-04- เชลยขาวีน

- ความเดิมตอนที่แล้ว -

"รีบพาตัวไปที่รถเถอะ ดูท่าจะแสบไม่เบาวะ"

"ครับลูกพี่"

ร่างบอบบางถูกวางลงที่เบาะหลังของรถกระบะสี่ประตูสีดำก่อนจะมุ่งหน้าสู่ภาคเหนือตอนบนของประเทศไทยอย่างเร่งรีบ โดยไม่ลืมหยิบโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายมากดส่งข้อความหาเจ้าของเบอร์ที่บันทึกว่า 'กฤตภาค' ด้วยประโยคสั้นๆได้ใจความ 'ฉันไปเที่ยวอีกนานถึงจะกลับ ...เกศริน'

'ผมจำเป็นต้องทำ ขอโทษด้วยครับคุณเกศริน' ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหวานเอ่ยขอโทษคนที่หลับใหลไม่ได้สติอย่างเห็นใจ

________________________

-04- เชลยขาวีน

เอกชัยใช้ยานอนหลับชนิดอ่อนที่ทางการแพทย์ใช้ในการผ่าตัดเล็กจึงไม่ทำให้เกิดอันตรายต่อร่างกายของผู้ที่ได้สูดดม แต่ข้อเสียของมันก็คือทำให้เกศรินรู้สึกตัวเร็วกว่าที่เขาคาดการณ์เอาไว้ บัดนี้เชลยสาวที่เขาจับตัวมาได้แต่ดิ้นเร่าๆเพื่อให้หลุดจากพันธนาการที่ถูกจับมัดอย่างหงุดหงิดใจ

"คุณควรจะนั่งนิ่งๆเพื่อเก็บแรงเอาไว้นะครับ"

"...อ่อย ....อั้น ...อะ!" ดูสิขนาดถูกมัดแขนขาและใช้เทปกาวสีดำปิดปากเอาไว้เจ้าหล่อนยังคงไม่ยอมแพ้ หึ! มวยถูกคู่แล้วละครับพ่อเลี้ยงเพลิง

"อีกไม่เกินสองชั่วโมงผมจะปล่อยคุณ" เกศรินพยักหน้าหงึกหงักอย่างดีใจเพราะคิดว่าพวกโจรจะกลับใจ เธอสัญญาเอาไว้ว่าหากโจรหนุ่มปล่อยตัวเธอจะยอมไม่เอาเรื่องและให้เงินตอบแทนอย่างงาม

@สองชั่วโมงต่อมา

เกศรินนอนหลับด้วยความอ่อนเพลียเพราะค่อนข้างหมดแรงไปกับการเดินทางไกลจนเอกชัยต้องให้ลูกน้องมาช่วยอุ้มร่างบอบบางไปยังสถานที่เป้าหมายที่เจ้านายเตรียมไว้รอต้อนรับเชลยสาว

"...อื้ออ จานอนน~"

"โชคดีครับคุณเกศริน" เอกชัยอวยพรให้คนที่ยังนอนหลับอย่างสบายอกสบายใจอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ในกระท่อมท้ายไร่

"นี่ค่าแรง พวกเอ็งกลับไปพักเถอะ"

"ขอบคุณครับลูกพี่" เอกชัยโบกมือไล่ลูกน้องแล้วเดินออกมาจากกระท่อมโดยไม่ลืมที่จะล็อคแม่กุญแจอันใหญ่ไว้ที่ประตูอย่างแน่นหนา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

"คุณเกศรินอยู่ที่กระท่อมแล้วครับ" เอกชัยรายงานให้เจ้านายทราบ

"หึ! ป่านนี้คงร้องไห้โวยวายเรียกให้ไอ้พี่เลวๆมาช่วยอยู่สิท่า" เพลิงอัคคียกยิ้มเย้ยหยันเมื่อนึกถึงสภาพของแม่เชลยสาวขาวีนตามประวัติที่ได้มาจากนักสืบ

"เอ่อ เธอหลับอยู่ครับ" เอกชัยก้มหน้าตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ

"หลับ?"

"ครับ เธอน่าจะเหนื่อยเพราะพวกผมไม่แวะพักที่ไหนจนมาถึงไร่"

"ปล่อยให้แม่นั่นนอนหลับให้สบายใจไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ฉันไม่เข้าออฟฟิศมีอะไรจัดการแทนได้เลย"

"ครับพ่อเลี้ยง"

ไวน์ในแก้ววันนี้รสชาติดีเป็นพิเศษสำหรับเพลิงอัคคี ต่อไปนี้ถึงเวลาทวงคืนความยุติธรรมให้หยาดพิรุณเสียที ในเมื่อเอาผิดทางกฎหมายไม่ได้เขาจะตัดสินโทษด้วยตัวเองให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ได้รับจากไอ้สารเลวคนนั้น

"...อื้อออ~" เกศรินค่อยๆลืมตามองรอบๆห้องอย่างพินิจพิจารณา ที่นี่ที่ไหน? นี่คือคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว ก่อนจะลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อย่างตกใจ เธอโดนลักพาตัวมาเรียกค่าไถ่!!!!

ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!! มีคนอยู่ในนี้ค่ะ!!!" เสียงทุบประตูสลับกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นสนั่น แต่ภายนอกกลับเงียบราวกับไม่มีใครได้ยิน

"ช่วยด้วยค่ะ!!! ฉันถูกจับตัวมา!!!" เกศรินยังคงร้องตะโกนไม่ลดละจนเริ่มคอแหบคอแห้งก่อนจะมองสำรวจกระท่อมไม้แคบๆที่มีเพียงแคร่ไม้ กับห้องน้ำเล็กๆที่ใช้ทำธุระส่วนตัว ภายในกระท่อมไม่มีอะไรที่สามารถพังประตูที่ถูกล็อคไว้ได้เลย

"โจรสมัยนี้ตาถึงเป็นบ้า จับคนสวยและรวยมากอย่างเรามาคงหวังสบายไปทั้งชาติแหงๆ" เมื่อเริ่มหมดแรงข้าวเที่ยงก็มานั่งบ่นพึมพำอย่างขัดใจ จะมีใครสงสัยบ้างไหมเนี่ยว่าเธอถูกจับตัวมาแบบนี้ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มใจ เพราะเธอบอกที่บ้านว่าจะมาค้างที่คอนโดฯเพื่อสะดวกแก่การเดินทางไปสนามบินในวันถัดไป ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆยัยเกรซเอ้ยย!!!

_______________________

.. . สปอยตอนต่อไป

'ฉันมีหลักฐานเอาผิดไอ้กฤตภาคพี่ชายของเธอ'

'พี่ฉันไม่ผิด! ฉันไม่กลัวหรอกยะ'

'งั้นดูนี่หน่อยเป็นไง'

พรึ่บ!

ภาพถ่ายระหว่างพี่ชายของเธอกับผู้หญิงคนนึงถูกโยนใส่หน้าหญิงสาวอย่างเหนือกว่า เกศรินเริ่มไม่มั่นใจในตัวพี่ชายขึ้นมาเสียดื้อๆ ให้ตายสิ! ผู้หญิงคนนั้นคือหนึ่งในผู้หญิงของพี่ชายที่มาแนะนำตัวกับเธอเมื่อนานมาแล้ว เธอจำได้ดีเพราะยัยนี่เปิ่นๆโก๊ะๆกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ...