บทนำ สิ้นสุดคำสัญญา และการเริ่มต้นใหม่ (2)

บทนำ สิ้นสุดคำสัญญา และการเริ่มต้นใหม่ (2)

ข้านั่งบรรเลงพร้อมเพลงให้กับการกลับมาของข้า และมิตรภาพอันงดงามดังก้องกังวานไปทั่วหุบเขาแห่งเซียนด้วยหัวใจของความสุข นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ข้ารู้สึกปล่อยวางจิตใจให้ปลอดโปร่งและเบาบางได้ถึงเพียงนี้ แด่ค่ำคืนอิสระและการเริ่มต้นใหม่

เสียงใสกังวานและไพเราะจับจิตของบทเพลงดังก้องทั่วหุบเขา ทำให้เหล่าเทพเซียนน้อยใหญ่ที่อยู่ทั่วบริเวณนั้นต่างเคลิบเคลิ้มและอบอุ่นในหัวใจอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และหนึ่งในนั้นกลับมีเทพเหล่าจินที่เป็นเทพปรุงโอสถสวรรค์ลงมาเพื่อหาสมุนไพรบางชนิดในหุบเขาแห่งเซียน ลอยล่องเข้ามาหาเสียงเพลงด้วยความยินดี

ใบหน้าที่งดงามและความสง่างามของผู้บรรเลงเพลงทำให้เทพเฒ่าอย่างตนต้องหลั่งน้ำตา ไพเราะยิ่งนัก นับจากที่เทพหลิ่งเหวินถูกลงทัณฑ์ให้ไปจุติยังโลกมนุษย์ก็มิมีเทพองค์ใดบรรเลงเพลงได้ไพเราะเทียบเท่าเทพหลิ่งเหวินได้เลย

“ไพเราะยิ่งนักเทพหลิ่งเหวิน นานเท่าไหร่ที่เทพชราอย่างข้ามิได้ยินเสียงเพลงของเจ้า”

ข้าหันไปมองตามเสียงแล้วยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใด ข้าลุกขึ้นยืนแล้วก้มหน้าทักทายเล็กน้อยตามมารยาท

“ขอคารวะท่านเหล่าจิน ข้ามิคิดว่าท่านจะลงมาที่หุบเขาแห่งเซียนในเวลานี้”

“ฮ่า ๆ ๆ หากข้าไม่นึกอยากทำยาตัวใหม่คงไม่ได้มาเจอเจ้าบรรเลงเพลงเช่นนี้ นับว่าข้ายังมีวาสนาที่ได้ฟังเพลงของเจ้าอีกครั้ง

“ท่านเหล่าจินกล่าวชมเกินไปแล้ว ความทรงจำข้ายังกลับมามิหมดบทเพลงอาจจะยังติดขัดไปบ้าง” ข้าบอกด้วยรอยยิ้มพร้อมเชิญให้เทพเหล่าจินนั่งร่วมดื่มสุราด้วยกัน

“ขอบใจ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ข้าไม่ได้ดื่มน้ำจัณฑ์และได้ฟังเพลงที่ไพเราะเช่นนี้ นี่เจ้าบอกว่าความทรงจำยังมามิหมดยังบรรเลงได้ไพเราะขนาดนี้ หากความทรงจำมาหมดเห็นทีในโลกหล้านี้มิมีผู้ใดเทียบเคียงเจ้าได้”

เทพเหล่าจินรับน้ำจัณฑ์มาดื่มแล้วกล่าวชมจากใจทำให้ผู้ได้รับคำชมเพียงแค่ยิ้มรับบาง ๆ มิได้กล่าวตอบโต้อีก นอกจากบรรเลงเพลงให้เข้ากับบรรยากาศสร้างสรรค์ในค่ำคืนนี้เท่านั้น

“วันนี้ข้าขอบใจพวกเจ้ามาก นี่เป็นสิ่งตอบแทนเล็กน้อยของข้า แต่พวกเจ้าอย่าไปบอกผู้ใดกันเชียวเดี๋ยวข้าจะโดนบุกตำหนักกันพอดี”

เทพเหล่าจินบอกด้วยรอยยิ้มพร้อมยื่นโอสถวิเศษให้หลิ่งเหวินไปสองลูกกลอน

“นี่มันโอสถครอบจักรวาล ท่านเหล่าจินท่านจะไม่เป็นไรหรือที่ให้ยาสำคัญเช่นนี้กับข้า”

ข้าเอ่ยถามอย่างตกตะลึง ยาลูกกลอนสองเม็ดที่เป็นสีฟ้าใสอยู่บนฝ่ามือตัวเอง โอสถครอบจักรวาลเป็นยาอายุวัฒนะที่เพิ่มอายุไขให้เหล่าเทพได้ถึงเม็ดละหนึ่งพันปี แม้จะมีคุณค่าน้อยกว่าโอสถหมื่นทิพย์เทวาสวรรค์แต่มันก็ช่วยแก้ขัดเฉพาะหน้าได้อีกนาน มันมีค่ามากเกินกว่าข้าจะรับได้

“เจ้ารับไปเถอะ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าคิดจะทำอะไร สิ่งที่เจ้าตามหาไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่าย ๆ เพราะสิ่งนั้นมันมีอายุยาวนานและมีชีวิตเองแม้จะมีรูปร่างและนิสัยเหมือนโสมพันปี แต่มันฉลาดกว่าโสมพันปีมากนัก ไม่เช่นนั้นมันคงหลบหนีเจ้าแม่หวังหมู่มิได้ ข้าคงต้องไปแล้วขอให้พวกเจ้าโชคดี”

ข้ามองตามร่างเทพเหล่าจินที่หายไปอย่างครุ่นคิด ทำไมพวกเขาถึงใจดีกับข้าถึงขนาดนี้ แต่ในเมื่อให้มาแล้วข้าจำต้องใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด และข้าจะต้องตามหาเจ้ายาจอมดื้อที่มีชีวิตจิตวิญญาณมาให้หลี่เฉียวฟงกินให้ได้ แต่ตอนนี้เจ้านี่ต้องกินโอสถครอบจักรวาลแก้ขัดไปก่อน

“ข้ารับไม่ได้หรอก เทพเหล่าจินตั้งใจมอบให้ท่านจะเอามาให้ข้ากินทำไมเล่า” หลี่เฉียวฟงส่ายหน้าทันทีที่เม็ดยาถูกยื่นมาให้ เฟยหลงเพียงจิบสุราอย่างไม่ค่อยสนใจตัวยาเท่าไหร่

“เจ้าต้องกินถ้าคิดจะติดตามข้า แต่หากไม่ก็จงใช้ชีวิตอยู่บนสวรรค์จนกว่าจะสิ้นอายุไขของเจ้า” ข้ามองอย่างเป็นต่อและกระตุกยิ้มที่มุมปากนิด ๆ ที่ทำให้หลีเฉียวฟงมองข้าอย่างขัดใจก่อนจะตอบกลับเบา ๆ