บทที่ 7 รักษาโรคช่วยชีวิต

สองปีมานี้ เขาทนทุกข์ทรมานกับคำสบประมาท

ในสายตาหลินเหมี่ยวเหมี่ยว สวีปี้ฟังและสามีของเธอ เขาสู้หมาไม่ได้ด้วยซ้ำ

เขาจะไม่มีวันลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เลย

เขาคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าหลินเหมี่ยวเหมี่ยวเหมือนหมา แต่สิ่งที่แลกมาคือคำเหน็บแนมและคำด่าทอแสลงหูนับไม่ถ้วน

ที่คนในตระกูลหลินกล้าทำแบบนี้ นั่นไม่ใช่เพราะพื้นเพครอบครัวหวังชาวธรรมดา ไม่มีอำนาจอิทธิพล ถึงได้กำเริบเสิบสานเช่นนี้หรือไง

ฉะนั้นหวังชาวจึงสาบาน

เขาจะต้องแข็งแกร่ง แค่มีความแข็งแกร่ง เขาถึงจะแก้แค้นได้ เขาถึงจะเก็บรวบรวมศักดิ์ศรีที่เขาสูญเสียไปในอดีตกลับคืนมาทีละนิดได้

เขาไม่เพียงแต่ต้องการให้คนในตระกูลหลินเสียใจ แต่อยากให้หลินเหมี่ยวเหมี่ยว สวีปี้ฟัง หลี่ฮุยชดใช้ความอวดดีและความไร้ยางอายของพวกเขาอย่างแสนสาหัส!

และการสืบทอดจากเซียนชื่อเลี่ยน เป็นต้นทุนให้เขาลืมตาอ้าปาก เป็นความมั่นใจให้เขาได้ล้างแค้น!

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หวังชาวลืมตาสองข้าง สีหน้าท่าทางเผยความตื่นเต้น

การสืบทอดจากเซียนชื่อเลี่ยนเปิดประตูใหญ่สู่โลกใบใหม่ให้กับเขา

ไม่ว่าจะเป็นการฝึกวิชาอาคมบำเพ็ญตบะอันลี้ลับ หรือว่าเวชศาสตร์ลี้ลับ หรือเวทมนตร์อื่นๆ ถึงแม้จะเรียนรู้แค่ผิวเผิน แต่สามารถใช้งานได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หวังชาวหลับตาฝึกฝนอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกถึงมวลอากาศลึกลับไหลเข้าสู่ร่างกายเขา ราวกับเซลล์ทั่วทั้งร่างเกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพในขณะนี้

หรือนี่จะเป็นพลังฟ้าดินในนิยาย?

หวังชาวตื่นเต้นนิดหน่อย ฝึกฝนเงียบๆ

หนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เช้าตรู่อีกวันหนึ่ง หวังชาวถอนลมหายใจไม่ดีออกมาเฮือกใหญ่ ตื่นเต้นเล็กน้อย ฝึกฝนมาหนึ่งคืน แบ่งเขตแดนตามความทรงจำ

ตอนนี้เขาฝึกการต่อสู้พลังลมปราณถึงระดับที่ห้าแล้ว

“การสืบทอดนี้น่าอัศจรรย์ไม่มีที่สิ้นสุดเลยจริงๆ”

หวังชาวยืนขึ้น หาราวเหล็กไส้ตันที่เอาไว้ตากผ้าจากในห้อง เขาออกแรงหักมัน ราวเหล็กที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่าสามเซนติเมตรถูกเขาหักงอ 90 องศาทันที

พลังนี้น่ากลัวจริง

แม้แต่หวังชาวเองก็ตื่นตกใจอย่างอดไม่ได้

โครกคราก……

ฝึกฝนมาหนึ่งคืน ใช้พลังงานไปมาก เกิดความหิวโหยอย่างรุนแรง

หวังชาวออกไปจากห้องเช่า เตรียมไปซื้ออาหารเช้ามาทานสักหน่อย

เพิ่งเดินลงมาถึงปากทางบันได ชายกลุ่มหนึ่งก็มาดักตรงหน้าเขาโดยฉับพลัน

แต่ละคนถือไม้กระบอง สายตาขุ่นมัว เกรี้ยวกราดดุร้าย

“แกคือหวังชาว?”

คนที่นำหน้าคือชายวัยกลางคนสวมหมวกแก๊ป บนหน้ามีรอยแผลเป็นจากมีดที่สะดุดตา ดวงตาเย็นยะเยือกจ้องมองหวังชาว พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

สีหน้าหวังชาวระแวดระวังทันใด

ถามขึ้น “พวกแกเป็นใคร? มาหาฉันมีเรื่องอะไร?”

ดาวปาเมี่ยนมุมปากแสยะยิ้ม “ดูท่าฉันจะเจอคนไม่ผิด ไอ้หนุ่ม มีคนเอาเงินมาจ้างฉันให้หักขาแกสองข้าง”

“ถ้าแกทำตัวดีๆ หน่อย ฉันจะหักแค่ขาแกสองข้าง”

“ถ้าทำตัวไม่ดี ฉันจะหักแขนขาแกสี่ข้าง!”

สายตาดาวปาเมี่ยนดุดันขึ้นมาทันใด เผยหัวเราะเย้ยหยันอย่างเหี้ยมโหด

“ใครจ้างแกมา?”

หวังชาวมีสีหน้าหนักอึ้ง นึกถึงพวกหลินเหมี่ยวเหมี่ยวโดยทันที

“พูดจาไร้สาระ พวกเรา ลงมือ!”

ดาวปาเมี่ยนตะคอกเสียงเย็นชา พวกผู้ชายด้านหลังเขาแต่ละคนมีสายตาดุร้าย กำลังจะลงมือ

หวังชาวมีสีหน้าเย็นยะเยือก พลังอำนาจอำมหิตพุ่งระเบิดตูมออกมา

เขาชิงลงมือก่อน เตะบนหน้าอกผู้ชายคนหนึ่งในนั้น

เกิดเสียงโครม ชายคนนั้นกลิ้งตกบันไดอย่างรวดเร็วเหมือนกับก้อนหิมะ

ทุกคนยังไม่ตอบสนอง ทันใดนั้นเขาก็เหวี่ยงหมัดออกไปอีกครั้ง

หมัดนี้กระแทกดั้งจมูกชายอีกคน เสียงดั้งหักดังขึ้นทันใด เลือดกำเดาไหลออกมา กลิ้งตกลงไปเช่นเดียวกัน!

ทันใดนั้นก็แกว่งขาไปด้านหลังก่อนเตะออกไป คนที่เหลือถูกเก็บกวาด เปล่งเสียงน่าเวทนา เสียงกลิ้งโครมครามดังก้องไปทั่วบันได

เหลือเพียงดาวปาเมี่ยนที่ยืนอยู่ที่เดิม หน้าผากเหงื่อแตก สีหน้าซีดเซียว

ผ่านการฝึกฝนมาหนึ่งคืน หวังชาวรู้สึกว่าตอนนี้มีพลังเต็มเปี่ยม จัดการคนธรรมดาพวกนี้ มือเดียวสามารถสู้สิบคนได้อย่างง่ายดายไม่มีปัญหา

“เชี่ย ฉันจะฆ่าแก!”

สีหน้าดาวปาเมี่ยนฉายแววดุเดือด เขาควักมีดออกมาด้ามหนึ่ง แล้วแทงหวังชาวโดยทันที

หวังชาวหัวเราะเยาะ ถือโอกาสคว้าข้อมือเขาที่ถือมีดเอาไว้

ดาวปาเมี่ยนรู้สึกว่าข้อมือตัวเองเหมือนโดนคีมหนีบ กระดุกกระดิกไม่ได้เลย

เจ็บปวดรุนแรงเหลือเกิน!

เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากติ๋งๆ ใบหน้าบิดเบี้ยวสุดขีดเนื่องจากความเจ็บปวด

“บอกฉัน ใครส่งแกมา?”

สีหน้าหวังชาวเย็นยะเยือก พูดเน้นทีละคำ

“ไอ้เวร ปล่อยฉัน หาเรื่องเหย่หลางอย่างฉัน ฉันฆ่าแกทั้งตระกูลแน่!”

ดาวปาเมี่ยนตะคอกด้วยความโกรธ

กึก!

หวังชาวออกแรงบิด

ข้อมือดาวปาเมี่ยนหักทันที

อ๊าก!

เขาเปล่งเสียงกรีดร้องโหยหวน กรีดร้องราวกับเชือดหมูดังก้องไปทั่วทางเดินบันไดไม่หยุดหย่อน

“บอกฉัน ใครส่งแกมา!”

หวังชาวตะคอกด้วยเสียงเย็นชาอีกครั้ง

เห็นแววตาบึ้งตึงของหวังชาว เหย่หลางก็ตกใจกลัวทันที

“หลี่ฮุย หลี่ฮุยส่งฉันมา!!!”

เหย่หลางไม่ลังเลเลยสักนิด พูดออกมาทันที

“หลี่ฮุย!”

สีหน้าหวังชาวเย็นยะเยือก มันจริงๆ ด้วย!

“ไสหัวไป!”

หวังชาวเตะเหย่หลางตกบันไดไป

เหย่หลางกรีดร้อง ยืนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และทิ้งคำพูดโหดเหี้ยมไว้หนึ่งประโยค “ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

พูดจบก็พาลูกน้องออกไปจากที่นี่ด้วยสีหน้าอึมครึม

หลังจากรู้ว่าเป็นหลี่ฮุย หวังชาวก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เขาคาดการณ์ว่าเบื้องหลังเรื่องนี้ต้องมีตัวยุยงปลุกปั่นอย่างนังแพศยาหลินเหมี่ยวเหมี่ยวแน่นอน

คิดถึงตรงนี้ หวังชาวก็ยิ่งโกรธกว่าเดิม

ฉันหย่ากับเธอแล้ว ออกจากตระกูลหลินตามที่เธอต้องการแล้ว

ไม่คิดเลยว่าพวกแกยังไม่ยอมปล่อยฉันไปอีกนะ!

ก็ดี!

ในเมื่อพวกแกลงมือก่อน งั้นอย่าโทษที่ฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!

หวังชาวทำหน้าเคร่งขรึม ซื้ออาหารเช้าราคาสิบหยวนที่ร้านเล็กๆ ข้างนอก หลังจากทานอิ่มแล้ว ก็ห่อหนึ่งส่วนเตรียมไปโรงพยาบาล

แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่ไกล ข้างหูก็มีเสียงขอความช่วยเหลือลอยมา

“ช่วยพ่อฉันด้วย ขอร้องช่วยพ่อฉันด้วย ขอร้อง”

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้น

หวังชาวเดินไป ท่ามกลางฝูงชนที่ดูความครึกครื้น เขาเห็นผู้หญิงขอความช่วยเหลือคนนั้น เป็นผู้หญิงคนหนึ่งอายุยี่สิบกว่าๆ

ข้างกายเธอ มีชายวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่านอนอยู่

ชายวัยกลางคนหายใจถี่ สีหน้าซีดเซียว ลักษณะท่าทางทรมาน

ท่าทางผู้หญิงคนนั้นประหม่า ตะโกนลั่นขอความช่วยเหลือ หวังว่าจะมีคนใจดีช่วยเธอ

มีผู้คนดูความครึกครื้นมากมาย แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยเหลือ

ล้อเล่นหน่า เรื่องแบบนี้ถ้าจัดการได้ไม่ดี จะมีคนตายได้นะ แบบนั้นก็จะเดือดร้อนใหญ่โต

หวังชาวเห็นชายวัยกลางคนนอนทำสีหน้าเจ็บปวด ดวงตาเปล่งประกายสีเหลืองฉับพลัน แล้วมันก็หายวับไป

อาการป่วยของชายวัยกลางคนคนนี้เขามองออกอย่างรวดเร็ว นี่เป็นอาการหัวใจวายเฉียบพลัน

และอาการอันตรายมาก เสียชีวิตได้ทุกเมื่อ

“ฉันช่วยเธอดูเอง”

หวังชาวไม่สนใจอะไรมาก ย่อตัวลงไปนั่งข้างกายชายวัยกลางคน สีหน้าเคร่งขรึม ขณะพูดกับผู้หญิงคนนั้น

สีหน้าแววตาประหลาดใจทันที ขณะที่ทำอะไรไม่ถูก เธอพยักหน้ารัวๆ “ขอบคุณค่ะ คุณรีบช่วยพ่อฉันทีค่ะ!”

หวังชาวมองไปรอบๆ จากนั้นก็พูดกับหญิงสาวหนึ่งประโยค “เธอรอฉันแป๊บ เดี๋ยวฉันกลับมา”

โชคดีแถวนั้นมีร้านขายยาร้านหนึ่ง เขาซื้อเข็มเงินฝังเข็มสำหรับแพทย์แผนจีนหนึ่งชุด แล้ววิ่งกลับมาโดยไม่ทันได้รับเงินทอน

ตอนนี้เวลาเหลือไม่มาก ช่วยชีวิตคนสำคัญมาก