เนื้อคู่เถื่อน

แก้มหอมนั่งมองตัวเองหน้ากระจกเงาบานใหญ่ หลังจากช่างเสริมสวยแต่งหน้าทำผมให้จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ยอมรับว่าวันนี้ตัวเองดูดีและสวยมาก แต่การแต่งงานในครั้งนี้เกิดจากการบังคับทั้งสองฝ่าย เธอคิดว่าขุนเขาเองก็คงไม่อยากแต่งงานกับเธอ

“ลูกสาวคนสวยของแม่ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ วันนี้วันแต่งงานของหนูนะ” มือของมารดาที่จับมาที่ไหล่ของแก้มหอมทำให้เธอรู้สึกเกร็ง

มารดาไม่เคยเห็นว่าเธอคือลูกสาวที่ท่านรัก แต่เห็นเธอเป็นตัวเงินตัวทอง สร้างรายได้ให้กับท่าน

บิดาจากไปมารดาก็ไม่ได้เลี้ยงดูเธอมา แต่นำเธอมาทิ้งเอาไว้กับยายที่บ้านสวน ก่อนที่จะมีสามีใหม่

มีสามีใหม่ก็ยังหมั่นแวะเวียนมาขอเงินยาย จนยายต้องทยอยขายที่ดินหลายแปลงเพื่อนำเงินไปใช้หนี้ให้มารดา

ที่ดินแปลงสุดท้ายคือบ้านสวน มารดายังมาหลอกยายของเธอนำไปค้ำประกันจนตอนนี้กำลังจะโดนยึด ถ้าไม่อยากให้บ้านโดนยึด ถ้ายังอยากให้ยายมีที่อยู่เธอก็ต้องแต่งงาน

ขุนเขาคือคู่กัดของเธอ เขากับเธอไม่มีทางรักกันได้เลย พ่อของเขากับพ่อของเธอเป็นเพื่อนกัน เคยอยากให้หมั้นและแต่งงานกัน แต่พอโตขึ้นเธอกับเขาก็ยกเลิกสัญญานั้นไปเสีย ผู้ใหญ่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“หนูไม่อยากแต่งงาน คุณแม่จะให้หนูนั่งยิ้มเหรอคะ” แก้มหอมประชดมารดา

“ไม่เอาน่าลูก หนูรับปากว่าจะแต่งงานแล้วนี่จ๊ะ”

ว่านหอมยิ้มให้ลูก แต่เป็นรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งความรักความเอ็นดู เป็นแค่รอยยิ้มพึงพอใจเท่านั้น

เธอเป็นหนี้จนไม่สามารถชดใช้ได้ บ้านสวนก็กำลังจะถูกยึด จึงบากหน้าไปขอพึ่งพิงเขมราช บิดาของขุนเขาเมื่อหลายวันก่อน

“ตอนนี้ว่านก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะพี่เขม ว่านหมดจนหนทางไปหมดแล้ว”

“ทำไมว่านไม่บอกพี่ เราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เมื่อก่อนไกรสรกับพี่ก็เป็นเพื่อนรักกัน ไกรสรก็เคยช่วยพี่เอาไว้ตั้งหลายอย่าง แถมยังเคยสัญญาหมั้นหมายลูกเรากันเอาไว้อีก เสียดายเด็กๆ เขาไม่รักกัน” เขมราชพูดอย่างเสียดาย หลังจากภรรยาเสียชีวิตเขาก็เลี้ยงลูกมาคนเดียว ค่อนข้างตามใจลูก จึงไม่บังคับหากลูกไม่อยากแต่งงานกับแก้มหอมลูกสาวของไกรสรผู้เป็นเพื่อนรักที่ตายจากไปแล้ว

“ความจริงถ้าพี่เขมไม่รังเกียจลูกสาวของว่าน เราให้เด็ก ๆ แต่งงานกันดีไหมคะ พี่ไกรก็ตายไปแล้ว เราไม่ได้ทำตามสัญญา พี่ไกรคงเป็นทุกข์หนัก คืนก่อนว่านฝันถึงพี่ไกรคะพี่ ฮือ ๆ พี่ไกรมาร้องไห้บอกว่าอยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาน่ะค่ะ” ว่านหอมบีบน้ำตา เห็นว่าเขมราชร่ำรวยแถมยังเป็นพ่อหม้ายเมียตายอีก ทรัพย์สมบัติทั้งหมดจะต้องเป็นของลูกชายเพียงคนเดียว ดังนั้นหากแก้มหอมแต่งงานกับขุนเขา ทรัพย์สมบัติทั้งหมดก็จะเป็นของลูกสาวของเธอไปด้วย ยิ่งถ้ามีลูกด้วยกันยิ่งดี เธอเองก็จะได้สุขสบายตามลูกไปด้วย

“แต่เด็ก ๆ ไม่อยากแต่งงานกันนี่ครับ”

“เราเป็นพ่อแม่ ถ้าเราจัดการยังไงก็ต้องแต่งค่ะ แต่งกันไปเดี๋ยวก็รักกันไปเองนั่นแหละค่ะ” ว่านหอมพูดชี้ทางให้เพื่อนรักของสามีที่ล่วงลับ นั่นทำให้เขมราชเองเห็นดีเห็นงามไปด้วย เพราะลูกชายก็อายุสมควรแก่การออกเรือนแล้ว แต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะมีเมียสักที

“พี่ก็อยากให้เจ้าขุนเขามันแต่งงานเหมือนกัน ส่วนเรื่องปัญหาหนี้สินของว่าน พี่จะช่วยจัดการให้ ถือว่าตอบแทนบุญคุณที่ไกรสรเคยช่วยพี่เอาไว้ยามอับจนก็แล้วกัน” เขมราชเป็นคนจิตใจดี ว่านหอมกระหยิ่มในใจ รู้แบบนี้มาขอความช่วยเหลือตั้งนานแล้ว

เขมราชเองก็ยังดูไม่แก่ เธอไม่น่าไปหลงผัวใหม่เลย ถ้าตอนที่เขมราชเมียตายใหม่ ๆ เธอไปมาหาสู่แล้วก็เอาใจใส่ เอาอกเอาใจเขา ป่านนี้เธอคงได้เป็นเมียเขาไปแล้ว

เขมราชเองก็ดูมีใจให้เธอ ชอบเธออยู่มาก แต่เพราะเป็นเมียเพื่อนเลยไม่อยากผิดใจกับเพื่อน หรือเธอจะลองคิดใหม่ทำใหม่ ให้ลูกสาวแต่งงานเข้ามาก่อน แล้วเธอค่อยเข้ามาดูแลเขมราชเป็นเมียของเขาอีกคน สมบัติทั้งหมดก็จะเป็นของเธอไม่กระเด็นไปไหน

“คุณแม่มีอะไรคะ” ประโยคของบุตรสาวทำให้ว่านหอมหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง

“แม่เข้ามาดูลูกน่ะจ้ะว่าแต่งเนื้อแต่งตัวเสร็จหรือยัง”

“คุณแม่ไม่ต้องทำมาเป็นพูดเสียงอ่อนเสียงหวานก็ได้นะคะ หนูรู้ทัน คุณแม่จะเข้ามาดูว่าหนูไม่ได้กระโดดหน้าต่างหนีไปใช่ไหมคะ”

“ลูกพูดอะไรแบบนั้น” ว่านหอมแกล้งว่า

“แก้มเป็นคนรักษาสัญญาค่ะ พูดคำไหนย่อมเป็นคำนั้น ถ้าคุณแม่ไม่เจ้าเล่ห์หลอกยายเอาที่ดินไปค้ำประกันตอนที่หนูไม่อยู่ อย่าหวังเลยว่าจะจับหนูแต่งงานกับใครได้โดยเฉพาะเฮียขุนเขา แม่ก็รู้ว่าหนูกับเฮียไม่กินเส้นกัน ยังจะให้แต่งงานกันอีก” ถ้าไม่จนมุมจริงๆ เธอไม่มีทางแพ้มารดาเป็นแน่

ยายก็รักแม่มาก ไม่รู้ว่าแม่มาหลอก กี่ครั้งแล้วที่แม่มาพูดดีด้วยแล้วหลอกให้ยายขายที่ แต่เธอก็ไม่อยากโทษยาย เพราะคนเป็นแม่อย่างไรก็ย่อมรักลูก ยกเว้นแม่ของเธอไง ไม่เคยรักลูกเลย อาจจะรักอยู่บ้างแต่น้อยกว่าผัวใหม่วัยละอ่อนของมารดา