บทนำ สิ้นสุดคำสัญญา และการเริ่มต้นใหม่ (5)

บทนำ สิ้นสุดคำสัญญา และการเริ่มต้นใหม่ (5)

คำกล่าวของเจ้าของโรงเตี๊ยมทำให้มู่เหยียนกัดฟันด้วยความแค้น ก่อนจะฉุดกระชากลากร่างของหญิงสาวผู้ทรยศตามไปด้วย ทว่ากลับมีกระบี่ชู้รักของนางมาขวางไว้

“ท่านไม่ทำรุนแรงไปหน่อยหรือคุณชายมู่เหยียน ถึงข้าจะยังมึนงงไม่หาย แต่ข้ามั่นใจว่าตัวเองมิได้เตะต้องแม่นางหลินผู้นี้แม้แต่ปลายก้อย”

ข้ามองดูละครฉากรักที่ข้ามั่นใจว่าเป็นฉากที่ถูกจัดขึ้นของใครสักคนอย่างเบื่อหน่ายนิด ๆ ก่อนจะบอกหลี่เฉียวฟงเบา ๆ แม้ร่างเทพไม่จำเป็นต้องนอนหรือดื่มกินแต่ความเคยชินของความมนุษย์ทำให้อยากนอนสักงีบเสียมากกว่า นานเท่าไหร่แล้วนะที่ข้าไม่ได้นอนสบาย ๆ แบบมนุษย์สักที

“เฉียวฟงข้าอยากพัก”

ทว่าเหมือนข้าจะพูดผิดประโยคหรืออย่างไร เพราะทุกคนต่างหันมามองข้าจนหมด บ้างก็มองอย่างตื่นตระหนก บ้างก็มองด้วยสายตารังเกียจ และมีอีกหลายคนที่มองข้าด้วยความสงสัย

“หืม ท่านไม่ช่วยพวกเขาหน่อยหรือ” หลี่เฉียวฟงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

“ไม่ใช่เรื่องของข้า” คำตอบที่เรียบเฉยพร้อมมองทุกอย่างว่างเปล่าทำให้หลี่เฉียวฟงตัดใจไม่รบกวน ก่อนจะหันไปบอกเด็กในร้าน

“เสี่ยวเอ้อเจ้าพาไปห้องพักข้าและเอาอาหารชั้นดีไปให้คุณชายท่านนี้ด้วย” หลี่เฉียวฟงหันไปบอกคนในร้านและทางก็ถูกเปิดออกทันทีที่ตนกล่าวจบ เทพหลิ่งเหวินเข้าไปอย่างไม่สนใจสายตาใครทั้งสิ้น ทว่ากิริยาที่สง่างามแม้ใบหน้าจะแสนธรรมดาก็ทำให้ทุกคนมองตามอย่างสนใจใคร่รู้

“ข้ามิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกท่านหรอกนะ แต่หากจะฆ่ากันก็ไปไกล ๆ ร้านข้า อ้อ ข้าจะบอกให้คุณชายมู่เหยียนตาสว่างสักนิด อนุภรรยาท่านคนนี้โดนยานอนหลับและถูกจัดฉากขึ้นเท่านั้น ส่วนจอมยุทธ์ท่านนี้แค่กินเหล้าเมาพันวันของร้านข้าไปเลยหลับไม่รู้เรื่อง หากจะโดนใส่ความก็มิแปลกอะไร”

หลี่เฉียวฟงบอกด้วยรอยยิ้มหวานแล้วยักคิ้วให้จอมยุทธ์ผู้ที่กล้าดื่มเหล้าเมาพันวันของโรงเตี๊ยมหงส์สวรรค์ ก่อนจะเดินจากไป ทว่าคุณชายมู่เหยียนกลับมาขวางหน้าเอาไว้

“คุณชายหลี่กล่าวเช่นนี้หมายความว่าเยี่ยงไร”

“ข้ามิจำเป็นต้องตอบเจ้า ข้าแค่สันทัดและคุ้นเคยกับยาพวกนี้เลยได้กลิ่นตัวยาจากพวกเขา จากนี้ท่านก็ไปสอบถามความจริงเอง”

หลี่เฉียวฟงฉีกยิ้มอีกครั้งพร้อมสะบัดพัดไปมาแล้วก้าวเข้าไปในร้านอย่างไม่สนใจอีก ในเมื่อเทพหลิ่งเหวินไม่สนใจ ไยตนต้องใส่ใจด้วยเล่า

ทางด้านมู่เหยียนที่ได้ยินคำกล่าวของหลี่เฉียวฟงผู้ยุทธภพต่างหวาดกลัวมิน้อย ทำให้รู้สึกคลางแคลงใจหันกลับมามองจอมยุทธ์ในชุดน้ำเงินเข้มที่มองตนนิ่ง ๆ แล้วกล่าวเสียงเข้ม

“อย่างที่คุณชายท่านนั้นกล่าว ข้ามิได้รู้จักแม่นางผู้นี้” เมื่อกล่าวจบเจ้าตัวก็เดินเข้าไปในร้านหงส์สวรรค์อีกครั้งโดยไม่สนใจสายตาที่มองตาม

“ท่านพี่น้องหลินทำเรื่องเสียหายแก่ตระกูลมู่ ท่านจะปล่อยนางง่าย ๆ เช่นนั้นหรือเจ้าคะ” อนุภรรยาคนที่สามเข้ามากอดแขนและกล่าวอย่างออดอ้อน

“เรื่องนี้ข้าจะสืบหาความจริงเอง กลับจวน”

มู่ฟงตอบกลับพร้อมสะบัดชายผ้าเดินจากไปปล่อยให้บรรดาเมีย ๆ เดินตามอย่างรวดเร็วและแม่นางหลินก็ถูกสาวใช้พยุงกลับจวนเช่นกัน...

“ท่านเหนื่อยหรือ”

หลี่เฉี่ยวฟงเดินเข้ามาในห้องพักชั้นสามที่เป็นห้องพักของตนโดยเฉพาะ และเห็นร่างสูงโปร่งนอนเหยียดยาวบนเตียงนอนแข็ง ๆ แล้วยิ้มขำ เจ้าตัวลืมตามามองเล็กน้อยแล้วหลับตาลงเช่นเดิมก่อนจะเอ่ยตอบโดยที่ตนไม่เข้าใจความหมายเลยสักนิด

“ข้าแค่อยากใช้ชีวิตมนุษย์ธรรมดาบ้าง แต่น่าเสียดายที่นี่ไม่มีเตียงนุ่ม ๆ เลย”

เสียงโหวกเหวกโวยวายพร้อมเสียงพูดคุยกันดังลั่นภายในโรงเตี๊ยมทำให้ข้าลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเกียจคร้าน ความจริงข้านอนไม่หลับเสียด้วยซ้ำไป ไม่คิดว่าเป็นเทพจะทำให้หลับไม่ได้เหมือนมนุษย์ทั่วไป ไม่มีความฝัน แต่มันคล้ายกับการจำศีลเสียมากกว่าเพราะรู้สึกตัวและรับรู้ความเคลื่อนไหวจากภายนอกได้อย่างดี