บทที่1.ของขวัญจากพระเจ้า 3/5

18 เดือนก่อน...

วันนี้เป็นวันสำเร็จการศึกษา หลังผ่านพิธีรับประกาศนียบัตรทิพยอาภาได้รับโทรศัพท์จากผู้อุปการะครั้งแรก...เขาอนุญาตให้เธอไปพบ สร้างความยินดีให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก เธอหอบประกาศนียบัตรไว้ในอ้อมแขน ขณะที่นั่งอยู่ตอนหลังรถยนต์ยุโรปยี่ห้อดัง เพื่อนร่วมรุ่นโบกมืออวยพรกันอย่างเซ็งแซ่ เมื่อพวกเขารู้ดี พ่ออุปถัมภ์ของเธอคือใคร

แมทธิว ดีแลน

พ่ออุปถัมภ์ของเธอตั้งแต่เธอสิบขวบ จนปัจจุบันทิพยอาภามีอายุยี่สิบสามปี

หญิงสาวแอบมองชายหนุ่มอยู่ห่างๆ ผู้ชายอายุสามสิบห้า แต่เขาไม่แก่เลยสำหรับเธอ หญิงสาวหลงรูปของแมทธิว มโนในใจว่าเขาคงเป็นเจ้าชายที่มีจิตใจประเสริฐ แต่ความเป็นจริงโหดร้ายจนไม่อยากคิด!!

ทิพยอาภาได้พบเจ้าชายในฝันสมใจ แต่เขาเมาจนครองสติไม่อยู่ตอนที่เธอเข้าไปหา

เรื่องทั้งหมดจึงเกิดขึ้น เธอโทษแมทธิวได้ไม่เต็มปาก เมื่อมันเกิดขึ้นจากความสมยอมของตัวเอง เพราะหากเธอขัดขืนมากกว่านี้ ผู้ชายที่ไร้สติ แบบเขา... ก็คงทำอะไรเธอไม่ได้เช่นกัน แต่การตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา คือความฝันอย่างหนึ่งของเด็กสาวไร้เดียงสาแบบเธอมาตลอด หญิงสาวจึงยอมทอดร่างสนองอารมณ์ดุดันของแมทธิวอย่างยินดี

แต่มันไม่ได้จบแบบในนวนิยาย หนังสืออ่านเล่นที่เธอชอบอ่านก่อนนอน

เจ้าชาย...ไม่มีจริงในโลกปัจจุบัน

แมทธิวเป็นเทพบุตรแค่เปลือก เนื้อในเขาเป็นจอมวายร้าย

“เอาเด็กออก!!” คำบัญชาของเขา ตอนที่เธอบอกเขาเรื่องที่เธอ ‘ท้อง’

เขาเย็นชายิ่งกว่าหิมะกลางฤดูหนาว ใจดำยิ่งกว่าสีของขนนกกา

แมทธิวให้เธอทำลายเลือดก้อนหนึ่งของเขากับเธอ...แต่ ทิพยอาภาไม่ทำ!! ...เธอหลบหน้าหลบตาเขา แอบคลอดลูกและไม่ปริปากบอกเขาสักคำ เมื่อเขาไม่ต้องการ...เธอก็จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง ด้วยสองมือ สองขาของผู้หญิงคนหนึ่ง

มันไม่จบแค่นั้น...

หากจอมวายร้ายอย่างเขาจะปล่อยผ่าน เมื่อเธอหายตัวไป แมทธิวกลับตามจนเจอ!! ...เขาให้จาคอปรับตัวเธอมาที่คฤหาสน์ดีแลน เพื่อตกลงกับเธอครั้งสุดท้าย...

เมื่อแมทธิวบีบจนเธอไม่มีทางเดิน เธอก็ได้แต่หวังว่าคนในคฤหาสน์หลังนั้น จะยังพอมีความเมตตาหลงเหลืออยู่บ้าง ยังไงเสีย... แองเจลิน่าก็เป็นสายเลือดของ ดีแลน!! คนหนึ่ง...

“จะเอาไงต่อ จะกลับบ้าน หรือจะหางานทำที่นี่?” เสียงของไทรีสปลุกความคิดล่องลอยของทิพยอาภากลับมาอยู่ที่เดิม

“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกไท ฉันจะกลับบ้าน”

บ้านเกิดของแม่...บ้านที่เธอเหลือแค่ความทรงจำรางๆ เพราะก่อนที่เธอจะถูกส่งไปอยู่สถานสงเคราะห์ ทิพยอาภาเคยมีมารดาเป็นหลักชัย แต่ท่านเสียชีวิตไปจากโลกนี้เสียแล้วด้วยโรคร้าย คร่าชีวิตผู้มีพระคุณคนสุดท้ายของเธอ ทิพยอาภาจึงต้องเผชิญโลกเพียงลำพัง สามีคนใหม่ของมารดา บิดาเลี้ยงของเธอ...เขาไม่ต้องการรับผิดชอบลูกที่ไม่ได้เกิดจากเขา และตัวเองคงทนไม่ได้เช่นกัน คงอดไม่ได้ที่จะไปคอยแอบมองบุตรสาว เมื่อยังอาศัยอยู่ในประเทศเดียวกัน...ทางที่ดีเธอควรไปให้ไกลที่สุด แม้หัวใจจะแหลกยับ...ก็ต้องก้มหน้าทน...มันเป็นเวรกรรมของเธอ เวรกรรมนั่นต้องไม่ตกอยู่ที่แองเจลิน่าด้วย...

“คิดดีแล้วใช่ไหม?” ไทรีสถามกลับเสียงหม่น ไม่ว่าจะทิพยอาภา หรือแมทธิว แต่ละคนมีเหตุผลของตัวเอง

“อืม...” หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาวๆ เธอทรุดนั่งด้วยความอ่อนแรง จากนี้ไปเธอคงเหมือนซากร่างกายที่ไร้หัวใจ

หนุ่มหัวใจสีชมพูถอนใจเฮือก...ปล่อยให้เพื่อนสาวทอดอาลัยตายอยากตามลำพัง ไทรีสเดินไปนั่ง เขาเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัว เขาคลิกดูนั่นนี่ท่องเที่ยวในโลกโซเซียล...ไปเรื่อย...จนกระทั่งเห็นกรอบเล็กๆ ที่เป็นประกาศหาคนทำงาน...

รับสมัครพี่เลี้ยงเด็ก!!

มันไม่น่าสนใจเลย...หากมันเป็นการประกาศหาคนเลี้ยงเด็กธรรมดา

ที่มันไม่ธรรมดาคือ...นามสกุล ดีแลน ต่างหากเล่า...

กรอบโฆษณานั่น มาจากมาดามแพซี่...

ไทรีสหยิบปากกาจดเบอร์โทรศัพท์ไว้ เขาครุ่นคิดบางอย่าง...เงียบๆ

ชายหนุ่มลุกไปชะโงกหน้ามองทิพยอาภาซ้ำ หล่อนยังจมอยู่ในห้วงทุกข์ เมื่อจำใจพรากจากลูกสาวที่เพิ่งคลอดได้ไม่นาน

“สมมุตินะทิพ หากแกได้มีโอกาสอยู่ใกล้ลูก โดยที่ไม่ให้คนอื่นรู้ รวมทั้งไอ้หมอนั่นด้วย แกจะลองทำมั้ย?”

แผนการอันแยบยลผุดขึ้นในสมองอันปราดเปรื่องของไทรีส

หญิงสาวหมุนตัวขวับ!! หันกลับมามองเพื่อนหนุ่มหัวใจสาว เธอรีบยกมือปาดน้ำตาบนผิวแก้ม และตอบกลับแบบไม่ต้องคิด