บทที่ 1 กงล้อชะตาเริ่มเคลื่อนไหว...(2)

บทที่ 1 กงล้อชะตาเริ่มเคลื่อนไหว...(2)

ครั้งนี้ผมพยายามลืมตาขึ้นอีกครั้ง เบื้องหน้าผมเป็นเพดานที่ไม่คุ้นเคย เพราะเสียงที่ดังข้างตัวและโอบกอดผมจนแทบหายใจไม่ออก

...หายใจไม่ออก

ผมอยากบอกคนที่กอดผม ทว่าเสียงเหมือนจะไม่มีมันแหบแห้งเหมือนไม่ได้กินน้ำมาหลายวัน

“น้ำ”

เสียงแหบแห้งของผมบอกเบาๆ ทว่าคนที่โอบกอดผมกลับรีบกุรีกุจอนำน้ำมาให้ดื่ม ผมมองสิ่งที่ยื่นมาประคองให้ผมดื่ม แต่ไม่อยากบอกเลยว่ามันใช่น้ำที่ไหน ขมจนผมเบ้หน้าหนี

“องค์ชายห้าไม่เป็นไรนะเพคะ เจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่าเพคะ ขอบคุณเจ้าแม่หนี่วาที่ทำให้พระองค์มีชีวิตรอด” คำถามเป็นภาษาจีนแปลกๆ คล้ายคำโบราณทว่าผมกลับฟังออกทำเอาผมมึนไปพักใหญ่ ก่อนจะมองสำรวจรอบห้องทำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่บ้านตัวเอง

...หรือว่าฝัน

ผมคิดอย่างมึนงงก่อนจะยกมือหยิกแก้มตัวเองดู ทว่าสิ่งที่สะดุดตาตัวเองตอนนี้กลับเป็นมือขนาดเล็กของเด็กที่ไม่เกินห้าขวบเสียด้วยซ้ำ ผมลองหยิกแก้มตัวเองดูอีกครั้ง

เจ็บ!

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมถามตัวเองอย่างมึนงง มองหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวแปลกๆ เหมือนอยู่ในราชวงค์ซางมองผมอย่างเป็นห่วง พร้อมหญิงสาววัยรุ่นอีกสามสี่คนนั่งหมอบอยู่ไม่ห่าง

“องค์ชายเพคะ หม่อมฉันขออภัยที่มิอาจปกป้ององค์ชายได้จนทำให้ได้รับยาพิษจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด โปรดลงโทษหม่อมฉันเถอะเพคะ”

หญิงวัยกลางคนบอกพร้อมนั่งหมอบกราบลงข้างเตียงที่ผมนอน ผมยังไม่ได้พูดอะไรเพราะกำลังมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก และยังไม่แน่ใจว่านี่เป็นความจริงหรือว่าความฝันกันแน่

ผัวะ!

ประตูเปิดออกพร้อมชายหนุ่มสามคนเดินเข้ามาก้มหัวให้ผมเช่นเดียวกับคนในห้อง

“องค์ชายห้าโปรดลงโทษพวกเกล้ากระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะที่ดูแลพระองค์ไม่ดี”

ผมยกมือขึ้นนวดกระหม่อมที่ตอนนี้เล็กสมกับร่างนี้ ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวมากๆ เพราะอยากทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ทว่าขณะนั้นเหมือนกาลเวลาจะหยุดนิ่งพร้อมร่างหญิงสาวที่งดงามใส่ชุดสีแดงเพลิงปรากฏตรงหน้า

“ยินดีที่พบท่านอีกครั้งองค์ชายห้าหลิ่งเหวิน ข้าคือเทพอัคคีได้รับคำสั่งจากเจ้าแม่หนี่วามาบอกกล่าวแก่ท่าน” เทพอัคคีมองผมนิ่งๆ ก่อนจะกล่าวต่อเมื่อผมไม่ได้พูดอะไร ไม่ใช่ไม่อยากพูดแต่ผมกำลังเรียบเรียงข้อมูล แม้ผมจะฉลาดมากแค่ไหน แต่มาเจอเหตุการณ์เหนือธรรมชาติก็ทำให้ผมรู้สึกไปไม่เป็นได้เหมือนกัน

“นับแต่นี้ไปร่างกายขององค์ชายห้าหลิ่งเหวินจะเป็นของท่าน ณ โลกเดิมท่านหมดอายุขัยและที่แห่งนี้คือที่ๆท่านต้องใช้ชีวิตทำคุณงามความดีเพื่อชดใช้กรรมที่ท่านเคยก่อ”

“หลิ่งเหวิน”

ผมพึมพำเบาๆ ความฝันในอดีตทำให้ผมพอจะเข้าใจบางอย่าง แต่ที่ทำให้ช็อกคือผมหมดอายุขัยแล้ว! มันหมายความว่า ผมตายแล้วใช่ไหม

“ท่านเข้าใจถูกแล้วองค์ชายห้าหลิ่งเหวิน” เทพอัคคีตอบด้วยรอยยิ้มที่งดงาม ทว่าตอนนี้หัวใจผมสับสนจนไม่ได้ใส่ใจรอยยิ้มนั้น

“แล้วดวงจิตของเจ้าของร่างนี้ล่ะ” ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะหากผมอยู่ในร่างของหลิ่งเหวินแล้วเจ้าของร่างจริงๆ ไปไหน

“ร่างนี้สร้างไว้เพื่อรอคอยท่านเท่านั้น ท่านอย่าได้กังวล อนาคตท่านจะรู้ได้เองว่าต้องทำเช่นไร ข้ามาวันนี้เพื่อมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่านตามบัญชาของเจ้าแม่หนี่วา” บอกพร้อมยื่นแหวนลวดลายมังกรนัยน์ตาสีมรกตที่ทำให้ผมสะดุดตา คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ

“ท่านคิดถูกแล้วองค์ชายหลิ่งเหวิน เมื่อถึงเวลาท่านจะปลดผนึกมันได้เอง อนาคตข้างหน้ามีมารมากมายก่อเกิด ท่านจงกำจัดมารเพื่อสันติโลกมนุษย์ในภายภาคหน้า หมดหน้าที่ของข้าแล้ว หากมีวาสนาคงจักได้พบกันอีกครา”

เทพอัคคีบอกด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนจะจากไปราวกับไม่เคยปรากฏตัวที่นี่มาก่อน พร้อมเวลากลับมาหมุนดั่งเช่นเดิม ที่พวกเหล่านี้นั่งหมอบเพื่อรับโทษทัณฑ์

ผมถอนหายใจยาวมองแหวนในมือที่ไปอยู่นิ้วชี้ข้างขวาผมเรียบร้อย สรุปคือผมไม่มีเวลาให้ตกใจ จะตีโพยตีพายว่าไม่ใช่คนที่พวกเขาพูดถึงก็เหมือนจะฆ่าตัวตายอีกรอบ ทางที่ดีทำนิ่งๆ เฉยๆ และเรียนรู้ไปพร้อมสังเกตไปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทว่าขณะนั้นเหมือนความทรงจำของหลิ่งเหวินในร่างนี้ก็พุ่งเข้ามาในสมองพอดี นี่คงเป็นของแถมจากเทพอัคคีใช่ไหม ผมถอนหายใจอีกครั้งรู้สึกจะเหนื่อยๆ ชอบกล