บทที่ 2 เพลงแพทย์จิ่วเชี่ยว

“ข้าคือเซียนชื่อเลี่ยน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าคือผู้สืบทอดของข้า ต้องสืบทอดวิถีเซียนของข้า ฝืนชะตาฟ้า พัฒนาฝึกฝนกฎอันชอบธรรมในที่สุด!”

หวังชาวรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่อันวุ่นวาย โดยรอบเต็มไปด้วยหมอกควันสีเทา ตามด้วยอันเลือนราง ทันใดนั้นความทรงจำอันไม่มีสิ้นสุดก็หลั่งไหลเข้ามาในสมอง

การฝึกวิถีแห่งนักรบ เวชศาสตร์ลึกลับ มายากลต่างๆ วิถีแห่งเซียน……ราวกับทะเลอันยิ่งใหญ่เกิดมรสุมรุนแรงในสมองเขา

……

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน หวังชาวค่อยๆ ลืมตาสองข้างขึ้นมา

เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาล ถามพยาบาล เขาถึงได้รู้ว่าตัวเองได้รับการช่วยเหลือจากคนใจดี

“แม่!”

“ลูกขอโทษแม่!”

หวังชาวกำหมัดแน่น ในเสียงสะอื้นและแหบแห้ง มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวไม่สิ้นสุด!

คุณแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ตัวเองถูกตระกูลหลินไล่ออกจากบ้าน เวลานี้หมดเนื้อหมดตัว ไม่มีเงินทำการผ่าตัด คุณแม่ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย!

ถ้าไม่ใช่เป็นห่วงคุณแม่ ตอนนี้เขาก็อยากตายจริงๆ!

ตึงๆๆ ในเวลานี้ ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งก็พลันบุกเข้ามาในห้องคนไข้ ผู้นำคือชายหัวโล้นหน้าตาดุร้ายมีหนวดเต็มหน้า!

เห็นคนเหล่านี้ สีหน้าหวังชาวก็ซีดเซียวทันใด

“ไอ้เลว แกซ่อนตัว ทำไมแกไม่ซ่อนตัววะ?”

ชายหัวโล้นแสยะยิ้ม สายตาเหี้ยมโหด!

“พี่หลง ขอร้องผ่อนผันให้ฉันอีกสองสามวัน ตอนนี้แม่ฉันต้องใช้เงินด่วน รอฉันหาวิธีก่อน……”

ยังไม่ทันพูดจบ ชายที่ชื่อพี่หลงก็หิ้วปกเสื้อหวังชาวขึ้นมา พูดขึ้นด้วยสายตาดุร้าย “ติดหนี้ก็ต้องคืนเงิน เป็นกฎของสัจธรรม ถ้าไม่มีเงินคืนแกจะยืมฉันทำไมตั้งแต่แรก!”

“ฉันจะบอกแกให้ ถ้าวันนี้แกไม่คืนเงินฉัน อย่ามาโทษที่ฉันดึงท่อออกซิเจนแม่แกออกแล้วกัน!”

พี่หลงหัวโล้นหน้าตาดุร้าย พูดข่มขู่

“ไม่!”

“อย่า ขอร้อง พี่หลง ผ่อนผันให้ฉันอีกสองสามวันเถอะนะ ฉันมีเงินฉันคืนพี่แน่!”

คุณแม่อยู่โรงพยาบาล หวังชาวไม่มีทางเลือก เลยไปกู้เงินดอกเบี้ยสูงมา ตอนนี้เขาหมดเนื้อหมดตัว คืนเงินไม่ไหวแล้ว

“ยังจะยืดเยื้อฉันอีกใช่ไหม ฉันจะฆ่าแกก่อน แล้วค่อยฆ่าแม่!”

สีหน้าพี่หลงเย็นยะเยือก หิ้วหน้าอกหวังชาวขึ้นมา แล้วใช้มืออีกข้างเหวี่ยงหมัดไปที่ศีรษะหวังชาวทันที!

“ไม่!”

“ทำไมพวกแกต้องบีบบังคับฉันด้วย!”

อารมณ์หวังชาวระเบิดออก ตะคอกเสียงดังลั่น สองมือผลักออกอย่างรุนแรง

เกิดเสียงโครม!

ทุกคนแค่เห็นพี่หลงบินออกมาเหมือนกระสุนปืน เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนก็ประหลาดใจ!

ไอ้หมอนี่แรงเยอะเกินไปหรือเปล่า?

แม้แต่หวังชาวเองก็ทำหน้าตะลึงงัน สภาพตัวเองเหมือนจะแปลกๆ นะ!

“พี่ใหญ่!”

พวกลูกน้องของเขาพยุงพี่หลงขึ้นมา

“ไอ้ชั่ว ฉันจะฆ่าแก!”

สีหน้าพี่หลงอึมครึม ยืนขึ้นมาด้วยใบหน้าเกรี้ยวกราด

“หยุด!”

ในเวลานี้ เสียงเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นมา

เห็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องคนไข้ หญิงสาววัยประมาณยี่สิบเอ็ดยี่สิบสอง ผมสวยประบ่า หน้าตาสะสวย รูปโฉมน่าทึ่งอย่างยิ่ง

เห็นผู้หญิงคนนี้ ชายที่ชื่อพี่หลงก็สีหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย “คุณลู่ ไอ้เด็กนี่ติดเงินฉัน ฉันมาทวงเงินมัน ก็เป็นเรื่องสัจธรรม!”

“เขาติดหนี้นายเท่าไร?”

“ห้าหมื่นแปด!” พี่หลงดูเหมือนจะหวาดกลัวผู้หญิงคนนี้นิดหน่อย

หญิงสาวหยิบเช็คขึ้นมาหนึ่งใบ เขียนจำนวนตัวเลขฉึบๆๆ แล้วพูดขึ้น “นี่หกหมื่น เอาเงินแล้วออกไปซะ!”

พี่หลงถือเงินไว้ สีหน้าผ่อนคลายลงบ้าง หลังจากจ้องเขม็งหวังชาวหนึ่งครั้ง จากนั้นก็พาลูกน้องออกไปจากที่นี่ทันที

เห็นหญิงสาวแปลกหน้าตรงหน้า หวังชาวก็สับสน

ทำไมเธอต้องช่วยตน?

“เธอคือ?”

สีหน้าหวังชาวสับสน เขาจำได้ว่าตัวเองโดนหลี่ฉวยทำร้ายจนสลบไป จากนั้นก็ฝันประหลาด ตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่โรงพยาบาลแล้ว

นึกถึงฝันเมื่อครู่ หวังชาวก็อดสงสัยไม่ได้ ความรู้สึกเหมือนเกิดขึ้นในชีวิตจริง

“ฉันชื่อลู่อี้เข่อ ระหว่างทางฉันมาโรงพยาบาล ฉันเห็นนายสลบอยู่ข้างถนน เลยพานายมา หมอบอกว่านายไม่เป็นไรแล้ว”

ลู่อี้เข่อยิ้มขณะตอบ ไม่มีสีหน้าเย็นยะเยือกเหมือนเมื่อครู่นี้เลย รอยยิ้มเธอสวยงามมาก เหมือนพระอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ

หวังชาวเข้าใจทันใด ที่แท้คนใจดีก็คือเธอนี่เอง

“ขอบคุณครับ เงินนั่นฉันจะคืนเธอแน่” หวังชาวขอบคุณด้วยใจจริง

แต่ในใจเขาก็ปวดร้าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นึกถึงคุณแม่ที่ยังนอนหมดสติบนเตียงโรงพยาบาล รวมถึงความอัปยศอดสูจากตระกูลหลิน……

นี่กลายเป็นภูเขาใหญ่ที่ซ้อนทับร่างเขา!

ทับจนเขาหายใจไม่ทัน!

“ไม่เป็นไร ใครๆ ก็มีความลำบากกันทั้งนั้น ต่อไปจะต้องดีขึ้น”

ลู่อี้เข่อยิ้มขณะพูด แต่ในเวลานี้……

“คุณลู่ อาการป่วยนายท่านสาหัส คุณรีบไปดูหน่อย” หญิงสาวที่แต่งตัวเป็นสาวน้อยวิ่งเข้ามาในห้องคนไข้ด้วยสีหน้าร้อนใจ

ลู่อี้เข่อสีหน้าเปลี่ยนไป “ว่าไงนะ รีบพาฉันไป”

เธอรีบเดินออกไปจากห้องคนไข้

หวังชาวลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วตามหลังไปอย่างรวดเร็ว คุณลู่ช่วยชีวิตตนไว้ ถ้าช่วยเหลือได้ ก็จะตอบแทนบุญคุณได้นิดหน่อย

มาถึงห้องคนไข้ vip

ชายชราผอมแห้งคนหนึ่งนอนบนเตียงผู้ป่วย สีหน้าเหี่ยวเฉา ลมหายใจอ่อนแรงแขม่วๆ

ข้างเตียง หมอสวมชุดกาวน์สีขาวคนหนึ่งกำลังยุ่งในหน้าที่

“หมอจ้าว ปู่ฉันเขาเป็นยังไงบ้าง?” ลู่อี้เข่อวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้ารีบร้อน

หมอจ้าวคนนั้นส่ายหน้าพูดขึ้น “จู่ๆ เนื้องอกในสมองก็แย่ลงฉับพลัน ทำให้เลือดออกในสมอง ต้องทำการผ่าตัดรักษา แต่สุขภาพนายท่านลู่อ่อนแอเกินไป อัตราการผ่าตัดสำเร็จไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์”

หมอจ้าวพูดขึ้นอย่างหมดหนทาง

ลู่อี้เข่อมีสีหน้าย่ำแย่ทันที พูดขึ้นอ้อนวอนด้วยสีหน้าเสียใจ “หมอคะ คุณต้องช่วยชีวิตปู่ฉันให้ได้นะ ฝากคุณด้วยค่ะ!”

หมอจ้าวส่ายหน้าช้าๆ สำหรับเขา นายท่านลู่แก่มากแล้ว แทบจะเป็นไปไม่ได้ในการรักษา ถึงจะผ่าตัดสำเร็จ ก็อาจจะกลายเป็นคนผัก

หวังชาวเห็นฉากนี้ ในใจก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน ตอนนี้แม่เขาก็นอนเตียงผู้ป่วย อาการป่วยสามารถพรากชีวิตเธอไปได้ทุกเมื่อ……ความเจ็บปวดที่จะสูญเสียผู้เป็นที่รักเขาเข้าใจอย่างลึกซึ้ง!

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ เขาเดินไปจะโน้มน้าวให้ลู่อี้เข่ออย่ากังวลเกินไป จะต้องหาวิธีได้แน่

แต่เพิ่งเดินไปถึงข้างเตียงผู้ป่วย มองไปอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นก็เห็นหมอกดำวนเวียนอยู่นอกศีรษะนายท่านลู่

นี่มันเรื่องอะไร?

หวังชาวตกตะลึง นึกถึงดินแดนแห่งความฝันเมื่อครู่โดยไม่คาดคิด

ทันใดนั้น

ความทรงจำหนึ่งก็เอ่อล้นในสมอง

“《เพลงแพทย์จิ่วเชี่ยว》สามารถรักษาโรคนี้ได้”

ความรู้สึกนี้เหมือนจริงมาก อดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา

“ให้ฉันลองหน่อยได้ไหม?”

หวังชาวพูดคำนี้ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ว่าไงนะ? นายรักษาได้?” ลู่อี้เข่อมองหวังชาว ด้วยความประหลาดใจนิดหน่อย

“ฉันทำได้นิดหน่อย” หวังชาวไม่รู้จะตอบยังไง เขาทำได้แค่พยักหน้า

“ไร้สาระ นายเป็นหมอเหรอ? นายมีใบรับรองคุณวุฒิทางการแพทย์ไหม? นายรู้สุขภาพนายท่านลู่เหรอ? พูดเพ้อเจ้อ ฉันว่านายเป็นพวกหลอกลวง!”

หมอคนนั้นขมวดคิ้วทันที ตะคอกด้วยเสียงเย็นชา

พวกต้มตุ๋นปลิ้นปล้อนแบบนี้เขาเคยเจอมาก่อน

เห็นว่าตระกูลลู่มีเงินมีอำนาจ ต้องการแสวงหาประโยชน์ใช่ไหม?

“ฉันไม่ใช่หมอ แต่ฉันก็ควรลองดู”

หวังชาวก็ไม่แน่ใจว่าจะรักษาได้ไหม เผชิญหน้ากับความสงสัย เขาก็ยังอยากลองดู ยังไงคุณลู่ก็มีบุญคุณกับเขา

ลู่อี้เข่อก็ไม่กล้าเชื่อใจหวังชาว

เขาหนุ่มเกินไป มองไม่ออกเลยว่าเป็นผู้มีทักษะแพทย์

“ไอ้คนหลอกลวงปลิ้นปล้อน มาเที่ยวหลอกลวงที่โรงพยาบาลฉัน ถ้าแกยังไม่ออกไป ฉันจะเรียกรปภ.!”

หมอจ้าวคนนั้นเสียงเข้มงวดถมึงทึง กำลังจะโทรเรียกคนมา

ติ๊ดๆๆๆๆ!

ในเวลานี้ อุปกรณ์ข้างเตียงก็พลันเกิดเสียงเตือนดังแสบแก้วหู

“แย่แล้ว นายท่านลู่จะไม่ไหวแล้ว!”

สีหน้าหมอจ้าวเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่ง

สีหน้าลู่อี้เข่อซีดเผือด น้ำตาไหลออกมาทันที

สีหน้าหวังชาวก็เปลี่ยนแปลงตามเช่นกัน

เขาไม่สนอะไรมากนัก วิ่งไปเอามือข้างหนึ่งลูบหน้าผากนายท่านลู่

“ไอ้เวร แกจะทำอะไร!”

หมอจ้าวทำสีหน้าตกใจ กำลังจะขัดขวาง

สีหน้าหวังชาวจริงจัง และในช่วงเวลานี้กลิ่นอายขาวบริสุทธิ์ก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือเขาเข้าไปในหน้าผากนายท่านลู่

ตาเนื้อสามารถเห็นหมอกดำที่หน้าผากเขาค่อยๆ จางหายไป

ทุกอย่างนี้พูดออกมาฟังดูยาว แต่เกิดขึ้นแบบสายฟ้าแลบ

หลังจากเสร็จสิ้น หวังชาวก็ยื่นมือกลับมาได้ทันเวลา

“นายทำอะไรกับปู่ฉัน!”

สีหน้าลู่อี้เข่อย่ำแย่ เอ่ยซักถาม

“ไอ้ชั่วนี่ ถ้านายท่านลู่เป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับแกแน่!”

หมอจ้าวทำหน้าคับแค้นใจเช่นกัน

แต่ทว่าในขณะนี้ นายท่านลู่ลืมตาขึ้นมาฉับพลัน

อุปกรณ์ข้างๆ ก็กลับสู่สัญญาณปกติ

“คุณปู่!”

ลู่อี้เข่อตกตะลึง ทันใดนั้นก็ดีใจสุดขีด โผเข้าหาด้วยน้ำตานองหน้า

ฮะ?

หมอจ้าวทำหน้าไม่เข้าใจ นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?

เขารู้สถานการณ์ของนายท่านลู่เป็นอย่างดี แก่มากไม่ไหวแล้ว ไม่สามารถฟื้นฉับพลันได้นะ?

ทำไมฟื้นล่ะ?

นี่มันพลิกผันประสบการณ์ทางการแพทย์หลายสิบปีของเขาอย่างสิ้นเชิง

เดี๋ยวก่อนนะ?

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงมือหวังชาวนั่นที่แตะบนหน้าผากนายท่านจ้าว

หรือว่า?

ความคิดประหลาดความคิดหนึ่งดังขึ้นในสมองเขา

นายท่านจ้าวฟื้นแล้ว เขาพบว่าสภาพตัวเองยอดเยี่ยม ร่างกายผ่อนคลาย

สายตาเขามองไปที่หมอจ้าวที่อยู่ไม่ไกล กล่าวด้วยสีหน้าซาบซึ้ง “หมอจ้าว ไม่แปลกใจเลยที่นายคือหมอโด่งดังของรุ่น ขอบคุณนายมากเลย”

สายตาหมอจ้าวยังคงงุนงง มุมปากแข็งทื่อขยับสองครั้ง

เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ?

“ปู่คะ คนที่รักษาปู่หายไม่ใช่หมอจ้าว คุณคนนี้ต่างหากที่รักษาคุณหาย”

ลู่อี้เข่อชี้นิ้วไปที่หวังชาว กล่าวขึ้นด้วยสีหน้ายินดีและประหลาดใจ

“ว่าไงนะ?”

“คุณคนนี้คือ?” นายท่านลู่ถามด้วยใบหน้าฉงน อดไม่ได้ที่จะมองสำรวจหวังชาว นายคนนี้ยังหนุ่ม รักษาโรคเรื้อรังของตัวเองให้หายได้เนี่ยนะ?

สีหน้าหวังชาวค่อนข้างซีดเซียว เหงื่อผุดหน้าผากอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากรักษาโรคหายเมื่อครู่นี้ เขาก็รู้สึกร่างกายอ่อนแรงทันที ราวกับอดหลับอดนอนติดต่อกันสองสามคืน

แต่ผลลัพธ์ยอดเยี่ยม สามารถพานายท่านลู่กลับมาจากความตายได้

แต่แค่ทำให้อาการป่วยคงที่เท่านั้น ไม่ได้ขุดรากถอนโคน

ต้องการรักษาให้หายขาด จำเป็นต้องรักษาเพิ่มอีกขั้น

“นายท่านครับ ผมชื่อหวังชาว”

หวังชาวเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ทำสีหน้าไม่ต่ำต้อยและไม่แข็งกร้าว

“ขอบคุณคุณมากที่ช่วยชีวิตไว้ ฉันลู่ว่านซานซาบซึ้งเกินคณานับ”

นายท่านลู่ทำหน้าซาบซึ้ง ก่อนหน้านี้เขาเกือบตายแล้วจริงๆ นะ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ก่อนหน้านี้คุณลู่มีพระคุณกับผม ช่วยเหลือคุณลู่ได้ ก็เป็นเกียรติของผม”

นายท่านลู่แสดงสีหน้าชื่นชมอย่างเลี่ยงไม่ได้ คุณหวังคนนี้อายุยังน้อย แต่ไม่ถ่อมตนและแข็งกร้าว ไม่ต้องพยายามเป็นใคร เป็นตัวของตัวเอง

หนุ่มคนนี้ไม่เลวเลย

“นายท่านลู่ คุณลู่ แม่ผมป่วยหนัก ผมจำเป็นต้องไปดูแล ผมขอตัวก่อนนะครับ”

สิ้นคำพูดนี้ หวังชาวก็ข่มอารมณ์ตื่นเต้นขณะออกไปจากห้องคนไข้

การรักษาเมื่อครู่นี้ยืนยันแล้วว่าฝันนั้นเป็นเรื่องจริง

ตัวเองได้รับการสืบทอดจากในฝันจริงๆ ซึ่งก็หมายความว่า อาการป่วยของแม่มีทางรอดแล้ว