บทที่ 4 ฉันออกค่ารักษาพยาบาลให้

ได้ยินคำพูดอำมหิตของสวีปี้ฟังจบ สีหน้าหวังชาวก็อึมครึมทันใด ตาสองข้างพ่นเปลวไฟ

“จะให้แม่ฉันเอาเตียงออกไป แกอย่าแม้แต่จะคิด!”

ในใจหวังชาวเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

สวีปี้ฟังตกตะลึง ไม่คิดเลยว่าไอ้ขยะหวังชาวจะกล้าโต้เถียงเธอ

ยิ้มเยาะขึ้นมาทันใด “หวังชาว ฉันไม่ได้โจมตีแกนะ ถึงฉันจะไม่มาอยู่โรงพยาบาล โรงพยาบาลก็จะไล่พวกแกออกไปอยู่ดี แกมีเงินจ่ายค่านอนโรงพยาบาลหรือไง?”

“ไอ้ยาจกอย่างแก ทั้งเนื้อตัวรวมกันแล้วคงมีไม่ถึงร้อยหยวนเลยมั้ง?”

สีหน้าหวังชาวย่ำแย่ หมัดสองข้างกำขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“นี่แม่ยายของลูกชาย ยังไงลูกชายฉันก็เป็นลูกเขยคุณ ถึงตอนนี้จะหย่าแล้ว ตอนนี้คุณโมโหไม่เลือกหน้า การเป็นมนุษย์จะไร้มโนธรรมเกินไปไม่ได้นะ!”

เห็นลูกชายโดนรังแก สีหน้าหลี่ฮ่วยหลานก็ย่ำแย่เช่นกัน นอนบนเตียงพูดขึ้นอย่างอ่อนแรง

“หยุด ใครเป็นแม่ยายแก ฉันไม่ยอมรับ ขยะแบบลูกชายแกมีคุณสมบัติเป็นลูกเขยฉันที่ไหนกัน!” สวีปี้ฟังทำสีหน้ารังเกียจ

“ตอนนี้ลูกเขยฉันคือคุณชายหลี่ฮุยแห่งหลี่ซื่อ กรุ๊ปต่างหาก ลูกชายแกไม่คู่ควรแม้แต่จะถือรองเท้าให้เขา!”

สำหรับเธอ มีลูกเขยอย่างหวังชาว เป็นการดูหมิ่นสำหรับตระกูลหลินของเธอ

“แก!”

หลี่ฮ่วยหลานโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง ใบหน้าที่ซูบผอมยิ่งซีดเซียวกว่าเดิม

โกรธจนหายใจกระหืดกระหอบ ทำให้ไอรุนแรงอย่างช่วยไม่ได้

“แม่!”

สีหน้าหวังชาวร้อนรนใจ รีบไปลูบหลังเธอเบาๆ ถึงจะกลับสู่สภาพเดิม

“ออกไป! พวกแกออกไปซะ!”

สายตาหวังชาวแดงก่ำ ชี้ไปที่หลินเหมี่ยวเหมี่ยวและคนอื่นๆ พร้อมตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด

“เฮอะๆ แกเป็นใคร กล้าสั่งให้เราไป ถ้าแกมีความสามารถ แกก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลซะ”

“กตัญญูนักไม่ใช่หรือไง? หยิ่งในศักดิ์ศรีทำไมไม่มีแม้แต่เงินค่ารักษาพยาบาล?”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวกอดอกหัวเราะเยาะ

“พยาบาลคะ เขาต้องจ่ายเงินเท่าไร?” เธอหันศีรษะไปถามพยาบาลคนนั้น

“อาการของเธอ อย่างน้อยก็ต้องจ่ายสองหมื่น” พยาบาลพูดเสียงเย็นชา แล้วพูดเสริมอีกประโยค “ถ้ายังไม่จ่ายอีก อย่าโทษที่ฉันเรียกรปภ.มาไล่พวกคุณออกไปก็แล้วกัน!”

“หวังชาว แกได้ยินหรือยัง? ถ้ายังไม่จ่ายเงินก็ต้องถูกไล่ออกไป!” หลินเหมี่ยวเหมี่ยวหัวเราะเยาะอีกครั้ง เสียงแสบแก้วหู เต็มไปด้วยความเหน็บแนม

หวังชาวกำหมัดแน่นขึ้น สองหมื่นหยวน ตอนนี้เขาไม่มี

ช่วงนี้ก็แทบใช้เงินทั้งหมดที่เขามีไปแล้ว

ตอนนี้สำหรับเขา เงินสองหมื่นหยวนเป็นเงินจำนวนมหาศาล

เห็นหวังชาวไม่พูด หลินเหมี่ยวเหมี่ยวก็หัวเราะสุขใจกว่าเดิม

เธอควักแบงก์แดงไม่กี่ใบออกมาจากกระเป๋าหนังตามอำเภอใจ โยนไปที่เท้าหวังชาว แสยะยิ้มพูดขึ้น “เงินไม่กี่ร้อยนี่ถือเป็นเงินที่ฉันชดเชยให้นายแล้วกัน พาแม่นายไปหาโรงแรมอยู่สองสามวัน รีบย้ายออกไปซะ อย่ามาขวางหูขวางตาครอบครัวเรา”

สีหน้าหวังชาวอึมครึมอย่างยิ่ง กัดฟันเกิดเสียงกรอดๆ

หลี่ฮ่วยหลานเห็นฉากนี้ สีหน้าก็ยิ่งซีดเซียว

ลูกชายถูกรังแกจนกลายเป็นแบบนี้ คนเป็นแม่อย่างเธอไม่เพียงแต่ช่วยเหลือไม่ได้ แถมยังกลายเป็นตัวภาระให้ลูกชายอีก

เธอถอนหายใจอีกครั้ง ส่ายหน้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า “ลูก เราไปกันเถอะ!”

หวังชาวรู้สึกว่าหน้าอกตัวเองใกล้ระเบิดออกมาด้วยความโกรธแล้ว

เขาเดินไปข้างเตียงอย่างยากลำบาก ละอายใจต่อแม่เต็มเปี่ยม

“แม่ เพราะลูกไม่มีประโยชน์ ทำให้แม่ไม่ได้รับความเป็นธรรม” ตาสองข้างของหวังชาวแดงฉาน

“ลูก ไม่โทษลูกหรอกนะ เราไปกันเถอะ ทะเลาะกับคนพวกนี้ ไม่คุ้มหรอก!”

“อืม”

หวังชาวพยักหน้าอย่างระทมทุกข์

สีหน้าหลินเหมี่ยวเหมี่ยวเต็มไปด้วยความสบายอกสบายใจเกินบรรยาย

นึกถึงชีวิตแต่งงานกับหวังชาวสองปีนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนเหลือเกิน ถ้าไม่ใช่ปู่สติเลอะเทอะ เธอจะแต่งงานกับไอ้ขยะนี้ได้ยังไง

ตอนนี้ดีแล้ว ปู่ป่วยหนักเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง ไม่มีอำนาจและอิทธิพล เธอพ่นความโกรธออกมาตามอำเภอใจได้สักที!

“ก่อนไปอย่าลืมห้าร้อยหยวนบนพื้นที่ฉันให้ทานแกด้วยล่ะ อย่าปล่อยให้แม่แกอดอยากไปกับแก”

“หวังชาว อดีตภรรยาอย่างฉันก็ถือว่าเมตตาที่สุดแล้วนะ”

พูดจบ หลินเหมี่ยวเหมี่ยวก็หัวเราะดังลั่นสองครั้ง

ในใจหวังชาวโกรธจัด เขาไม่พูดอะไรสักคำ เข็นรถเข็นเตรียมพยุงแม่ให้นั่งบนนั้น

ในเวลานี้ เสียงใสหนึ่งก็ดังขึ้นทันใด

“ค่ารักษาพยาบาลของเขา ฉันออกให้”

สิ้นคำพูด หญิงสาวที่มีบุคลิกยอดเยี่ยมก็เดินเข้ามาในห้องคนไข้

ผมสวยประบ่า บุคลิกสง่างาม สวยราวกับเทพธิดา

ซึ่งก็คือลู่อี้เข่อ

สีหน้าหวังชาวตะลึงอย่างอดไม่ได้ เธอมาได้ยังไง?

“เธอว่าไงนะ?” หลินเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นผู้หญิงที่เดินเข้ามาฉับพลัน สีหน้าก็ตกตะลึง

หลี่ฮ่วยที่อยู่ข้างๆ เธอก็จ้องตาเป็นมัน

ผู้หญิงคนนี้สวยเกินไป หลินเหมี่ยวเหมี่ยวก็ถือว่าเป็นสาวสวย แต่ถ้าเทียบกับผู้หญิงตรงหน้าแล้ว จะอยู่ในระดับปานกลาง

ไม่ว่าจะเป็นบุคลิก หรือหน้าตา อยู่คนระดับชั้นหมดเลย

มุมปากลู่อี้เข่ออมยิ้ม แล้วพูดกับหลินเหมี่ยวเหมี่ยวอย่างเน้นย้ำ “ฉันบอกว่า ค่ารักษาพยาบาลของคุณป้า ฉันออกให้”

พูดจบ เธอก็หยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้พยาบาล พูดขึ้นอย่างเรียบง่าย “จ่ายไปก่อนหนึ่งแสน ไม่พอค่อยบอกฉัน”

พยาบาลก็งุนงงเช่นกัน หลังจากตอบสนองแล้วก็พยักหน้ารัวๆ รับบัตรธนาคารมาด้วยสีหน้าประหม่า “พอแล้วค่ะ พอแล้ว”

ความอวดดีแตกต่างกับก่อนหน้านี้ราวฟ้ากับดิน

หนึ่งแสน!

ทุกคนงุนงงกันหมด

โดยเฉพาะหลินเหมี่ยวเหมี่ยว สวีปี้ฟังและคนอื่นๆ เกิดความประหลาดใจทั่วทั้งใบหน้า

หลังจากสอบสนองแล้ว หลินเหมี่ยวเหมี่ยวก็รีบพูดขึ้น “คุณคะ ฉันขอแนะนำคุณด้วยความหวังดี หวังชาวเป็นขยะไร้ค่า ติดหนี้ดอกเบี้ยสูงอยู่ด้วย คุณให้เขายืมเงินก้อนนี้ ระวังจะเป็นการเอาเนื้อเข้าปากหมาแล้วไม่ได้คืนนะ”

รอยยิ้มที่มุมปากลู่อี้เข่อกว้างขึ้น เธอทัดผมไปข้างหู ขณะมองหลินเหมี่ยวเหมี่ยว

ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เงินก้อนนี้ฉันให้คุณหวัง ไม่ต้องคืนค่ะ”

“ประการที่สอง เงินฉัน ฉันอยากให้ใครก็ให้ ขอถามหน่อยนะคะ เกี่ยวอะไรกับคุณไหม?”

เสียงเธอไม่ดัง แต่กลับสร้างความรู้สึกกดดันอันรุนแรงแก่หลินเหมี่ยวเหมี่ยว

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ หวังชาวไปรู้จักผู้หญิงคนนี้ตอนไหน?

ให้เงินหวังชาวหนึ่งแสนแม้แต่ตาก็ไม่กะพริบเลย

หรือเป็นผู้หญิงที่หวังชาวคบอยู่ข้างนอก?

แต่เธอก็ล้มเลิกความคิดนี้อย่างรวดเร็ว หวังชาวไอ้ขยะนี่ จะมีผู้หญิงมาชอบเขาเหรอ?

พูดคำนี้จบ ลู่อี้เข่อก็ไม่มองหลินเหมี่ยวเหมี่ยวอีกเลย แต่เดินไปตรงหน้าหวังชาว

“คุณหวัง สุขภาพคุณป้าเป็นยังไงบ้าง?”

ในใจหวังชาวงุนงง ไม่คิดว่าลู่อี้เข่อจะรวยขนาดนี้ เงินหนึ่งแสนบอกว่าให้ก็ให้เลย

“ต้องขอบคุณคุณ ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย คุณลู่ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ ถ้าไม่ใช่คุณ ผมกับแม่ผมคงโดนไล่ออกไปแล้ว”

ในใจหวังชาวเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ ถ้าไม่ใช่ลู่อี้เข่อ เขากับแม่อาจจะต้องเร่ร่อนบนถนนจริงๆ ก็ได้

“ไม่ต้องเกรงใจ คุณช่วยชีวิตปู่ฉันไว้ ฉันยังไม่ทันขอบคุณเลย”

ลู่อี้เข่อยิ้มขณะพูด

ทางเข้าห้องคนไข้ หลินเหมี่ยวเหมี่ยวกับสวีปี้ฟัง และหลี่ฮุยทั้งสามคนทำสีหน้าอัปลักษณ์กัน

และไม่มีอารมณ์จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป ออกไปจากห้องคนไข้ด้วยใบหน้าหมองคล้ำ

เดินออกมาจากห้องคนไข้ หลินเหมี่ยวเหมี่ยวก็ทำสีหน้าไม่พอใจ

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมเธอต้องช่วยไอ้ขยะหวังชาว!” หลินเหมี่ยวเหมี่ยวมองหลี่ฮุยอย่างโกรธเกรี้ยว

“เหมี่ยวเหมี่ยว เมื่อกี้เธอไม่ได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดเหรอ? เหมือนว่าหวังชาวจะช่วยชีวิตปู่หล่อนเอาไว้ คงกล้าทำความดีเล็กๆ น้อยๆ นั่นแหละ หล่อนก็เลยมอบเงินให้เขา แต่น้ำใจมนุษย์ก็มีครั้งเดียว ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางช่วยหวังชาวไปตลอดชีวิตหรอก”

หลี่ฮุยโอบหลินเหมี่ยวเหมี่ยวขณะพูดปลอบ

“เฮอะ! ไอ้เวรหวังชาวมันยืดเยื้อช่วงวัยเยาว์ของฉันไปสองปี ฉันไม่ให้อภัยมันง่ายๆ แบบนี้หรอก”

สายตาหลินเหมี่ยวเหมี่ยวเย็นยะเยือก ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น