-03- หมดเวลาของความสุข

- ความเดิมตอนที่แล้ว -

"เอาไป" กฤตภาคยื่นบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินให้น้องสาวอย่างเอือมระอา

"อุ๊ย! ขอบคุณค่ะพี่กฤตของน้อง" เกศรินยิ้มกว้างอย่างดีใจ คิดไม่ผิดจริงๆที่มาพึ่งพี่ชายคนนี้

"เมื่อไหร่แกจะมาช่วยงานที่บริษัทละ จบมาตั้งหลายเดือนแล้ว"

"ขอเกรซใช้ชีวิตให้เต็มที่อีกนิดนะคะ สัญญาว่าจบทริปญี่ปุ่นรอบนี้แล้วจะมาช่วยพี่กฤตเต็มที่เลย"

"เห้ออ พี่จะรอนะ"

"เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน~ อ้อ เปลี่ยนเลขาด้วยนะคะ คนนี้เกรซไม่ชอบ!"

________________________

-03- หมดเวลาของความสุข

เพลิงอัคคีนั่งถอนหายใจหนักๆให้กับคำสั่งแกมขอร้องของพ่อเลี้ยงอัษฎาที่อยากจะให้เขาและเมริสาหมั้นหมายและแต่งงานกันหลังจากเธอเรียนจบ เขาค่อนข้างหนักใจเพราะไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับเมริสามากกว่าพี่น้องมาก่อน

"พ่อเลี้ยงไม่ลองให้โอกาสคุณเมริสาดูละครับ เธอออกจะสวยและน่ารักบางทีพ่อเลี้ยงอาจจะตกหลุมรักเธอก็ได้" เอกชัยเอ่ยขึ้นอย่างเห็นใจ

"ถ้าฉันคิดกับน้องริสาแบบนั้นได้คงไม่มาปรึกษานายหรอกเอก"

"ปัดโธ่! ไอ้เราก็หวังดีอยากเห็นพ่อเลี้ยงมีเมียกับเขาบ้าง"

เจอสายตาเรียบเฉยของผู้เป็นนายทำเอาเอกชัยหุบปากแทบไม่ทัน ปากพาซวยจนเกือบตกงานแล้วไหมละไอ้เอกเอ้ย!

@เช้าวันต่อมา

พ่อเลี้ยงหนุ่มที่เคยเป็นกันเองและขี้เล่นกับเหล่าลูกน้องในไร่หายไปตั้งแต่สูญเสียน้องสาวผู้เป็นที่รักเมื่อสองปีก่อน ปัจจุบันแม้จะไม่กลับมาเป็นคนเฮฮาเหมือนเดิมก็ไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงน่ากลัวเท่าวันนี้มาก่อนจนพนักงานและคนงานในไร่พากันหวาดกลัวกับท่าทางเกรี้ยวกราดของเจ้านายกันไปตามๆกัน

"ฉันต้องการตัวผู้หญิงคนนั้น ภายในวันนี้!" น้ำเสียงทุ้มทรงพลังออกคำสั่งกับลูกน้องอย่างแข็งกร้าวหลังจากได้รับรายงานความเคลื่อนไหวของเป้าหมายที่รอคอยมานานถึงสองปี

"คะ...ครับ ผมจะรีบไปพาเธอมาที่นี่"

"ดี! พามันไปรอฉันที่กระท่อมท้ายไร่" เอกชัยรับคำสั่งทั้งที่ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเจ้านาย

เกศรินมาเดินเลือกซื้อของใช้จำเป็นสำหรับทริปญี่ปุ่นส่งท้ายอิสรภาพก่อนจะมาช่วยงานพี่ชายอย่างจริงๆจังๆที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำอย่างมีความสุข

'สุขใดเล่า จะเท่ามีบัตรไม่จำกัดวงเงินอยู่ในมือ!'

"อุ๊ย! ใบนี้ก็สวย ใบนั้นก็น่ารัก ใบโน้นก็หรูดูแพง ฉันจะทำยังไงกับพวกแกดีละเนี่ย" อาการรักพี่เสียดายน้องทำให้สาวนักช้อปเกิดความลังเล แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไม่ทอดทิ้งใคร เอามันทั้งสามใบนี่แหละ!

เดินช้อปปิ้งจนหนำใจแล้วก็ขนเหล่าของใช้ที่ราคาแพงจนน่าใจหายมาเก็บไว้ที่รถหรูชั้นวีไอพีของห้างสรรพสินค้าทันที

รถสปอร์ตหรูรุ่นใหม่ล่าสุดที่ได้เป็นของวันรับปริญญาเมื่อไม่กี่เดือนก่อนพุ่งทะยานสู่ถนนด้วยความเร็วสูง ภายในรถเปิดเพลงสากลคลอเบาๆตามสไตล์เจ้าของรถ

เอี๊ยดด!!!

"ว๊ายย!!!!!!!" เกศรินอุทานอย่างตกใจที่มีรถกระบะขับมาเฉี่ยวชนจนเธอเสียหลักลงข้างทาง

ก๊อก! ก๊อก!

"คุณครับ คุณ" เสียงเจ้าของรถคู่กรณีที่เคาะกระจกเรียกอย่างแสดงความรับผิดชอบจนคนสติหลุดรีบเปิดประตูออกไปเผชิญหน้าอย่างเอาเรื่อง

"นี่! ขับรถประสาอะไรห๊า รู้ไหมรถคันนี้รา... อื้ออออ!!!"

"รีบพาตัวไปที่รถเถอะ ดูท่าจะแสบไม่เบาวะ"

"ครับลูกพี่"

ร่างบอบบางถูกวางลงที่เบาะหลังของรถกระบะสี่ประตูสีดำก่อนจะมุ่งหน้าสู่ภาคเหนือตอนบนของประเทศไทยอย่างเร่งรีบ โดยไม่ลืมหยิบโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายมากดส่งข้อความหาเจ้าของเบอร์ที่บันทึกว่า 'กฤตภาค' ด้วยประโยคสั้นๆได้ใจความ 'ฉันไปเที่ยวอีกนานถึงจะกลับ ...เกศริน'

'ผมจำเป็นต้องทำ ขอโทษด้วยครับคุณเกศริน' ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหวานเอ่ยขอโทษคนที่หลับใหลไม่ได้สติอย่างเห็นใจ

________________________

.. . สปอยตอนต่อไป

ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!! มีคนอยู่ในนี้ค่ะ!!!" เสียงทุบประตูสลับกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นสนั่น แต่ภายนอกกลับเงียบราวกับไม่มีใครได้ยิน

"ช่วยด้วยค่ะ!!! ฉันถูกจับตัวมา!!!" เกศรินยังคงร้องตะโกนไม่ลดละจนเริ่มคอแหบคอแห้งก่อนจะมองสำรวจกระท่อมไม้แคบๆที่มีเพียงแคร่ไม้ กับห้องน้ำเล็กๆที่ใช้ทำธุระส่วนตัว ภายในกระท่อมไม่มีอะไรที่สามารถพังประตูที่ถูกล็อคไว้ได้เลย