ตอนที่ 2.สาวงามกลางป่ากับมหาโจร..

“กูบอกให้มึงเงียบไงวะอีคนสวย มึงจะแหกปากเรียกให้ใครมาช่วยมึงเหรอวะ!!”

ตามด้วยเสียงตะโกนของใครบางคน

อชิระถอนใจด้วยความโล่งอก ผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ แม้จะต้องเจ็บตัวไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าถูกฆ่าปาดคอทิ้งให้ตายกลางนาข้าวแบบไม่มีใครรู้เห็น

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ได้โปรด... แกอยากได้เงินก็เอาไปสิ แต่อย่าทำอะไรฉันเลย”

อชิระพยายามเดาเหตุการณ์ด้านใน เป็นไปได้ว่าวิฬาอาจจะอาศัยใครบางคนโดยสารรถยนต์ของเขาออกมา แต่เพราะความละโมบ หรืออาจจะเพราะความหื่นกระหาย เมื่อนานๆ ครั้งจะมีผู้หญิงสวยๆ โผล่มาให้เห็นเสียที ประจวบเหมาะกับเวลาพลบค่ำ ทางสะดวกปลอดโปร่ง ไอ้วายร้ายจึงลงมือ และหากอชิระไม่ตามมา พรุ่งนี้เช้าเขาอาจจะได้ยินข่าว ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นศพก็ได้

หลังสำรวจจนแน่ใจ ไอ้โจรห้าร้อยนี่ลงมือคนเดียวแน่ อชิระไม่ได้ยินเสียงแปลกปลอมอื่น นอกจากเสียงการตอบโต้ของบุคคลสองคน

อชิระยืดตัวเต็มความสูง เดินเข้าไปชิดผนังกระท่อมหลังนั้น เขาแหวกใบจากที่ทำเป็นผนัง เพื่อมองเหตุการณ์ด้านใน

เขากวาดตามองหาผู้หญิงจนเจอ หล่อนนั่งซุกอยู่ตรงมุมหนึ่งของกระท่อม ชุดสวยก่อนหน้านี้ขาดหวิ่น ผ้าลูกไม้ฉีกขาดบางส่วน คงเป็นช่วงที่หล่อนวิ่งหนีกระเซอะกระเซิงผ้าโปร่งๆ นั่นจึงเกี่ยวปลายไม้หรือหนามแหลมๆ มาตลอดทาง ฝ่าเท้าของหล่อนมีคราบดินโคลนเกรอะกรัง หล่อนคงสู้ไม่น้อย ก่อนจะมาจนมุมตรงที่แห่งนี้

ชายร่างใหญ่รูปร่างอวบท้วมยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง อชิระพยายามมองหาอาวุธ แต่เท่าที่เห็น หมอนั่นมีเพียงมีดพกอันเล็กๆ เหน็บอยู่ที่สีข้าง อชิระพยายามนึกเค้าหน้าคนคนนี้ เขาไม่คุ้นตาเลย หมอนี่อาจจะเป็นคนต่างถิ่นที่บังเอิญผ่านมาก็ได้

“ต่อให้มึงแหกปากร้องจนปากฉีก ก็ไม่มีใครเสนอหน้ามาช่วยมึงหรอกอีคนสวย”

“ปล่อยฉันไปเถอะนะลุง” วิฬาวิงวอนด้วยความหวาดกลัว

“กูลูกคนเดียวโว้ย ไม่มีพี่น้อง และญาติสวยๆ แบบนี้กูก็ไม่เคยมี” มันตะคอกกลับไร้ความปราณี

“...” สาวเมืองกรุงเม้มปากแน่น หากโดนรังแกตรงนี้ เธอคงมีทางเดียวที่จะรอด คือการตาย

“สวยๆ แบบมึงนะอีหนู กูจะยอมเป็นผัวชั่วคราวให้สักอาทิตย์ แล้วค่อยส่งขายให้ไอ้พวกบ้ากามติดชายแดนโน้น”

วิฬากลืนน้ำลายฝืดๆ เธอโชคร้ายถึงร้ายที่สุด ดันขึ้นรถยนต์ของคนแปลกหน้ามา โดยไม่รู้ว่าคนคนนั้นเป็นโจรในคราบคนใจดี

ระหว่างทางที่พยายามเดินกระย่องกระแย่งออกมานอกสวนส้มแห่งนั้น

วิฬาโมโหฉุนเฉียว ไม่ได้เสียใจที่เงินก้อนใหญ่ทำท่าจะสูญ แต่เจ็บใจที่ถูกคนที่ยกตัวเป็นผู้ดีหลอก แต่เธอจะไม่ยอมจบลงแค่ถูกโกง อรุณวตีจะต้องชดใช้เธอทุกบาททุกสตางค์ เพียงแต่เธอต้องหาทางกลับออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน วิฬาเหลียวมองรอบตัวอย่างหวาดๆ แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ค่อยๆ หายไปหลังเหลี่ยมเขา เธอถอนใจรอบที่ร้อยกับความสะเพร่าของตนเอง เธอหุนหันเดินออกมาไม่ทันดูเวลา พอเดินมาไกลพอสมควร จึงเริ่มรู้สึกว่านี่เป็นอีกครั้งที่เธอตัดสินใจผิด

ครั้งแรกที่ตอนที่ควักเงินเก็บของตนเองให้ผู้หญิงหน้าซื่อใจคดคนนั้นยืม

ครั้งที่สองคือการที่เธอถ่อสังขารมาไกลยังดินแดนไกลปืนเที่ยงเพื่อทวงเงินจากคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

และครั้งที่สาม กับการที่เธออาศัยรถยนต์ของชายแปลกหน้าเพื่อจะเดินทางไปที่ตัวเมือง

ทุกการตัดสินใจของเธอ มีครั้งนี้ร้ายแรงที่สุด เธอจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่รกร้างนี่หรือเปล่า? จะมีใครได้ยินเสียงร้องของเธอแล้วตามมาช่วยหรือไม่? วิฬาคิดอย่างทดท้อ...เธอนึกถึงพี่ชาย นึกถึงพ่อและแม่

“เราไม่เคยรู้จักกัน แล้วฉันก็ไม่ได้คิดร้ายกับลุงเลย ทำไมลุงทำกับฉันแบบนี้ล่ะคะ”

วิฬาชวนคุย เธอหาเรื่องประวิงเวลา

“ไม่รู้จักกันสิดี กูจะได้เชือดมึงได้แบบไม่ตะขิดตะขวงใจไงวะ”

มันตอบพร้อมกับหัวเราะลงลูกคอเหมือนกำลังขบขันนักหนา

สาวเมืองกรุงหน้าเสีย เธอรีบขดตัวแน่นขึ้น พยายามซุกตัวแทบจะจมหายไปในผนังที่ทำจากใบไม้

แต่...

พลั่ก!!