บทที่2..CEOสุดหล่อ 1/2

บทที่2..CEOสุดหล่อ 1/2

ชายตัวใหญ่ในชุดสูทแนบลำตัว เขาเดินผึ่งผายออกมาจากเกรททางเดินของผู้โดยสารขาเข้า แว่นตารูปแบบนำสมัยปิดหน้าคร้ามคมจนมิด แต่ไม่อาจปกปิดความองอาจของชายหนุ่มเอาไว้ได้ อเล็คซานเดอร์ เชอร์ราวิน ตัวแทนจากรัสเซีย เขาเดินทางมาทำงานในประเทศไทย แทน CEO คนเก่าที่พ้นตำแหน่งไปเนื่องจากนิโคไลเออรี่รีไทร์ก่อนถึงวัยเกษียรการทำงาน อเล็คซานเดอร์อายุสามสิบห้าปีเขากำลังเป็นหนุ่มฉกรรจ์ แต่ด้วยความเก่งกาจ ฉลาดและมีไหวพริบดีเป็นเลิศ จึงทำให้ชายหนุ่มเติบโตในหน้าที่การงานแบบก้าวกระโดด อเล็คซานเดอร์ เกิดและโตในกรุงมอสโกเขตอากาศหนาวจัด พอมาเจออากาศร้อนๆ ในเมืองไทยชายหนุ่มจึงนึกรำคาญและอึดอัด ชื่อเสียงและธรรมชาติสวยๆ ในเมืองไทยเลื่องลือเข้าหูเขานานแล้ว ตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ เพราะมีพี่เลี้ยงเป็นสาวชาวไทย จึงมีสามารถ อ่านออก เขียนได้ติดตัวมาบ้างพอสมควร

รอยยิ้มทรงเสน่ห์โปรยปรายแจกให้สาวๆ อย่างไม่คิดจะเก็บออม ชายหนุ่มสูง6ฟุต10 นิ้ว หรือประมาณ185เซนติเมตร ร่างสูงใหญ่เกินกว่าเกณฑ์มาตรฐานของผู้ชายไทย ทำให้เขาดูโดดเด่นสะดุดตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ สายตาคมกริบใต้แว่นกันแดดสีดำทะมึน เขาสอดส่ายสายตามองหาคนที่มารอรับ ก่อนจะเหลือบมองไปรอบๆ ตามประสาคนใฝ่รู้ในประเทศที่ไม่คุ้นเคย

Welcome to Thailand MR. Alekxander

แผ่นฟิวเจอร์บอร์ดเขียนภาษาอังกฤษตัวโตๆ โดยคนถือยกชูโบกไปมาจากผู้ชายชาวไทยใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย อเล็คซานเดอร์เดินตรงไปหาเอื่อยๆ เขาแอบสำรวจคนที่มารอรับอย่างพินิจพิจารณา

“สวัสดีครับ ผมอเล็คซานเดอร์ คุณเป็นคนของไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์หรือเปล่าครับ?”

“ครับผม ผมเป็นตัวแทนของบริษัทไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์มารอรับคุณอเล็คซานเดอร์” ชายหนุ่มกล่าวตอบ แม้ภาษาอังกฤษจะตะกุกตะกักไปบ้าง แต่เขาตั้งใจจริงจังจึงไม่คิดกลัว

“อืม... กลับที่พักกันเถอะ ผมนั่งเครื่องมามากกว่าเก้าชั่วโมงเมื่อยเต็มที อยากนอนพักแล้วล่ะ...”

“ครับ บริษัทได้เตรียมที่พัก กับรถยนต์ส่วนตัวไว้ให้คุณด้วย เพื่ออำนวยความสะดวกในเวลาทำงาน” ภาทรหนุ่มไทยที่รับหน้าที่มารับอเล็คซานเดอร์ เขาอธิบายให้ชายหนุ่มฟังตลอดการเดินไปยังลานจอดรถยนต์ เพื่อเดินทางกลับที่พักเพื่อให้ชายหนุ่มว่าที่ CEO พักผ่อนร่างกายก่อนที่จะมาสู้กับงานหนักๆ ในวันรุ่งขึ้น

เพนท์เฮ้าส์กลางกรุงเทพฯ บนถนนเต็มไปด้วยยวดยานจอแจ สองข้างทางอัดแน่นเต็มไปด้วยร้านรวงข้างทาง ผู้คนเดินสวนกันไปกันมาดูวุ่นวายและชวนให้เวียนหัว อเล็คซานเดอร์มองทุกๆ สิ่งด้วยความแปลกใจ ถิ่นที่เขาจากมาเป็นเขตเมืองหนาว ไม่ค่อยมีผู้คนออกมาเดินสัญจรไปมาบนถนนให้เห็นมากนัก ส่วนมากจะซุกตัวอยู่แต่ในบ้าน นั่งหน้าเตาผิงขนาดใหญ่ให้ร่างกายอบอุ่นมากกว่าจะมาเดินตามสองข้างทางที่หนาวเหน็บ ดวงตาสีเขียวมรกตเป็นประกายอย่างนึกสนุก วิถีชีวิตแตกต่างกันเสียสิ้นเชิง มันจึงเป็นการเรียนรู้วิถีชีวิตอีกรูปแบบหนึ่งที่ชายหนุ่มไม่เคยเจอ ยิ่งสาวน้อย สาวใหญ่เดินโฉบไปโฉบมา ใส่เสื้อผ้าเปิดเผยเนื้อตัวให้มองเพลินๆ อเล็คซานเดอร์อมยิ้มกรุ้มกริ่ม ปรายตามองเรียวขาเพรียวยาวที่โผล่พ้นชายกระโปรงมาอย่างนึกชอบใจ ตามวิสัยหนุ่มรักสนุกทั่วไป

“คุณอเล็คซานเดอร์ต้องการอะไรเพิ่มเติมจากที่ทางบริษัทจัดไว้ให้อีกหรือเปล่าครับ ติดต่อผมได้ทางโทรศัพท์เลยนะครับ ผมจะเป็นบัดดี้ให้คุณจนกว่าคุณจะคุ้นเคยกับเมืองไทย” ภาทรกล่าวพร้อมกับยิ้ม เขามีความจริงใจให้เจ้านายคนใหม่ ที่มีเสียงเล่าลือมาตั้งแต่เจ้าตัวยังเดินทางมาไม่ถึง เกี่ยวกับรูปโฉมปานเทพบุตรและเสน่ห์อันล้นเหลือ เมื่อเจอตัวจริงเป็นๆ ชายหนุ่มคิดว่าสมญานามที่ถูกกล่าวขานยังน้อยไปด้วยซ้ำ อเล็คซานเดอร์สง่างามสมชายชาตรี บุคลิกดีสมกับอาชีพเก่าที่ชายหนุ่มเคยทำมา ตั้งแต่มีคำสั่งแต่งตั้งจากเบื้องบน สาวๆ ทุกคนในไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์ก็ตั้งตารอ ข่าวคราวที่กระเซ็นมาให้ได้ฟัง ถึงโผรายชื่อ CEO นั้น มีชื่อของอเล็คซานเดอร์เกาะอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย จึงมีสาวน้อยหลายคนรออย่างมีความหวังว่าจะมี สักครั้งไหมที่ได้อยู่ในอ้อมกอดทรงเสน่ห์ของอเล็คซานเดอร์ เชอร์ราวิน

“ขอบใจนะ ตอนนี้คงยังก่อน ขอผมพักสักวันสองวันก่อนนะ แต่ว่าผมต้องไปรายงานตัวที่บริษัทตอนไหน หมายกำหนดการยังส่งมาไม่ถึงมือผมเลย ผมรีบเดินทางมาแบบกะทันหันน่ะ” ชายหนุ่มถามด้วยความอยากรู้ คำสั่งด่วนส่งให้แบบกะทันหัน จนตั้งตัวไม่ทัน

“คุณสะดวกวันไหนก็ได้ครับ ตามกำหนดคุณต้องเข้ารับตำแหน่งภายในอาทิตย์หน้า คุณว่างก็ติดต่อมาหาผมได้เลย ผมจะเข้ามารับคุณไปบริษัท ตอนนี้คุณพักผ่อนไปก่อนก็ได้ครับ”

“ได้ อีกสองสามวันก็แล้วกัน ไม่ไหวนั่งเครื่องนานกว่าเก้าชั่วโมงผมเกือบจะแย่ อึดอัดแทบตายในห้องแคบๆ บนเครื่อง” ชายหนุ่มบ่นอย่างหัวเสีย สรีระในร่างกายตัวเองใหญ่กว่าใครๆ ช่วงขาเพรียวยาวจนนั่งในชั้นปกติไม่ได้ แต่เมื่อมีคำสั่งเร่งด่วน ชายหนุ่มจึงเร่งเดินทางมาประเทศไทย เขาเลยต้องเลือกชั้นปกติเพราะเครื่องเต็มจนเขาต้องนั่งขดตัวอยู่ในเก้าอี้แคบๆ ทรมานร่างกายมากกว่าเก้าชั่วโมง

ห้องชุดสุดหรูในเพนท์เฮ้าส์กลางกรุงเทพฯ โอ่อ่าและทันสมัย มองแล้วเหมือนย่อส่วนบ้านหลังเล็กๆ หนึ่งหลังเข้ามาไว้ในห้องชุด ชายหนุ่มเอนกายนอนกลางที่นอน กางแขน กางขาเหยียดเต็มเตียง เขาหลุบเปลือกตาลงอย่างอ่อนเพลีย เมื่อภารกิจก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มกำลังเดินสำรวจพื้นดินในประเทศห่างไกลความเจริญ ถิ่นธุระกันดานขาดแคลนน้ำ จากนายแบบค่าตัวแพงลิบและมีคิวงานยาวเป็นปีๆ พอเกิดความเบื่อหน่ายในแสงสีและความจอมปลอมของโลกมายาเต็มขีดความอดทน อเล็คซานเดอร์จึงหันหลังให้วงการอย่างถาวร หลังจากเคลียร์งานชิ้นสุดท้ายจบลง เขาปิดฉากชีวิตสำรวยเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปและลอยมา หันมาจริงจังกับการทำมาหากินเหมือนคนปกติ

เพื่อนสนิทของอเล็คซานเดอร์ คือรามาน กูลคาซอฟ CCOรามานเอ็นเตอร์ไพรส์ นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จแต่ยังหนุ่มฉกรรจ์และเป็นเพื่อนสนิท ของอเล็คซานเดอร์ เขาเป็นเพื่อนคนเดียวที่ร่วมหัวจมท้ายกันมาตั้งแต่สมัยเป็นนักศึกษา ชายหนุ่มเบื่อหน่ายวงการมายาเข้าเส้นเลือด เบื่อการสวมหน้ากากเข้าหากันและเบื่อบรรดาผู้หญิงที่วิ่งไล่ตามอย่างกระหายหิว เมื่อรามานเสนองานที่ต้องห่างไกลผู้คน อเล็คซานเดอร์จึงตอบรับโดยไม่ต้องคิด ชายหนุ่มฝังตัวสำรวจแผ่นดินในประเทศต่างๆ หาแหล่งกาซธรรมชาติให้กับรามานเอ็นเตอร์ไพรส์ และจากไปหลังงานสำรวจเสร็จเรียบร้อย

ขนาดหนวดเครารกรุงรังรกเต็มหน้า ฟีโรโมนในร่างกายของเขาก็ยังทำงานเหมือนเดิม ทุกถิ่นที่ที่ชายหนุ่มแวะเยือน ทุกๆ ที่จะพัวพันกับผู้หญิงไม่เคยขาด ตั้งแต่นักวิเคราะห์สาวสวยแสนเย่อหยิ่ง จนถึงพนักงานเอกสารตัวเล็กๆ ในขบวนสำรวจ ทุกคนยอมพลีกายให้อเล็คซานเดอร์ด้วยความเต็มใจ หลังเผลอตัวสบสายตาสีเขียวมรกตเจ้าเสน่ห์ของชายหนุ่มเข้า พวกเธอมักตกบ่วงเสน่ห์ของเขาจนยากที่จะถอนตัว มันจึงทำให้อเล็คซานเดอร์รู้สึกเหยียดผู้หญิงมากขึ้น ไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนก็ล้วนแล้วแต่ได้มาครอบครองอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มจึงใช้ชีวิตหนุ่มอย่างเสเพลเต็มที่อย่างสนุกเสียด้วย เมื่อเตียงนอนอุ่นๆ ของเขาไม่เคยขาดแคลนผู้หญิงมานอนแนบข้าง

ก่อนที่อเล็คซานเดอร์จะหลับสนิท เสียงรามานลอยเข้ามาในหู “คุณคงไม่หลงเสน่ห์สาวไทยไปอีกคนนะอเล็คซานเดอร์ นิโคไลยอมเออรี่รีไทร์ก่อนเวลา เพราะหลงเสน่ห์สาวไทย ผมไม่อยากเสียคนฝีมือดีๆ ไปอีกคน หวังว่าการไปครั้งนี้ของคุณ คุณจะกลับมารัสเซียเหมือนเดิมทุกอย่าง อย่าเผลอตัวเผลอใจเอาหัวใจไปโยนทิ้งที่ไทยแลนด์อีกคนล่ะ โชคดีนะอเล็คซานเดอร์...”

“ไม่มีทางรามาน! ผมไม่เหมือนนิโคไลหรอก ฝีมือกับชั้นเชิงต่างกันเยอะ คุณควรต้องบอกพนักงานหรือหญิงไทยทุกๆ คนนะรามาน ระวังผมไว้ให้ดี อย่าเผลอตัวมานอนบนเตียงของผม แล้วผู้หญิงคนนั้นอาจจะลืมหัวใจทิ้งไว้บนนั้น แต่ขอโทษผมยังไม่ต้องการครอบครัว ผมยังรักชีวิตอิสระอยู่...” น้ำเสียงเย่อหยิ่งตอบเพื่อนสนิทไปด้วยความมั่นใจ ก่อนเขาจะเข้าสู่ห้วงเวลาแสนสุข นอนหลับสนิทบนตียง โดยที่รอยยิ้มยังแต้มติดอยู่บนเรียวปากหยักได้รูป