10 กล้าๆ หน่อย

เมื่อส่งทุกคนเสร็จแล้วเขาก็ขับรถกลับมาถึงบ้านทันเวลาอาหารเย็นพอดี

“เป็นไงบ้างคะคุณภพ”

“ไม่มีปัญหาครับน้าวาส ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

“แล้วค่าใช้จ่ายล่ะคะ”

“ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว”

“อย่าลืมหักจากเงินเดือนนะคะ”

“หักอะไรกันล่ะ เราคุยกันแล้วนะคะน้าวาส พรจะส่งหนูกอหญ้าเรียนเอง”

“วาสขอบคุณมากๆ นะคะ”

“น้าวาสขอบคุณพวกเราสองคนบ่อยเกินไปแล้ว ต่อไปไม่ต้องขอบคุณอีกแล้วนะครับ เปลี่ยนเป็นของกินอร่อยๆ ดีกว่า”

“นั้นสิ ภพพูดเรื่องนี้พี่หิวขึ้นมาทันทีเลย มากินด้วยกันเลยนะคะพี่พร กอหญ้า”

“หนูขอไปกินกับแม่ได้ไหมคะ อยากเล่าเรื่องหอให้แม้ฟัง”

“แล้วไม่เล่าให้น้าฟังบ้างเหรอ น่าน้อยใจจัง”

“โอ๋ๆ น้าพรขา งั้นวันนี้หนูกินข้าวพร้อมทุกคนก็ได้ค่ะ นะคะแม่ วันเดียวเอง”

วาสนาพยักหน้าเห็นด้วย

“น้าวาสคะ พรขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม จากนี้พรอยากให้น้าวาสกับกอหญ้ามากินข้าวด้วยกันแบบนี้ทุกวัน พรไม่อยากนั่งกินคนเดียว กินหลายคนแบบนี้พรว่ามันอบอุ่น”

“ผมเห็นด้วยกับพี่พรนะครับ”

“ใครขอความเห็นกัน พี่ชวนกอหญ้ากับน้าวาส ส่วนภพ หลังจากวันนี้ไม่ต้องมากินพร้อมพี่ก็ได้”

“ได้ไงครับพี่ กับข้าวฝีมือน้าวาสอร่อยขนาดนี้ ผมต้องมาทุกวันอยู่แล้ว อีกอย่างกินหลายคนมันอร่อยกว่านั่งกินคนเดียวเยอะ”

เพียงพรรู้สึกว่าภีมภพนั้นเปลี่ยนไปตั้งแต่วาสนากับลูกสาวมาอยู่ที่นี่ เธอหวังว่าน้องชายคงไม่คิดอะไรกับสาวน้อยตรงหน้าหรอกนะ เพราะเธออยากให้ญารินดาเรียนจบก่อนจะมีความรัก

“ตามใจ แต่รีบกินแล้วก็รีบกลับ สาวๆ เขาจะได้คุยกัน”

สาวๆ ทั้งสามคนพากันหัวเราะที่ชายหนุ่มคนเดียวในบ้านถูกไล่กลับไปยังบ้านหลังเล็กของตัวเอง

“กอหญ้า บ่ายนี้น้าว่างไปหัดขับรถกันนะครับ”

เพราะหญิงสาวอิดออดมาหลายวันแล้ว ภีมภพจึงเคลียร์งานช่วงบ่ายออกหมด เธอจะได้ไม่หาข้ออ้างว่ารบกวนเวลาของเขาเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

“น้าภพเหนื่อยไหมคะ หนูว่าถ้าเหนื่อยก็พักดีกว่านะคะ” เด็กสาวเริ่มหาเหตุผล ญารินดาไม่กล้าขับรถเพราะกลัวว่าจะขับไปชนคนหรือข้าวของคนอื่นเสียหาย

“กอหญ้า ยังไงก็ต้องหัดขับรถให้เป็นนะ” เพียงพรพยายามช่วยพูดอีกคน

“เอาไว้วันหลังก็ได้ค่ะน้าพร หนูอยากช่วยน้าพรทำงานที่ร้าน”

“วันนี้งานน้าไม่เยอะค่ะ”

“น้าถามหน่อยนะกอหญ้า ทำไมถึงไม่อยากขับรถเป็น” ภีมภพอยากรู้เหตุผล

“หนูกลัว”

“กลัวอะไร”

“กลัวขับไปชนคนอื่น”

“ถ้าขับอย่างระมัดระวัง มีสติก็ไม่ชนหรอกครับ”

“รถมันคันใหญ่แล้วก็ใหม่มากหนูกลัวรถพัง”

“พังก็ซ่อม รถใหม่สิดีเพราะมีประกัน”

“ถ้ากอหญ้าถ้าขับเก่งแล้วหนูจะได้พาแม่กับน้าพรไปเที่ยว ไปทำบุญ เพราะน้าคงไม่ว่างพาไปทุกครั้ง น้าพรก็ขับรถทางไกลไม่ค่อยไหวแล้ว”

“น้าภพเอาแม่กับน้าพรมาอ้าง”

“แล้วมันจริงไหมล่ะครับ ถ้าเราขับเป็นเวลาไปไหนมาไหนก็สะดวกขึ้น”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้หนูขอขับแค่ทางตรงก่อนได้ไหมคะ”

“ได้สิครับ ค่อยฝึกวันละนิดหน่อยเดี๋ยวก็เก่งขึ้น

แล้วภีมภพก็พาญารินดาขึ้นรถออกไป ชายหนุ่มพาเธอมายังสนามฝึกขับรถของโรงเรียนสอนขับรถยนต์แห่งหนึ่งซึ่งบ่ายวันนี้ไม่มีการใช้สนาม

“หายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติ ตรวจสอบตำแหน่งเกียร์ให้เรียบร้อย แล้วค่อยบิดกุญแจนะกอหญ้า”

“มันจะพุ่งไหมคะ”

“กอหญ้าต้องดูว่ามันเป็นเกียร์ว่างก่อนสตาร์ททุกครั้ง รับรองมันจะไม่พุ่ง”

“เป็นเกียร์ว่างแล้วค่ะ”

“งั้นบิดกุญแจ” หญิงสาวทำตามด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

“ตามองถนน อย่ามองหน้าน้า” ภีมภพเตือนสติ

“ก็หนูกลัว ถ้ามันพุ่งน้าช่วยหนูนะ” ชายหนุ่มพยักหน้า

กว่าญารินดาจะฝึกออกตัวได้ก็ทำเอาคนสอนเหงื่อตก

ภีมภพกับญารินดากลับมาถึงบ้านเกือบหกโมงเย็น ทำให้ทั้งเพียงพรและวาสนามานั่งรออยู่ที่ระเบียงบ้านด้วยความเป็นห่วง

“เป็นยังไงบ้ากอหญ้า สนุกไหม” เพียงพรรีบถาม

“สนุกค่ะน้าพร” เธอตอบ แต่อีกคนที่เดินตามมาดูแล้วอาการน่าเป็นห่วงกว่ามาก

“น้าวาสครับเย็นนี้มีอะไรกินบ้างผมหิวมาก”

“มีหลายอย่างเลยค่ะ คุณภพดูเหนื่อยมากเลยนะคะ กอหญ้าคงทำให้ปวดหัว”

“นิดหน่อยครับน้าวาส ไม่รู้มาก่อนว่าสอนขับรถมันจะเหนื่อยขนาดนี้ ทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อย เกร็งไปทั้งตัวเลย” ภีมภพนึกแล้วอดหัวเราะไม่ได้ เพราะกอหญ้านั้นออกตัวทีกระชากที กว่าจะออกจังหวะนิ่มๆ ก็ทำเอาคนนั่งปวดเมื่อยไปทั้งตัว

“หนูไม่เห็นเหนื่อยน้าภพแก่แล้วก็งี้แหละ” ญารินดาหัวเราะกับท่าทางของน้าชาย

“คงแก่แล้วอย่างที่หนูว่านั่นแหละกอหญ้า” เพียงพรหัวเราะทำเอาคนถูกหาว่าแก่ได้แต่เซ็งเพราะไม่มีคนเข้าข้าง

“พรุ่งนี้ไปฝึกอีกไหมคะน้าภพ” เมื่อทานอาหารเย็นเรียบร้อยภีมภพก็นั่งดูทีวีต่อที่ห้องรับแขก เพราะไม่มีแรงเดินกลับบ้านของตัวเอง

“ไปสิครับ ตอนบ่ายเหมือนเดิม”

“กอหญ้าว่าพรุ่งนี้จะลองขับออกถนนใหญ่” พอเริ่มขับได้แล้วเธอก็นึกสนุก มันไม่ได้ยากอย่างที่คิดเลยสักนิด

“ใจเย็น ๆ กอหญ้า น้าว่าเอาให้คล่องกว่านี้ดีกว่าครับ”

“ก็น้าภพบอกเองว่าเก่งแล้ว” ญารินดาเถียง

“เก่งก็ส่วนเก่ง แต่มันก็ต้องอาศัยประสบการณ์ด้วยนะกอหญ้า อย่างน้าขับเป็นตั้งแต่ ม.3 แต่ก็ออกถนนใหญ่ตอนที่ได้ใบขับขี่แล้ว”

“น้าภพพูดถูกนะกอหญ้า ฝึกให้คล่องแล้วไปสอบใบขับขี่ จากนั้นค่อยลองบนถนนดีไหมคะ เพราะเวลาอยู่บนถนนเราไม่ใช่แค่รับผิดชอบชีวิตเรานะ กอหญ้าต้องรับผิดชอบชีวิตคนอื่นบนถนนด้วย ดูอย่างน้าก้านสิ ขับรถมาเป็น 10 ปี ยังพลาดได้เลย”

เพียงพรดีใจที่เธอกล้ามากขึ้น แต่ก็อยากให้เวลาอีกสักนิดก่อนที่จะขับจริงบนถนน

“ค่ะน้าพร”

“แม่คะ น้าพรค่ะ ถ้าหนูขับเก่งแล้วเราไปเที่ยวกันนะคะ”

“อ้าวแล้วน้าล่ะ” ภีมภพหันมาถาม

“น้าภพก็เฝ้าร้านไงคะ เรา 3 คนจะไปกันแต่สาว ๆ ค่ะ”

“ยังไม่ทันเก่งก็จะหนีเที่ยวแล้วเหรอ ไม่ฝึกต่อให้ดีไหมนะ”

“น้าภพไม่ฝึกหนูแอบฝึกเองก็ได้”

“มันอันตรายนะกอหญ้า ให้น้าภพช่วยฝึกดีแล้ว ภพก็อย่าน้อยใจเป็นเด็ก”

“ใครน้อยใจกัน ผมโตแล้วนะครับ”

“งั้นหนูให้น้าภพไปด้วยก็ได้ ไหนๆ ก็เป็นคนฝึกให้”

“มันต้องอย่างนั้นเด็กฝึกของน้าภพ”

“เอาล่ะๆ เรื่องเที่ยวเอาไว้ค่อยคุยกัน วันนี้น้าว่าเราแยกย้ายไปนอนก่อนดีไหมดึกแล้ว พรุ่งนี้แม่ต้องตื่นทำงานแต่เช้า”

“ค่ะแม่”