ตอนที่ 03 สอนจูบ NC20+

ตกดึก

ก๊อกๆๆๆ 

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นรัวๆ ก่อนที่ใบหม่อนจะเดินออกไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นป้าเนียม ปกติแกจะมาเคาะประตูเรียก เอาของกินมาให้บ้าง เอาหนังสือมาให้นอนอ่านบ้าง เป็นประจำแบบนี้อยู่แล้ว 

แกร้ก! 

"ป้านะ...คุณจาร์!?" 

"...." 

ตึก! 

ใบหม่อนจะปิดประตูหนีแต่คนตัวโตกลับเอาท่อนแขนขวางเอาไว้ ทำให้โดนประตูหนีบอย่างแรงแต่เขากลับไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดอะไรออกมาเลย 

"เข้ามาทำไมครับ!?" ใบหม่อนรีบถอยหนี เมื่อถูกร่างสูงกดดันให้กลับเข้าไป 

"ห้องนายแคบจัง" พูดพร้อมมองสำรวจไปทั่ว 

ก็ไม่แปลกที่ห้องจะแคบ มันไม่ใช่ห้องของเจ้านายนี่นา นี่มันห้องคนใช้

"คุณจาร์ออกไปดีกว่านะครับ เดี๋ยวมีคนมาเห็นจะถูกมองไม่ดี" ใบหม่อนพูดเชิงร้องขอ เพราะกลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็น แม้จะปิดหน้าต่างบานเกล็ดแล้ว แต่ภายในห้องมันก็ไม่ได้เก็บเสียงมากนัก 

พูดดังไป ห้องข้างๆ ต้องได้ยินแน่ๆ 

"ฉันไม่กลัว..." 

"...." 

"แคบจัง.." 

"...." ใบหม่อนยืนนิ่ง มองดูคนตัวสูงที่กำลังเดินสำรวจรอบๆ ห้องอย่างตั้งใจ ราวกับว่ามีอะไรน่าสงสัยขนาดนั้น 

"นี่เตียงของนายหรอ?" 

"ครับ เป็นเตียงเก่าที่ป้าเคยนอนครับ" 

"แคบ เก่า เล็ก" 

"นี่มันก็บ้านของคุณจาร์นะครับ ของถูกใช้งานมานานก็ไม่แปลกที่จะเก่า" 

"นั่นสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันให้คนซื้อของใหม่มาเปลี่ยนให้หมดเลย"

"ห๊ะ!?" 

"ก็ตามนั้น ว่าแต่คืนนี้ฉันจะนอนได้หรือเปล่า?"

"มะ ไม่ได้นะครับ ไม่ได้เลย" คนตัวเล็กรีบปฏิเสธ เพราะกลัวว่าจะมีคนเข้ามาเห็น 

"ทำไมฉันจะนอนไม่ได้ในเมื่อนี่มันเป็นบ้านของฉัน" 

"ถ้ามีคนมาเห็นเข้าคุณจาร์จะถูกมองไม่ดีได้นะครับ นี่มันห้องนอนของคนใช้" 

"...." ร่างสูงไม่ได้ฟังอะไรเลย เขาเดินไปนั่งที่เตียงเล็ก ก่อนจะยกผ้าห่มที่ใบหม่อนใช้ห่มทุกคืนขึ้นมาสูดดมกลิ่นกายที่ติดอยู่ตามเนื้อผ้า 

"คุณจาร์!" ร่างบางร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจก่อนจะเดินไปแย่งผ้าห่มในมือของอัลฟ่าหนุ่มมา ทำให้เขาแสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก 

"หวงหรอ? กะอีแค่ผ้าห่ม" พูดเชิงประชดประชัน แถมยังชักสีหน้าใส่อีกต่างหาก 

"ออกไปเถอะนะครับผมขอร้อง เดี๋ยว..."

"อ่าได้สิ กำลังง่วงอยู่พอดีเลย" ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอนแคบ ราวกับว่าคำพูดของใบหม่อนก่อนหน้านี้ไม่ได้มีความหมายเลยสักนิด 

"คุณจาร์..." 

"มาหาฉัน...ตรงนี้" พูดออกคำสั่ง พร้อมกับตบที่นอนที่เหลือพื้นที่แคบๆ ไว้ ให้คนตัวเล็กเข้าไปนอน 

"...." 

"ฉันบอกนายว่าไงนะ จะมาสอนนายทำบางอย่างใช่ไหม?" 

"...." พอพูดขึ้นมาแบบนั้น ใบหม่อนก็รีบหลบหน้าทันที เพราะนึกได้ว่าเขาจะมาสอนจูบให้ 

แต่ก็คิดว่าเขาคงพูดเล่นเชิงหยอกล้อให้รู้สึกเขินอายในตอนนั้น ไม่คิดว่าจะจริงจังอะไร  

"มานอนตรงนี้" ร่างใหญ่ออกคำสั่งอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากกว่าเดิม 

ใบหม่อนค่อยๆ ก้าวเดินไปอย่างช้าๆ จนถึงเตียงนอนของตัวเองที่เหลือพื้นที่เอาไว้นิดเดียว 

"จะนอนที่นี่จริงๆ หรอครับ ที่มันแคบนะ เดี๋ยวผมปูเสื่อนอนข้างล่างดีกว่า..."

"ไม่ต้อง! มานี่!" มือหนาดึงรั้งแขนคนตัวเล็กให้นั่งลง ก่อนจะออกแรงอีกนิดเพื่อให้อีกฝ่ายล้มตัวนอนลงมาอยู่ภายใต้อ้อมกอด "กลิ่นตัวนายนี่...หอมดีนะ" 

"อือ...อย่าสิครับ" ใบหม่อนดิ้นเบาๆ อยู่ใต้แขนแกร่งที่กอดเอาไว้แน่นหนา 

"กลิ่นฟีโรโมนของนายเมื่อคืน...มันโคตรดีเลยรู้มั้ย" 

"...."

"ฉันไม่เคยเจอกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้าคนไหนถูกใจแบบนี้มาก่อน" 

"...." หัวใจดวงน้อยเต้นตุบตับอย่างแรงเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาไม่หยุด อีกทั้งยังคลำไปทั่วเรือนร่างขาวนวล 

"ฉัน...ชอบนายจัง"

"...." ใบหม่อนพยายามตั้งสติไม่ปล่อยให้หลงมัวเมาไปกับคำพูดของคนที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน ไม่สามารถไว้ใจได้เลยว่าสิ่งที่เขาพูดกำลังต้องการอะไรจริงๆ กันแน่  

"อ๊ะ...คะ คุณจาร์.."

"อืม..." 

มือหนาคว้าเอามือเรียวไปกุมที่ตรงกลางเป้าตัวเอง ซึ่งลำเอ็นด้านในนั้นกำลังแข็งขึ้นมาอย่างทันที ก่อนที่มืออีกข้างจะประคองใบหน้าหวานเข้ามาจูบ 

"อ๊ะ!?" ทันทีที่ริมฝีปากเล็กเปิดออก อัลฟ่าหนุ่มก็รีบสอดแทรกส่งลิ้นร้อนเข้าไปตวัดเลียพัวพันด้านในทันทีโดยที่ไม่รีรอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว 

"อืมม..." เสียงครางผ่านลำคอออกมาเบาๆ เมื่อมือเล็กของโอเมก้าตัวน้อยตอบสนองกับสิ่งที่กำลังแข็งขึ้นมาเป็นลำใหญ่ ปลายนิ้วสัมผัสกับส่วนปลายหัวนั้นเบาๆ เพราะรู้ว่านั่นคือจุดเสียวของอีกฝ่าย ทำให้อัลฟ่าหนุ่มส่งเสียงครางผ่านลำคอหนักกว่าเดิม 

เกลียวลิ้นยังคงตวัดช้อนเอาความหวานจากโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างหิวโหย ในขณะที่คนตัวเล็กเริ่มที่จะจูบตอบกลับเป็นแล้ว 

ปลายลิ้นเรียวตวัดออกมารับลิ้นที่กำลังควานอยู่ด้านใน ทำให้ลิ้นร้อนสัมผัสกันจนเกิดเสียงครางภายในลำคอ 

มือหนากุมตรงส่วนกลางเป้าที่แข็งออกมาเป็นลำ โดยมีมือเล็กของโอเมก้าสวยอยู่ตรงหน้า ก่อนจะขยับชักรูดโดยให้มือของอีกฝ่ายเป็นส่วนสัมผัส 

"อึกอืม..." 

"คุณจาร์..." 

"อืม...ฉันรัท" 

"...." ใบหม่อนมองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ ใบหน้าของอัลฟ่าหนุ่มแดงก่ำและมีแต่เหงื่อเต็มไปหมด 

"จูบหน่อย..." พูดจบประโยค มือหนาก็รั้งต้นคอของคนตัวเล็กให้โน้มลงจูบปากกับตน สอดเกลียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็ก ตวัดเลียดูดกลืนความหวานอย่างหื่นกระหาย ในขณะที่มือเล็กกุมเป้าแข็งไว้แล้วชักรูดให้เร็วกว่าเดิม เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการอะไร "อยากใส่เข้าไปในตัวนายจัง.." 

"...." ใบหม่อนหันมองหน้าอัลฟ่าหนุ่มที่กำลังปล่อยกลิ่นฟีโรโมนออกมาจนฟุ้ง แน่นอนว่ากลิ่นนั้นก็เริ่มทำให้ตัวเองควบคุมสติไม่ได้อีกเช่นกัน 

"ผมช่วยนะครับ" พูดจบก็รีบลุกขึ้นนั่งคลานเข่าไปอยู่ตรงหว่างขาของอีกฝ่าย ล้วงเอาแก่นกายลำเขื่องออกมาจากกางเกงขายาว พร้อมกับชักรูดขึ้นลงช้าๆ ทำเหมือนกับที่ทำให้มอลตาเมื่อคืน 

"ซี๊ดอ่าา...มันไม่ได้ทำให้ฉันหายหรอกนะแบบนี้" 

"แล้วถ้าผมเอาน้ำออกมาจากตรงนี้ได้ มันจะหายหรือเปล่าครับ" พูดพร้อมกับเอาหัวแม่โป้งมือวนตรงปลายหัวที่ปล่อยน้ำใสๆ ออกมาจนเยิ้มเต็มไปหมด ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่ายที่นอนสูดลมหายใจเกร็งหน้าท้องจนกล้ามเนื้อขึ้นเป็นลอน 

"ซี๊ด...ละ ลองดู..." อัลฟ่าหนุ่มเองก็ยังไม่เคยทำแบบนี้เหมือนกัน เพราะทุกครั้งที่เกิดอาการแบบนี้ก็มักจะไปหาโอเมก้าที่ขายตัวตลอด เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้หายจากอาการนี้ 

ปลายลิ้นของคนตัวเล็กค่อยๆ แตะลงตรงส่วนหัวของแก่นกาย ก่อนจะตวัดเลียวนไปมาเบาๆ มือเล็กก็เริ่มทำหน้าที่ของตัวเองโดยอัตโนมัติ ส่งผลให้อัลฟ่าหนุ่มเปล่งเสียงครางออกมาพร้อมกับส่งสายตาที่หื่นกระหายจ้องมองคนตรงหน้า ชนิดที่ว่าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ 

พรึบ!! 

มือหนาดึงรั้งคนตัวเล็กให้นอนตะแคงลงข้างๆ ก่อนจะดึงกางเกงชุดนอนที่ไม่ได้สวมใส่ชุดชั้นในลงไปเล็กน้อย จับแก่นกายใหญ่สอดเข้าไปตรงหว่างขาให้พอดีกับปากร่อง ก่อนจะเริ่มโยกขยับเข้าออกโดยให้ตรงส่วนร่องหนีบแก่นกายใหญ่เอาไว้ 

"ซี๊ดอ๊ะ!!" 

"ร้องครางเสียงดัง ไม่กลัวใครได้ยินหรือไง?" 

"...." ใบหม่อนรีบเอามือปิดปากของตัวเอง อีกทั้งยังเม้มปากเข้าหากันแน่นเพราะกลัวว่าจะเผลอส่งเสียงครางออกไปแล้วมีใครมาได้ยิน 

อัลฟ่าหนุ่มยังคงเร่งแรงกระแทกให้หนักขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับเลื่อนมือไปจับแก่นกายลำเล็กชักรูดไปด้วย ใช้ปลายนิ้วลูบวนไปมาจนอีกฝ่ายตัวเกร็งต้นขาหนีบรัดท่อนเอ็นที่กำลังขยับเข้าออกแน่นขึ้นกว่าเดิม 

"อึก..." 

"อืมมม...งับ!!" 

"อื้อ!!" 

ใบหม่อนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่ออัลฟ่าหนุ่มฝังรอยเขี้ยวที่ต้นคอของเขาอย่างแรง พร้อมกับน้ำฉีดพุ่งออกมาจนกระเด็นตกลงไปบนพื้น พร้อมๆ กับคนตัวเล็กที่ปลดปล่อยออกมาจนเต็มฝ่ามือของคนตัวโต 

"อืม...เจ็บมากไหมฉันขอโทษ" 

"จะ เจ็บครับ" รอยแผลที่แฝดพี่ฝากเอาไว้มันก็ยังอยู่ที่เดิมและยังไม่หายเจ็บ ตอนนี้กลับถูกแฝดน้องฝากรอยแผลเอาไว้อีกข้างแล้ว และก็เจ็บมากกว่าเดิมอีกด้วย 

"อืม...ฉันขอนอนกับนายที่นี่นะ" 

"แต่มันแคบนะครับ" 

"ก็นอนกอดกันแบบนี้ ทำไมจะนอนไม่ได้" พูดจบก็ดึงคนตัวเล็กให้เข้าไปอยู่ในอ้อมอก นอนหนุนอยู่บนแขนแกร่งของเขา ก่อนที่ใบหม่อนจะหันตะแคงเอาหน้าซุกเข้าไปอยู่ตรงหน้าอกของเขา จมูกเล็กขยับไปมาราวกับว่ากำลังสูดดมกลิ่นตัวจากอีกฝ่าย 

"ชอบไหม?"

"ชอบอะไรครับ?"

"ก็ชอบตัวฉันไง" 

"...." ใบหม่อนไม่ได้ตอบกลับอะไร เพียงแต่นอนนิ่งๆ สูดดมกลิ่นตัวจากอัลฟ่าหนุ่มอยู่แบบนั้นจนกระทั่งหลับไปภายใต้อ้อมกอดของเขา 

เช้าวันถัดมา 

ก๊อกๆๆๆ 

"ใบหม่อนตื่นหรือยังลูก ป้าเข้าไปได้หรือเปล่า" 

"...." คนตัวเล็กสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตู ทำให้คนตัวโตที่กำลังนอนหลับสบายต้องตื่นไปด้วย "คุณจาร์ๆ ตื่นเร็วครับป้าเนียมมาแล้ว"

"อือ...แต่ฉันยังง่วงอยู่อย่ากวนสิ" 

"โถ่คุณจาร์...รีบลุกเร็วครับ เดี๋ยวป้าเนียมมาเห็นเข้าจะเกิดเรื่องเอา" 

"อือ..." ร่างหนาพลิกตะแคงหนีเพราะรำคาญเสียงพูด ด้วยความขี้เซาของตัวเองไม่มีทางจะตื่นตอนเช้าง่ายๆ แน่ 

ก๊อกๆๆๆ 

ทางด้านนอกยังคงเคาะประตูรัวๆ ทำให้ใบหม่อนหมดทางเลือกเพราะคนตัวโตก็ไม่ยอมตื่น ถ้าจะเปิดประตูให้ป้าเข้ามาตอนนี้ก็คงจะไม่ดี ถ้าได้เห็นเจ้านายนอนอยู่บนเตียงคนใช้ คงได้พากันพูดปากต่อปากเป็นแน่ 

"ผมขอโทษนะครับคุณจาร์" 

พลั่ก!!

ตุบบ!! 

จาร์กัวกลิ้งลงไปอยู่ข้างเตียงเพราะถูกใบหม่อนผลักลงไป ก่อนที่จะเอาผ้าห่มไปคลุมเอาไว้แล้วรีบเดินออกไปเปิดประตูต้อนรับป้าแม่บ้านที่ยืนเคาะอยู่นานแล้ว 

แกร้ก!

"ทำอะไรอยู่ทำไมเปิดช้า วันนี้ไม่ขึ้นไปทำความสะอาดหรอ?"

"ไปครับ แต่คุณชายบอกว่ารอให้สายๆ ค่อยขึ้นไปทำก็ได้ จะได้ไม่ต้องรบกวนเวลานอน"

"อ๋อ...แล้วเมื่อกี้เป็นอะไร ป้าได้ยินเหมือนเสียงของตก" 

"เอ่อ...ผมสะดุ้งจนตกเตียงน่ะครับ" ใบหม่อนปลอมพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ 

"ตายจริงเจ็บตรงไหนหรือเปล่าลูก"

"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ป้าเนียมมีอะไรกับผมอีกไหมครับ"

"ไม่มีหรอกลูก ก็เห็นว่าถึงเวลาขึ้นไปทำความสะอาดแล้วไม่เห็นเราตื่นสักที ป้าก็เลยนึกว่าเราเป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า"

"อ๋อครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วง" 

"จ้ะ ป้าไปล่ะ"

"ครับ" 

ใบหม่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อป้าเนียมออกไป ก่อนจะรีบเดินไปดูอัลฟ่าหนุ่มที่ถูกผลักตกไปอยู่ข้างเตียงด้วยความรู้สึกผิด 

ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ 

"คุณจาร์ครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

"เจ็บสิถามได้" 

"ผมขอโทษนะครับ ผมกลัวป้าแกจะเห็นคุณ ห้องผมก็เล็กแค่นี้เอง จะให้ไปซ่อนตรงไหนได้" พูดแล้วก็มองสำรวจไปรอบๆ ห้อง ตู้เสื้อผ้าก็เล็กนิดเดียว คนตัวสูงใหญ่อย่างจาร์กัวจะเข้าไปอยู่ได้ไงกัน ห้องน้ำก็ไม่ใช่ที่น่าซ่อนเลยด้วย 

"อ่า เจ็บชะมัด"

"มานั่งข้างบนก่อนนะครับ" 

"อืม..." 

"แล้วคุณจาร์จะออกไปยังไงครับ แม่บ้านตื่นกันหมดแล้ว" เพราะถ้าออกไปแบบนี้คงจะมีคนเห็นแน่นอนว่าเขาออกมาจากห้องของคนใช้ 

"ออกไม่ได้ก็ไม่ออก"

"คุณจาร์อยู่ในห้องนี้ทั้งวันไม่ได้นะครับ มันร้อนจะตาย"

"เป็นห่วงฉันหรอ?"

"ก็เอ่อ...ผมกลัวว่าคุณจาร์..." 

"อืมม..." ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกคว้าคอเข้าไปจูบเสียแล้ว จูบเก่งจริงๆ คนคนนี้ จูบแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ "เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายไม่ต้องห่วงหรอก"

"คุณจะทำยังไงครับ?" ใบหม่อนถามเพราะอยากรู้ จะเหาะ หรือหายตัว หรือใช้พลังวิเศษ ใครกันที่จะมีอะไรแบบนั้น มีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละที่คนเราจะทำได้ 

"ถ้าอยากรู้อีก นายคงต้องให้ฉัน..." มองหลุบต่ำลงไป เพราะเมื่อคืนยังไม่ทันได้จิ้มเลย สถานที่มันไม่เอื้ออำนวยเท่าไรเลยทำได้แค่เบาๆ เท่านั้น 

"มะ ไม่อยากรู้แล้วครับ" คนตัวเล็กรีบก้มหน้าหนีทันที เพราะความอยากรู้ของตัวเองแท้ๆ เกือบไปแล้วไง 

เวลาผ่านไป 

ก๊อกๆๆๆๆ 

"ใบหม่อนๆ" 

"ครับป้า" ร่างเล็กรีบขานรับทันที ขณะที่กำลังนั่งจ้องหน้ากับอัลฟ่าหนุ่มอยู่บนเตียง

"คุณชายเรียกพบน่ะ ไปที่บ้านใหญ่"

"เรียกผมหรอครับ?"

"เรียกแม่บ้าน พ่อบ้าน คนสวน ทุกคนเลย เราก็ด้วย รีบไปเร็ว ทุกคนไปรอกันหมดแล้ว"

"ครับๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละครับป้า"

"รีบตามมานะ"

"ครับ"

เสียงด้านนอกเงียบไป ใบหม่อนเดินไปที่เตียงซึ่งอัลฟ่าหนุ่มกำลังนั่งทำหน้าสบายใจเฉิบอยู่ 

"เดี๋ยวผมมานะครับ"

"อืม..." 

ใบหม่อนรีบเดินไปรวมตัวกับคนอื่นๆ ที่บ้านใหญ่ ปล่อยให้จาร์กัวอยู่คนเดียวในห้องของตัวเอง 

ขณะที่กำลังยืนฟังเสียงพูดอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นอัลฟ่าหนุ่มเดินเข้ามาจากทางหน้าบ้านเหมือนออกไปข้างนอกเพิ่งกลับมา ด้วยท่าทางที่ปกติ สีหน้าที่เรียบนิ่ง จึงไม่มีใครสนใจอะไร จะมีก็แต่ใบหม่อนที่มองตามหลังจนกระทั่งจาร์กัวขึ้นไปด้านบน 

"เอาล่ะทุกคน ตกลงตามนี้ กลับไปทำงานของตัวเองต่อได้แล้ว ส่วนใบหม่อนไปพบฉันที่ห้องทำงาน" มอลตาพูด พร้อมกับมองจ้องไปที่ร่างบางท่ามกลางสายตาของคนที่ยืนรายล้อมนับสิบ 

"ครับ" คนตัวเล็กพยักหน้ารับท่ามกลางสายตาของคนที่ไม่ชอบหน้าอยู่แล้วพากันมองด้วยความอิจฉาริษยา 

เพราะใบหม่อนเพิ่งจะมาทำงาน แต่กลับทำให้คุณชายทั้งสามดูพอใจได้ไม่น้อยเลย 

ไม่แปลกที่จะมีคนอิจฉา 

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันออกไป ใบหม่อนก็รีบขึ้นไปพบคุณชายใหญ่ที่ห้องทำงานของเขาตามคำสั่งก่อนหน้านี้ โดยที่ตัวเองก็ไม่รู้เลยว่าถูกเรียกขึ้นมาพบทำไม 

"มาแล้วครับคุณมอล" 

"นั่งลงก่อนสิ"

"ไม่เป็นไรครับ คุณมอลพูดมาเลย ผมต้องไปทำงานต่อ"

"ฉันจะให้นายย้ายขึ้นมาอยู่ข้างบน"

"ครับ? ทำไมล่ะครับ?" 

"พอดีมีคนงานมาใหม่น่ะ แล้วห้องมันก็เต็มหมดเลย นายต้องสละห้องขึ้นมาอยู่ข้างบน" 

"แต่ผม..." 

"ไม่มีแต่นะ ฉันให้คนไปช่วยขนของของนายแล้ว" 

ทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อนเลย ถึงว่าก่อนหน้านี้จาร์กัวยิ้มแปลกๆ ใส่ คงจะเป็นเพราะเรื่องนี้สินะ

"แล้วของป้าล่ะครับ"

"ฉันจะให้คนขนกลับไปส่งให้ ถ้าป้านายหายดีอยากกลับมาทำอีก ก็ค่อยว่ากันอีกที"

"...." ใบหม่อนไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี เพราะดูเหมือนว่าจะไม่มีหนทางหลีกเลี่ยงได้เลยด้วย 

"อีกอย่าง นายจะได้ตื่นมาทำความสะอาดได้เลย ไม่ต้องขึ้นๆ ลงๆ มันเหนื่อย" 

"ผมว่าอย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ผมไม่อยากถูกมองว่า..." 

"ใครพูดอะไรไม่ดีกับนายหรอ?"

"เปล่าๆ ครับ ผมแค่ไม่สบายใจ ถ้าต้องขึ้นมาข้างบน..." 

"แล้วไง ฉันก็ไม่ไว้ใจให้ใครขึ้นมาข้างบนเหมือนกัน" 

"...." 

"เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็มีวิธีจัดการกับนายแล้วไง" 

"...." 

"เมื่อคืนไอ้จาร์มันไปนอนกับนายหรอ?"

"คะ ครับ ผมให้กลับก็ไม่กลับ ก็เลยต้องนอนอยู่ด้วยกันครับ" 

"แล้วมัน..." 

"ก็แค่...เหมือนกับที่คุณทำครับ" 

"...." อัลฟ่าหนุ่มยิ้มระรื่นออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นลูบเส้นผมเบาบางของคนตัวเล็กไปมา 

"แล้วผมจะต้องขึ้นมาอยู่บนนี้วันไหนครับ"

"วันนี้เลย"

"ห้องไหนครับ?" 

"ริมสุดนู้น"

"ครับ งั้นผมขอตัวไปเก็บของในห้องก่อนนะครับ" 

"ตามใจ"