บทที่ 3 หัวใจหน่วง ๆ ของหมาน้อยหนึ่งตัว

“ครับ คุณอ๋อม” เสียงห้าวทวนชื่อตามที่อีกฝ่ายบอกน้ำเสียงมีความยั่วเย้าหยอกล้อจนแพนหลุดขำ

ส่วนอ๋อมสะบัดหน้าไปอีกทางไม่อยากทนมองหน้ากวนโมโหของอีกฝ่าย ในใจคิดแต่ว่าจะกำจัดนายคนนี้ออกไปจากชีวิตดาราสาวอย่างไรดี ก็ในเมื่อเขามีภาพพวกนั้นไว้แบล็คเมล์นางเอกสาว

เพลิงเลิกสนใจผู้จัดการส่วนตัวของแพม หันไปมองนางฟ้าของเขาแทน ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา เขาแอบสังเกตรอบห้อง ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างในห้องถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ สภาพห้องเหมือนไม่มีใครใช้งาน เขาเดาว่าเธอน่าจะมีห้องว่างหลายห้อง เพลิงข่มความอายแล้วละทิ้งศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้ไปเมื่อต้องเอ่ยปากขอความช่วยเหลือเธออีกเรื่อง

“พี่ครับ ผมขอเช่าห้องของพี่ได้หรือเปล่า” เขาไม่รู้ว่างานใหม่จะมีสวัสดิการห้องพักให้พนักงานหรือไม่ แต่เดาว่าไม่น่าจะมีในเมื่อเขาจะเข้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยตากล้อง เป็นแค่ลูกจ้างธรรมดา สวัสดิการไม่น่าจะดีขนาดนั้น

“น้ำหน้าอย่างนายเนี่ยนะ จะมีปัญญาจ่ายเหรอ” อ๋อมหันกลับมามองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วเบ้ปาก

“ผมขอเช่าห้องพี่เขา ไม่ได้เช่าห้องเจ้นะคร้าบ”

“เอ๊ะ!”

“อย่าเพิ่งทะเลาะกันน่า แพนปวดหัวไปหมดแล้ว” แพนรีบปรามผู้จัดการส่วนตัว รวมถึงส่งสายตาไปปรามหนุ่มน้อยด้วย ตั้งแต่เริ่มคุยกันสองคนนี้ก็ฮึ่มฮั่มใส่กันจนเธอปวดหัวไปหมด

“แล้วนายมีเงินเช่าห้องพี่เหรอ”

“ตอนนี้ยังไม่มี พี่หักจากเงินเดือนผมได้หรือเปล่าครับ”

เขาก้มหน้าคอตกลงอย่างน่าสงสาร แต่กลับดูโคตร เสแสร้งในสายตาอ๋อม

“หักทั้งชาติก็ยังไม่พอมั้ง”

“ไม่เอาน่าพี่อ๋อม” แพนหันไปลูบไหล่ผู้จัดการส่วนตัว พยายามให้อีกฝ่ายใจเย็นลง

อันที่จริงเธอมีคอนโดหลายที่และที่นี่เธอก็ปล่อยว่างไม่ได้มาพักอยู่แล้ว ในเมื่อจะช่วยชีวิตลูกหมาลูกแมวแล้วก็ควรไปให้สุดทางสิ

“เดี๋ยวพี่จะให้คนร่างสัญญาค่าเช่าแล้วเอามาให้เซ็นแล้วกัน”

“แพนใจดีเกินไปแล้วนะ” อ๋อมหันไปเขย่ามืออีกฝ่ายเพื่อเตือนสติ

“หมอนี่...” มือเรียวยาวชี้หน้าไปที่อีกฝ่าย กำลังจะแฉให้หมดเปลือกว่าไอ้เด็กหน้ามึนคนนี้เจ้าเล่ห์แค่ไหน เมื่อกี้ยังขู่เขาเพื่อจะแบล็คเมล์เธออยู่เลย แต่ก่อนที่อ๋อมจะได้พูดอะไร เสียงห้าวของหนุ่มร่างผอมก็ดังขึ้นก่อน

“นั่นสิ พี่ใจดีเกินไปแล้วนะครับ ขนาดถูกผู้จัดการส่วนตัวตวาดขนาดนี้ยังไม่ว่าอะไร”

“แก! แกว่าฉันเหรอ” คราวนี้อ๋อมเย็นต่อไปไม่ไหว ยืนขึ้นชี้หน้าอีกฝ่ายเพราะโกรธจนตัวสั่น

“ก็เจ้พูดจาหาเรื่องผมก่อน” เพลิงเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน จนแพนต้องยื่นมือเข้าห้ามทัพอีกครั้ง

“นายเช่าห้องนี้ได้ ปกติพี่ไม่ได้มาพัก ขอเบอร์มือถือนายหน่อย เดี๋ยวพอพี่ร่างสัญญาเสร็จจะโทรบอก”

“อย่าคิดขโมยอะไรจากห้องนี้ล่ะ พวกฉันถ่ายรูปบัตรประชาชนนายไว้แล้ว”

ก่อนจะโดนแพนลากออกไป อ๋อมยังไม่วายหันมาข่มขู่เพลิง หมอนี่อยู่ที่นี่ได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวเขาจะต้องหาทางเฉดหัวอีกฝ่ายออกไปให้ได้ แต่หลังจากที่ยึดรูปพวกนั้นมาหมดแล้วนะ ตาคมมองมือถือเครื่องเก่าในมืออีกฝ่ายอย่างหมายมั่น

หลังจากนั้นอีกหนึ่งสัปดาห์ถัดมา แอปพลิเคชันไลน์ในมือถือเพลิงก็ดังขึ้นเมื่อมีการแจ้งเตือนว่ามีคนเพิ่มเขาเป็นเพื่อนจากเบอร์มือถือ เขากดมองรูปของเพื่อนใหม่ เป็นรูปของคนที่เขาให้เบอร์ไปเมื่อสัปดาห์ก่อนนั่นเอง เธอใช้ชื่อไลน์ว่า PANNY รูปโปรไฟล์เป็นรูปเธอปล่อยผมบลอนด์สีทองยาวสยาย มือข้างหนึ่งเสยผมที่มาปิดหน้าขึ้นเหมือนภาพที่หลุดมาจากนิตยสารไม่มีผิด

PANNY: เพลิง สวัสดีค่ะ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมคะ

เพลิงมองข้อความที่ทั้งเป็นทางการและห่างเหินที่ส่งมาให้ด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว แต่ก็ควรจะเป็นแบบนั้น เขากับเธอไม่ใช่แม้กระทั่งคนรู้จักกันด้วยซ้ำ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังใจดีกับเขามาก

Pleng: ครับ

PANNY: นี่เป็นหนังสือสัญญานะคะ

PANNY: [แนบไฟล์]

เพลิงกดเข้าไปดูไฟล์ที่หญิงสาวส่งมาให้ เป็นหนังสือสัญญาเช่าห้องระยะเวลาหนึ่งปี โดยเธอคิดราคาแค่ห้าพันบาทเท่านั้น เป็นราคาที่เท่ากับห้องเช่าเดิมของเขาแต่สภาพต่างกันราวฟ้ากับเหว เพลิงกดโทรออกหาเธอทันทีเมื่ออ่านสัญญาจบ

“ว่างอยู่หรือเปล่าครับ”

[อีกสิบนาทีแฟนพี่จะมารับไปดูหนัง ตอนนี้ยังคุยได้]

เพลิงหัวใจกระตุกเมื่อได้ยินคำว่า ‘แฟน’ จากปากเธอ เขาควรรู้อยู่แล้วว่าคนสวย น่ารัก จิตใจดีอย่างเธอจะเป็นโสดได้อย่างไร แต่พอได้รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว หัวใจเขาก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เข่าอ่อนจนต้องทรุดลงนั่งที่โซฟา

[อ่านสัญญาแล้วเป็นไงบ้าง มีปัญหาหรือเปล่า]

เพลิงกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ แปลกจัง หัวใจเขาทำไมมันเจ็บจี๊ดแบบนี้ หรือเขาจะเป็นโรคหัวใจตั้งแต่อายุยังน้อย ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ว่างทุบไปที่หน้าอกตัวเองเบา ๆ หาเสียงตัวเองจนเจอแล้วคุยกับเธอต่อ

“ค่าเช่าห้อง มันไม่ถูกเกินไปเหรอครับ”

[โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอก ห้องนั้นปกติพี่ก็ไม่ได้ไปนอนอยู่แล้ว]

“ถึงยังงั้นก็เถอะ...ผมเกรงใจ”

[ไม่ต้องคิดมากหรอก ไว้มีเงินเยอะ ๆ แล้วพี่จะเพิ่มค่าเช่า] คนสวยและรวยมากบอกอย่างใจดี

[จริงสิ ส่วนเรื่องงาน ต้นเดือนหน้าเพลิงเริ่มทำงานได้เลยนะ]

“ครับ...ขอบคุณมากครับพี่” เขาอยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้อีกสักหน่อย แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรมากกว่าคำขอบคุณได้

[ไม่ต้องคิดมากหรอก ไว้ได้ดีแล้วอย่าลืมพี่ก็พอ]

“ครับ...ผมจะจำไว้ตลอดทั้งชีวิตเลย” เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะได้ดิบได้ดีอย่างไร หรือชีวิตเขาจะดำเนินไปทางไหนก็ยังไม่รู้ แต่ที่รู้คือ เขาไม่มีทางลืมบุญคุณเธอแน่

เสียงหัวเราะสดใสดังมาตามสายเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

[เว่อร์จริง ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก แค่นี้ก่อนนะเพลิง แฟนพี่มารับแล้ว]

เธอวางสายไปแล้วแต่เขายังทรุดนั่งอยู่แบบนั้น ไม่รู้คิดถูกหรือเปล่าที่เลือกเดินทางนี้ แม้เรื่องอนาคตจะดูสดใสขึ้น ไม่ต้องหันหลังกลับไปหาอบายมุขอีก แต่หัวใจเขามันกลับหน่วงเหลือเกิน ยิ่งได้รู้ว่าเธออยู่สูงระดับนางฟ้า เทียบกับเขาที่เป็นแค่หมาวัดยิ่งหน่วง