ตอนที่ 04 ทำแผล NC20+

สนามแข่งรถ 

บรืน!!~ บรืน!!~ บรืน!!~ 

เสียงของเครื่องยนต์จากรถแข่งที่กำลังเตรียมตัวสู่สนาม แต่ละคันต่างเร่งเครื่อง เบิ้ลเสียง ข่มขู่ฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่มีใครยอมใคร 

เบงกอล คือหนึ่งในนักแข่งที่ได้เข้าร่วมแข่งในครั้งนี้ด้วย ซึ่งยังไม่มีใครรู้ว่าเขามาแข่งรถ 

เพราะของที่ถูกนำมาเดิมพันมันเป็นของหายากที่อยากได้อยู่แล้ว เลยต้องลงแข่งในครั้งนี้เพื่อที่จะได้ครอบครองของสิ่งนั้น 

ปี๊ดด!! 

ทันทีที่เสียงสัญญาณปล่อยตัวรถดังขึ้น นักแข่งก็เร่งเครื่องบิดออกตัวกันในทันที 

ทุกคนที่เข้าร่วมต่างเป็นนักแข่งที่น่าเกรงขาม มีฝีมือ และบางคนก็เคยเข้าร่วมการแข่งขันโหดๆ มาแล้วด้วย การที่เบงกอลจะเอาชนะและเป็นหนึ่งเดียวที่ได้เข้าเส้นชัยมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด 

แต่เพราะความสามารถของเขามันก็ไม่ได้เป็นสองรองใคร จึงสามารถแซงอันดับท้ายๆ ขึ้นมาอยู่อันดับที่สองได้ 

แต่การที่จะแซงอันดับ 1 ขึ้นไป มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเช่นกัน 

ทั้งสองขับรถปาดเลนส์สวนกันไปมา ในขณะที่นำห่างจากผู้เข้าแข่งขันคนอื่นมาไกลมากแล้ว

บรืน!! 

จู่ๆ ผู้เข้าแข่งขันก็เล่นสกปรก โดยการใช้ตัวรถเบียดรถของเบงกอล ทำให้รถของเขาเสียหลักล้ม ตัวเขากลิ้งม้วนไปอยู่หลายตลบ แต่เพราะมีชุดเซฟตี้หนาอยู่พอสมควรจึงไม่ได้รับอันตรายอะไรมาก และเขาก็ไม่สามารถนำพารถไปต่อได้ เพราะทั้งคนและรถมันพังไม่ต่างกันเลย 

"สัสเอ้ย!!" เบงกอลถอดหมวกแล้วตวาดด่าคนนั้นด้วยความโมโห ในขณะที่คนที่มาเข้าร่วมดูการแข่งขันต่างพากันตกใจอยู่ 

ลูกน้องของเบงกอลรีบวิ่งเข้ามาในสนามตรวจดูอาการบาดเจ็บของเจ้านายทันที 

"เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับนาย!?"

"กูไม่เป็นอะไร มึงสั่งคนของเราให้ไปจับตัวไอ้หมอนั่นมาเลยนะ กูจะสั่งสอนมันเอง"

"ได้ครับนาย" 

ลูกน้องก้มหน้าน้อมรับคำสั่งของเจ้านายอย่างตั้งใจ ก่อนที่คนที่เหลือจะรีบไปประคองรถที่พังไม่เหลือชิ้นดีขึ้นแล้วออกไป 

ในวันนี้เขาคาดหวังที่จะเอาของสิ่งนั้นมาให้ได้ แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้วของสิ่งนั้นเขาก็ไม่มีโอกาสได้ความอีกต่อไป 

เวลาต่อมา 

"จะกลับไปสภาพนี้จริงๆ หรอครับ?"  

"อืม แล้วมีอะไร?" 

"ผมว่านายควรไปหาหมอนะครับ รอยแผลแบบนี้ถึงจะไม่ลึกมากแต่ก็อาจจะทำให้เป็นบาดทะยักได้ มันอันตรายนะครับถ้าแผลติดเชื้อ" 

"แค่นี้ไม่ทำให้กูตายได้หรอก" 

"แล้วนายจะกลับบ้านเลยหรอครับ" 

"อืม..." 

"งั้นเดี๋ยวผมขับรถไปส่งเองนะครับ"

"ขอบใจ" 

"ครับ" 

เบงกอลกลับมาที่บ้านโดยที่มีลูกน้องที่สนามเป็นคนขับรถมาส่ง สภาพร่างกายในตอนนี้มีรอยถลอกและบางส่วนที่กระแทกกับพื้นถนนเป็นรอยเขียวช้ำ โดยเฉพาะตรงข้อศอกกับหัวเข่า ส่วนหน้ามือก็มีรอยถลอกเล็กน้อย แต่ก็แสบใช่ย่อยเลย 

แกร้ก! 

"คุณเบง..." ร่างบางอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วพบเข้ากับร่างสูงใหญ่ของคุณชายแฝดคนกลางเดินเข้ามา

 "ดึกป่านนี้แล้วทำไมนายยังไม่นอนอีก?" 

"ผมนอนไม่ค่อยหลับครับก็เลยจะออกไปรับลมสักหน่อย" 

"หน้าระเบียงก็มี จะออกไปข้างนอกทำไม" 

"...." ใบหม่อนรีบก้มหน้าลงด้วยความกลัว เมื่อถูกชายหนุ่มตรงหน้าพูดเสียงเข้มใส่ เพราะเคยชินกับห้องที่แคบๆ ไม่มีระเบียงก็เลยทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไร 

"ทำแผลเป็นหรือเปล่า?" 

"เป็นครับ คุณเบงเป็นอะไรมาหรอครับ" 

"อย่าเพิ่งถาม เข้าไปในห้องของฉัน ไปเอากล่องอุปกรณ์ทำแผลอยู่ในลิ้นชักออกมาให้หน่อย" 

"ทำไมไม่เข้าไปทำในห้องของคุณเบงล่ะครับ" 

"ก็ฉันจะไปห้องนาย มีปัญหาอะไรไหม?"

"ไม่ครับ ไปห้องของผมก็ได้ครับ" 

"...." ร่างสูงมองนิ่งๆ ก่อนจะเดินผ่านคนตัวเล็กไปยังห้องนอนที่ออกมาเมื่อครู่นี้ 

ผ่านไปสักพัก 

"ทำไมนายไม่เปิดแอร์ อยู่ได้ยังไงร้อนจะตาย" 

"ผมไม่ค่อยชินครับ เคยนอนอยู่แต่ในห้องที่เป็นพัดลมมานอนอยู่ในห้องที่เป็นแอร์มันเลยรู้สึกแปลกๆ ครับ" 

"มานั่งตรงนี้สิ" 

"ผมนั่งทำข้างล่างน่าจะถนัดกว่านะครับ" 

ว่าแล้วก็ถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลไปนั่งลงตรงข้างหน้าของคนตัวใหญ่ โดยที่เขานั่งอยู่บนเตียง 

"ทำไมแผลเยอะขนาดนี้เลยล่ะครับ ผมว่าไปหาหมอดีกว่าไหม" 

"ฉันไม่อยากไป โรงพยาบาลน่าเบื่อจะตาย" 

"แต่แผลของคุณเบงมัน..." 

"แค่แผลถลอกไม่กี่วันก็หายแล้ว นายจะตกใจไปทำไมกัน"

"คุณเบงไปทำอะไรมาครับทำไมมีแต่รอยช้ำรอยแผลถลอกแบบนี้"

"ฉันรถล้ม" 

"หา!? รถล้มต้องแรงขนาดไหนเนี่ยถึงเป็นหนักขนาดนี้" 

"ก็แรงอยู่ แต่ยังดีที่ฉันมีชุดเซฟตี้ก็เลยได้รับบาดเจ็บบางส่วนเท่านั้น" 

"โห...นี่ขนาดบางส่วนนะครับเนี่ย ถ้าโดนเต็มๆ จะขนาดไหน" 

"นี่นายเป็นคนขี้สงสัยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตอนเห็นแรกๆ ไม่ใช่คนพูดมากแบบนี้นะ"

"ผมขอโทษครับ" ใบหม่อนรีบก้มหน้าขอโทษอย่างเร็ว เพราะตัวเองก็ดันลืมตัวกลายเป็นคนพูดมากต่อหน้าเจ้านายไปเหมือนกัน แทนที่จะสำรวมกิริยาต่อหน้าเจ้านาย แต่ดันแสดงกิริยาที่เป็นตัวของตัวเองออกมา นั่นก็คือเป็นคนขี้สงสัยชอบซักไซ้ชอบถามอยากรู้ไปซะหมด 

"ฉันก็แค่พูดเล่นไม่เห็นต้องกลัวขนาดนั้นเลย" 

"...." ถึงอย่างนั้นใบหม่อนก็ไม่กล้าตอบโต้อะไรกลับไปอีกเหมือนกัน ตั้งใจทำแผลให้อีกฝ่ายจนเสร็จเรียบร้อย "เสร็จแล้วครับ ผมว่าถ้าคุณเบงไม่หายดีควรไปหาหมอนะครับ เดี๋ยวแผลจะติดเชื้อเอาได้" 

"อืม ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่แผลแค่นี้ฉันไม่เป็นอะไรหรอก" พูดจบอัลฟ่าหนุ่มก็มองต่ำลงไปที่รอยแผลของตัวเอง 

"เป็นแบบนี้ทุกรอบเลยหรอครับ?" 

"อะไร?" 

"ก็ทุกครั้งที่คุณไปแข่งรถจะบาดเจ็บแบบนี้กลับมาทุกครั้งเลยหรอครับ?"

"ไม่หรอก แต่ฉันเจอคนเล่นสกปรกนิดหน่อยสภาพก็เลยเป็นแบบนี้" ถ้าไม่โดนคนเล่นสกปรกใส่ป่านนี้คนที่เข้าเส้นชัยเป็นคนแรกก็คงจะเป็นเขา และของที่ถูกนำมาเดิมพันก็คงจะตกเป็นของเขาไปแล้ว

"น่ากลัวจังเลยนะครับ" 

"คืนนี้ฉันขอนอนกับนายที่นี่นะ" 

"หา!? คะ คือผม....คุณเบงไป.." โอเมก้าตัวน้อยแสดงท่าทีที่ร้อนรน เมื่ออีกฝ่ายบอกว่าจะนอนที่นี่ เพราะไม่อยากให้ใครเข้ามาเห็น 

"ฉันจะนอนที่นี่ นายจะมีปัญหาอะไรกับฉัน?" 

"ผมไม่อยากให้...คุณมอลกับคุณจาร์มาเห็น" 

"นายกลัวสองคนนั้นด้วยหรอ?" 

"คือว่าผม..." 

"หรือว่าฉันมันน่ารังเกียจเกินกว่าที่นายจะให้ฉันนอนด้วย" 

"เปล่าครับ ผมแค่คิดว่ามันไม่เหมาะ ที่เจ้านายจะมานอนกับคนใช้"

"แล้วทำไมไอ้จาร์มันถึงไปนอนกับนายได้?" 

"...." เมื่อถูกตั้งคำถามแบบนี้ใบหม่อนถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามนี้ยังไง แต่รายนั้นก็พูดไม่ฟังเหมือนกัน สุดท้ายก็ได้นอนด้วยกันที่ห้องของใบหม่อนซึ่งเป็นห้องพักของคนรับใช้ 

"ถ้ามันนอนกับนายได้ฉันก็นอนกับนายได้เหมือนกัน" 

"...." ใบหม่อนได้แต่นั่งมองการกระทำที่แสนเอาแต่ใจของเจ้านายนิ่งๆ ก็แค่กลัวว่าเรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นอีก เพราะถ้าเกิดขึ้นอีกใบหม่อนก็มีอะไรกับเจ้านายทั้ง 3 คนเลย 

ใครที่ไหนจะมีผัวทีเดียว 3 คนเลยบ้าหรือเปล่า ! 

ผ่านไปไม่นาน 

"มานอนข้างบนนี้สิ" 

"ไม่เป็นไรครับ ผมนอนข้างล่างดีกว่าเดี๋ยวจะกลิ้งไปทับแผลของคุณเบงเอา" 

"ฉันบอกให้ขึ้นมานอนบนนี้" อัลฟ่าหนุ่มพูดย้ำขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เอาแต่ใจ ทำให้ใบหม่อนต้องก้าวขึ้นไปบนเตียงนอนลงข้างๆ คนตัวใหญ่ 

หมับ! 

"คะ คุณเบง.." ร่างเล็กเอ่ยเสียงสั่นระริก เมื่อถูกอีกฝ่ายสวมกอดจากทางด้านหลัง แถมมือหนาก็ยังซุกซนล้วงจับตรงนั้นทีตรงนี้ที จนคนถูกกระทำเริ่มอยู่ไม่นิ่ง

"ตรงนี้ของนายน่ารักจัง" มือหยาบจับตรงกลางเป้าของคนตัวเล็ก มันคือแท่งเอ็นขนาดเล็กที่กำลังหลับสบายอยู่ แต่พอได้ถูกสัมผัสลูบไล้ก็เริ่มจะตื่นตัวขึ้นมา 

"คุณเบงครับ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ" 

"ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อทั้งพี่ชายฉันน้องชายฉันก็ได้นายหมดแล้ว นายรู้ไหมว่าฉันไม่เคยเจอโอเมก้าคนไหนถูกใจเท่านายมาก่อนเลย" 

"ตะ แต่ใครจะมีผัวทีเดียวสามคนล่ะครับ บ้าหรือเปล่า"

"ก็นายไงเป็นคนแรกเลย"

"มะ ไม่เอาครับ"

"จะกลัวอะไรหืม...ไม่ดีหรือไงที่ได้พวกฉันเป็นผัวทีเดียวสามคน ได้เป็นเมียพวกฉันนายสบายไปทั้งชีวิตเลยนะ" 

"มะ ไม่เอาแบบนี้ครับ อึก..." เมื่อโดนลวนลามมากขึ้นร่างกายอ่อนนุ่มก็เริ่มสั่นเกร็งเมื่อมือหนาลูบสัมผัสไปตามเรือนร่าง ตรงส่วนด้านหลังขมิบถี่ๆ ราวกับรู้ว่าอีกไม่ช้าไม่นานจะมีสิ่งแปลกปลอมได้เข้าไปเปิดทางเป็นครั้งแรก 

สิ่งแปลกปลอมที่ใหญ่มากกว่านิ้วทั้งสองนิ้วมาก 

"แล้วนายอยากได้แบบไหนหือ...อยากให้ฉันเล้าโลมก่อน หรือว่าอยากให้ฉันใส่เข้าไปตรงนี้เลย"

"อ๊ะคุณเบง..." คนตัวเล็กสะดุ้ง เมื่อปลายนิ้วยาวสัมผัสตรงปากรูหยักที่กำลังขมิบถี่ๆ อยู่ 

"ไม่ตอบแบบนี้ ฉันเล้าโลมก่อนจะดีกว่า แล้วค่อยใส่เข้าไปทีเดียว" 

"อึก..." 

โอเมก้าตัวน้อยถูกพลิกให้นอนคว่ำหน้าลงกับเตียง มือหนารั้งส่วนสะโพกให้ก้นลูกพีชเด้งขึ้นมาต่อหน้า ก่อนที่กางเกงชุดนอนจะถูกดึงลงไปไว้ตรงที่หัวเข่า เผยให้เห็นปากรูร่องสีแดงชวนให้เข้าไปลิ้มลอง 

"พี่ชายกับน้องชายของฉัน ใส่เข้าไปแล้วใช่มั้ย?" พูดจบนิ้วเรียวยาวก็ค่อยๆ ดันเข้าไปในรูแคบ พร้อมกับขยับเข้าออกทำให้ภายในโพรงนุ่มบีบรัดนิ้วที่ถูกดันเข้าไปแน่น 

"อ๊ะ อ๊าา...ฮื้อออ๊าาา" คนตัวเล็กร้องครางออกมาเสียงดัง ก่อนจะเม้มปากเข้าหากันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงครางดังออกมาอีก 

แต่ดูเหมือนจะถูกกลั่นแกล้ง ยิ่งคนตัวเล็กพยายามกลั้นเสียงครางมากเท่าไหร่ นิ้วหยาบที่ใส่อยู่ในร่องก็เริ่มขยับเร็วขึ้น จนโอเมก้าตัวน้อยไม่สามารถกลั้นเสียงน่ารังเกียจเอาไว้ได้ 

"อึกอ๊าาา!! อยะ อย่าทำแบบนั้น!! อ๊าาา" ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ เมื่ออัลฟ่าหนุ่มโน้มตัวลงมาตวัดลิ้นกับช่องทางรักทั้งสองช่องทาง นิ้วเรียวยาวที่อยู่ในร่องก็ขยับเร็วขึ้น ทำให้เกิดเสียงน่ารังเกียจดังระงมไปทั่วห้อง 

"อืมม รูนายโคตรหวาน อ่าาา...." 

"อึกอ๊าา คุณเบงฮื้อออ....อยะ อย่าทำแบบนั้น ผะ ผมอ๊าา!!" คนตัวเล็กเกร็งมากขึ้น เมื่อลิ้นร้อนกระดกเลียที่ช่องทางรักแรงขึ้น แถมยังรั้งสะโพกของโอเมก้าตัวน้อยเอาไว้แน่นอีกต่างหาก 

"มะ ไหว อ๊าาา!!" ในที่สุดคนตัวเล็กก็ได้ปลดปล่อยน้ำคาวออกมาจากช่องทางรักทั้งสองช่องทาง จนเปรอะเปื้อนที่นอนสีขาวเต็มไปหมด 

และทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ร่างเล็กก็ทิ้งตัวลงกับเตียงทันที แต่ไม่นานก็ถูกรั้งขึ้นไปผลักคนตัวเล็กให้นอนหงาย รวบข้อมือทั้งสองข้างตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ 

"อืม...คุณเบงเจ็บแผลอยู่นะครับ ผมว่า..อื้ม" ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบประโยค อัลฟ่าหนุ่มก็โน้มตัวลงมาจูบปากกับคนใต้อาณัติ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็ก ตวัดเลียดูดความหวานจากโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างได้ใจ มืออีกข้างก็ลูบไล้ซุกซนไปตามเรือนร่างของคนตัวเล็ก ก่อนจะมาหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าอกที่มียอดจุกสีชมพูอ่อน เขาใช้ปลายนิ้วมือเกลี่ยไปมาจนยอดจุกสีชมพูหวานแข็งขึ้นมาเป็นเม็ดกลมๆ 

"อึกอ๊าาา..." 

"อืม...." หน้าอกถูกละเลงเล่นด้วยลิ้นร้อนของอีกฝ่ายจนชื้นแฉะเหนียวเหนอะไปด้วยน้ำลาย พร้อมกับใช้มืออีกข้างเขี่ยสลับวนกันไปมาอยู่อย่างนั้น 

"อึกอืม...อ๊ะคะ คุณเบง อื้มมม..." ใบหม่อนไม่กล้าดิ้นแรงมาก เพราะกลัวว่าจะพลาดไปโดนแผลของคนตัวโตเข้า แล้วทำให้เขาเจ็บหนักมากกว่าเดิม ถึงแม้ในตอนนี้ตัวเองกำลังถูกกระทำอย่างทรมานก็ตาม 

"อืม...นมของนายหวานไม่แพ้ตรงนั้นเลยนะ" 

"...." ได้ยินแบบนั้นใบหน้าหวานก็เห่อร้อนขึ้นมา 

ใครใช้ให้ชมแบบนี้กัน แล้วตรงส่วนนั้นมันหวานจริงๆ เหรอเขาถึงได้ชมแบบนี้ หรือเป็นแค่การพูดเล่นหยอกๆ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกดี 

"ยกขาขึ้นหน่อยสิ" 

"...." เพราะเห็นว่าตอนนี้ไม่สามารถปฏิเสธหรือขัดขืนอะไรได้แล้ว ใบหม่อนจึงจำใจต้องทำตามที่อีกฝ่ายพูดอย่างห้ามไม่ได้ 

ขาเรียวยกตั้งชันขึ้นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประคองขาของตัวเองให้ยกขึ้นสูงกว่าเดิม 

มือหนาจับท่อนเอ็นขนาดเล็กพอดีมือชักรูดเบาๆ พร้อมกับเอานิ้วสอดเข้าไปยังช่องทางรักด้านล่าง แล้วขยับเข้าออกตามจังหวะที่จับท่อนเอ็นชักรูดไปด้วย 

"อึกอ๊ะ...." ใบหม่อนเหมือนได้รับความรู้สึกแปลกใหม่ แขนทั้งสองข้างรั้งขาให้ยกขึ้นไปสูงขึ้นอีก เพื่อที่จะให้อีกฝ่ายได้ทำเรื่องอย่างว่าได้อย่างไม่ติดขัดอะไร 

"เสียวไหม..." อัลฟ่าหนุ่มเอ่ยถามเสียงแผ่ว ในขณะที่นิ้วยังคงขยับอยู่กับช่องทางรักเรื่อยๆ 

"สะ เสียวครับ อ่าา..."

"อยากให้ฉันเลียให้ไหม" 

"คะ ครับ" เพราะตอนนี้เสียวจนต้องเกร็งหน้าท้องขมิบตรงส่วนนั้นเอาไว้จึงไม่สามารถส่งเสียงอะไรได้มากนอกจากเสียงครางที่ผ่านลำคอออกมา 

มันทั้งเสียวทั้งรู้สึกดีแปลกใหม่มากจริงๆ และมันก็น่าอายมากที่มีอะไรกับคุณชายในบ้านทั้งสามคนเลย 

"อึกอ๊ะ!? อื้ออออ..." คนตัวเล็กส่งเสียงครางแบบกลั้นอารมณ์สุดๆ ก่อนที่ใบหน้าหวานจะเชิดขึ้น ดวงตากลมเบิกโพลง ยิ่งนิ้วของอีกฝ่ายขยับเร็วและแรงมากขึ้น มันก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีบางอย่างกำลังจะพุ่งไหลออกมา 

"จะเสร็จแล้วหรอ?"

"คะ ครับ อึกอ๊าาา!!" ตอบกลับไปได้ไม่ทันได้หุบปาก น้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาจากปลายท่อนเอ็นเล็กกระเด็นเข้าหน้าของอีกฝ่าย ส่วนน้ำจากช่องทางรักก็ไหลออกมาเคลือบนิ้วเรียวยาวที่สอดใส่อยู่ในร่องแคบ 

"อืม..."

"ผะ ผมขอโทษนะครับ เดี๋ยวจะไปเอาผ้ามาเช็ดให้เดี๋ยวนี้เลย" เมื่อลุกขึ้นมานั่งแล้วเห็นผลงานที่ตัวเองได้ทำเอาไว้ก็รู้สึกผิดทันที แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลุกออกไปพ้นที่นอนก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้ซะก่อน 

"เช็ดทำไม  ปล่อยเอาไว้แบบนี้แหละ" 

"แต่มัน..." 

"...." อัลฟ่าหนุ่มแลบลิ้นเลียมุมปากตัวเองเพราะน้ำสีขาวขุ่นมันกำลังไหลลงมาพอดี "รสชาติไม่เลว"

"พอแล้วนะครับ อย่าทำแบบนี้อีก" 

"นายจะเสร็จคนเดียวโดยที่ฉันยังไม่เสร็จแบบนี้ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ" 

"แต่ผมกลัวว่าคุณเบงจะเจ็บแผล" 

"ไม่เห็นต้องกลัวเลย แผลแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก" 

"...." 

"นอนคว่ำหน่อยสิ" 

"ครับ"

"ยกก้นขึ้นมาหาฉัน" 

คนตัวเล็กทำตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างไม่ขัดคำพูดเลย ทันทีที่ยกก้นขึ้นหันไปหาอัลฟ่าหนุ่ม นิ้วเรียวยาวก็กรีดกรายไปตามช่องทางรักด้านหลัง ก่อนที่คนตัวโตจะโน้มตัวเข้าหาไล่จูบตั้งแต่ลำคอจนถึงกลางหลัง จากนั้นก็ค่อยๆ เลื่อนลงมาตรงก้นสีขาว 

"รูตรงนี้ของนายฉันขอใส่เข้าไปได้ไหม" 

"อึก..." ใบหม่อนถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อหันไปเห็นขนาดของแก่นกายทางด้านหลัง ความใหญ่ยาวมันพอๆ กับคุณชายอีกสองคนเลย 

"ได้หรือเปล่า...ฉันขอใส่มันเข้าไปได้หรือเปล่า?" 

"ตะ แต่คุณต้องใส่ถุงยาง" 

"นายจะกลัวอะไร ฉันไม่ได้มั่วขนาดนั้น"

"ผมกลัวท้อง" 

"จะกลัวทำไม ถ้านายท้องฉันก็รับผิดชอบ"

"แต่ผม..."

"ผมเป็นคนใช้ไม่เหมาะกับเจ้านาย? เดี๋ยวก็รู้ว่าจะเหมาะหรือไม่เหมาะ แต่นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ ฉันขอเอามันเข้าไปในรูของนายได้หรือเปล่า" 

"ดะ ได้ครับ แต่อย่าทำแรงนะครับ"

"ฉันจะพยายามนะ"