วินดูแลพี่มุกได้

"น้องวินเดินด้านในครับ เดี๋ยวโดนรถชน" มุกไม่พูดเปล่า เธอดันตัวของน้องวินให้เดินด้านในของริมฟุตบาท และเธอเดินด้านริมถนน ในขณะที่เธอกับน้องวินกำลังเดินออกจากบ้านกัน เพื่อที่จะไปหาของอร่อยกินที่หน้าปากซอย

"ไม่ได้นะครับ วินเป็นผู้ชาย วินต้องดูแลผู้หญิง ลุงโยบอกว่าเราเป็นผู้ชาย เราต้องดูแลผู้หญิงครับ" น้องวินไม่ยอมที่จะเดินฝั่งริมฟุตบาท เขาพูดพร้อมกับดันตัวของพี่มุก ให้เข้าไปเดินฝั่งริมฟุตบาทแทนเขา

"น้องวินครับ ที่น้องวินทำอยู่ แมนมากๆเลยครับ ถ้าน้องวินไปกับแฟนหรือเพื่อนผู้หญิงของน้องวิน หรือถ้าน้องวินตัวโตอย่างลุงโย แต่วันนี้ ตอนนี้ น้องวินมากับพี่มุก ที่ตัวโตกว่า แล้วก็มีหน้าที่ดูแลน้องวิน เพราะฉะนั้น น้องวินต้องให้พี่มุกเดินจูงมือของน้องวิน โดยที่น้องวินต้องเดินฝั่งริมฟุตบาทครับ เพราะถ้ารถชนน้องวิน หรือเกิดอะไรขึ้นกับน้องวิน พี่มุกจะโดนลุงโยของน้องวินดุแน่ๆ ถ้าน้องวินไม่ยอมเดินริมฟุตบาท พี่มุกจะพาน้องวินกลับเข้าบ้าน แล้วเราก็จะกินไข่ต้มเหยาะซอสกับข้าวสวยร้อนๆแค่นั้น เอาไงครับ พี่มุกให้น้องวินตัดสินใจเองนะครับ" มุกลงไปนั่งยองๆ เพื่อคุยกับน้องวินอย่างใจเย็น เพราะว่าที่เธอพาน้องวินแอบออกมานอกบ้านแบบนี้ ก็เป็นการเสี่ยงตายจากลุงโยของน้องวินมากพอแล้ว

"ก็ได้ครับ เดินด้านนี้ก็ได้ครับ" น้องวินพยักหน้ารับคำอย่างยอมแพ้ในที่สุด เพราะเขากลัวว่าจะไม่ได้ออกไปกินข้าวที่หน้าปากซอย แล้วก็จะได้กินแค่ไข่ต้มเหยาะซอสกับข้าวสวยร้อนๆแทน

"ดีมากครับ งั้นเรารีบไปหาอะไรอร่อยๆกินดีกว่า" มุกบอกกับน้องวินด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืน แล้วจูงมือของน้องวินเดินไปพร้อมกัน

"น้องวินกินข้าวที่ร้านนี้ไหมครับ" มุกถามน้องวิน ในขณะที่เธอพาน้องวินมายืนอยู่ที่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง ซึ่งเธอดูแล้วเป็นร้านอาหารที่สะอาดพอสมควร และเป็นร้านขายอาหารตามสั่งและข้าวแกง และมีหมูพะโล้ที่น้องวินอยากกินด้วย

"ครับ ร้านนี้ก็ได้ วินหิวข้าวมากเลยครับ" น้องวินตอบพี่มุก แต่สายตาของน้องวินมองไปที่หม้อของอาหาร ที่ส่งกลิ่นหอมของพะโล้ไปทั่วบริเวณ

"น้องมาสองคนเหรอครับ เข้ามานั่งในร้านเลยครับ แล้วค่อยสั่งก็ได้" โดม เจ้าของร้านอาหาร เดินเข้าไปหาลูกค้าทันที ที่เขาเห็นผู้หญิงหน้าตาน่ารัก กับเด็กน้อยตัวอวบอ้วนน่ารักคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน

"มาสองคนค่ะ น้องวินไปนั่งก่อนค่ะ แล้วเราค่อยสั่งก็ได้" มุกบอกกับน้องวิน พร้อมกับจูงมือของน้องวินเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน เพราะว่าน้องวินยืนมองหม้อพะโล้อยู่ ไม่สนใจที่เธอพูดเลย

"สั่งเลยไหมครับ เหมือนน้องเขาจะหิวแล้วนะครับ" โดมถามพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู สายตาของเขามองที่ใบหน้าของลูกค้าสาวอยู่ตลอดเวลา

"ค่ะสั่งเลย น้องวินเอาหมูพะโล้ใช่ไหมคะ" มุกถามน้องวินที่กำลังมองไปรอบๆร้านด้วยความสนใจอยู่ เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขามากินข้าวที่ร้านอาหารตามข้างทางแบบนี้ และเป็นร้านอาหารที่เขามองทุกครั้ง เวลาเขาเข้าออกบ้านในซอยนี้

"ครับ เอาไข่เยอะๆ หมูเยอะๆด้วยครับ" น้องวินจีบปากจีบคอบอกกับพี่มุก

"งั้นเอาหมูพะโล้ พิเศษนะคะ ผัดผักรวม คะน้าหมูกรอบ แล้วก็ข้าวเปล่าสองจาน นํ้าเปล่าสองขวดค่ะ" มุกหันไปสั่งกับพนักงานหนุ่มหล่อ ก่อนที่เธอจะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยตามมารยาท ให้กับพนักงานหนุ่มหล่อ เพราะว่าพนักงานหนุ่มหล่อที่มารับออเดอร์ ยืนมองหน้าของเธอแล้วก็ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น

"พี่โดมคะ ลูกค้าสั่งอะไรคะ เดี๋ยวบิวไปทำออเดอร์ให้เองค่ะ พี่โดมคุยกับลูกค้าไปเลยก็ได้ค่ะ" บิวกระซิบบอกกับเจ้านายในท้ายประโยค เพราะว่าเธอดูจากสายตาของเจ้านายแล้ว ชอบลูกค้าสาวที่อยู่ตรงหน้าแน่นอน เล่นมองตาหวานเยิ้มสะขนาดนั้น ใครจะดูไม่ออกล่ะ แถมออกมาต้อนรับลูกค้าเองด้วย  ซึ่งปกติแล้ว เจ้านายของเธอจะอยู่หลังเค้าเตอร์ คอยคิดเงินอย่างเดียว ถ้าเวลาอยู่ที่ร้าน ไม่ออกมาต้อนรับลูกค้าเองแบบนี้หรอก

"รอสักครู่นะครับ พนักงานไปทำตามที่สั่งให้อยู่ครับ เอ่อ...คุณอยู่แถวนี้เหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าของคุณกับน้องคนนี้มาก่อนเลย ไม่ต้องกลัวผมนะครับ ผมโดมครับ เป็นเจ้าของร้านอาหารนี้ครับ คุณ..." โดมหยุดพูดเพื่อให้ลูกค้าสาวตรงหน้าแนะนำตัวกับเขาบ้าง

"มุกค่ะ นี่น้องวินค่ะ มุกไม่ได้อยู่ซอยนี้หรอกค่ะ มุกอยู่ห่างจากซอยนี้ไปอีกซอยหนึ่ง มุกแค่มาทำงานให้เจ้านายค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" มุกแนะนำตัวเองด้วยนํ้าเสียงที่สดใส หนุ่มหล่ออัธยาศัยดีมาคุยด้วยแบบนี้ แถมมองเธออย่างเปิดเผย ว่าจีบเธอ มีเหรอเธอจะไม่คุยด้วย ตั้งแต่เกิดมาจนเรียนจบ จนได้ทำงาน เธอยังไม่เคยมีแฟนกับเขาเลย คนอะไรจะอาภัพผู้ชายได้ขนาดนี้ ถามว่ามีคนมาจีบเธอไหม ตอบเลยว่ามีเยอะ แต่ส่วนมากจะเป็นหมาหยอกไก่สะมากกว่า ไม่จริงใจสักคน ส่วนคนที่จริงใจ เธอก็ไม่ชอบเขาสะงั้น มันเป็นแบบนี้มาตลอด ก็เลยทำให้เธอโสดมาจนถึงตอนนี้ ชีวิตของเธอทำไมมันถึงได้น่าสงสารอะไรขนาดนี้

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ วันนี้ผมขอเลี้ยงนะครับ" โดมยืนพูดกับมุกด้วยท่าทางที่สุขภาพ

"จะดีเหรอคะ อย่าดีกว่าค่ะ มุกเกรงใจค่ะ" มุกพูดกับโดมด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย เพราะว่าสายตาของโดมที่มองเธอ มันกรุ้มกริ่มจนเธอต้องมองไปที่พนักงาน ที่กำลังยกอาหารออกมาเสิร์ฟ

"มาแล้ว" น้องวินพูดด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น สายตาของเขาเป็นประกายด้วยความดีใจ

"น้องวินน่ารักดีนะครับ หลานเหรอครับ" โดมถามทันที ที่เขามีโอกาส พร้อมกับลุ้นกับคำตอบไปด้วย เขามั่นใจว่าน้องวินไม่ใช่ลูกของมุกแน่นอน เพราะว่ามุกดูอายุยังน้อย รวมทั้งรูปร่างและบุคลิกของมุก ไม่น่าจะเป็นแม่ของน้องวินได้

"น้องวินไม่ใช่หลานของมุกค่ะ น้องวินเป็นหลานของเจ้านายของมุกค่ะ คุณโดมกินข้าวด้วยกันไหมคะ" มุกถามโดม เพราะว่าเธอเริ่มจะกินข้าวแล้ว แต่โดมยืนอยู่ เธอจะกินข้าวโดยที่ไม่ถามโดม มันก็ดูกระไรอยู่

"ขอโทษครับ ที่ผมมารบกวนคุณมุกเวลาที่จะกินข้าวแบบนี้ คุณมุกกับน้องวินกินข้าวตามสบายเลยนะครับ เอ่อ...คุณมุกจะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมจะขอช่องทางการติดต่อกับคุณมุก เป็นทางไหนก็ได้ครับ ที่คุณมุกสะดวก" โดมไม่พูดเปล่า เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดหน้าจอ พร้อมกับทำท่าทางจะกดมือถือไปด้วย ถ้ามุกบอกช่องทางการติดต่อกับเขามา

"ค่ะ นี่ค่ะ" มุกหยิบมือถือขึ้นมาเปิดหน้าไลน์ เพื่อให้โดมสแกนคิวอาร์โค้ดของเธอได้ และโดมไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธเลย

"ขอบคุณครับ กินข้าวให้อร่อยนะครับ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง" โดมบอกกับมุกด้วยนํ้าเสียงที่ดีใจ ก่อนที่เขาจะเดินไปที่หลังร้าน 

"พี่โดม...พี่โดมจีบสาวติดเหรอ ยิ้มหน้าบานเข้ามาเลย" บิวถามเจ้านายด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้นดีใจ ไม่แพ้กับเจ้านายตอนนี้เลย

"ยัง...แต่พี่ได้ไลน์ของเธอมาแล้วโว้ย ไปทำงานเลย ไม่ต้องมายุ่งกับพี่ ออ...ถ้าคุณมุกจะกลับมาบอกพี่ด้วยนะ แล้วค่าอาหารลงบัญชีของพี่เอาไว้" โดมบอกกับลูกน้อง ก่อนที่เขาจะเดินไปทางหลังร้าน ที่เป็นห้องทำงานของเขา

"น้องวินอิ่มแล้วใช่ไหมครับ เราจะได้กลับกัน" มุกถามน้องวิน ในขณะที่น้องวินยกนํ้าขึ้นมาดื่มอยู่

"ครับ" น้องวินพยักหน้ารับคำ หลังจากที่เขาดื่มนํ้าแล้ว

"งั้นพี่ขอแวะซื้อของใช้ที่ร้านสะดวกซื้อได้ไหมครับ กินข้าวแล้วถ้าไม่ได้แปรงฟัน มันก็ยังไงอยู่ แล้วพี่ก็ไม่รู้ว่าลุงโยของน้องวินจะกลับมากี่โมงด้วย น้องคะ คิดเงินด้วยค่ะ" มุกบอกกับน้องวิน ก่อนที่เธอจะยกมือเรียกให้พนักงานมาคิดเงิน

"พี่โดมจ่ายให้แล้วค่ะ พี่มุกรอก่อนนะคะ เดี๋ยวบิวไปตามพี่โดมก่อน" บิวบอกกับมุกด้วยท่าทางที่สนิทสนม เหมือนกับคนที่รู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ ก่อนที่เธอจะรีบเดินไปทางหลังร้าน

"โห...ไม่ใช่รู้จักชื่อของเราทั้งร้านแล้วเหรอ" มุกพึมพำคนเดียวเบาๆ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะว่าเธอก็คงจะไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว ถึงร้านอาหารนี้ จะอยู่ไม่ห่างจากซอยที่เธออยู่มากนัก แต่แถวซอยที่เธออยู่ก็มีร้านขายอาหารมากมาย เธอไม่จำเป็นต้องไปหาของกินไกลเลย แค่เธอเดินลงมาที่หน้าหอพัก ก็มีร้านขายอาหารตามสั่งกับร้านสะดวกซื้อแล้ว

"พี่มุก...กลับกันเถอะครับ วินจะกลับไปทำการบ้าน" น้องวินพูดพร้อมกับกระโดดลงจากเก้าอี้ไปด้วย

"ครับ" มุกพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนตามน้องวิน

"จะกลับแล้วเหรอครับ ผมขอเดินไปส่งคุณมุกที่บ้านได้ไหม..."

"ไม่ได้ครับ วินดูแลพี่มุกได้ พี่มุกกลับกันเถอะครับ" น้องวินไม่พูดเปล่า เขาจูงมือของพี่มุกออกไปที่หน้าร้าน โดยที่ไม่สนใจใครทั้งนั้น

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณโดม ขอบคุณมากนะคะ สำหรับอาหารมื้อนี้" มุกพูดกับโดม ในขณะที่น้องวินจูงมือของเธอไปที่หน้าร้าน

"แล้วผมจะไลน์ไปนะครับ" โดมบอกกับมุก โดยที่เขาก็ไม่ได้เซ้าซี้ที่จะไปส่ง เพราะว่าน้องวินทำหน้าไม่พอใจเขา เขาไม่อยากมีเรื่องผิดใจกับน้องวิน เขาก็เลยยืนอยู่ที่เดิม

"น้องวินครับ พี่ขอแวะซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อก่อนนะครับ แล้วก็ซื้อเสื้อผ้านิดหน่อย เพราะพี่ไม่รู้ว่าลุงโยของน้องวินจะกลับดึกไหม พี่ว่าพี่ต้องอาบนํ้าก่อน กลับไปพี่จะได้นอนเลย" มุกบอกกับน้องวิน พร้อมกับจูงมือของน้องวินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ซึ่งน้องวินก็ตามเข้าไปด้วย โดยที่ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะว่าน้องวินเองก็อยากจะเข้าไปดูของในร้านสะดวกซื้ออยู่แล้ว เพราะว่านานๆครั้ง เขาถึงจะได้มาเดินในที่แบบนี้สักที

"พี่มุกครับ วินอยากกินไอศกรีมครับ" น้องวินเงยหน้าขึ้นไปบอกกับพี่มุกเสียงอ้อน

"ได้สิ ไปเลือกกัน น้องวินหยิบเลยอยากกินอะไร พี่กินด้วยดีกว่า พี่ก็อยากกินอะไรเย็นๆเหมือนกัน" มุกบอกกับน้องวิน พร้อมกับเลือกไอศกรีมรสชาติที่เธออยากกินไปด้วย

"วินกินรสช็อกโกแลตครับ อันนี้ครับ" น้องวินบอกกับพี่มุกด้วยนํ้าเสียงที่ดีใจ ที่พี่มุกไม่ห้ามเขาเรื่องกิน แถมยังกินกับเขาอีก

"พี่ก็ชอบรสเดียวกับน้องวินเลย งั้นไปจ่ายเงินแล้วกลับกันเถอะ" มุกบอกกับน้องวิน หลังจากที่เธอได้ของที่ต้องการครบแล้ว 

"ครับ" น้องวินพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี ที่เขาได้กินของที่ชอบในเวลาแบบนี้ เพราะว่าปกติแล้ว ลุงโยจะควบคุมการกินของเขาในเวลานี้มาก