08 ว่าที่ลูกสะใภ้

สามเดือนถัดมา

"อื้อ นายไม่ต้องมารับฉันหรอกเดี๋ยวฉันเดินไปเองดีกว่า นายไปทำธุระของนายให้เสร็จเถอะแล้วค่อยไปเจอกันที่บ้าน"

( โอเค แล้วเจอกัน )

เหมียวยืนคุยโทรศัพท์กับธามขณะที่เธอกำลังจะไปบ้านของเขา เพราะธามต้องแวะไปทำธุระในเมืองก่อนเลยโทรมาบอกว่าจะมารับช้า เธอคิดว่าเธอเดินไปเองจะดีกว่าเพราะบ้านของถามก็ไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านของเธอเท่าไร

อีกอย่างตอนนี้ก็เป็นช่วงตอนกลางวัน คงไม่มีใครกล้ามาทำอะไรกลางวันแสกๆ หรอก

"หนูไปก่อนนะแม่ เดี๋ยวอีกสักพักไอ้หมาก็คงจะกลับมาแหละ"

"ไปเถอะลูก เดินดีๆ นะ"

"จ้ะแม่"

หลังเลิกงานแรกเธอจะกลับมาอยู่กับแม่ของเธอก่อนประมาณชั่วโมงนึง และช่วงเย็นน้องชายก็จะกลับมาจากโรงเรียนพอดีซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ปล่อยให้แม่ต้องอยู่ที่บ้านตามลำพังคนเดียว

เหมียวเดินไปตามทางเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนอะไรเพราะไปถึงก็ไม่ได้มีงานอะไรให้เธอทำอยู่ดี

"กรี๊ด!! ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยฉันที!"

"อะไรอะ?" เหมียวพูดขึ้นเบาๆ กับตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงร้องตะโกนของผู้หญิงดังมา "หรือว่าแถวนี้เขามีถ่ายละครกัน?"

"กรี๊ด!!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งมันเลยทำให้เธอได้รู้ว่านี่ไม่ใช่การถ่ายละคร แต่นี่คือเสียงร้องของผู้หญิงที่กำลังเรียกหาคนช่วยเหลือ เธอรีบวิ่งไปตามเสียงจนกระทั่งเจอกับผู้หญิงคนนึงกำลังถูกผู้ชายสองคนรุมกระชากกระเป๋าสะพายของเธอ เหมียวพุ่งเข้าไปถีบชายคนนึงล้มก่อนจะชกเข้าที่หน้าของผู้ชายอีกคนจนล้มลงเหมือนกัน

ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงแต่ศิลปะการป้องกันตัวของเธอก็มีไม่น้อย

"ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้วพวกแกไม่รอดแน่"

"....." พวกมันไม่พูดอะไรแต่รีบคว้ารถมอเตอร์ไซค์แล้วบิดออกไปทันที

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ....อ้าวคุณป้า" เมื่อเธอหันกลับไปมองก็พบว่านี่คือแม่ของธาม

"ขอบใจมากนะหนูเหมียว ถ้าไม่ได้หนูป้าคงแย่แน่ๆ เลย"

"แล้วคุณป้ามาทำอะไรแถวนี้คะ นี่มันอยู่ไกลจากบ้านของคุณป้าเหมือนกันนะ"

"ป้าเพิ่งกลับมาจากห้างน่ะ โดนรถแท็กซี่เทกลางทางก็เลยต้องกลับบ้านเอง"

"อ้าว...แล้วรถที่บ้านของคุณป้าล่ะคะ?"

"ป้าโทรเรียกแล้วล่ะแต่ยังไม่มาสักที มันก็เลยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นซะก่อน"

".…."

"ขอบใจหนูเหมียวมากนะ นี่กำลังไปที่บ้านหรอ?"

"ค่ะ ธามบอกว่าจะไปทำธุระในเมืองก่อนก็เลยอาจจะแวะไปรับช้า หนูก็เลยเดินมาเองดีกว่าธามจะได้ไม่ต้องแวะหลายที่"

"แล้วนี่หนูไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย"

"หนูไม่เป็นอะไรค่ะคุณป้าแค่นี้สบายมาก" เธอตอบพร้อมกับยิ้มให้แม่ของธาม จะมีก็แต่ตามแขนที่รู้สึกเจ็บเพราะเกิดจากการต่อสู้เมื่อครู่นี้

บรืน~

"รอนานหรือเปล่าครับคุณหญิง ขอโทษนะครับที่มารับช้า"

"กลับบ้านกันเถอะหนูเหมียว"

"ค่ะ"

เหมียวขึ้นรถไปพร้อมกับแม่ของธาม ไม่นานก็มาถึงบ้านของเขา

"ค่อยๆ เดินลงนะคะคุณป้า"

"เกิดอะไรขึ้นหรอคุณ ทำไมถึงได้พยุงกันลงจากรถแบบนี้ล่ะ?" พ่อของธามรีบวิ่งออกมาถามด้วยความร้อนรน

"มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ แต่หนูเหมียวไปช่วยไวัทันพอดี"

ผ่านไปสักพัก

"ขอบใจหนูอีกครั้งนะที่ช่วยป้า ถ้าไม่ได้หนูป้าคงแย่แน่ๆ เลย"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณป้า เห็นคนเดือดร้อนก็ต้องช่วยอยู่แล้วค่ะ"

"จะว่าไปหนูเหมียวนี่ก็เก่งใช้ได้เลยนะ"

"รู้สึกว่าจะชมว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ไม่ขาดปากเลยนะคุณ" พ่อของธามพูดแซวขึ้นมา

"วะ ว่าไงนะคะ ว่าที่ลูกสะใภ้?"

"ก็แหมว่าที่ลูกสะใภ้เก่งขนาดนี้จะไม่ให้ชมได้ยังไง ลูกชายของเรานี่เลือกคนไม่ผิดจริงๆ"

"ดะ เดี๋ยวก่อนนะคะคุณลุงคุณป้า หนูกับธามเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ คุณลุงคุณป้าอย่าเข้าใจผิด"

"ลุงกับป้ามองตาลูกชายแค่แว๊บเดียวก็รู้แล้ว ไม่ต้องเขินหรอก"

"....."

_____________________________

เวลาต่อมา

"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับเนี่ย นั่งอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเชียว" ธามเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับของกินมากมาย

"ไม่มีอะไรหรอกลูก แล้วนั่นซื้ออะไรมาตั้งมากมาย?"

"ของกินครับ"

"ปกติไม่เห็นชอบกินขนมพวกนี้นี่นา นึกยังไงถึงอยากกิน?" พ่อกับแม่ของเขารู้ดีว่าลูกชายชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร ธามไม่กินขนมที่มีผงชูรสไม่กินขนมหวานเพราะมันจะทำให้อ้วน

แต่หลังจากที่อยู่กับเหมียวนานเข้าเขาก็เริ่มหันมากินขนมหวานกินขนมที่มีผงชูรสเพราะเห็นว่าเธอชอบกิน

"ไม่รู้สิครับคุณแม่ ก็แค่อยากลองกินบ้างเห็นคนบางคนชอบกิน"

"อ๋อ..." แม่ของเขาชำเลืองตาไปมองที่เหมียวแล้วหันไปยิ้มให้กับลูกชาย "แต่อย่าพาว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่อ้วนนะ"

"คุณแม่ครับ คุณแม่พูดอะไรครับ"

"ก็พูดไปตามความจริงไง นี่ไงว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่"

"....." ธามไม่เถียงและไม่พูดแก้ต่างอะไรเลย ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นใจที่แม่ของเขาพูดแบบนี้ "ผมขอตัวพาว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่ขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ"

"ตามสบายเลยลูก"

ด้านในห้องของธาม

"ทำไมนายถึงไปพูดแบบนั้นกับแม่ของนายล่ะ เดี๋ยวพวกเขาก็เข้าใจผิดกันไปใหญ่หรอก" เหมียวเริ่มบ่นใส่เขา

"เข้าใจผิดอะไร พ่อกับแม่ของฉันแก่แล้วนะ ท่านก็คงอยากจะมีลูกสะใภ้อยากอุ้มหลานนั่นแหละ"

"....."

"จะบอกอะไรให้นะแม่ของฉันไม่ได้พอใจใครง่ายๆ นะ"

"แต่ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แล้วฉันจะเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่นายได้ยังไง"

"งั้นมาเป็นกันเลยมั้ยล่ะ?"

"ไอ้บ้าธามหยุดความคิดของนายเดี๋ยวนี้เลยนะ ชอบพูดเรื่องใต้สะดือประจำเลย หัวสมองคิดได้แต่เรื่องแบบนี้หรือไง!?"

"มั้ง"

"ธาม!"

"ฉันล้อเล่นน่าคิดมากไปได้"

"แล้วนี่ซื้อขนมมากะจะเลี้ยงคนทั้งอำเภอเลยหรอ"

"ฉันจะซื้อขนมมาฝากเธอแต่ก็ไม่รู้ว่าเธอชอบกินแบบไหน ก็เลยเลือกมาซะทุกแบบเลย"

"ฉันกินขนมก็จริงแต่ฉันก็ไม่ได้กินเยอะขนาดนี้"

"ก็เก็บไว้กินสิ อยู่ที่นี่เบื่อๆ เธอจะได้มีของกินดูหนังสบายๆ"

"เอ้อ...ทีวีแบบนี้ราคาเท่าไหร่หรอ ฉันอยากซื้อไปไว้ให้แม่บ้าง"

"อยากได้หรอ?"

"ใช่ แม่ชอบดูหนังแต่ทีวีที่บ้านมันเก่าแล้วสัญญาณก็ไม่ค่อยดี"

"เดี๋ยวดูให้"

"โอเค"