ตอนที่4 เหยียบย่ำความรัก

"หึ! ฉันไม่สนใจว่าเธอกับมันจะเป็นอะไรกัน แต่ถ้าอยากไปเธอไปได้แค่คนเดียว ลูกต้องอยู่กับฉัน!"สิ้นเสียงพูดของก้องภพ ม่านไหมก็เผยสีหน้าไม่พอใจออกมาทันที เขาไม่เคยเลี้ยงดูลูกเลยสักครั้งพอมาวันนี้กลับบอกว่าจะเอาลูกไว้ เห็นแก่ตัวที่สุด

"พอกันได้แล้ว ยังไงย่าก็ไม่ยอมให้หย่ากันเด็ดขาด โตๆ กันสักทีเถอะสงสารเด็กตาดำๆ ที่เพิ่งเกิดมาบ้าง"ม่านไหมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะเอ่ยปากขอตัวไปดูลูก เพียงสักวินาทีเดียวเธอก็ไม่อาจทนอยู่ตรงนั้นได้อีก คำพูดของก้องภพเห็นแก่ได้ไม่เคยเปลี่ยนไม่รู้ว่าตอนนั้นเธอไปหลงรักผู้ชายคนนี้ได้อย่างไรกัน ยิ่งนับวันความรักที่เธอมีให้เขาก็ยิ่งน้อยลงไปทุกที

"คุณม่านทานเสร็จแล้วเหรอคะ?"เสียงแม่บ้านที่มาดูน้องธารให้เอ่ยถามอย่างแปลกใจที่หญิงสาวรับประทานอาหารเร็วผิดปกติ

"พอดีม่านไม่ค่อยหิว ขอบคุณที่ช่วยดูน้องธารนะคะ"

"ยินดีค่ะ งั้นแป้งขอตัวก่อนนะคะ"เธอพยักหน้าให้กับแม่บ้านก่อนจะหันหน้ามามองลูกน้อยด้วยความรู้สึกต่างๆ นานา

ถึงแม้บ้านเธอจะไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่ก็พอเลี้ยงดูชีวิตของเด็กคนนี้ได้ ในความคิดที่อยากหย่ากับชายหนุ่มนั้นเธอคิดดีแล้ว อยู่กันไปก็มีแต่แย่ลง ยิ่งนับวันก้องภพก็ยิ่งใจร้ายใจดำกับเธอและลูก หึจะเอาลูกไว้งั้นเหรอแค่คิดก็ตลกแล้วคนอย่างเขาเลี้ยงใครเป็นกัน แค่ความรักที่มีต่อลูกยังให้ไม่ได้เลย

"มาคุยกันหน่อย"ชายหนุ่มร่างสูงที่เดินตามเข้ามาในห้องนอนกว้างพอเห็นว่าเด็กหญิงกำลังหลับอยู่ เขาก็บอกให้ม่านไหมออกไปคุยที่ห้องทำงาน

"ม่านไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ"หญิงสาวหันหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากจะมองหน้าของผู้ชายใจร้ายคนนั้นอีก

"อย่าเรื่องมาก บอกให้มาก็มาสิ!"ก้องภพตรงพรวดเข้าไปกระชากตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้น ม่านไหมจะโวยวายแต่ทว่าเธอก็รีบปิดปากเพราะไม่อยากให้ลูกสาวที่กำลังนอนอยู่สะดุ้งตื่น ในตอนนี้เธอจำเป็นต้องยอมเดิมไปตามแรงกระชากของคนร่างสูงทันที

ทันทีที่เข้ามาในห้องทำงาน ชายหนุ่มก็เหวี่ยงเธอเข้ากับโซฟาทำให้หญิงสาวเซล้มลงไป ดีที่ทีเบาะนุ่มๆ รองรับเอาไว้ไม่งั้นเธอก็คงเจ็บตัวแน่ๆ คนตัวเล็กเงยหน้ามามองก้องภพอย่างไม่พอใจทันที แต่ทว่าสายตาดุดันของอีกฝ่ายกลับจ้องมองเธอมาอย่างไม่พอใจเช่นกัน

"เดี๋ยวนี้กล้าพูดเรื่องหย่าต่อหน้าทุกคนเลยงั้นเหรอ?"

"มันก็ไม่น่าใช่เรื่องแปลกไม่ใช่เหรอคะที่ม่านจะพูดเรื่องนี้ ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่คุณก้องต้องการอยู่แล้ว"เขาไม่เคยเต็มใจให้เธอมาอยู่ด้วย พอมาวันนี้เธอยอมแพ้ยอมตัดใจจากเขาแล้วเขาจะมาตั้งคำถามอีกทำไมกัน

"ใช่ฉันต้องการ ฉันต้องการให้เธอออกไปจากชีวิตตั้งแต่วันแรกที่ต้องรับผิดชอบเธอ ถ้าหากว่าเธอไม่วางแผนนั้นก็คงไม่มีเด็กนั่นเกิดขึ้นมาฉันก็คงไม่ต้องซวยแบบนี้!"

"อย่ามาเรียกลูกม่านแบบนั้นนะคุณก้องภพ!"ม่านไหมไม่พอใจที่ชายหนุ่มเอ่ยถึงลูกสาวเธออย่างนั้น เด็กนั่นที่เขาว่าก็ลูกเขาไม่ใช่รึไงกัน

"หึ! ให้ฉันทนมาตั้งสองปีพอวันนี้คิดจะไปง่ายๆ คงเจอเหยื่อใหม่สินะ ไม่สิไม่ใช่เหยื่อใหม่เรียกว่าเหยื่อเก่าดีกว่าไหม เพราะเธอกับมันติดต่อกันมาตลอด บางทีเด็กคนนี้ใช่ลูกของฉันรึเปล่าก็ไม่รู้!"

"อย่ามาดูถูกม่านแบบนี้"ในตอนนี้ม่านไหมโกรธจนสั่นไปหมด เพราะเขาคิดว่าน้องธารไม่ใช่ลูกเขางั้นเหรอถึงได้ปฏิบัติต่อเธอกับลูกแบบนี้

"ใช่ไงฉันดูถูก ไม่ได้ดูผิดผู้หญิงอย่างเธอแค่มองก็ทะลุปรุโปร่งแล้วม่านไหม ทำตัวแบบนี้ถ้าฉันเป็นพ่อแม่เธอก็คงอับอายจนไม่กล้าไปมองหน้าใครได้ ถึงว่ารีบส่งเธอให้ฉันทันทีเลยเพราะแบบนี้นี่เอง!"

เพี๊ยะ! คำพูดคำจาของชายหนุ่มมันทำให้เธออดทนไม่ได้อีกต่อไป ฝ่ามือน้อยๆ ของหญิงสาวยกขึ้นมาตบเข้าหาใบหน้าของก้องภพทันที คนโดนตบหน้าหันไปตามแรงเห็นตัวเล็กๆ แบบนี้แต่แรงเยอะจนทำให้เขาหน้าชาวาบไปเลย

"พอสักทีเถอะค่ะ อย่ามาดูถูกม่านแบบนี้อีก ม่านก็คนมีความรู้สึกที่ผ่านมาม่านไม่พูดไม่บ่นไม่ได้แปลว่าม่านไม่เสียใจ ในเมื่อไม่รักกันก็ไม่ต้องมาเหยียบย่ำความรักของม่านจะได้ไหม!"คนถูกตบถึงกับเลือดขึ้นหน้า เกิดมาสามสิบปีเขาไม่เคยโดนพ่อแม่ตบตีเลยสักครั้ง ผู้หญิงคนนี้ล่ะเป็นใครก็แค่เมียที่เขาไม่เคยยอมรับ กล้ามาทำแบบนี้กับเขาได้เลยงั้นหรอ

"คิดว่าความรักของเธอมันยิ่งใหญ่มากรึไงกัน หึ อยากหย่าใช่ไหมได้ฉันจะหย่าให้แต่ฉันจะทวงค่าเสียเวลาสองปีที่ผ่านมาของฉันก่อน เป็นนางบำเรอสักสามเดือนเป็นไงล่ะม่านไหม"คำพูดของก้องภพสร้างความตกใจให้แก่หญิงสาวไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าเขาใช้อะไรคิดถึงได้มีความคิดทุเรศๆ แบบนี้ นางบำเรองั้นเหรอ ฝันไปเถอะเธอจะไม่ยอมเขาอีกแล้ว

"ไม่มีทาง ม่านจะไม่ยอมให้คุณเหยียบย่ำม่านได้อีก คนเลวไม่รู้ว่าม่านไปหลงรักผู้ชายอย่างคุณได้ยังไงกัน!"ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเคยนึกเสียดายความรู้สึกที่มีให้กับผู้ชายคนนี้ ก้องภพที่เธอเคยเฝ้ามองเคยแอบรักไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้เลยสักนิด เพราะอะไรกันทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

"หึ แต่เธอก็รักฉันแล้วหนิ แถมรักจนอยากขึ้นเตียงกับฉันจนตัวสั่น พอเวลานี้มาเล่นตัวทำไมล่ะม่านไหมหื้อ!"เขาไม่พูดเปล่า มือหนาของก้องภพเอื้อมขึ้นมาบีบคางมนเอาไว้แน่น แรงบีบของชายหนุ่มทำให้ใบหน้าสวยของม่านไหมเผยสีหน้าเหเกออกมาอย่างเจ็บปวดกับสิ่งที่ชายหนุ่มทำ

"ปล่อยม่านนะคุณก้องภพ!"

"คิดว่าอยากจับตายล่ะ สกปรกมีผัวมีลูกยังคิดจะเล่นชู้ ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันร่านจริงๆ เลยนะม่านไหม"

"หยุดพูดจาแบบนี้สักที ม่านไม่เคยเล่นชู้ พี่วินคือพี่ที่ม่านนับถือ อีกอย่างถ้าจะกล่าวหาว่ามีใครเล่นชู้ คุณก้องล่ะคะไม่ได้ทำผิดต่อม่านรึไง!"

"หึ ฉันจะมีใครมันก็ไม่ผิดจำเอาไว้ม่านไหม!"หญิงสาวกัดเนื้อในปากเอาไว้แน่น จ้องมองคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่บอบช้ำ เขาไม่ผิดเลยงั้นเหรอ คิดว่าจะทำอะไรก็ได้สินะ คนอย่างก้องภพไม่คู่ควรกับความรักของเธอจริงๆ

"งั้นก็หย่าให้ม่านซะ เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก คุณจะไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนก็ไป ปล่อยม่านกับลูกไปเถอะนะคะ ในเมื่อคุณก็ไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้เป็นลูกคุณ ไม่เคยให้ความรักแกเลยงั้นก็ปล่อยพวกเราไป!"

"หึ! หยุดพล่ามแล้วมาทำหน้าที่เธอก่อนดีกว่านะม่านไหม ถ้าอยากหย่าก็ทำหน้าที่นางบำเรอซะ!"ร่างบางอรชรถูกผลักลงโซฟาอีกครั้ง ม่านไหมตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่ก็ไม่ทันคนใจร้ายเลยสักนิด เธอเบิกตาโตกว้างด้วยความตกใจกับการกระทำของอีกฝ่าย ปากบอกรังเกียจเธอ ขยะแขยงเธอแล้วมาทำแบบนี้กับเธอทำไมกัน