ตอนที่4 แลกกัน

ตอนที่4 แลกกัน

"โอ๊ยยยย เจ็บนะ!"ร่างเล็กถูกผลักเข้าไปในรถจนใบหน้าสวยเผยสีหน้าเหยเกออกมา ผู้ชายคนนี้แรงเยอะชะมัดผลักเธอเข้ามาไม่สนใจเลยสักนิดว่าทำให้เธอเจ็บรึเปล่า

เพียงไม่นานรถหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลก้องวิวัฒนากุล ครอบครัวร่ำรวยที่ใครๆ ต่างก็รู้จัก ยกเว้นลันตาเอาไว้คนนึง เพราะหญิงสาวไม่เคยรู้จักนักธุรกิจหรือตระกูลดังอะไรพวกนี้ อีกอย่างเธอก็อยู่ต่างประเทศตั้งหลายปีไม่แปลกที่จะไม่รู้จัก

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม จอดรถนะฉันไม่ไป"

"....."ชายหนุ่มข้างกายไม่ตอบอะไรออกมาสักคำเริ่มทำให้ลันตารู้สึกไม่ปลอดภัยมากกว่าเดิม

หญิงสาวพยายามมองหาทางหนีแต่ก็ดูแล้วไม่มีทางอื่นเลย เพราะตั้งแต่ที่รถหรูเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้าน เธอก็สังเกตเห็นว่าบ้านหลังนี้มีบอดี้การ์ดเฝ้าเป็นจุดๆ อยู่หลายแห่งไม่รู้จะปลอดภัยอะไรขนาดนั้นทำอย่างว่าจะมีคนมาฆ่า ลันตาเบิกตาโตกว้างทันทีที่คิดมาถึงตรงนี้ เธอมองดูรอบๆ ของผู้ชายคนนี้รวมถึงท่าทางของชายหนุ่มมันไม่ต่างจากมาเฟียเลยสักนิด

"นะ นี่คุณเป็นมาเฟียเหรอ?"น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถามออกไป ไอศูรย์ไม่ตอบเขาเพียงหันหน้ามามองคนตัวเล็กเท่านั้น แต่ทว่าสายตาของอีกฝ่ายพอลันตาเห็นก็รู้สึกขนลุกซู่ เธอนึกด่าทอตัวเองในใจที่ทำบ้าๆ แบบนั้นลงไป

"ลงมา!"ทันทีที่รถหรูจอดนิ่งเสียงดุดันของชายหนุ่มก็ดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธทันที เธอไม่อยากลงไป ไม่อยากอยู่ตรงนี้ด้วย

"ไม่ลงงั้นเหรอได้!"

"กรี๊ด ปล่อยนะปล่อยฉัน ฉันขอโทษอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันไม่ตั้งใจที่จะไปยุ่งกับคุณ"คนตัวเล็กดิ้นไปมาทันทีเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมากระชากแขนให้เธอลงจากรถ แต่ทว่าท้ายที่สุดเธอก็โดนลากลงจากรถอยู่ดี

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะย่อตัวอุ้มร่างเล็กพาดบ่าพร้อมย่ำเท้าเข้าไปในตัวคฤหาสน์หรูของเขา ภาพที่เห็นทำเอาบอดี้การ์ดรวมถึงแม่บ้านที่ออกมาต้อนรับเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว

"กรี๊ด ปล่อยฉันลงนะถ้าคุณทำอะไรฉันล่ะก็ฉันจะฟ้องพ่อฉันให้มาจัดการคุณเลยคอยดู โอ๊ยยยย!"ร่างเล็กถูกปล่อยให้ตกลงจนก้นของหญิงสาวกระแทกกับพื้นจนลันตารู้สึกเจ็บก้นไปหมด บอกให้ปล่อยก็ปล่อยจริงๆ ปล่อยแบบไม่สนใจเลยว่าเธอจะเจ็บรึเปล่า

"ถ้าจำไม่ผิดล่าสุดนี่เราเป็นแฟนกันไม่ใช่รึไง?"

"ฉันก็แค่โกหกคุณพ่อกับผู้ชายคนนั้นเท่านั้น คุณอย่ามาจริงจังได้ไหม ไหนว่าไม่พอใจที่ฉันทำแบบนี้ไง ถ้าไม่พอใจต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่ก็ได้ ฉันจะไม่วุ่นวายกับคุณอีก ไม่ไปบอกใครๆ ว่าเราเป็นอะไรกันด้วย"

"หึ ง่ายไป ในเมื่อลงทุนขนาดนี้แล้วฉันก็จะเสียเวลาเอาตัวไปยุ่งกับเธอก็ได้"

"มะ หมายความว่าไง?"ลันตาเอ่ยถามกลับไปด้วยท่าทางตื่นตระหนก จะไม่ให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้ไงก็ไอ้สายตาคมเข้มนั้น ไหนจะใบหน้าที่เย็นชาจนเธอไม่รู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ ท่าทางของเขาเธอเดาไม่ออกเลยจริงๆ

"ไม่น่าโง่นะ เธอเสนอฉันก็สนองก็เท่านั้น"

"ฮึก คุณจะทำอะไรฉัน ถอยออกไปนะ!"หญิงสาวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังโน้มตัวลงมาใกล้เธอ ไอศูรย์ยกมุมปากขึ้นเมื่อได้ยินคำห้ามปรามจากคนอวดเก่งที่ในตอนนี้กลัวเขามากขนาดนี้ยังมาทำตัวปากเก่งอีก

"เป็นใครถึงมาสั่งฉัน คนอย่างฉันใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่ง ต่อให้จะเป็นเมียก็เถอะ!"

"ใครเขาเป็นเมียคุณไม่ทราบพูดจาให้มันดีๆ นะ"

"อีกไม่นานเธอก็ได้ตำแหน่งนั้นไม่ต้องห่วง โทษฐานที่อวดเก่งไม่ถูกที่จุดจบมันเป็นยังไงจะได้จำเอาไว้ มานี่!"ในเมื่อเรื่องของเขากับผู้หญิงคนนี้เป็นที่รู้ไปทั่วแล้ว เขาก็คงอยู่เฉยไม่ได้

"กรี๊ด ปล่อยนะคนบ้า อึกปล่อย!"ลันตาดีดดิ้นอย่างไม่ยอมแพ้ เธออยากจะตบกระบาลตัวเองนักที่ทำอะไรสิ้นคิดขนาดนี้ ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่เข้าใกล้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด คนอะไรทั้งเถื่อนทั้งดุ

แต่ทว่าการกระทำของเธอก็ไม่อาจสู้แรงของคนตัวสูงได้เลย ภาพในตอนนี้คือร่างเล็กถูกอุ้มขึ้นมาบนห้องนอนหรู ด้วยสีของห้องมันทำให้หญิงสาวรู้สึกเย็นยะเยือกทันที ลันตาพยายามตั้งสติเธอจะต้องทำยังไงก็ได้ให้ออกไปจากที่บ้าๆ นี่

ตุบ!