ตอนที่ 2.สาวงามกลางป่ากับมหาโจร......

วิฬาพยายามทรงตัวยืน เธอเจ็บร้าวไปทั้งหน้าขา เมื่อก้มมองจึงเห็นว่าที่ปลีน่องเป็นแผลลึกพอสมควร มีลิ่มเลือดไหลทะลักออกมาทันทีที่เธอขยับตัว

“รีบๆ เถอะครับ เราต้องรีบไปจากที่นี่ ผมไม่แน่ใจว่ามันมาคนเดียวหรือมีพวกมาด้วย”

อชิระกล่าวแบบเป็นกังวล ลำพังเขาตัวคนเดียว เขาเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว แต่ผู้หญิงตรงหน้าเป็นตัวถ่วงที่อาจจะทำให้ทั้งเขาและเธอพลาด

“ฉันเจ็บ” วิฬาร้องโอดโอย

ทุกการขยับตัวคือความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น

อชิระโครงศีรษะ... “อยากตายอยู่ตรงนี้เหรอคุณ?” เขาถามกลับ สอดมือรั้งวิฬาให้ทรงตัวยืน

“เปล่า” หญิงสาวตอบเสียงสั่นน้ำตาปริ่ม รอดมาได้นี่เธอก็อยากกราบเขาแล้ว แต่เธอเจ็บจริงๆ ไม่ได้สำออย

“ถ้าไม่อยากตายเป็นผีเฝ้ากระท่อมก็พยายามกัดฟันเดินหน่อยสิ”

อชิระเห็นใจ แต่มัวโอ้เอ้อยู่ตรงนี้ ไม่ใช่แค่เธอที่ต้องเอาชีวิตมาทิ้ง มันอาจจะรวมถึงเขาด้วย

หญิงสาวกัดฟันรวมรวมแรงที่เหลือ เดินตามแรงรั้งของชายคนนี้ น้ำตาปริ่มตา แต่เพราะยังไม่อยากตายจึงกัดฟันทน

กว่าจะเดินฝ่าพงหญ้าออกมาจนถึงรถจี๊ฟของอชิระได้ วิฬาล้มลุกคลุกคลานหลายครั้ง มีเศษใบไม้ติดตามเสื้อผ้าหน้าผมของเธอ อชิระเองก็เหงื่อซึม เขาออกแรงที่มีเกือบหมด เมื่อวิฬาแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย

อชิระอุ้มหญิงสาวร่างเล็กขึ้นนั่งบนที่นั่งข้างคนขับ เขากระโจนขึ้นนั่งหลังพวงมาลัย รีบขับเคลื่อนรถยนต์คู่ชีพออกจากตรงจุดนั้น สายตาระแวดระวังมองสองข้างทาง หากมีใครซุ่มจู่โจมจะได้ตั้งรับทัน จนกระทั่งรถยนต์วิ่งเข้าเส้นทางคุ้นเคย เขาจึงเป่าปากด้วยความโล่งอก ควานมือหากระบอกน้ำ ยื่นส่งให้คนตัวเล็กที่นั่งนิ่งมาตลอดทาง

“กินน้ำสิคุณ น่าจะรอดแล้วหล่ะ”

วิฬาเปิดฝาขวด ยกขวดน้ำจ่อปากดื่มน้ำอย่างกระหายจนน้ำไหลออกมาทางด้านข้างหกรดเสื้อผ้าที่ใส่จนชุ่ม

“ความจริงมีของกินด้วยนะ แต่อีกหน่อยก็ถึงบ้านผมแล้ว คุณค่อยกินข้าวหลังล้างคราบโคลนพวกนี้ออกดีกว่า”

ทุกตารางนิ้วบนร่างกายหญิงสาว ไม่มีจุดว่างให้เห็นเนื้อแท้ มีแต่คราบโคลน คราบดินเกาะเต็มไปหมด หล่อนคงดิ้นรนเพื่อการมีชีวิตรอด แบบสู้ไม่ถอยเช่นกัน

มือเรียวเล็กยกขึ้นปาดคราบน้ำบนใบหน้า “ขอบคุณนะ” เสียงพึมพำดังเบาๆ แต่อชิระได้ยินชัดเพราะหล่อนนั่งอยู่ข้างๆ เขานั่นเอง

“จำไว้ให้ดีหล่ะ บ้านป่าไม่ใช่ห้างสรรพสินค้าจะมาเดินกรายไปกรายมาไม่ได้”

เสียงเตือนเพราะหวังดี เพราะหากอชิระไม่เฉลียวใจ หล่อนคงจบชีวิตที่ดินแดนรกร้างแห่งนี้เป็นแน่

ไม่มีเสียงตอบจากคนปากกล้า ความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้วิฬาเลือกที่จะหุบปากนิ่ง

อชิระหิ้วปิ่นโตเดินเลยไปหลังบ้าน เขาหิวและอยากพักสักที หลังออกแรงมาจนเหนื่อย

“อาบน้ำล้างโคลนสักนิดดีไหมคุณ?” เขาเปรยตอนเดินผ่าน

วิฬาเห็นด้วย เธอมองหาห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย

“ซ้ายมือหลังฉากกั้น มีผ้าเช็ดตัววางอยู่ตรงนั้น ใช้ได้เลย ผมมั่นใจว่าผ้าน่าจะสะอาดพอ” เสียงอชิระดังลอดออกมาจากห้องด้านหลังที่มีแสงไฟสีส้มส่องลอดเข้ามา

วิฬากระย่องกระแย่งเดินไปทางทิศนั้น เธอเห็นผ้าสะอาดเหมือนที่เขาว่าจึงฉวยหยิบขึ้นมา ก่อนจะเหลือบเห็นกางเกงสีตุ่นๆ กับเสื้อยืดสีขาว หญิงสาวก้มมองตนเอง เสื้อผ้าที่ใส่สภาพสุดที่จะรับไหว วิฬาตัดใจหยิบชุดดังกล่าวติดมือเข้าไปในห้องน้ำนั่นด้วย

“ซูดดดด อูยยย!” หญิงสาวสูดปากคราง เมื่อน้ำเย็นๆ กระทบแผลสดบริเวณหัวเข่า

รอยถลอกที่เปิดหนังกำพร้าจนหลุด มีเลือดไหลซึมออกมาเป็นวงกว้าง คงเป็นแผลที่เกิดขึ้นช่วงที่เธอวิ่งหนีตายนั่นเอง มือเรียวเล็กค่อยๆ วักน้ำล้างคราบดินโคลนจนสะอาด เธอสำรวจรอยแผลที่เกิดขึ้นทั้งตัว จดจำตำแหน่งไว้ เวลาใส่ยาจะได้ไม่รบกวนคนแปลกหน้าอีก

สามสิบนาทีสำหรับการอาบน้ำลวกๆ วิฬาเน้นที่การล้างคราบโคลน และคราบเลือด ผมของเธอโดนละอองน้ำจนเปียก แต่วิฬาไม่ได้สระผมเมื่อเธอไม่คุ้นกับยาสระผมที่วางอยู่ด้านใน มันเป็นแค่เพียงขวดสีขาวมีน้ำสีฟ้าขุ่นๆ อยู่ด้านใน เธอดมกลิ่นและแน่ใจว่าน้ำสีฟ้าขุ่นๆ นั่นคือยาสระผม แต่ก็ไม่กล้าลองใช้อยู่ดี เมื่อผลิตภัณฑ์นั้นไม่มีแม้แต่ฉลากข้างขวด