9 จีบเลยกอหญ้า

เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานทำให้ภีมภพเองก็รู้สึกสนุกไปด้วย พอขับรถมาถึงจุดหมายเขาก็ช่วยไปดูห้องพักที่ญารินดาเคยบอกไว้ ห้องดูเล็กเกินไปสำหรับอยู่สองคน แต่ก็ใกล้กับมหาวิทยาลัยอยู่มาก

“กอหญ้าว่าไง”

“หนูก็ว่าดีนะคะ ต้นหลิวล่ะ”

“อือ ใกล้ดีเดินทางสะดวก แต่ห้องเล็กไปนิด” หญิงสาวเห็นด้วยกับน้าชายของเพื่อน

“หรือกอหญ้ากับต้นหลิวจะอยู่คนละห้อง น้าเห็นว่าขั้น 4 มีห้องว่างสองห้องอยู่ตรงกันข้ามกัน ขนาดห้องเล็กกว่านี้นิดหน่อย แต่ถ้าอยู่เดียวก็ดูไม่แคบมาก แต่จะเดินขึ้นไหวหรือเปล่า”

เพราะหอพักแห่งนี้มีเพียง 6 ชั้นจึงไม่มีลิฟต์ และคนที่มาพักส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษาจึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องเดินขึ้นบันได

“ว่าไงต้นหลิว”

“น่าสนใจดีเหมือนกันนะ”

“เดี๋ยวน้าลองไปคุยกับเจ้าของให้ พวกเรารอน้าตรงนี้ก่อน” ภีมภพเคยมีเพื่อนที่ทำหอพักอยู่เขาจึงพอรู้ปัญญาว่าเจ้าของหอนั้นกังวลเรื่องอะไรมากที่สุด

ชายหนุ่มต่อรองเรื่องราคาและเสนอชำระเงินค่าหอพักล่วงหน้าสี่เดือน เจ้าของหอดูจะพอใจ เพราะเคยถูกนักศึกษาเบี้ยวค่าหอพักมาก็มาก พอได้ข้อเสนอนี้เขาไปก็เลยยอมลดราคาให้กับทั้งสองห้อง

“ว่ายังไงคะน้าภพ”

“ปกติห้องเดิมที่ดูไว้ห้องละ 5000 สองคนก็เหลือคนละ 2500 แต่ถ้าเช่าห้องข้างบนห้องละ 4000 น้าเลยขอให้เขาลดให้เหลือห้องละ 3000 แต่ต้องจ่ายค่าหอล่วงหน้าตลอดเทอม 4 เดือน”

“เราสองคนคิดว่าจะเอายังไง”

“แพงขึ้นอีกนิดแต่เหมือนจะสะดวกสบายขึ้นนะ หลิวว่าโอเคเลยแหละ กอหญ้าล่ะว่ายังไง” บ้านของต้นหลิวค่อนข้างมีฐานะและก่อนจะมาวันนี้ทางบ้านก็บอกไว้แล้วว่าเรื่องค่าหอให้ลูกสาวจัดการได้เลย

“ก็ดี แต่ต้องจ่ายล่วงหน้าทั้ง 4 เดือนตั้ง 12000 เลยนะ”

“กังวลอะไรกอหญ้า คนที่จ่ายคือน้าพรนะ”

“หนูเกรงใจ”

“ไม่ต้องเกรงใจ น้าว่ามันสะดวกด้วย ต้นหลิวกับกอหญ้าก็ได้อยู่ห้องตรงข้ามกัน เวลาเรียนสองคนอาจไม่ตรงกันจะได้ไม่มีปัญหาเรื่องเวลานอน”

“ฉันว่าดีนะแก ส่วนตัวดีด้วย เผื่อจะแอบพาผู้ชายมาค้าง” ทีเจเห็นด้วย

“ทีเจ อย่าเอาเรื่องตัวเองมาพูดแบบนี้สิ กอหญ้ากับต้นหลิวเป็นเด็กเรียนนะ” กัญรีบพูดเพราะกลัวน้าชายเพื่อนจะมองพวกเธอเป็นเด็กใจแตก

“ถ้าอย่างวนั้นกอหญ้าก็ตกลงค่ะ เผื่อแม่จะได้มานอนกับกอหญ้าบ้าง”

“งั้นน้าไปบอกเจ้าของหอก่อนนะจะได้ให้เขาร่างสัญญาไว้ วันนี้อาจแค่จ่ายมัดจำไว้ก่อน วันที่ย้ายถึงจะจ่ายส่วนที่เหลือ ของต้นหลิวเดี๋ยวน้าจ่ายให้ไปก่อนนะ”

“ขอบคุณนะคะน้าภพ” ต้นหลิวรีบกล่าวของคุณ

ภีมภพเดินเข้าไปจัดการเรื่องทั้งหมดอีกครั้ง

“กอหญ้า น้าภพมีแฟนหรือยัง” กัญรีบถามเมื่อชายหนุ่มเดินลับตาไปแล้ว

“กอหญ้าไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่เคยเห็นผู้หญิงมาหานะ ทำไม กันสนใจเหรอ”

“เปล่าๆ เราถามเฉย ๆ น้าภพไม่ใช่สเปกของกัญ”

“ใช่อย่างยัยกัญต้องหล่อขาวสไตล์หลี ส่วนต้นหลิวก็สายฝอ น้าภพนี่แบบชายในฝันของกอหญ้าไม่ใช่เหรอ”

“อย่าพูดให้น้าภพได้ยินนะ” ญารินดารีบห้าม

“ทำไม ไม่ใช่น้าแท้ๆ สักหน่อย จีบเลยกอหญ้า” ต้นหลิวเชียร์อย่างออกนอกหน้า

“น้าภพกับน้าพรเป็นผู้มีบุญคุณ เราไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอก”

“ตอนนี้ไม่คิด อีกหน่อย มคปด นะจ๊ะ แล้วมันคนละเรื่องบุญคุณกับหัวใจต้องแยกให้ชัดนะ”

“ถ้ายังไม่คิดก็รอเรียนจบก่อนก็ได้ ระหว่างนี้ใครเข้ามาก็กันท่าไว้ก่อน” ทีเจออกความเห็น

ญารินดาแอบคิดตามที่เพื่อนบอก แต่เวลาตั้ง 4 ปีเธอจะทนได้หรือเปล่า แต่นั่นก็เป็นเรื่องของอนาคต

ขากลับจากกรุงเทพเสียงในรถเงียบกว่าเมื่อเช้ามากผู้โดยสารทั้งสี่คนหมดแรงหลับไปตามๆ กัน เพราะหลังจากทำธุระเรื่องหอพักกันเสร็จ ภีมภพก็พาพวกเธอทุกคนไปทานอาหารกลางวันและสาวๆ ขอไปเดินเที่ยวกันต่อ ส่วนเขานั่งรอที่ร้านกาแฟอยู่เกือบ 3 ชั่วโมง

สายตาคมแอบมองคนที่นั่งคู่มาด้วย ญารินดาในวันนี้ สดใส ร่างเริงช่างพูด เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอหัวเราะอย่างมีความสุขนับตั้งแต่วันที่เขาได้เจอเธอ

ภีมภพรู้สึกว่าคนของตัวเองเป็นต้นเหตุที่พรากเอาความสดใสของเธอไป จากนี้เขาตั้งใจว่าจะคอยอยู่ข้าง ๆ เธอคอยช่วยเหลือ เขาอยากเห็นเธอสดใสร่าเริงแบบนี้ไปตลอด เพราะมันทำให้คนที่ได้อยู่ใกล้อย่างเขารู้สึกดีไปด้วย

“กอหญ้า” ภีมภพเรียกเบาๆ

“คะ น้าภพถึงบ้านแล้วเหรอคะ”

“ใกล้ถึงแล้วครับ บ้านเพื่อนกอหญ้าอยู่ที่ไหนกันบ้างน้าจะได้ไปส่งถูก”

“น้าภพขับส่งที่เดิมเมื่อเช้าก็ได้ค่ะ พวกนั้นเอารถมอเตอร์ไซค์มาจอดไว้ที่นั่น” ญารินดาหมายถึงร้านรับฝากที่อยู่ใกล้กับท่ารถโดยสาร