ตอนที่5 ไม่เคยรัก

ม่านไหมยกมือขึ้นมาดันอกแกร่งเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายแนบชิดร่างกายเธอ แต่ทว่ามันกลับไม่ได้ผลอะไรเลยสักนิด เมื่อชายหนุ่มกระชากเรียวแขนทั้งสองของเธอเอาไว้เหนือหัวกอบกุมด้วยมือข้างเดียว ไม่ว่าหญิงสาวจะดิ้นขัดขืนยังไงก็ไม่ได้ผล มืออีกข้างของก้องภพกระชากชุดของม่านไหมออกจนขาดวิ่น ทำให้เศษเนื้อผ้าบาดผิวขาวอมชมพูจนเกิดรอยแดง

"อย่าทำแบบนี้นะคุณก้อง!"

"หึ! ฉันจะทำมีสิทธิ์อะไรมาห้าม ตอนนี้ยังไม่ได้หย่าเธอก็ยังเป็นเมียฉันอยู่ มันไม่ผิดไม่ใช่รึไงที่ผัวจะมีอะไรกับเมีย"คำพูดอย่างเห็นแก่ตัวของชายหนุ่มทำเอาม่านไหมอดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาไหลออกมา ผู้ชายคนนี้เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ

"แต่ม่านไม่เต็มใจ ปล่อยนะม่านจะไปหาลูก"

"ก็ลองดูว่าเธอจะเต็มใจรึเปล่า"ม่านไหมอ่อนหัดเรื่องนี้ดีเขาย่อมรู้ แต่พอเพียงจับนิดจับหน่อยหญิงสาวก็อ่อนระทวยปานขี้ผึ้งลนไฟแล้ว

ก้องภพจัดการเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกจนหมดทำให้ในตอนนี้ม่านไหมเปลือยกายเปล่าต่อหน้าของเขา ร่างกายของเธอเขายอมรับว่าสวยน่ามองเป็นที่สุด นับแต่คืนนั้นที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอ ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยแตะต้องเธอเลยจนกระทั่งวันนี้ ไม่ว่าจะมองตรงไหนผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งมีลูกเลย

สิ้นความคิดชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก็โน้มตัวเข้าไปหาก่อนจะซุกไซ้ซอกคอขาวผ่องของหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้ยิ่งพอได้ใกล้ชิดความปรารถนาก็ก่อเกิดขึ้นมาทันที คนตัวเล็กดิ้นพล่านพยายามขัดขืนแต่ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอมหยุด

"ฮึกฮือ พอสักทีคุณก้องหยุดนะ หยุดม่านขอร้องคุณไม่ได้รักม่านก็ไม่ควรทำอะไรแบบนี้กับม่าน!"

"นี่ โตสักทีเรื่องพวกนี้ไม่ได้รักกันก็ทำได้ เหมือนในคืนนั้นไง!"ก้องภพรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาที่หญิงสาวใต้ร่างพยายามหลบหนีเขา มันทำให้อารมณ์เดือดดาลของชายหนุ่มปะทุขึ้นมา เขาลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างรวดเร็ว ม่านไหมที่พอได้อิสระก็ลุกขึ้นหนีทันที แต่การกระทำของเธอมันทำให้คนตัวสูงนึกขำไม่น้อยคิดว่าเธอจะหนีเขาได้งั้นเหรอบ้าชะมัด

"ฮึกปล่อยนะ ม่านเกลียดคุณที่สุด!"เพียงวิ่งหนีได้ไม่กี่ก้าวแขนเรียวสวยก็ถูกก้องภพคว้าเอาไว้เสียแล้ว ชายหนุ่มไม่สนใจคำพูดต่อว่าอะไรเขาเลยสักนิด ร่างเปลือยเปล่ากำยำของก้องภพดันเธอไปชิดกำแพงห้องทำงานก่อนจะใช้แขนกักขังเธอเอาไว้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเขาก็ซุกไซ้ใบหน้าสวยอีกครั้ง ยิ่งเธอดิ้นขัดขืนเขายิ่งออกแรงมากกว่าเดิม การกระทำของชายหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้กับม่านไหมทั้งร่างกายและหัวใจ ยิ่งริมฝีปากหยักหนาได้รูปของอีกฝ่ายขบเม้มตามลำคอระหงของเธอ เธอก็ยิ่งเสียใจ

ม่านไหมพยายามหันหน้าหนีชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะจูบเธอ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้เขาเอื้อมมือขึ้นมาบีบคางมนไม่ให้เธอหนีไปไหนก่อนจะกระแทกริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวอย่างรุนแรง

สัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้สร้างความเจ็บปวดให้แก่เธอไม่น้อย เขาไม่ได้จูบเธอเพราะความรักไม่ได้จูบเธอด้วยความพิศวาสแต่ทว่าเขาจูบเธอเพราะต้องการทำให้เธอเจ็บปวดก็เท่านั้นเอง ริมฝีปากหยักหนาได้รูปดูดดึงขอบปากล่างจนทำให้ม่านไหมได้กลิ่นคาวเลือดที่ลอยขึ้นมา เสียงอู้อี้ร้องบอกให้อีกฝ่ายปล่อยเธอรับไม่ไหวแล้วกับการกระทำอันป่าเถื่อนของชายหนุ่ม แต่กว่าที่ก้องภพจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระริมฝีปากอวบอิ่มของม่านไหมก็บวมเจ่อขึ้นมาเสียแล้ว

"จืดชืด ไร้รสชาติสิ้นดี!"เขาว่าแต่ก็ไม่ยอมหยุดการกระทำ ก้องภพยกขาเรียวสวยขึ้นทำให้ม่านไหมรู้ชะตาว่าต่อจากนี้จะต้องเจอกับอะไร ไม่ทันได้ผลักไสชายหนุ่มก็สอดแทรกแก่นกายเข้ามาในตัวของเธอแล้ว

"อึก เจ็บคุณก้องอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ม่านขอร้อง"คนร่างสูงหายใจติดขัดทันทีเมื่อการสอดใส่เป็นไปอย่างยากลำบาก เพียงเขาเข้าไปได้ครึ่งทางความคับแน่นที่บีบรัดแก่นกายของเขามันก็ยิ่งทำให้เขาทรมาน ยิ่งในตอนนี้หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ให้ความร่วมมือเลยสักนิด

"ถ้าไม่อยากเจ็บก็มีอารมณ์ร่วมหน่อย เอากับผัวทำท่าจะเป็นจะตาย มันเสียใจมากรึไงม่านไหม?"

"ฮึกฮือ ทำไมต้องทำแบบนี้คุณจะใจร้ายกับม่านเกินไปแล้วนะคะคุณก้อง ม่านไม่ได้ต้องการแบบนี้"น้ำเสียงเศร้าเอ่ยออกมาด้วยความเสียใจ

"แต่ฉันต้องการ!"ชายหนุ่มพูดบอกก่อนจะตอกอัดความปรารถนาเข้าออกอย่างหนักหน่วง ทำให้ม่านไหมที่ไม่อาจต่อต้านชายหนุ่มได้จึงต้องยอมรับการกระทำของอีกฝ่ายอย่างจำใจ ความเจ็บปวดในคราแรกตอนนี้เริ่มมีความรู้สึกเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายของเธอต่อต้านเขาไม่ได้อีกเช่นเคย

"หึปากบอกไม่แต่สุดท้ายก็อ่อนระทวยให้ฉัน จะต่อต้านตั้งแต่แรกทำไม?"

"....."หญิงสาวไม่ตอบโต้เธอได้แต่เม้มริมฝีปากพยายามไม่ให้เสียงบางอย่างออกมา เพียงแค่นี้เธอก็รู้สึกสมเพชตัวเองมากพอแล้วที่สุดท้ายก็แพ้ให้แก่เขา

เพียงไม่นานร่างกำยำก็ปลดปล่อยความสุขออกมาจนหมดทุกหยาดหยดไม่ต่างจากม่านไหมที่ไปถึงฝั่งฝันพร้อมกับชายหนุ่ม แต่ทว่าความอุ่นร้อนที่อีกฝ่ายปลดปล่อยเข้ามามันทำให้หญิงสาวเผยสีหน้าไม่พอใจออกมาทันที เธอไม่เข้าใจว่าทำไมก้องภพถึงทำแบบนี้ทั้งๆ ที่ปากก็บอกว่าเกลียดเธอหนักเกลียดเธอหนา แต่ทว่าเขาก็ยังไม่ป้องกันตัวเองอีกเหมือนเมื่อสองปีก่อน

"พอใจแล้วก็ปล่อยม่าน"เธอแทบอ่อนแรง ขาแทบยืนไม่ไหวเมื่อทุกอย่างจบลงหญิงสาวก็เอ่ยปากบอกชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่พอใจทันที ใบหน้าหล่อเหลาของก้องภพแสยะยิ้มออกมาก่อนจะมองหญิงสาวที่เขาเกลียดชังเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของเธอที่ดูเหมือนเหนื่อยล้าอยู่มาก

"เป็นไงรสชาติของผัวคนนี้จุกถึงใจดีไหม?"

"หยาบคาย คุณก้องภพที่ม่านรู้จักไม่เคยหยาบคายขนาดนี้แต่ทำไมกันคะ พอหลังจากคืนนั้นทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ชายปากปีจอแบบนี้"

"นี่กล้าว่าฉันปากหมาเลยเหรอม่าน?"ชายหนุ่มควันออกหูเมื่อถูกด่า

"ใช่ค่ะ เพราะการกระทำและคำพูดของคุณมันทำให้ม่านรู้สึกอย่างนั้น ถ้าเกลียดกันมากก็อย่ามาโดนตัวมายุ่งกับม่านอีก หัวใจผู้หญิงคนนี้จะไม่ยอมให้คุณเหยียบย่ำอีกแล้ว โอ๊ยยยยม่านเจ็บนะ!"มือหนาของชายหนุ่มยกขึ้นมาบีบคางมนเอาไวแน่น แรงบีบของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียให้ได้

"อยากรู้ไหมว่าเพราะอะไรทำไมฉันถึงเปลี่ยนไป เพราะเธอไงม่าน เพราะเธอที่ทำให้ฉันต้องร้ายแบบนี้ มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอที่ฉันจะร้ายกับผู้หญิงอย่างเธอ ไสหัวออกไป!"ชายหนุ่มเอ่ยปากไล่ ทำให้หญิงสาวค่อยๆ หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของชายหนุ่มไปด้วยความเสียใจ

คนตัวเล็กมาหยุดอยู่ข้างลูกสาวตัวน้อยที่ยังคงหลับตานอนอยู่บนที่นอนเด็กเล็ก เวลาเธอเหนื่อยเธอท้อพอได้เห็นใบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยมันก็ทำให้เธอมีพลังให้สู้ต่อไปบนโลกใบนี้ ถ้าหากว่าไม่มีเด็กคนนี้ที่ผ่านมาม่านไหมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าจะผ่านไปได้ยังไง เด็กคนนี้คือทุกอย่างในชีวิตเธอ ต่อให้ก้องภพไม่ยอมรับไม่คิดจะรักลูกสาวเธอ เธอก็จะทำหน้าที่ทั้งแม่ทั้งพ่อให้เด็กคนนี้เอง

ตกดึกของวัน

หลังจากที่ม่านไหมนอนหลับไปแล้วก้องภพถึงเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มเผยความเย็นชาออกมายามที่จับจ้องไปยังร่างบางอรชรที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง โดยข้างๆ จะมีเตียงเด็กเล็กที่คุณย่าของเขาซื้อให้

คนร่างสูงเดินไปหยุดที่เตียงเด็กพร้อมจ้องมองสายเลือดของตัวเองด้วยความรู้สึกต่างๆ นานา ใช่เขารู้ว่าน้องธารเป็นลูกของเขา เพราะตั้งแต่คลอดเขาก็ให้เพื่อนที่เป็นหมอตรวจดีเอ็นเอเด็กคนนี้ทันที แต่ด้วยความโมโหความเกลียดชังในตัวของม่านไหมมันทำให้นึกไม่อยากเข้าใกล้ลูกของตัวเองด้วย ใช่เขาเลวเขายอมรับ มันยากที่จะทำใจยอมรับผู้หญิงที่วางแผนเข้าหาเขาจนใช้วิธีสกปรกแบบนี้ได้ลง

ก้องภพกำลังจะเดินหนีเด็กทารกเพศหญิงไปแต่ทว่าเด็กตัวน้อยก็ลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะส่งเสียงร้องไห้ออกมา ทำให้คนเป็นแม่ที่กำลังนอนหลับอยู่กลับสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที ม่านไหมเห็นก้องภพยืนอยู่ข้างๆ ลูกก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายทำอะไรลูกของเธอรึเปล่าน้องธารถึงได้ร้องไห้ออกมาอย่างนี้

"คุณทำอะไรลูกของม่าน!"สายตาไม่พอใจของม่านไหมเผยออกมาทันทีพร้อมมือที่เข้าไปอุ้มน้องธารขึ้นมาอุ้มปลอบเอาไว้

"หึ! ถ้าฉันจะทำอะไรลูกเธอคงไม่ปล่อยให้อยู่ถึงวันนี้หรอกม่านไหม ฉันไม่คิดแม้จะแตะต้องเด็กคนนี้จะไปทำอะไรได้"ยิ่งได้ยินอย่างนั้นคนตัวเล็กก็ยิ่งโมโห ใช่ ก้องภพไม่เคยอุ้มไม่เคยแสดงความรักต่อเด็กคนนี้เลยสักครั้ง สิ่งนี้ทำให้เธอน้อยใจเขาอยู่มาก

"ไม่ร้องนะคะคนเก่งของแม่ ไม่ร้องนะโอ๋ๆ คนเก่ง"เสียงเด็กทารกร้องไห้ออกมาไม่หยุด ม่านไหมตบท้องเบาๆ ดูว่าน้องธารท้องอืดไหมแต่ก็ไม่ พอเห็นลูกเธอร้องไม่หยุดแบบนี้หญิงสาวก็ยิ่งวิตกกังวลออกมา

"ลูกต้องไม่สบายแน่เลยค่ะ ปกติน้องธารไม่เคยเป็นแบบนี้ คุณก้องพาม่านไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหมคะ?"ชายหนุ่มยังไม่ได้พูดอะไรเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาเสียก่อนพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของปภัสสรสีหน้าของก้องภพก็ดูเปลี่ยนไปทันที

"ว่าไงครับพลอย อะไรนะครับคุณเป็นยังไงบ้างตอนนี้คุณอยู่ไหน ได้ครับผมจะไปหาเดี๋ยวนี้"พอได้ยินว่าหญิงสาวในสายเกิดอุบัติเหตุชายหนุ่มก็เผยความร้อนรนออกมา ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบคว้ากุญแจรถจะออกไปหาปภัสสร

"คุณก้องแล้วลูกล่ะคะน้องธารเหมือนจะไม่สบายจริงๆ ดูสิร้องไห้ไม่หยุดเลย พาม่านไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหม?"

"เด็กก็แค่ร้องไห้งอแงไปงั้นไม่เห็นจะเป็นอะไรสักหน่อยเธออย่าโวยวายเกินเหตุได้ไหม ถ้าอยากไปก็ไปเอง ฉันไม่ว่างมีธุระ!"

"ธุระของคุณคงสำคัญมากเลยใช่ไหมคะ?"

"ก็รู้อยู่จะถามอีกทำไม เสียเวลาจริงๆ!"