ตอนที่3 ไม่เห็นค่า

ปัจจุบัน

คำพูดของก้องภพทำให้หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันทันที สีหน้าของเธอทำให้ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้นมาอย่างนึกสมเพช เขานึกย้อนไปในวันนั้นถ้าหักห้ามใจสักนิดก็คงไม่ผิดพลาดแบบนี้ เพราะหลังจากที่หลับนอนกับม่านไหมทั้งบริษัทก็รู้เรื่อง ทำให้ใครต่อใครก็พูดถึงเรื่องนี้ แถมไม่นานต่อมาม่านไหมก็ท้องมันยิ่งทำให้เขา ต้องจำใจแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้

“สำหรับคุณเคยเห็นม่านอยู่ในสายตาบ้างไหมคะ? ที่ผ่านมาคุณก้องภพเคยรักม่านบ้างรึเปล่า?” คำถามของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยที่จ้องมองมาทางชายหนุ่มร่างสูงโปร่งด้วยน้ำตา ตลอดเวลาที่ผ่านมาการที่อยู่กับเขา เธอต้องอดทนมาตลอด จนวันนี้วันที่เธอทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยถามคำถามที่เธออยากรู้มากที่สุดในชีวิตออกไป

“ผู้หญิงอย่างเธอกล้าถามหาคำว่ารักจากฉันด้วยหรอม่านไหม ที่ผ่านมาไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ว่าฉันรังเกียจเธอมากแค่ไหน”

“เพราะอะไรคะ ม่านทำอะไรผิด ทำไมคุณก้องภพต้องรังเกียจม่านด้วย หรือเพราะเรื่องนั้นงั้นเหรอคะ?”

“หึ! ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่ว่าเพราะอะไรฉันไม่มีวันรักผู้หญิงเลวทรามอย่างเธอ เพราะอยากได้ฉันจนตัวสั่นถึงต้องวางแผนเลวๆ แบบนี้งั้นเหรอ วิธีการของเธอฉันรังเกียจที่สุด!” ก้องภพพูดตะคอกใส่หน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยท่าทางดุดัน

“ม่านอธิบายไปหมดแล้วทำไมคุณถึงไม่คิดจะรับฟังม่าน เพราะเรื่องนี้คุณถึงจงเกลียดจงชังม่านกับลูกงั้นเหรอคุณก้องภพ?” รังเกียจเธอไม่ว่าแต่สำหรับลูกน้อยทำไมชายหนุ่มตรงหน้าถึงได้ทำเช่นนี้ ลูกของเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยสักหน่อยทำไมเขาถึงได้ใจร้ายใจดำมากขนาดนี้

“แค่ให้เธอกับเด็กนั่นอยู่ในบ้านของฉันก็ควรจะพอใจแล้วนะ หลีกไปฉันไม่อยากจะเสวนากับผู้หญิงอย่างเธออีก!”

"ความรักของม่านมันเปลี่ยนใจคุณไม่ได้เลยงั้นเหรอคะ?"

"ความรักของเธอสำหรับฉันแล้วมันไม่ได้มีค่าอะไรเลยสักนิดจำใส่สมองเอาไว้ด้วยม่านไหม!"เพียงได้ยินอย่างนั้นความเสียใจมันก็จุกอกของเธอทันที

"......"หยาดน้ำตาหยดใสไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอเคยหวัง หวังว่าสักวันความพยายามของเธอจะทำให้ชายหนุ่มรักเธอบ้าง แต่นี้เปล่าเลยนอกจากก้องภพไม่เห็นค่าความรักของเธอแล้วเขายังเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี

ร่างสูงเดินชนไหล่หญิงสาวไปยังห้องน้ำเขาไม่แม้จะสนใจคนที่ยืนร้องไห้อยู่กลางห้องเลยสักนิด คนตัวเล็กหันไปมองลูกน้อยก่อนจะขยับกายเข้าไปหาพร้อมเอื้อมมือไปลูบใบหน้าลูกสาวที่ถอดแบบมาจากชายหนุ่มทุกอย่าง เธออดทนมาตลอดสองปีจนวันนี้ความอดทนของเธอมันเริ่มหมดลงแล้ว อยู่ในที่ที่เขาไม่เห็นค่าไม่รู้จะอยู่ไปอีกทำไมกัน เธอเคยคิดว่าลูกของเธอควรมีพ่อแต่ถ้าการที่มีพ่อและพ่อของเขาไม่เคยให้ความรักเธอกับลูกก็ควรไปจากที่นี่ใช่ไหม

เสียงโทรศัพท์เครื่องของชายหนุ่มสั่นขึ้นมาทำให้ม่านไหมอดไม่ได้ที่จะหันไปมองว่าใครโทร.มาหาสามีของเธอ เพียงเห็นชื่อของคนปลายสายเนื้อตัวของหญิงสาวก็สั่นไหวมากขึ้นกว่าเดิม

ปภัสสร ผู้หญิงที่ก้องภพเคยคบหาเพียงแต่เธอคิดว่าทั้งสองตัดขาดกันไปแล้วไม่คิดว่าในตอนนี้พวกเขายังติดต่อหากันอยู่ พอได้รู้อย่างนี้หัวใจดวงน้อยๆ ของม่านไหมก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม เธอวาดฝันอะไรอยู่ ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบงั้นเหรอ ในตอนนี้มันไม่ใช่เลยสักนิด

อีกด้านของเวลาเดียวกัน

ปภัสสรนั่งถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจที่เธอโทร.หาก้องภพแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยอมรับสายเธอสักที เธอกับเขารู้จักกันตอนเรียนมหาลัยก่อนที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์ในเชิงชู้สาว ตลอดเวลาที่ผ่านมาการคบหากับก้องภพถือว่าก็ไม่แย่เลยสักนิด ทั้งหน้าตาทางสังคมทั้งฐานะของชายหนุ่มที่ไม่ได้เป็นรองใครมันทำให้เธอรู้สึกเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่ได้เป็นแฟนของชายหนุ่ม แต่ทว่ามีเรื่องเดียวที่เธอไม่ค่อยพอใจคือก้องภพไม่คิดจะสร้างครอบครัวกับเธอ

ชายหนุ่มให้เหตุผลว่ายังไม่พร้อมเพราะเขาอยากทุ่มเททุกอย่างให้กับงานเสียก่อน ถึงคำพูดนั้นของชายหนุ่มมันจะทำให้เธอไม่พอใจอยู่มาก แต่ทว่าเธอก็ไม่สามารถปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตได้ เธอควรเป็นภรรยาเขาถ้าไม่เกิดข้อผิดพลาดเสียก่อนคนที่อยู่ข้างกายของเขาในตอนนี้ก็ควรเป็นเธอ

"โธ่เอ๊ย ให้มันได้แบบนี้สิ!"หญิงสาวเดินไปเดินมาอย่างร้อนรนที่ชายหนุ่มไม่ยอมรับสายเธอสักที เธอและเขาเจอกันในรอบสองปีหลังจากที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น เพราะเรื่องราวฉาวโฉ่ทำให้ชายหนุ่มต้องไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่นถึงแม้จะไม่ได้จัดงานอะไรมากมายแต่คนในบริษัทของก้องภพก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี ปัญหาทุกอย่างมันเข้ามาพร้อมกันไหนจะหนี้สินที่เธอต้องหาเงินไปชดใช้ให้กับครอบครัวไหนจะแผนการณ์ที่ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คาดไว้ผลสุดท้ายเธอจึงเลือกรับข้อเสนอของคุณหญิงพรเพ็ญย่าของชายหนุ่มเพื่อแลกกับการออกไปจากชีวิตของก้องภพ

"คิดว่าฉันจะยอมแพ้แกเหรอ ฉันจะเอาก้องภพของฉันคืนนังม่านไหม!"

ตกเย็นของวัน

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารของบ้านพิพัฒน์กุล อึดอัดไม่เคยเปลี่ยนสำหรับม่านไหม เพราะนอกจากคุณย่าแล้วทุกคนในบ้านก็ไม่ได้ยินดีที่จะร่วมรับประทานอาหารกับเธอเลย คนตัวเล็กจึงทำได้แต่นั่งรับประทานอาหารอย่างเงียบๆ ไม่เอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำ โดยปกติแล้วตั้งแต่คลอดลูกม่านไหมมักจะแอบไปทานคนเดียวอ้างว่าต้องดูแลลูกแต่มื้อนี้คุณย่าพรเพ็ญกลับอยากให้เธอมาร่วมทานข้าวเย็นด้วยกันเธอจึงปฏิเสธน้ำใจของหญิงชราไม่ได้

"หนูม่าน พรุ่งนี้ย่าจะไปวัดหนูไปกับย่านะจ๊ะ"เมื่อบรรยากาศในห้องอาหารมันเงียบอย่างบอกไม่ถูกหญิงชราจึงชวนหลานสะใภ้พูดขึ้น พรุ่งนี้เป็นวันพระพอดีเธอจึงเอ่ยชวนให้หลานสะใภ้ไปทำบุญด้วยกัน

"โอ๊ยยยย คุณแม่ขาวัดคงไม่เหมาะกับผู้หญิงอย่างนี้หรอกค่ะ"คุณหญิงมินตรามารดาของก้องภพเอ่ยออกมาทันทีเมื่อได้ยินแม่สามีพูดชวนม่านไหมไปวัด

"นั่นสิครับคุณแม่ คุณแม่เลิกทำดีกับผู้หญิงคนนี้สักทีที่บ้านเราอับอายแบบนี้ไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้เหรอครับ?"กิตติชัยบิดาของชายหนุ่มพูดเสริม

"และอีกอย่างนะครับผมเคยบอกแล้วว่าไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้มาร่วมโต๊ะด้วย ทำไมยังยอมให้หล่อนมารับประทานอาหารร่วมกับเราด้วย"

"นี่ตากิตแม่มินตรา แม่ขอนะพอสักทีจะเกลียดชังหนูม่านไปถึงไหนกัน?"

"ผมคงให้แม่ไม่ได้ คุณแม่ลืมแล้วเหรอครับว่าเธอวางแผนเข้าหาหลานคุณแม่ ทำให้พิพัฒน์กุลเสื่อมเสียชื่อเสียง ดีที่เอาเงินปิดข่าวไว้ได้ไม่งั้นคนทั้งบ้านทั้งเมืองคงรู้เรื่องต่ำช้าที่แม่นี่ทำไว้จนหมด รู้ถึงไหนอายถึงนั่น"ม่านไหมบีบมือเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อแม่สามีของเธอ ก้องภพเหลือบตามองหญิงสาวข้างกายที่ก้มหน้าลงไม่พูดไม่จาอะไรออกมาสักคำ เขาร้องหึในลำคอเพราะรู้ดีว่าตอนนี้ม่านไหมเสียใจแค่ไหน

"ไม่คิดบ้างเหรอว่าลูกชายเรานั่นแหละที่ไปทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียง แม่ไม่อยากได้ยินเรื่องนี้อีก หนูม่านเป็นสะใภ้เราเป็นแม่ของหลานเรานะ"

"หึ! แต่สำหรับผมม่านไหมก็แค่ผู้หญิงที่ไร้ค่าผมจะขอพูดอีกครั้งนะครับการที่ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ก็เพราะคำสั่งของคุณย่า แต่ต่อไปอย่ามาบังคับผมอีกแค่ให้เธออยู่ที่นี่ก็เกินพอแล้ว!"ก้องภพพูดขึ้น มันยิ่งทำให้หญิงสาวที่ได้ยินคำพูดต่างๆ นานา ของชายหนุ่มถึงกับอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

"ถ้าการที่ม่านอยู่ที่นี่มันทำให้ทุกคนลำบากใจ ม่านกับลูกยอมไปก็ได้นะคะ"

"หนูม่านพูดอะไรออกมาฮะ?"หญิงชราเผยสีหน้าตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ หลานสะใภ้ก็บอกออกมาแบบนี้

"หึ! เพิ่งมาคิดได้อะไรตอนนี้ล่ะแม่ม่านไหม?"คุณหญิงมินตราพูดเหน็บแนมออกมา พออย่างนี้มาพูดจาเหมือนน่าสงสารแน่จริงทำไมไม่ไปตั้งแต่สองปีก่อน

"ม่านคิดดีแล้วค่ะคุณย่า อันที่จริงสองปีมานี้ม่านพยายามจนเหนื่อยแล้ว ม่านไม่อยากพยายามต่อไปอีกแล้วอยู่ไปเขาก็ไม่เห็นค่า ไม่รู้จะอยู่อีกทำไม"ชายหนุ่มพอได้ยินว่าอีกฝ่ายจะไปไม่รู้ทำไมความรู้สึกเขาถึงสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มวางช้อนลงจนเกิดเสียงกระทบดังขึ้น พร้อมตวัดสายตามามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ

"หึ! เพิ่งคิดได้หรือว่ามีเหตุผลอะไรอื่นซ่อนอยู่ล่ะม่านไหม?"คนตัวเล็กไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มหมายความว่าอะไร ใบหน้าสวยในยามนี้จึงขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

"คุณก้องพูดถึงอะไรคะ ม่านไม่เข้าใจ"

"เลิกสักทีเถอะไอ้หน้าตาใสซื่อแบบนี้ ฉันรู้จนหมดไส้หมดพุงแล้วว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นผู้หญิงประเภทไหน คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอยังติดต่อไอ้หน้าจืดนั่นอยู่?"

"ม่านกับพี่วินไม่ได้เป็นอย่างที่คุณก้องคิด"

"หึ! ฉันไม่สนใจว่าเธอกับมันจะเป็นอะไรกัน แต่ถ้าอยากไปเธอไปได้แค่คนเดียว ลูกต้องอยู่กับฉัน!"