนะห้องน้ำก็หรูหราเอามากๆเลยของใช้แต่ละอย่างก็ราคาแพงๆทั้งนั้น อย่างว่าแหละเนาะ คนมีตัง

เวลาผ่านไป

ฉันอาบน้ำใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำจากนั้นนายนั่นก็แทรกตัวผ่านไปทันที ก่อนที่ฉันจะไปเข้าห้องน้ำเค้ายังอยู่ในชุดที่เรียบร้อยอยู่เลย แต่พอฉันออกมาเค้าถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วเหลือแต่ผ้าขนหนูผืนเดียวที่คลุมส่วนล่างอยู่ เห็นเต็มๆตาเลยสิ รอยสักตามตัว ขนหน้าอกรำไรไล่ลงไปจนถึงส่วนนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะสังเกตเลยนะแต่ตามันจับจ้องไปของมันเอง

ฉันนั่งรอนายนั่นได้ไม่นานเค้าก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวอีกตามเคย นี่เค้าไม่คิดจะอายฉันบ้างหรือยังไงฉันนั่งหัวโด่อยู่นี่ทั้งคน ฉันไม่ใช่พวกเด็กๆของเขานะที่จะเห็นเรือนร่างของเค้าแล้วรู้สึกชอบอยากจับอยากลอง หนึ่งในนั้นไม่ใช่ฉันแน่นอน

“ไม่ต้องทำท่ารังเกียจขนาดนั้นหรอก”

“ฉันไม่ได้รังเกียจแต่ฉันไม่อยากมอง ฉันไม่ใช่เด็กของนายนะที่จะเห็นร่างกายของนายแล้วมีความสุข นี่นายไม่คิดจะอายบ้างหรือยังไงมาแก้ผ้าแบบนี้”

“ฉันจะอายทำไมนี่มันห้องของฉัน ห้องส่วนตัวของฉันฉันจะทำอะไรก็ได้”

“แต่นายไม่ได้อยู่คนเดียว!!”

“ฉันก็ไม่ได้แก้ผ้าสักหน่อย เธออย่ามาโลกสวยหน่อยเลยน่านี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้ว หัวโบราณไม่เข้าเรื่อง!”

“....”เอาจริงๆนะฉันเหนื่อยที่จะต้องมาโต้ตอบเถียงคำพูดกับผู้ชายคนนี้จริงๆ ฉันไม่ได้หัวโบราณขนาดนั้นแต่ที่ฉันไม่อยากมองเพราะว่าฉันไม่ชอบด้วย

หลังจากที่ทำอะไรเสร็จสรรพเค้าก็พาฉันเดินลงมาที่ด้านล่างพวกแม่บ้านก็พากันตกใจไม่น้อยที่เห็นฉันเดินลงมาพร้อมกับเขา ฉันถูกสายตาของคนหลายคนมองมาเหมือนกับว่าฉันเป็นตัวประหลาดยังไงยังงั้น

“ผมมีเรื่องที่จะมาบอกทุกคน ผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าไออุ่นเธอเป็นพยาบาล เธอจะมาคอยดูแลผมจนกว่าจะหายดีเป็นปกติ ต่อไปนี้ให้ทำอาหารเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชุดนะครับ”

“ค่ะคุณเปลว”

ฉันทำตัวไม่ถูกและไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำอะไรก่อน พวกแม่บ้านที่อยู่ที่นี่ยังไม่แก่เลยยังอยู่ในวัยกลางคนซึ่งแน่นอนพวกเขาต้องแก่กว่าฉันอยู่หลายปี แต่ทุกคนก็ดูเป็นมิตรดีนะ

“สวัสดีทุกๆคนด้วยนะคะ”ฉันยกมือไหว้ทุกคน พวกเขาก็รับไหว้แล้วยิ้มจางๆให้ฉัน

“ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”

“....”ฉันหันไปพยักหน้าให้กับเขา ฉันยังไม่อยากโต้ตอบหรือเถียงกับเขาในตอนนี้เดี๋ยวจะโดนตบข้อหาด่าเจ้าของบ้าน