บทที่ 1 ผมหย่ากับภรรยาแล้ว

ณ เมืองจงไห่ ในเวลานี้ฝนตกหนักเหมือนฟ้ารั่ว

ที่คฤหาสน์ตระกูลหลิน เกิดเสียงจลาจลวุ่นวาย ครึกครื้นอย่างมาก

หลินชิงซานเจ้าบ้านตระกูลหลินอยู่ที่ทอมสัน ริเวียร่าคฤหาสน์แสนสุข ยินดีกับการขึ้นบ้านใหม่ เชิญแขกผู้มีเกียรติ จัดงานเลี้ยงใหญ่โต

แขกที่มาแสดงความยินดีพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดหย่อน ทั้งตระกูลหลินสนุกสนานเบิกบาน

“ยินดีด้วยกับการขึ้นบ้านใหม่ มอบผ้าไหมให้หนึ่งผืน ขอให้เจ้าบ้านตระกูลหลินเจริญรุ่งเรืองยิ่งๆ ขึ้นไป”

“ขอแสดงความยินดีกับการขึ้นบ้านใหม่ ฉันขอมอบนกคีรีบูนคู่หนึ่งมอบให้เจ้าบ้านตระกูลหลิน……”

ทุกคนทยอยกันมามอบของขวัญขึ้นบ้านใหม่

หลินชิงซานเจ้าบ้านตระกูลหลินกับสวีปี้ฟังภรรยาของเขายิ้มแย้มทั่วทั้งใบหน้า ทั้งงานมีความกลมกลืน

แต่ทว่าในเวลานี้ มีชายคนหนึ่งทั้งร่างเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน ใบหน้าย่ำแย่เหลือทนบุกเข้ามาในห้องรับแขกโดยฉับพลัน แล้ววิงวอนขึ้นมาเสียงดัง

“พ่อ แม่ เหมี่ยวเหมี่ยว แม่ผมเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เลือดออกในสมอง ต้องผ่าตัดเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นจะเกิดอันตรายถึงแก่ชีวิต!”

“ผมขอยืมเงินพวกคุณสามแสน!!!”

ทั้งร่างชายหนุ่มเปียกโชกไปหมด สายตามองไปยังหลินชิงซานและสวีปี้ฟังที่อยู่ตำแหน่งหลักในห้องโถง

พอพูดเสร็จ ทั้งห้องโถงใหญ่ก็ตกตะลึง แล้วเสียงหัวเราะลั่นก็ดังลอยมาทันที

“คนนี้คือใคร? มาขอยืมเงินในวันมงคล? ทำไมไม่มีกฎเกณฑ์เลยสักนิด?”

“ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง คงไม่ใช่คนบ้าหรอกนะ?”

มีคนมองชายหนุ่ม ด้วยสีหน้าฉงน

คนที่รู้จักกลับหัวเราะเยาะ “จะใครกันล่ะ สามีภรรยาตระกูลหลินมีลูกสาวแค่คนเดียว นายคนนี้เรียกสามีภรรยาตระกูลหลินว่าพ่อแม่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านายคนนี้เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลหลินที่ชื่อหวังชาวแน่นอน”

พอพูดจบ ทุกคนก็เข้าใจทันที

ทุกคนรู้กันหมดว่าตระกูลหลินมีลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านหนึ่งคน

เมื่อสองปีก่อน ด้วยการวางแผนบีบบังคับจากนายท่านตระกูลหลิน หลินเหมี่ยวเหมี่ยวคุณหนูตระกูลหลินได้แต่งงานกับชายหนุ่มที่ชื่อหวังชาว

ว่ากันว่าประวัติครอบครัวของหวังชาวคนนี้ธรรมดา พื้นเพครอบครัวไม่มีอะไร ไร้ความสามารถไร้ศีลธรรม

เพราะไม่มีอะไรดี จึงไม่ได้รับการชื่นชอบจากสมาชิกในตระกูลหลินเลย

แม้แต่หลินเหมี่ยวเหมี่ยวลูกสาวเพียงคนเดียวในตระกูลหลิน ก็สะอิดสะเอียนสามีไร้ค่าคนนี้สุดขีด

ความสัมพันธ์แต่งงานของทั้งคู่ เป็นเพียงการแต่งในนามเท่านั้น

พอได้เห็นในปัจจุบัน หวังชาวนี่ก็ไม่ต่างจากที่ร่ำลือกันเลย

เห็นหวังชาวบุกเข้ามาเหมือนผีแบบนี้

แม่ยายสวีปี้ฟังก็โมโหทันใด “หวังชาว แกอยากตายใช่ไหม แกรู้ไหมว่าพรมแพงแค่ไหน? แกทำมันสกปรกแล้วจะซื้อไหวไหม? รีบไสหัวออกไปซะ!”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวที่นั่งบนโซฟาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา มองหวังชาวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“แม่ยายครับ ตอนนี้แม่ผมอยู่โรงพยาบาล ขอร้องช่วยชีวิตแม่ผมเถอะ! สามแสนถือว่าผมยืมคุณ ได้ไหมครับ?”

หวังชาวทำสีหน้าอ้อนวอน

“สามแสน พระเจ้าช่วย แกพูดอะไรกับฉันอยู่ แกให้ฉันเอาสามแสนให้แก! หวังชาว แกเห็นฉันเป็นบ้าจริงๆ หรือไง?”

แม่ยายสวีปี้ฟังยืนขึ้นมา ชี้ไปที่หวังชาวแล้วพูดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดดุร้าย “แกละโมบเงินแบบนี้ ทำไมแกไม่ไปปล้นธนาคารซะล่ะ!”

“ตระกูลหลินของฉันมีเงิน แต่ลูกเขยอย่างแก มีสิทธิ์อะไรมาใช้เงินตระกูลหลินของเรา รีบไสหัวไปซะ ฉันจะบอกแกให้ พรมอันนี้ที่แกทำสกปรกมันมากกว่าสามแสนอีก แกชดใช้ไหวไหม?!”

เห็นลักษณะท่าทางหวังชาว สวีปี้ฟังก็รู้สึกสะอิดสะเอียน

ถ้าหากตอนนั้นนายท่านไม่ยืนกรานให้หวังชาวแต่งเข้าตระกูล เธอคงไล่ไอ้ขยะนี่ออกไปจากประตูบ้านนานแล้ว

ปัจจุบันนายท่านนอนโรงพยาบาลป่วยหนักอาการร่อแร่ จึงไม่มีใครคอยหนุนหลังหวังชาวอีก

หวังชาวทำสีหน้าเศร้าสลด แต่งเข้ามาสองปี เขาซื่อสัตย์ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ซักผ้าทำอาหารทำความสะอาดบ้าน ไม่เคยทำเรื่องไม่ดีกับตระกูลหลินเลย

แต่ถึงจะทำแบบนี้ คนในตระกูลหลินก็ไม่เห็นเขาเป็นมนุษย์เหมือนเคย เห็นเขาเป็นหมาตัวหนึ่ง

หวังชาวกำหมัดแน่น สีหน้าระทมทุกข์ สายตามองไปที่หลินเหมี่ยวเหมี่ยวผู้เป็นภรรยา

“เหมี่ยวเหมี่ยว ฉันรู้เธอไม่เคยชอบฉันเลย แต่เห็นแก่ที่เป็นสามีภรรยากัน เธอช่วยฉันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม?”

เขาทำสีหน้าอ้อนวอน ถ่อมตัวจนเป็นละอองฝุ่น

แต่หลินเหมี่ยวเหมี่ยวยืนขึ้นมามองหวังชาวและหัวเราะขึ้นมาเช่นกัน “หวังชาว แม่ฉันพูดถูก นายกินข้าวตระกูลหลิน ใช้ของตระกูลหลิน เราไม่ได้ติดหนี้อะไรนาย ทำไมต้องให้นายยืมเงินสามแสนด้วย? เพราะนายเป็นสามีไร้ค่าของฉันเหรอ? อย่ามาตลก ถ้าไม่ใช่เพราะปู่สติเลอะเลือนของฉัน ฉันจะแต่งงานกับขยะแบบนายเหรอ?”

คำพูดของหลินเหมี่ยวเหมี่ยวเหมือนเข็มแทงเข้าไปในหัวใจหวังชาวอย่างรุนแรง

เขากำหมัดแน่น เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ เลือดสดไหลออกมา

โครม!

หวังชาวคุกเข่าต่อหน้าพวกเขา

“ขอร้องพวกคุณ ช่วยชีวิตแม่ผมด้วยเถอะ”

หวังชาวกัดปากแตก มุมปากมีคราบเลือดบาดตาไหลออกมา

ชายหนุ่มซื่อตรงและทะเยอทะยานเด็ดเดี่ยว

ถ้าไม่ใช่เพื่อแม่ เขายอมตาย ดีกว่าคุกเข่าให้คนในตระกูลหลิน

แขกในงานเห็นฉากนี้ ก็พากันหัวเราะเยาะเย้ย

“หวังชาวนี่เห็นตระกูลหลินเป็นตู้เอทีเอ็มจริงๆ เอ่ยปากขอสามแสน นึกว่าเงินมันหล่นมาจากฟ้าหรือไงฮะ!”

“นั่นสิ หวังชาวมันไม่เอาถ่าน ฉันเดาว่าแม่มันไม่ได้บาดเจ็บรุนแรงหรอก คงมาหลอกเอาเงินตระกูลหลินโดยเฉพาะ!”

“คุณหนูตระกูลหลินน่าสงสารจริงๆ ได้แต่งงานกับไอ้ขยะที่วันๆ ไม่ทำอะไรเอาแต่กินกับนอนแบบนี้”

“ถ้าเป็นฉันนะ ฉันไล่ไอ้ขยะนี่ออกไปนานแล้ว!”

ได้ยินคำพูดติฉินนินทาเหล่านี้ สีหน้าหวังชาวก็ซีดเซียว กัดปากจนเลือดออก!

ตึงๆๆ!

และในเวลานี้ ชายสวมชุดสูทรูปร่างสง่างามน่าเกรงขามคนหนึ่งถือช่อดอกกุหลาบเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่คฤหาสน์ท่ามกลางสายตาทุกคน

เห็นคนคนนี้ ทุกคนก็พากันตกตะลึง

“นี่คุณชายหลี่ซื่อ กรุ๊ป หลี่ฮุยไม่ใช่เหรอ?”

“หลี่ฮุยเขามาได้ยังไง?”

“หรือก็เป็นแขกที่ตระกูลหลินรับเชิญ?”

“เขาถือดอกกุหลาบมาทำไม? หรือจะสารภาพรักกับใคร?”

ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของทุกคน หลี่ฮุยเดินมาตรงหน้าหลินเหมี่ยวเหมี่ยว

เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ขณะถือดอกกุหลาบอยู่ แล้วพูดกับหลินเหมี่ยวเหมี่ยวอย่างลึกซึ้ง “เหมี่ยวเหมี่ยว ฉันหลบซ่อนมามากพอแล้ว วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อบอกให้ทุกคนได้รับรู้โดยทั่วกัน”

“หลินเหมี่ยวเหมี่ยวคือผู้หญิงของฉัน เรารักกันและกัน ถึงจะเป็นสวรรค์ส่งมาให้คู่กัน!”

“ส่วนไอ้ขยะหวังชาวนั่น เขาไม่คู่ควรกับเธอ!”

“เหมี่ยวเหมี่ยว หลังจากนี้เป็นต้นไป เธอยอมเป็นแฟนฉันแบบเปิดเผยไหม?”

ได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนที่นั่นก็ตะลึงกันหมด ไม่มีใครคิดว่าคุณชายหลี่ฮุยจะมาเพราะคุณหนูตระกูลหลิน

คุณชายตระกูลหลี่ผู้มีเกียรติ มาหลงรักลูกสาวตระกูลหลินจริงเหรอเนี่ย

หวังชาวเห็นฉากนี้ สีหน้าก็พลันซีดเผือด ความเดือดดาลทะยานสู่ท้องฟ้าทันใด!

“ฉันยอม!”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้าตอบตกลง

สมองหวังชาวเกิดเสียงดังกระหึ่ม ทั้งร่างงุนงงไปหมดแล้ว!

“เหมี่ยวเหมี่ยว เธอ……”

หวังชาวแม้แต่ฝันก็คาดไม่ถึง ว่าภรรยาของตัวเองจะยอมเป็นแฟนกับชายคนอื่นต่อหน้าตน!

หรือว่าพวกเขา?

“หวังชาว นายเดาไม่ผิดหรอก ฉันกับหลี่ฮุยคบกันนานแล้ว คบกันตั้งแต่สองปีก่อน!”

“แต่ฉันไม่คิดว่านี่มันผิดอะไร เพราะในใจฉัน นายไม่เคยเป็นสามีฉันเลย!”

“ผู้ชายของฉันมีแค่คนเดียว นั่นก็คือหลี่ฮุย!”

คำพูดนี้เสร็จสิ้น สีหน้าหวังชาวก็ซีดเผือด ราวกับถูกฟ้าผ่า!

ระหว่างที่โซเซ แทบล้มลงกับพื้น!

“หวังชาว นายต้องการเงินสามแสนไปรักษาแม่นายไม่ใช่หรือไง!”

“แค่นายหย่ากับฉันตอนนี้ ฉันจะโอนเงินสามแสนให้นายทันที!”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวจ้องหวังชาว แล้วพูดเสียงเข้ม

สีหน้าหวังชาวซีดเซียว แต่เขาปล่อยวางอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงแบบหลินเหมี่ยวเหมี่ยว ไม่สมควรได้รับความอาลัยอาวรณ์เลย

“ได้! ฉันจะหย่ากับเธอ!”

สำหรับพฤติกรรมของหลินเหมี่ยวเหมี่ยว ไม่มีใครที่นั่นคิดว่าเธอทำผิด

ยังไงแล้ว เทียบกับไอ้ขยะอย่างหวังชาว หลี่ฮุยหน้าตาน่าเกรงขาม มีความสามารถและรวยกว่า

พวกเขาสองคนคบกัน ถึงจะเป็นกิ่งทองใบหยก สวรรค์ส่งมาให้คู่กัน!

ส่วนหวังชาว ก็แค่คางคกอยากกินเนื้อหงส์เท่านั้น!

……

หลังจากงานเลี้ยง คนจำนวนหนึ่งก็มายังสำนักทะเบียน ทำใบทะเบียนหย่า

เห็นว่าใบหย่าอยู่ในมือในที่สุด หลินเหมี่ยวเหมี่ยวก็ตื่นเต้นสุดจะบรรยาย

พูดกับหวังชาวด้วยความจงเกลียดจงชังทันที “หวังชาว ฉันทนแกมาสองปี ตอนนี้หลุดพ้นสักที!”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันกับไอ้ขยะอย่างแกอย่าเกี่ยวข้องกันอีก!”

หวังชาวหน้าเขียวด้วยความโกรธ พูดขึ้นเสียงเข้ม

“หย่าแล้ว เงินล่ะ!”

หวังชาวทนความอัปยศ ตอนนี้เขาแค่ต้องการเห็นเงิน

นี่มันเงินสำหรับช่วยชีวิตแม่เขานะ!

“เงิน? หย่ากันแล้ว นายยังต้องการเงินฉัน ฉันติดหนี้อะไรนายงั้นเหรอ?”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวยิ้มเยาะเย้ยทั่วทั้งใบหน้า

แม่ยายก็ยิ้มเยาะเช่นกัน “แกกินฟรีอยู่ฟรีที่ตระกูลหลินมาสองปี ฉันไม่ให้แกชดใช้ก็ดีแล้ว สามแสน? ทำไมแกไม่ไปฝันเอาล่ะ!”

พูดคำนี้จบ พวกเขาก็ต่างพากันหัวเราะดังลั่น เสียงหัวเราะแสบแก้วหู มีแต่ความประชดประชัน!

“ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าพวกแก!”

สมองหวังชาวเต็มไปด้วยเสียงสะเทือน ทั้งร่างระเบิดแล้ว เหมือนสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง พุ่งเข้าหาหลินเหมี่ยวเหมี่ยวด้วยสีหน้าดุร้าย

แต่หลี่ฮุยนั่นเตรียมพร้อมล่วงหน้า เขาเตะหวังชาวลงไปกองกับพื้น!

“ถุย ไอ้ขยะกล้ามาแย่งแฟนฉัน ฉันอยากฆ่าแกมานานแล้ว!”

หลี่ฮุยกระทืบศีรษะหวังชาวอย่างรุนแรง จากนั้นก็พาหลินเหมี่ยวเหมี่ยวและคนอื่นๆ ออกไปจากที่นี่

เลือดสดไหลเข้าตาหวังชาวสองข้าง ภาพตรงหน้ามีแต่สีแดงสด สติยิ่งเลือนรางลงเรื่อยๆ

“แม่……แม่……ลูกขอโทษแม่……”

สิบนิ้วเขาข่วนพื้นไม่หยุด เลือดแดงฉานไหลย้อยลงมา ต้องการยืนขึ้นมาด้วยความยากลำบาก

สุดท้ายตาสองข้างก็มืดสนิท สลบไม่ได้สติอย่างสมบูรณ์

ไม่มีใครเห็น หยกขาวก้อนที่อยู่ตรงหน้าอกเขา พลันกะพริบแสงสีขาวบริสุทธิ์ในตอนนี้