"ลวงเด็กหลงทาง(2)" 5

ดาวเรืองเห็นนุสบาเก็บจานข้าวของอัครเดช จึงเดินเข้าไปยืนฝั่งตรงข้ามที่สิงขรนั่ง แต่เมื่อได้สบตาสีเข้มแล้วยิ้มจนเห็นฟันก็ต้องหุบลงเมื่อสิ่งที่สัมผัสได้คือความเย็นชา หัวใจเริ่มสั่นคลอนเหมือนมือของเธอที่ยื่นไปจับจานข้าวของเขา

“ดาวพาน้องไปอาบน้ำไป ดูสิ คนพี่เดินตามต้อยๆ ส่วนคนน้องก็นั่งมองตาละห้อย” นุสบาเก็บของใส่ถาด แล้วบอกให้ดาวเรืองมองลูกๆ ของเธอ

“ว่าไงครับหนุ่มน้อย มาให้พี่หอมชื่นใจหน่อยสิคะ” รอยยิ้มของเด็กชายตัวอ้วนทำให้เธอรีบเดินเข้าไปหา แล้วอุ้มภูวดลให้ขนาบเอว เมื่อเด็กน้อยเงยหน้ายิ้มจนเห็นฟันน้ำนมเต็มปาก พี่ดาวจึงก้มหอมแก้มของแก

“คักกก” เด็กน้อยภูวดลหัวเราะชอบอกชอบใจเมื่อพี่ดาวหยอกล้อ

“พี่ดาวขา ให้หนึ่งหอมน้องด้วยค่ะ”

หนึ่งหทัยกระโดดเหยงๆ อยากเล่นกับน้องและพี่ดาว

“ดาวเอาน้องมาให้พี่มา”

ภาพของลูกๆ ที่ผลัดกันหอมแก้มพี่สาวต่างพ่อแม่นั้นทำให้อัครเดชยิ้ม เขาดีใจที่เลือกคนไม่ผิดมาเป็นพี่เลี้ยงคอยช่วยเมียรักเลี้ยงลูกๆ

“ค่ะ” ดาวเรืองขานรับแล้วเอาตาภูวดลให้อัครเดช

“พรุ่งนี้ไปโรงเรียนใช่ไหม” อัครเดชอุ้มลูกชายให้นั่งบนขา

“ค่ะ”

“ดึกแล้ว ดาวพาน้องไปอาบน้ำพักผ่อนไป” เจ้าบ้านบอก

“งั้นดาวขอตัวนะคะ”

ดาวเรืองยกมือไหว้อัครเดชแล้วหันไปมองหนึ่งหทัย เธอไม่กล้าเข้าไปหาน้องสาวที่นั่งอยู่บนตักของลุงสิงห์

“หนึ่งไปอาบน้ำกัน” ทำเพียงแค่กวักมือเรียกน้องแล้วมองอย่างสงสัย อยากรู้จริงๆ ว่าลุงสิงห์คุยอะไรกับหนึ่งหทัย ทำไมเด็กน้อยเอาแต่พยักหน้าหัวเราะคิกๆ คักๆ

“เข้าใจค่ะ” หนึ่งหทัยยิ้มยิงฟันชิดแก้มสาก บอกว่าจะทำตามที่ลุงสิงห์บอก

“ฝันดีนะครับสุดสวย” สิงขรอุ้มหนูหนึ่งหทัยให้ยืนตรงหน้า เขาโน้มหน้าเข้าหาจูบกระหม่อมของแก แต่แววตาเจ้าเล่ห์แฝงไปด้วยเลศนัยเหลือบมองเหยื่อเนื้อหวานที่ยืนเป็นเป้าไม่ยอมขยับไปไหน

‘คืนนี้ ฉันจะลงโทษให้สาสมกับความดื้อดึงของเธอ ยัยเด็กแรด’

สิงขรกล่าวโทษเด็กใจแตกในใจ เรียวปากหยักก็กระตุกยิ้มเมื่อได้ทำให้เด็กสาวหวาดกลัว

“พี่ไปรอหนึ่งที่ห้องนะ” ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้สบตาแดงก่ำ เธอรีบก้มหน้าหลบตาแล้วเดินหนีออกจากห้อง ไม่ฟังแม้แต่เสียงเรียกของหนูหนึ่งหทัย

“พี่ดาวรอหนึ่งด้วยสิคะ” เมื่อเห็นพี่ดาวไปแล้ว หนูหนึ่งหทัยก็รีบวิ่งตาม

“หนึ่งอย่าลืมเรื่องที่ลุงบอกนะ” สิงขรตะโกนบอกหลานสาว

“ไม่ลืมค่ะ” หนูหนึ่งหทัยหันหลังมอง ชูนิ้วโอเคให้ลุงสิงห์ดู

“นายพูดอะไรกับยัยหนึ่งวะ?” สีหน้ามีความสุขของสิงขรทำให้อัครเดชมองหน้าเมียแล้วหันไปมองหน้าลูกน้องอย่างสงสัย

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมกลับดีกว่าครับ” สิงขรขอตัวกลับห้อง แต่ไม่ยอมลุกขึ้น

“ขับรถกลับห้องไหวเหรอวะ” อัครเดชมองลูกน้องเริ่มทำตัวแปลกๆ

‘เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย โอ๊ย! กูจะประสาทแดก’ อัครเดชบ่นให้ลูกน้องในใจ

“นอนนี่ก็ได้นะพี่สิงห์ ห้องพี่สิงห์ นุชให้ดาวเข้าไปทำความสะอาดไว้แล้วด้วย” นุสบาอุ้มตาหนูพาดบ่า เดินกล่อมลูกวนเวียนไปมา

“เอ้านี่ กุญแจห้องนอนนาย อยากนอนที่นี่ก็นอนได้นะโว้ย” อัครเดชทำตามเมียรักไปเอากุญแจจากลิ้นชักตู้โชว์มาให้ลูกน้อง

“ขอบคุณครับ” สิงขรยิ้มเจ้าเล่ห์มองกุญแจห้องนอนในมือ

“นุชขอตัวพาตาหนูขึ้นไปนอนก่อนนะคะ...”

“ฮ้าวว!! ฉันก็ห่วงเหมือนกันว่ะ นี่ถ้านายจะกลับหรือจะนอนนี่ก็ช่วยปิดประตูบ้านด้วยนะ”

อัครเดชมองเมียรักอุ้มลูกชายเดินผ่านหน้าขึ้นไปชั้นสอง ชายหนุ่มอยากเข้านอนพร้อมนุสบาและอยากทำการบ้านก่อนเธอหลับจึงรีบเดินต้อยๆ ตามตูดเมียขึ้นไปชั้นบน

“ครับผม” สิงขรขานรับเจ้านายเสียงยาว และทำหน้าที่แทนนายจ้าง

เขาปิดบ้านเรียบร้อยแล้วก็มานั่งเล่นในห้องรับแขก ในมือยังถือกระป๋องเบียร์ ยกจิบน้ำเมาอย่างมีความสุขเมื่อมองนาฬิกาบนข้อมือ ซึ่งมันบอกเวลา ‘อีกสิบนาทีจะสองทุ่มแล้ว’

“ฉันให้เวลาเธอได้อาบน้ำอาบท่านะสาวน้อย แล้วฉันจะเข้าไปเด็ดเธอดม” สิงขรกระดกน้ำเมาหมดกระป๋องทีเดียว

เขาทำเหมือนคนโรคจิต หัวเราะหึๆ แล้วแลบลิ้นออกมาเลียปากของตัวเอง จินตนาการว่าได้ดูดเลียชิมน้ำหวานจากช่อดอกไม้ของยัยเด็กร่านนั่นอย่างหื่นกระหาย

สิงขรคำรามซ่านจนขนลุกซู่ ดวงตาแดงก่ำเหมือนดวงตาสัตว์ร้ายก็จ้องมองประตูห้องนอนของยัยเด็กใจแตก……