3

“ฉันชื่อเมฆ ต่อไปเรียกพี่เมฆ แทนตัวเองว่าหนูเล็ก” เขาสั่ง มองเธอตาวาว

“ไม่” หยาดทิพย์สะบัดหน้าหนี เธอไม่อยากเรียกซะอย่าง ใครจะทำไม

“ดื้อแบบนี้อยากโดนปล้ำอีกหรือไง”

“ไม่เอาแล้ว หนูเล็กเจ็บ พี่เมฆไม่ปล้ำหนูเล็กนะคะ” เธอยกมือไหว้เขา ร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว

“ไม่ปล้ำก็ได้ถ้าหนูเล็กไม่ดื้อกับพี่เมฆ” เมฆาแอบเบ้หน้า นี่เค้าพูดเลี่ยนๆ แบบนี้เป็นด้วยเหรอ แต่ยัยอวบนี่น่าฟัด น่าปล้ำ น่าขย้ำไปหมด คนอะไรน่ารัก อวบน่ารักไปทั้งเนื้อทั้งตัว

“ไม่ดื้อก็ได้ อย่าปล้ำหนูเล็กนะ” เธอทำเสียงอ้อน เพราะเป็นลูกสาวคนเล็กเลยชอบอ้อน แต่ไม่ค่อยมีใครสนใจเธอเท่ากับพี่สาวที่สวยกว่า

“ไม่ปล้ำหรอก ตอนนี้ยังเจ็บอยู่ แต่พรุ่งนี้คงจะหาย” เขาพูดไปตามจริง ไม่อยากทำให้เธอหวาดกลัวไปมากกว่านี้

“ไม่หาย...” เธอเถียงเบาๆ คนที่นอนแนบชิดอยู่ใกล้ๆ รับรู้ถึงความดื้อเงียบของคนในอ้อมแขน

“รู้ได้ไงว่าไม่หาย เป็นหมอหรือไง เคยก็ไม่เคย เพิ่งจะเคยครั้งแรก ต้องถามคนมีประสบการณ์อย่างฉันนี่” เขาหยิกแก้มป่องๆ นั้น พอเขาอวดอ้าง เธอก็แอบเบ้ปาก หมั่นไส้เขานัก

“ก็มันเจ็บ พรุ่งนี้คงอักเสบ” เธอว่าเสียงเนือย ทั้งเหนื่อย ทั้งปวดไปหมดทั้งร่าง

“ขอโทษนะ มันใหญ่ไปหน่อย สาวๆ ร้องครางลั่นห้องทุกที” เขาพูดแล้วหัวเราะลั่น คนในอ้อมแขนหน้างอ นี่เธอมาเจอพวกหลงตัวเองหรือไงกัน

“สกปรก โสโครก หนูเล็กจะติดโรคหรือเปล่าก็ไม่รู้” เธอทำท่าสยอง โตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“เมื่อกี้ใส่ถุงยาง แต่วันต่อๆ ไปจะไม่ใส่” เหมือนประโยคแรกจะทำให้เธอหายใจคล่องขึ้น แต่ท้ายประโยคทำให้เธอเบิกตาโตด้วยความตกใจ หยาดทิพย์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้โฮออกมา

“ฉันป้องกันทุกครั้ง ไม่ได้สกปรกโสโครกอย่างที่เธอว่าหรอกนะ” เขาแก้ความคิดของเธอ กลัวยัยอวบของเขาร้องไห้หนัก เดี๋ยวจะตาบวมไม่สวย

“ผู้ชายมักมาก” ปากขมุบขมิบว่าเขาไป แต่ไม่กล้าว่าดังกลัวเขาโกรธ

“ปัดโธ่โว้ย! ผู้ชายมันก็อยากด้วยกันทั้งนั้นล่ะ ฉันไม่ใช่ตุ๊ดไม่ใช่เกย์นะ” เขาคว้าหมับเข้าที่มือนิ่มก่อนจะนำมากอบกุมแก่นกายใหญ่โตของตัวเอง

“มะ... มันใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอคะ” หยาดทิพย์ตาโตอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะเหลือบมองสิ่งที่เธอกำเอาไว้

“ใช่น่ะสิ” เขาบอกอย่างภูมิใจนิดๆ

“มัน... มันเอ่อ... เข้าไปในตัวหนูเล็กได้ยังไง”

“มันก็มุดเข้าไปได้แหละ มันมีความสามารถ เด็กตัวโตยังมุดออกมาจากร่างกายของผู้หญิงได้เลย” เขาอวดอ้างสรรพคุณจนเธอมุ่ยหน้าใส่

“จับหนูเล็กมาทำไมคะ” เธอถามตาปริบๆ พยายามดึงมือออกจากแก่นกายของเขา แต่คนเผด็จการแถมยังไม่ชอบให้ใครขัดใจกดเอาไว้ เธอเลยอ่อนใจวางแหมะไว้ตรงนั้น อยากให้จับก็จับ ยังไงเธอก็ขัดใจเขาไม่ได้แล้วนี่นา ใจคิดอยากจะขยำแรงๆ แล้วบิดให้ขาดกระจุยแต่ไม่กล้า

“จับมาผิดตัว ตอนแรกจะจับหยาดพิรุณ”

“จะจับพี่หยาดทำไมคะ” ถามอย่างสงสัยใคร่รู้ เลิกดิ้นไปโดยปริยาย

“จะจับมาแก้แค้น ยัยนั่นทำให้น้องชายฉันตรอมใจตาย” เขาตอบตรงๆ คราวนี้ยอมให้เธอละมือจากแก่นกายของเขา ก่อนจะผละออกห่าง เพราะพูดถึงเรื่องที่ทำให้เครียดและใจหดหู่ เขาจึงไม่มีอารมณ์จะแกล้งเธออีก

หยาดทิพย์มองแผ่นหลังกว้างที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่หน้าต่างห้อง ทำให้เธอได้สำรวจรอบกายอย่างถี่ถ้วน ห้องนี้เป็นห้องห้องหนึ่งที่มีเครื่องเรือนเป็นไม้แทบทั้งสิ้นมีเครื่องใช้น้อยชิ้น บ่งบอกว่าเป็นห้องผู้ชายอย่างแท้จริง ก่อนจะหันหลังมามองร่างสูงอีกครั้ง เธอสัมผัสได้ว่าเขากำลังหดหู่ในสิ่งที่เกิดขึ้นกับน้องชายของเขา เป็นใครก็คงทุกข์ใจเมื่อคนที่รักต้องจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

“หนูเล็กไม่ใช่พี่หยาดหรอกค่ะ แค่หน้าตาคล้ายกัน พี่หยาดสวยกว่า” เธอก้มหน้านิ่ง มือกระชับผ้าห่มมาคลุมกายเอาไว้ เพราะไม่มีเสื้อผ้าให้สวมใส่ปิดกาย ยังเจ็บร้าวที่จุดอ่อนไหวอยู่มาก แต่เธอกัดฟันทนไม่อ่อนแอให้เขาเห็น

“รู้แล้ว ยัยนั่นหุ่นดี สวย แต่เธอ...”

“อ้วน...” หยาดทิพย์พูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค

“ก็...” เขาขยี้บุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่แล้วหรี่ตามองภรรยาตามพฤตินัยของ

ตัวเอง