ลดสเปคลงมา

"โห...บ้านสวยโคตร" มุกพึมพำคนเดียวเบาๆ ในขณะที่รถเลี้ยวเข้ามาในบริเวณหน้าบ้าน ที่มีพื้นที่หน้าบ้านไม่กว้างมากนัก หน้าบ้านจอดรถได้สองคัน ที่ข้างบ้านมีสนามหญ้าพอให้เด็กวิ่งเล่นได้ แต่ก็ไม่กว้างมากนัก ในพื้นที่ใจกลางกรุงแบบนี้ มีบ้านแบบนี้ก็ถือว่ารวยสุดๆแล้ว บ้านหลังไม่ใหญ่มากนัก เป็นทรงโมเดิร์นทันสมัย สวนก็ถูกจัดอย่างสวยงามและลงตัว เหมาะกับบุคลิกของเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี เธอเองก็ฝันอยากจะได้บ้านแบบนี้เหมือนกัน บ้านแบบทรงโมเดิร์นหลังไม่ใหญ่อยู่ใจกลางกรุงเทพ แต่ความเป็นจริงคือ เธอเช่าห้องแชร์กับเพื่อน เพราะว่าค่าใช้จ่ายจะได้ลดลง เพื่อที่จะได้เหลือเงิน ส่งไปให้พ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัด เธอก็เหมือนกับคนที่มาจากต่างจังหวัดทั่วไป ที่ทำงานแล้วส่งเงินไปให้พ่อกับแม่

"มุก...เธอจะนั่งอยู่บนรถอีกนานไหม" โยธินถามเสียงดุ เพราะว่ารถจอดที่หน้าบ้านนานแล้ว แต่มุกยังนั่งมองไปรอบๆบ้านด้วยสายตาที่ชื่นชมอยู่ เขาไม่เคยพาใครมาที่บ้านของเขา เพราะว่าเขาหวงความเป็นส่วนตัวของเขามาก แต่ครั้งนี้เขาอยากจะดัดนิสัยของหลานเขา ที่เอาแต่ใจตัวเอง แล้วมุกก็เถียงเขาไม่ยอมลดละ ต่อหน้าของคนขับรถแล้วก็เพื่อนของเขา โดยที่ไม่กลัวเขาเลยสักนิด

"ถึงบ้านแล้ว จริงๆด้วย" มุกพูดโง่ๆออกมา เพราะว่าทันทีที่เธอหันไปเห็นสายตาคมกริบที่มองมาที่เธอนิ่งอยู่ ถึงมันจะนิ่ง แต่เธอก็รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก เพราะว่าเจ้าของดวงตาคมกริบคู่นั้น ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมเข้มจนเธอรู้สึกเขิน แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ทำอะไรเลยก็ตาม อย่าบอกนะ ว่าเธอหลงรักเจ้านายของตัวเอง หาเรื่องเสียใจให้ตัวเองทำไมเนี่ย อีมุกเอ้ย แล้วจะห้ามใจตัวเองได้ไหมเนี่ย เห็นเขาวันแรกก็รักเขาสะแล้ว ทั้งๆที่เธอก็เป็นคนจิตแข็งกับคนหน้าตาหล่อพอสมควรนะ แต่ทำไมกับเจ้านายของตัวเอง ที่เป็นของต้องห้ามแบบนี้ เธอจะต้องมาใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วย

"จะยิ้มอีกนานไหม ฉันรีบ ตามมา" โยธินสั่งมุกเสียงเข้มออกดุเล็กน้อย เพราะว่าเวลานี้หกโมงครึ่งแล้ว เขายังไม่ได้อาบนํ้าเลย เขาจะต้องไปงานแต่งของเพื่อนสนิท ที่เรียนมาด้วยกันพร้อมกับจิระด้วย เขากับจิระเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน แล้วก็เปิดบริษัททำอสังหาริมทรัพย์มาด้วยกัน และใช้ตึกของเขาเปิดออฟฟิศใหญ่ใจกลางกรุงเทพ

"ลุงโยครับ วินหิวข้าวแล้วครับ" น้องวินบอกลุงโย ในขณะที่เขาเดินตามหลังของลุงโยเข้ามาในบ้าน 

"มุก...เธอทำอาหารเป็นไหม มุก...!!" โยธินหันไปถามมุกที่เดินมองนั่นนี่ไปด้วย โดยที่ไม่สนใจจะฟังที่เขากับน้องวินพูดคุยกันอยู่เลย

"คะ...คุณโยธินมีอะไรเหรอคะ" มุกหันไปมองหน้าของโยธินงงๆ เพราะว่าเธอมัวแต่มองของตกแต่งบ้าน ซึ่งมีน้อยชิ้นมาก แต่มันก็สวยเข้ากับบ้านทุกชิ้นเลย

"ฉันถามว่าเธอทำอาหารเป็นไหม ฉันจะได้ให้แม่บ้านกลับบ้านไป" โยธินถามมุกเสียงดุเล็กน้อย เพราะว่าทุกอย่างดูไม่ทันใจเขาไปสะหมด แม่บ้านที่ว่า ก็คือนวย นวยเป็นแม่บ้านที่ไปเช้าเย็นกลับ ไม่ได้นอนที่บ้านของเขา รวมทั้งเอกคนขับรถด้วย ถ้าทำงานเกินเวลาก็จะได้ค่าล่วงเวลาไป เพราะว่าเขาชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่า แล้วเขาก็ไม่ชอบให้คนอื่นมานอนที่บ้านของเขาด้วย และบ้านของเขาก็ไม่ได้หลังใหญ่มากพอ ที่จะให้คนงานมานอนในบ้านด้วย มีแต่เพื่อนของเขาเท่านั้น ที่ชอบมาดื่มแล้วก็เมาจนกลับบ้านไม่ได้ ก็นอนกันตามพื้นในห้องรับแขกเลย ตื่นขึ้นมาก็ต่างคนต่างกลับบ้านของตัวเอง

"ทำได้ค่ะ แต่..."

"ดีแล้ว งั้นป้านวยกลับบ้านไปได้เลยนะ คืนนี้มีคนอยู่เป็นเพื่อนน้องวินแล้ว เอกด้วยนะ พรุ่งนี้ค่อยมารับน้องวินไปโรงเรียน" โยธินหันไปบอกกับคนของเขา โดยที่เขาไม่ได้ฟังมุกพูดให้จบก่อน

"ค่ะคุณโย งั้นป้ากลับก่อนนะคะ หนู...หนูชื่ออะไรนะ มีของสดอยู่ในตู้เย็นนะลูก ป้าซื้อเอามาใส่ตู้เย็นเอาไว้แล้ว" นวยหันไปถามสาวน้อย ที่ยืนอยู่ข้างๆเจ้านายของเธอ

"มุกค่ะป้า ค่ะ" มุกได้แต่พยักหน้ารับคำ เธอจะบอกโยธินว่าเธอทำอาหารเป็น แต่ทำเป็นเฉพาะของที่เธอชอบกิน และอาหารที่ทำง่ายๆเท่านั้น แต่โยธินก็ไม่ได้สนใจจะฟังเธอเลย

"งั้นผมกลับเลยนะครับคุณโยธิน ป้านวยจะกลับพร้อมกับผมเลยไหมครับ" เอกหันไปถามป้านวย หลังจากที่เขาบอกกับเจ้านายแล้ว ซึ่งป้านวยก็พยักหน้ารับคำ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปจากบ้านพร้อมกัน เพราะว่าวันนี้พวกเขากลับช้ากว่าทุกวันแล้ว

"เอาล่ะ ฉันจะต้องไปงานเลี้ยง เธอดูแลน้องวินจนกว่าฉันจะกลับมา ส่วนอาหาร เธอก็ไปดูในตู้เย็นเอา ว่าพอที่จะทำอะไรได้บ้าง ฉันไปนะ ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว น้องวินครับ น้องวินอย่าดื้อนะครับ กินข้าวแล้วก็อาบนํ้านอน เดี๋ยวลุงกลับมา แล้วก็อย่าลืมทำการบ้านด้วยนะ" โยธินหันไปบอกกับหลาน หลังจากที่เขาสั่งงานมุกแล้ว ก่อนที่เขาจะรีบเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน เพื่อไปอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้า

"เอ่อ...คุณโยธินคะ" มุกจะเรียกโยธินเอาไว้ เพื่อที่จะถามว่าโยธินจะกลับมากี่ทุ่ม แต่โยธินก็ขึ้นบันไดไปแล้วอย่างรีบร้อน

"ป้า...ป้าชอบลุงของผมเหรอ อย่าคิดว่าผมดูไม่ออกนะ แล้วผมก็ไม่ยอมให้ป้าชอบลุงของผมด้วย" น้องวินพูดพร้อมกับมองหน้าของป้าด้วยสายตาที่จับผิดไปด้วย

"โห๊ะ...!! ป้าเหรอ อื้อ...อ ป้าก็ต้องคู่กับลุงไหมอ่ะ ถ้าน้องวินเรียกป้าบ่อยๆ ก็ไม่แน่นะ เพราะว่าป้ากับลุงเป็นของคู่กัน" มุกกลอกตามองบนอย่างหมดคำที่จะพูด ก่อนที่เธอจะกัดฟันพูดด้วยความมันเขี้ยวเด็กแสบ ที่พูดจาไม่น่ารักเอาสะเลย

"ไม่พูดแล้วก็ได้" น้องวินรีบเอามือปิดปากของตัวเองเอาไว้ เมื่อเขานึกขึ้นได้ ว่าวันนี้ครูสอนเรื่องลำดับของญาติที่โรงเรียนมาพอดีด้วย

"พี่มุก น้องวินเรียกพี่ว่าพี่มุก พี่ก็เรียกน้องวินว่าน้องวิน โอเคไหม เรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันก่อน" มุกพูดพร้อมกับยื่นมือไปทำตามที่พูดไปด้วย

"แต่พี่มุกห้ามชอบลุงโยของวินด้วย" น้องวินพูดพร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดอกของตัวเองเอาไว้แน่น ไม่ยอมเกี่ยวก้อยสัญญากับพี่มุกง่ายๆ

"พี่เป็นคนสวย พี่ต้องหาคนที่หน้าตาหล่อและเหมาะสมกับพี่ที่สุด ลุงของน้องวินไม่ผ่าน" มุกกระซิบที่ข้างหูของน้องวินเบาๆในท้ายประโยค

"พี่มุกไม่เห็นจะสวยเลย ลุงโยของวินหล่อกว่าตั้งเยอะ" น้องวินเถียงอย่างไม่ยอม เพราะว่าลุงโยของเขาหล่อ แล้วเขาก็หล่อเหมือนลุงโยของเขาด้วย

"แล้วจะเกี่ยวก้อยสัญญากันได้รึยังเนี่ย เร็วสิ...พี่หิวข้าวแล้วเนี่ย เกี่ยวก้อยสัญญากันเสร็จ เราไปดูของในครัวกันไหม ว่ามีอะไรให้เราทำกินได้บ้าง" มุกถามพร้อมกับยังคงยื่นมือไปเกี่ยวก้อยทำสัญญาในท่าเดิม

"ก็ได้ วินหิวแล้วครับ" น้องวินรีบยกมือทำสัญญาอย่างรวดเร็ว เมื่อพูดถึงเรื่องกิน

"แล้วน้องวินอยากกินอะไรอ่ะ หึหึ" มุกหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอดไม่ได้ เพราะว่าน้องวินสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ที่เธอพูดถึงเรื่องกิน และเธอคิดว่า เด็กยังไงก็คือเด็ก ต่อให้พูดเก่งและฉลาดแค่ไหน ก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่ดี และถึงน้องวินจะดูร้ายยังไง เธอก็ว่าน่ารักอยู่ดี เพราะว่าน้องวินหน้าตาน่ารักมาก ร้ายยังไง แค่นี้เธอคิดว่าเธอเอาอยู่

"วินอยากกินหมูพะโล้ครับ เอาไข่ต้มเยอะๆแล้วก็ขาหมูเยอะๆด้วย หนังหมูเยอะๆด้วยนะครับพี่มุก" น้องวินบอกกับพี่มุกเสียงอ้อน

"โห...หมูพะโล้เลยเหรอ ลดสเปคลงมาเป็นไข่ต้มเฉยๆได้ไหมอ่ะ พี่ต้มไข่เป็นนะ เป็นไข่ต้มยางมะตูมเหยาะซอสกินกับข้าวสวยร้อนๆก็ได้ ดีไหม" มุกถามน้องวินด้วยนํ้าเสียงและสีหน้าที่นำเสนอเต็มที่

"ไม่เอาครับ วินอยากกินหมูพะโล้ ยายนวยบอกว่ากลับมาจะทำหมูพะโล้ให้วินกินด้วย" น้องวินยกแขนขึ้นมากอดอก พร้อมกับพองแก้มออกมาอย่างไม่ยอม

"พี่มีอะไรที่เด็ดกว่านั้น สนใจไหม" มุกก้มลงไปกระซิบถามน้องวินเสียงเบา พร้อมกับทำหน้าให้ดูตื่นเต้น และชวนให้อยากรู้ไปด้วย

"อะไรเหรอครับ" น้องวินถามด้วยความอยากรู้ เพราะว่าพี่มุกทำหน้าตาตื่นเต้น จนเขาอดที่อยากจะรู้ไม่ได้

"เมื่อกี้ขึ้นรถเข้ามาในซอย มีตลาดนัด มีร้านสะดวกซื้อ มีของกินขายเต็มสองข้างทางเลย น้องวินสนใจอยากจะเดินออกไปดูด้วยกันไหม" มุกกระซิบถามด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น เพราะว่าตอนที่รถวิ่งผ่านเข้าซอยมา มีของขายอยู่เต็มสองข้างทาง จนเกือบถึงซอยแยกเข้ามาในบ้าน

"อยากไปครับ แต่ลุงโยไม่ให้ไปแน่ๆเลยครับ" น้องวินบอกกับพี่มุกหน้าเศร้า เมื่อเขานึกขึ้นได้ ว่าลุงวินไม่ให้เขาออกไปเดินในซอยแบบนั้น เพราะว่ากลัวรถชนเอา แล้วก็ห้ามเขากินอาหารที่ไม่ปรุงเสร็จใหม่ด้วย นี่คือกฎเหล็กของลุงโยเลย ถ้าเขาอยากจะมาอยู่กับลุงโย

"จะไปยากอะไร เราก็รอให้ลุงโยออกไปงานเลี้ยงก่อน แล้วเราค่อยแอบไปดีไหม" มุกกระซิบบอกกับน้องวินด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น และนึกสนุกไปด้วย ถ้าได้ออกไปจริงๆ

"จริงด้วยครับ" น้องวินพยักหน้ารับคำด้วยความตื่นเต้น และนึกสนุกไปกับพี่มุกด้วย

"งั้นเราไปนั่งที่โต๊ะตรงนั้น ทำทีเป็นทำการบ้านก่อนไหมครับ พอลุงโยออกไปจากบ้านแล้ว เราค่อยแอบออกไปดีไหมครับ" มุกกระซิบน้องวินเสียงเบา สายตาของเธอก็มองไปที่บันได เพื่อดูว่าโยธินจะลงมาหรือยัง

"ดีครับๆ ฮ่าๆ" น้องวินหัวเราะออกมาอย่างนึกสนุกเต็มที่ เหมือนกับว่าเขาได้เพื่อนที่รู้ใจมาคนหนึ่งเลยทีเดียว

"ทำอะไรกันสองคน นี่มันก็ทุ่มกว่าแล้วนะ เธอไม่ทำอาหารให้น้องวินเหรอ" โยธินถามทั้งคู่ไปด้วย เดินไปที่ชั้นรองเท้าไปด้วยอย่างรีบร้อน

"อ๋อ...น้องวินบอกว่าอยากจะทำการบ้านให้เสร็จก่อนค่ะ ใช่ไหมน้องวิน" มุกตอบโยธิน มือของเธอก็สะกิดขาของน้องวินเบาๆไปด้วย

"ใช่ครับ วิน...วินทำการบ้านเสร็จก่อนครับ วินถึงจะกินข้าว" น้องวินพูดติดๆขัดๆด้วยความตื่นเต้น ที่เขาได้ทำอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก 

"หือ...ทำการบ้านก่อนกินข้าวเหรอ" โยธินมองหน้าของน้องวินด้วยความแปลกใจ เพราะว่าปกติแล้ว น้องวินต้องกินข้าวก่อนที่จะทำอะไรทั้งหมด แต่เขาก็ไม่มีเวลาให้สงสัยมากนัก เพราะว่าเขาจะต้องไปถึงงานเลี้ยงก่อนสองทุ่ม ตามที่ได้นัดกับจิระ แล้วก็เพื่อนคนอื่นๆไว้ พอเขาใส่รองเท้าเสร็จ เขาก็รีบเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถ โดยที่เขาจะขับรถไปเอง เพราะว่าเอกคนขับรถของเขา มีหน้าที่ขับรถรับส่งน้องวินไปโรงเรียน แล้วก็เวลาที่เขาออกไปทำงานที่ต่างจังหวัดเท่านั้น 

"ลุงโยไปแล้วครับพี่มุก" น้องวินบอกกับพี่มุกด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น หลังจากที่เขาลุกไปแอบดูลุงโยขับรถออกไปจากบ้านแล้ว

"งั้นเราออกไปกันดีกว่า ก่อนที่มันจะดึกกว่านี้" มุกพูดพร้อมกับพยักหน้าชวนน้องวินด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น ไม่แพ้กับน้องวินเลย