สงบศึก

ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก

"ป้า..."

"ใครป้า...หมูอ้วน พี่คนสวยหรอก" มุกรีบสวนกลับไปทันควัน โดยที่เธอลืมตัวไป ว่าเธออยู่ที่ไหนตอนนี้

"หมูอ้วนที่ไหน ผมหล่อหรอก" น้องวินเองก็เถียงกลับไปอย่างไม่ยอมเช่นกัน

"หมูอ้วน...พี่ก็คนสวยหรอก ไม่ใช่ป้าอย่างที่..."

"หยุด...อะไรกันเนี่ย มีเรื่องอะไรกัน" โยธินถามเสียงเข้ม พร้อมกับมองหน้าของทั้งสองคนสลับกันไปมา

"เอ่อ...อ" มุกพูดไม่ออก หลังจากที่เธอหันไปสบตาคมเข้ม ของผู้ชายคนที่ถามแล้ว เพราะว่าผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ หน้าหล่อคมเข้มมาก ติดอยู่หน่อยเดียว คือเก๊กขรึมไปหน่อย แต่ก็ไม่น่าจะหน่อยนะ ขรึมออกไปทางดุด้วย

"ลุงโยครับ ป้าคนนี้เขาบูลลี่วินครับ เขาบอกว่าวินเป็นหมูอ้วนครับ" น้องวินรีบฟ้องลุงของเขาด้วยท่าทางที่จริงจังเต็มที่

"หมูอ้วน...ไม่ใช่ป้านะ สวยขนาดนี้ เป็นป้าได้ยังไง" มุกกัดฟันเถียงออกไปอย่างไม่ยอม เรื่องอื่นเธอพอยอมรับได้ แต่จะให้เธอเป็นป้า เธอรับไม่ได้จริงๆ

"คุณมุกครับ นี่คือคุณโยธิน เป็นผู้บริหารของบริษัทนี้ แล้วก็เป็นเจ้าของตึกสำนักงานแห่งนี้ด้วยครับ แล้วก็เป็นลุงแท้ๆของคุณหนูวินด้วยครับ" เอกกระซิบบอกกับมุก เพราะดูเหมือนมุกจะลืมตัว เถียงกับหลานของเจ้าของบริษัท เขาคิดว่ามุกอาจจะตกงานไปโดยไม่รู้ตัวก็ได้ เพราะว่าเจ้านายของเขา เป็นเจ้าของบริษัทที่ค่อนข้างจะดุแล้วก็ไว้ตัวพอสมควร แล้วก็เป็นเจ้าของตึกสำนักงานให้เช่าแห่งนี้ด้วย ซึ่งตึกแห่งนี้มีบริษัทหลายบริษัทเช่าอยู่เต็มทุกชั้น เพื่อทำเป็นออฟฟิศที่อยู่ในใจกลางกรุงเทพ

"ก็...ก็หมูอ้วนว่ามุกเป็นป้าอ่ะ" มุกกระซิบกลับพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจไปด้วย

"เอาล่ะๆ น้องวินเป็นหลานของฉัน คนของฉันบอกว่าได้ถามเธอแล้ว ตอนที่น้องวินไปแอบอยู่ที่ข้างเครื่องถ่ายเอกสาร ในขณะที่เธอกำลังถ่ายเอกสารอยู่ แต่เธอบอกว่าไม่เห็น เธอจงใจ..."

"เอ๊ะ...ฉันตอบคุณไปแบบนั้นเหรอคะ ฉันจำได้ ว่าฉันยังไม่ได้ตอบอะไรคุณไปเลยนะคะ คุณก็เดินหนีไปสะก่อน" มุกหันไปถามเอกด้วยสีหน้าที่จริงจัง และพร้อมที่จะเอาเรื่อง เพราะเธอมั่นใจ ว่าเธอไม่ได้ตอบไปแบบนั้น

"แล้วทำไมเธอไม่บอกล่ะ ว่าน้องวินแอบอยู่ตรงนั้น เธอรู้ไหม ว่าทุกคนหาน้องวินกันจนวุ่นวายไปหมด จนต้องเปิดกล้องวงจรปิดดู ถึงได้รู้ว่าน้องวินไปแอบอยู่ตรงนั้น และแอบอยู่จนหลับไป" โยธินพูดกับมุกเสียงดุ และไม่ได้ดุแค่เสียง หน้าของเขาก็ดุด้วย

"น้องวิน...ใครคือน้องวินคะ ฉันยังไม่รู้ด้วยซํ้า ว่าใครคือน้องวิน ฉันก็แค่สงสัย ว่าลูกหลานของใคร ถึงได้มาวิ่งเล่นในสถานที่ทำงานแบบนี้ " มุกเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ อยู่ๆจะมาโยนความผิดให้เธอ เธอไม่ยอมหรอกนะ เธอเถียงทั้งที่เธอไม่ค่อยจะเข้าใจด้วยซํ้า ว่าเรียกเธอมาพบทำไม แต่ถ้าเป็นเรื่องที่มีเด็กอ้วนมาแอบอยู่ที่ข้างเครื่องถ่ายเอกสาร เธอเถียงขาดใจ เพราะว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิดเดียว

"โย...สรุปมีเรื่องอะไรกันวะเนี่ย" จิระถามเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจ หลังจากที่เขายืนฟังอยู่นานแล้ว เขาเข้าใจว่าหลานของเพื่อนไปแอบอยู่ในห้องถ่ายเอกสาร แล้วมีมุกอยู่ในห้องนั้นด้วย แต่เขาไม่เข้าใจว่า แล้วมุกกับน้องวินมีเรื่องอะไรกัน และใครเป็นคนผิดคนถูก ก็แค่เด็กคนหนึ่งไปเล่นซ่อนแอบ แล้วทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ด้วย

"มึงอย่าเพิ่งเสือก กูมีงานเลี้ยงที่จะต้องไปต่อ แล้วต้องรีบกลับบ้าน แต่น้องวินวิ่งไปแอบที่ห้องถ่ายเอกสาร คนของกูไปถามผู้หญิงคนนี้ ที่กำลังถ่ายเอกสารอยู่ แต่ผู้หญิงคนนี้ทำหน้าไม่รู้เรื่อง เหมือนกับช่วยให้น้องวินแอบอยู่ตรงนั้น เธอก็เหมือนกัน หยุดฟัง...อย่าเถียง!!" โยธินพูดพร้อมกับชี้หน้าให้เงียบ เพราะว่าผู้หญิงตรงหน้าของเขา กำลังอ้าปากจะเถียงเขา

"แล้วฉันผิดอะไรคะ ฉันก็ทำงานของฉันอยู่ดีๆ แล้วมีเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาแอบ ที่ข้างเครื่องถ่ายเอกสาร ที่ฉันทำงานอยู่ แล้วมีคนมาถามฉัน ว่าเห็นคุณหนูวินไหม ฉันไม่รู้ด้วยซํ้า ว่าคนที่พี่คนนี้ถามถึงคือใคร ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย คนที่ถามก็เดินไปทางอื่นแล้ว คุณจะมาโยนความผิดให้ฉันไม่ได้นะคะ ฉันไม่ยอม" มุกยืนมองหน้าของคนที่ว่าเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ จนจมูกของเธอบานออก ถ้าเธอไม่ผิด อย่าคิดว่าเธอจะยอมง่ายๆ

"กูว่ามีเรื่องเข้าใจผิดกันว่ะ มึงรีบกลับไม่ใช่เหรอ กูว่านะ ถ้ามึงกลับตั้งแต่มึงหาน้องวินเจอ มึงก็ถึงบ้านนานแล้ว เผลอๆมึงอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จไปแล้วเนี่ย" จิระว่าให้เพื่อน ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าให้กับความไร้สาระของเพื่อน

"มึงก็รู้ ว่ากูไม่ชอบคนโกหก แค่บอกว่ามีเด็กแอบอยู่ตรงนั้น มันจะตายหรือไง" โยธินหันไปถามมุกด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ เพราะเขารู้สึกเสียหน้า ที่โดนเพื่อนมองเขาด้วยสายตา ว่าเขาทำเกินกว่าเหตุ และดูไร้สาระเกินไป

"ไม่ตายหรอกค่ะ แต่ฉันคิดว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันก็เลยไม่จำเป็นต้องบอก" มุกเชิดหน้าขึ้น ไม่ใช่เธอไม่กลัวโดนไล่ออก แต่เธอคิดว่าเธอไม่ผิด แล้วบอสคนนี้พยายามที่จะให้เธอยอมรับผิดให้ได้ เหมือนกับพยายามที่จะหาทางลงให้ได้อย่างนั้นแหละ

"ลุงโยครับ วินไม่อยากอยู่บ้านกับลุงเอกแล้วก็ยายนวยครับ วินไปกับลุงโย..."

"งั้นก็อยู่กับป้าคนนี้ก็แล้วกันนะ" โยธินบอกกับหลาน เมื่อเขานึกอะไรขึ้นได้ เถียงเก่งนักใช่ไหม อยู่กับหลานตัวแสบของเขาสักวันหนึ่งก็แล้วกัน โยธินคิดอยู่คนเดียวพร้อมกับกลั้นขำไปด้วย เพราะทันทีที่เขาเรียกว่าป้า ผู้หญิงตรงหน้าก็หันมามองหน้าของเขาทันที พร้อมกับจมูกที่บานออกด้วยความไม่พอใจ

"ใครป้า...!! หยาบคาย คุณไม่ให้เกียรติ..."

"หยุด...อย่าเถียง เธอกับน้องวินทำให้ฉันเสียเวลา เพราะฉะนั้นเธอต้องรับผิดชอบ ด้วยการไปดูแลน้องวินแทนฉัน ในระหว่างที่ฉันไปงานเลี้ยง และอยู่รอจนกว่า..."

"ลุงโยครับ วินไม่..."

"ครั้งนี้น้องวินดื้อกับลุง น้องวินต้องรับผิดชอบ รวมทั้งเธอด้วย" โยธินหันไปพูดกับผู้หญิงตรงหน้าของเขา ด้วยนํ้าเสียงที่เป็นคำสั่ง

"ไม่ค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันมีนัดกับเพื่อน..."

"ฉันจะจ่ายค่าเสียเวลาให้เธอชั่วโมงละหนึ่งพันบาท แล้วก็..."

"ตกลงค่ะบอส...!!" มุกรีบตอบสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว ทั้งที่โยธินยังพูดไม่จบ ชั่วโมงละหนึ่งพันบาท ไม่รีบตกลงก็บ้าแล้ว ในหัวสมองของเธอคิดออกมาเป็นจำนวนเงินแล้วเรียบร้อย เพราะว่าถ้าบอสไปงานเลี้ยง ต้องกลับดึกและต้องไปต่อกับเพื่อนแน่ๆ อย่างน้อยก็ไม่ตํ่ากว่าหกชั่วโมงเลยนะ หกชั่วโมงก็หกพันบาท เกือบครึ่งหนึ่งของเงินเดือนเธอทั้งเดือนเลยนะ มันเริ่ดจริงๆ

"โห...คุณมุก คุณมุกตอบเร็วจนผมตกใจเลยนะเนี่ย หึหึ" จิระพูดกับมุกขำๆ

"เธอไม่มีนัดกับเพื่อนของเธอแล้วเหรอ ชื่อมุกใช่ไหม งั้นก็ตามมา น้องวินด้วย" โยธินถามมุกด้วยนํ้าเสียงที่หมั่นไส้เล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเรียกให้น้องวินกับมุกตามเขามา

"คุณโยธินคะ มุก...เอ่อ ฉันขอไปเก็บของก่อนได้ไหมคะ" มุกรีบเดินไปให้ทันโยธิน พร้อมกับถามด้วยนํ้าเสียงที่เกรงใจเล็กน้อย

"เอาแต่ของที่จำเป็นมา ฉันรีบ" โยธินบอกกับมุกเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะเดินนำออกไปจากห้อง

"น้องมุกมีเรื่องอะไรกัน พี่รอตั้งนาน เอ่อ...อ" เยากำลังจะถามมุก เธอต้องหุบปากลงทันที ที่เธอเห็นคนยืนเก็กหน้านิ่ง เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง พร้อมกับมองมาที่กลุ่มของพวกเธอนิ่งอยู่ 

"น้องมุก...บอสมายืนมองอะไรอ่ะ" เพ็ญกระซิบถามมุกที่กำลังรีบเก็บของอยู่

"มุกรีบค่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะคะ" มุกบอกกับทุกคนด้วยท่าทางที่ดี๊ด๊า ก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้าไปหากลุ่มของโยธิน ที่กำลังยืนรอเธออยู่

"นี่มันเรื่องอะไรกัน มีใครบอกได้ไหมเนี่ย ทำไมน้องมุกดูตื่นเต้นดีใจแปลกๆ" เยาหันไปถามทุกคนด้วยความสงสัยและอยากรู้

"จริงค่ะพี่เยา ทำไมน้องมุกถึงได้ไปกับบอสอ่ะ น้องมุกกับบอสรู้จักกันมาก่อนเหรอคะ ไปรู้จักกันตอนไหน" ปรางพูดพร้อมกับมองหน้าของทุกคนในออฟฟิศ ด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น และอยากจะรู้เต็มที่

"จะถามคุณจิระก็ไม่ได้ เดินไปด้วยกันเฉยเลย" เบียร์พูดด้วยนํ้าเสียงที่เสียดาย

"ก็คงต้องรอพรุ่งนี้อ่ะ จะนอนหลับไหมเนี่ย" เพ็ญพูดพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆไปด้วย

"กลับๆพวกเรา อุตส่าห์รอฟัง...อดเลย" เยาบอกกับทุกคน ก่อนที่เธอจะหยิบกระเป๋ามาถือเอาไว้ แล้วเดินนำทุกคนไปที่ลิฟต์

......

"ทำไมลุงโยต้องให้ป้าคนนี้มาอยู่กับวินด้วยครับ" น้องวินถามลุงโยด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ สายตาของเขาก็มองไปที่ป้า ที่เขาพูดถึงไปด้วย ในขณะที่พวกเขานั่งอยู่บนรถ ในระหว่างที่กำลังกลับบ้านกัน เขานั่งคู่กับคนที่เขาเรียกว่าป้า ที่เบาะทางด้านหลังของลุงโย ลุงโยนั่งอยู่เบาะทางด้านหลังของคนขับ เขากับป้าที่ว่า นั่งต่อจากลุงโยอีกที และลุงโยกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่คนเดียวเงียบๆ

"พี่คนสวยค่ะ ไม่ใช่ป้า คนสวยค่ะ" มุกบอกกับน้องวิน พร้อมกับยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างกวนๆ นาทีนี้เธออารมณ์ดีสุดๆ คำพูดแค่นี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก

"ไม่เห็นจะสวยเลย แฟนของวินสวยกว่าตั้งเยอะ" น้องวินจีบปากจีบคอเถียงอย่างไม่ยอม

"ขี้โม้...ไม่เชื่อหรอก ไหนเอามาให้ดูหน่อยสิ ว่าจะสวยสู้พี่ได้ไหม" มุกไม่พูดเปล่า เธอแบมือขอดูไปด้วย

"ไม่ให้ดูหรอก แฟนของวินอยู่ที่โรงเรียนจะดูได้ยังไง" 

"แสดงว่าไม่มี เพราะฉะนั้น ตอนนี้พี่สวยสุด" มุกลอยหน้าลอยตาพูด 

"วินไม่คุยกับป้าแล้ว ป้าหลงตัวเอง" น้องวินกอดอกพร้อมกับเมินหน้าหนี

"งั้นเรามาสงบศึกกัน เรียกพี่ว่าพี่มุก พี่ก็จะเรียกว่าน้องวิน ไม่เรียกหมูอ้วนแล้ว โอเคไหม" มุกสะกิดที่ขาของน้องวินเบาๆ ก่อนที่เธอจะยื่นหน้าเข้าไปพูดกับน้องวินเสียงกระซิบ

"สงบศึก...? สงบศึกคืออะไรเหรอครับ" น้องวินหันไปถามมุกด้วยความสงสัย

"พูดกันดีๆ ไม่ทะเลาะกันไง" มุกพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้น้องวินไปด้วย เธอไม่ได้อะไรกับน้องวินหรอก เธอออกจะมันเขี้ยวเด็กอ้วนด้วยซํ้า 

"ไม่เห็นอยากจะพูดดีด้วยเลย" น้องวินมองหน้าของมุก ก่อนที่เขาจะเมินหน้าหนี

"อ้าว...ทำไมอ่ะ" มุกถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อกี้ เธอก็เห็นว่าสายตาของน้องวิน เหมือนจะอ่อนลงให้เธอแล้ว

"คุยกันเบาๆหน่อยสิ ฉันทำงานไม่รู้เรื่องเลยเนี่ย" โยธินหันไปบอกกับทั้งสองคน ก่อนที่เขาจะหันกลับไปอ่านเอกสารของเขาต่อ ทำให้ทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่ง แล้วเมินหน้าหนีกัน ไม่พูดกันอีก จนถึงบ้าน