ตอนที่ 2.สาวงามกลางป่ากับมหาโจร....

เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน จู่ๆ ก็มีใครบางคนปรากฏตัวขึ้นมา ชายผู้นั้น ฟาดท่อนไม้ขนาดใหญ่ไปที่แผ่นหลังของคนใจดำอำมะหิต ตามด้วยฝ่าเท้าใต้รองเท้าผ้าใบที่เตะอัดเข้าชายโครง จนร่างสูงใหญ่ของคนร้ายล้มกลิ้งลงไปกองบนพื้น แต่ก่อนที่มันจะทรงตัวได้ คนคนนั้นก็ตามไปกระทืบซ้ำอีกครั้ง เสียงฝ่าเท้ากระทบกับหนังตันๆ ดังตุ๊บตับ! ผสมกับเสียงร้องโวยวายของคนที่ไม่ทันรู้ตัว

“เห้ย!! ใครวะ โอ้ย! ไอ้เหี้ยกูเจ็บนะ ไอ้สัตว์ ไอ้ฉิบหายแน่จริงตัวต่อตัวกับกูสิวะ”

มันพยายามดิ้นหนีฝ่าเท้าที่ตามกระทืบแบบไม่ให้ตั้งตัว แม้จะพยายามกลิ้งหลบ แต่ไอ้หมอนั่นก็ตามติดได้ทุกครั้ง มันกระแทกฝ่าเท้าอัดทั้งสีข้างและลำตัว ตัดกำลังและหวังให้ตนเองยอมสยบ แต่ไอ้วายร้ายก็ทนทายาดมันกระอักออกมาเป็นเลือด แต่ก็ยังมีสติดี

“หยุดซะทีสิโว้ย!!” มันคำรามเสียงแหบ เจ็บร้าวไปทั้งลำตัว

วิฬาเบิกตากว้าง เมื่อลำแสงจากกองไฟมุมกระท่อมตกกระทบใบหน้าคมคายของคนที่เสนอตัวเข้ามาช่วย

อชิระ ทิวากร เจ้าของไร่ส้มคนนั้น นั่นเอง

อชิระยิ้มเหี้ยม เขาหยุดเตะ ล้วงอาวุธออกมาจากซอกเอวแทน

ปลายกระบอกปืนกดลงกลางหน้าผาก พร้อมกับเสียงแหบต่ำ “หยุดก็ได้ลุง อยากตายก็ไม่บอก”

ดวงตาเหลือกโพลง ยังไม่น่าขำเท่ากับอาการหวาดผวาของมันเลย

สองมือยกขึ้นพนมไหว้ ร่ำร้องขอชีวิตแบบไร้ความอาย “อย่าฆ่ากูเลย มึงอยากได้อีนี่ใช่มั้ยล่ะ เอาไปเลย กูยกให้”

อชิระยิ้มเครียด “กลัวตายด้วยเหรอมึง มึงเป็นใครวะ? มาจากที่ไหนกล้ามากเลยนะที่มาทำเลวในถิ่นของกู” อชิระถามต่อ คนแปลกหน้าที่เข้ามาแบบไม่หวังดี

“ฉันมาจาก...ผ่านมาเฉยๆ กำลังจะไปบ่อนน่ะจ้ะ” มันตอบเสียงนอบน้อม มันแค่เพียงผ่านมาเฉยๆ จุดหมายปลายทางคือบ่อนการพนันติดชายแดนไทยนั่นเอง

อชิระถอนใจแรงๆ อาชญากรรมเริ่มเพิ่มขึ้นสูง ตั้งแต่มีการเปิดบ่อนถูกกฎหมายอีกฝากของประเทศเพื่อนบ้าน มีแค่แม่น้ำสายหนึ่งกั้นแค่นั้น

มีผู้คนเรือนหมื่นเรือนแสนเดินทางมาเสี่ยงโชค หอบเงินมาถลุงหวังร่ำรวยกลับไป แต่เท่าที่เห็นส่วนใหญ่ กลับไปตัวเปล่าแทบทั้งนั้น ส่วนใหญ่หน้าแห้งเพราะสูญเงินจำนวนมากที่หอบหิ้วมา ไม่มีใครรวยเพราะการพนันหรอก ถึงจะร่ำรวยในวันนี้ วันหน้าคนคนนั้นก็ย้อนกลับมาให้บ่อนเหล่านั้นสูบเงินที่ได้ไปกลับมาจนหมด ปลายทางของคนละโมบคือความตาย มีศพไร้ญาติ นอนตายเกลื่อน ไหนจะที่ลอยขึ้นอืดมาตามลำน้ำอีก และแบบที่ถูกเอาศพมาทิ้ง โดยที่เจ้าหน้าที่สืบค้นหาความจริงไม่ได้ เมื่ออิทธิพลมืดแผ่ปกคลุมทั่วทุกพิ้นที่

เงินสะพัด ชาวบ้านมีหนทางทำกินได้อีกช่องทางหนึ่ง แต่ก็มีอันตรายปะปนมาด้วย

มันไม่ได้มีแต่คนร่ำรวยที่เดินออกจากบ่อนการพนันเท่านั้น หลายรายหน้าแห้ง เพราะถลุงเงินที่พกมาเต็มกระเป๋าจนหมด ทำให้พวกเขาคิดสั้น หากินบนความเดือนร้อนของคนอื่น

เหมือนที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่นี่ไง

“พี่ชายอยากได้อีคนสวยนั่นเหรอ?” มันถามประจบ เมื่อพอจะมองเห็นทางรอด

อชิระปรายตามองผู้หญิงคนนั้นก่อนกระตุกยิ้ม

“ไม่!!” เขาตอบเสียงแข็ง

“อ้าว!!” มันครางแบบไม่เข้าใจ หากไอ้หนุ่มตรงหน้านี่ไม่ต้องการผู้หญิง แล้วมันเสือกเข้ามายุ่งทำไมวะ?

“ฉันไม่ต้องการให้เกิดเรื่องร้ายๆ ที่นี่”

“อ้อ...ฉันพาอีนั่นไปที่อื่นก็ได้จ้ะ” มันแสยะยิ้ม และยิ่งทำให้ใบหน้าดำคล้ำของมันน่าเกลียดยิ่งขึ้น คราบเลือดที่เริ่มแห้ง แผลสดๆ ปริแตกตอนที่ไอ้วายร้ายแยกยิ้ม

“แกจะไปก็ไป อย่ากลับมาที่นี่อีก จำไว้ ถ้าฉันเห็นหน้าแกแถวนี้ ฉันยิงแกทิ้งทันที” อชิระข่มขู่ เขาป้องกันเหตุร้ายที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต หากคนตรงหน้ามีความอาฆาตแค้นต่อตนเอง

ไอ้หน้ามืดเหลือบมองวิฬา ก่อนจะตัดใจบางอย่าง

ไอ้สุดโฉดคลานสี่ขาออกไปนอกกระท่อมทันทีที่อชิระพูดจบ มันวิ่งโขยกเขยกหายลับไปกับความมืด ก่อนเสียงสตาร์จรถบรรทุกจะดังขึ้น

“ลุกไหวมั้ยคุณ?” อชิระยัดปืนเก็บไว้ที่ซอกเอวเหมือนเดิม