06 มากกว่าเพื่อนหรือเปล่า?

@บ้านธาม

"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า" เหมียวยกมือไหว้พ่อกับแม่ของธามที่นั่งอยู่ตรงโซฟาในบ้านใหญ่

"มาหาธามเหรอลูก ธามยังไม่เลิกเรียนเลยนะ"

"หนูบอกธามแล้วค่ะว่าหนูจะมาเอาของที่ห้องของเขา แต่ถ้าคุณลุงคุณป้าไม่สบายใจเดี๋ยวหนูรอธามกลับมาก่อนก็ได้ค่ะ"

เธอโทรไปขออนุญาตธามก่อนที่จะมาที่นี่แล้วว่าจะไปเอาของที่เขาให้กับน้องชายของเธอมา แต่ก็กลัวว่าพ่อแม่ของเขาจะไม่สบายใจที่เธอเป็นผู้หญิงแต่เข้าออกห้องผู้ชายเป็นว่าเล่น

"ไม่เป็นอะไรลูก ถ้าธามอนุญาตแล้วลุงกับป้าก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ป้าขอถามอะไรอย่างหนึ่งสิ"

"ค่ะ"

"เรากลับธามเป็นเพื่อนกันหรอ"

"ค่ะ เป็นเพื่อนกัน"

"แต่ป้าว่าลูกชายของป้าไม่คิดแค่นั้นนะ"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณป้า ธามก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เรียนอยู่ด้วยกันแล้ว"

"แต่ป้าชอบลูกสะใภ้แบบนี้นะ ขยันทำงานพูดจาดีสุภาพเรียบร้อย"

"เอ่อค่ะ"

เหมียวถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกชมแบบนี้ ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้ดีมากมายเหมือนกับที่แม่ของธามพูดเลย เอาจริงๆ เธอไม่ใช่คนเรียบร้อย แต่เพราะเธอต้องคุยกับผู้ใหญ่เลยต้องวางตัวให้ดูสุภาพเรียบร้อย

"ไปเถอะลูก"

"ค่ะคุณป้า"

เธอรีบเดินขึ้นไปเอาของในตู้ของธามลงมา และจะกลับมาอีกทีหลังจากที่ธามเลิกเรียนแล้ว

ครืด ครืด ครืด

>

"ฮัลโหลว่าไง"

( เข้าไปเอาของมาแล้วหรือยัง? )

"ไปเอามาเรียบร้อยแล้วตอนนี้อยู่ที่บ้าน มีอะไรหรือเปล่า?"

( เปล่าไม่มีอะไร นึกว่ายังไม่ได้ไป )

"อ่อ แล้วไหนเลิกเรียนกี่โมงหรอ"

( ประมาณบ่ายสามอะ )

"โอเค ฉันจะกลับไปทำงานก่อนนะเลิกเรียนแล้วนายก็ค่อยแวะมารับฉันที่บ้าน"

( อือ )

"แค่นี้แหละ"

เวลาผ่านไป

"สวัสดีครับคุณน้า" ธามเดินเข้ามาในบ้าน แต่เขาเจอแค่แม่ของเหมียวเพียงคนเดียว

"สวัสดีจ้ะ มาหาเหมียวหรอ?"

"ครับ"

"นั่งรอก่อนสิลูก เหมียวไปทำงานยังไม่กลับมาเลย ส่วนเจ้าหม่าก็ไปเรียนยังไม่กลับเหมือนกัน นั่งก่อนสิเดี๋ยวน้าเอาน้ำมาให้"

"ขอบคุณมากครับ"

"เห็นเหมียวบอกว่าเราให้เหมียวไปทำงานพิเศษที่บ้านหรอ"

"ครับ ผมอยากให้เธอมีรายได้เพิ่ม งานไม่หนักหรอกครับคุณน้า" ความจริงเธอไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ นอกจากไปนั่งเฝ้าเขาตอนอ่านหนังสือ

"น้าไม่ได้ว่าอะไรหรอกลูก เหมียวน่ะมันน่าสงสาร แทนที่จะได้เรียนต่อเหมือนคนอื่นเขา แต่กลับต้องมาทำงานส่งน้องเรียน น้าเองก็ร่างกายไม่แข็งแรงจะกลับไปทำงานเหมือนเดิมก็ไม่ได้"

"แล้วคุณน้าเป็นยังไงบ้างครับ"

"ก็เจ็บออดๆ แอดๆ นั่นแหละลูก"

"แม่ผมกลับมาแล้ว" เสียงของหม่าน้องชายเหมียวดังมาแต่ไกล "วันนี้ผมซื้อเค้กมาด้วยนะ แม่จำได้หรือเปล่าว่าวันนี้วันเกิดเจ๊เหมียว"

"อย่าเสียงดังสิลูกมีแขกอยู่นะ"

"อ่าวพี่ธามสวัสดีครับ"

"ครับ วันนี้วันเกิดเหมียวเหรอ?"

"ครับพี่ธาม วันเกิดของเจ๊เหมียว"

"แล้วเอาเงินไหนไปซื้อล่ะนั่น?"

"เจ๊ให้เงินผมไปทำรายงานกับเพื่อนเมื่อหลายวันก่อน แต่ผมไม่ได้ใช้ก็เลยเอาไปซื้อเค้กให้เจ๊เหมียว"

"อ๋อ...เอาไปใส่ตู้เย็นไว้ก่อนสิพี่เราจะกลับตอนไหนก็ไม่รู้"

"ครับแม่"

"คุณน้าครับผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวผมแวะมารับเหมียวอีกที"

"จ้ะ"

ธามเดินออกไปขึ้นรถหรูของตัวเองแล้วขับออกไป

เวลาต่อมา

เหมียวเดินเข้าบ้านมาด้วยสภาพร่างกายที่อ่อนแรง เพราะวันนี้เธอทำงานหนักมากๆ และก็กลับบ้านเกินเวลาด้วย ไม่รู้ว่าธามจะรอเธอนานหรือเปล่า

"กลับมาแล้วเหรอลูก"

"จ้ะแม่"

"ธามมารออยู่ที่นี่พักนึงแล้วนะ แต่ออกไปได้สักพักแล้วล่ะ เห็นบอกว่าจะกลับมาใหม่"

"อ๋อ หนูไปอาบน้ำก่อนแม่เหนียวตัวมากเลย"

"จ้ะ แล้วก็ลงมากินข้าวนะแม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว"

"จ้ะแม่"

เหมียวหอบสังขารของตัวเองขึ้นไปบนห้องก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวด้านล่าง

"สุขสันต์วันเกิดนะเจ๊!" เสียงของน้องชายดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ พร้อมกับเค้กก้อนเล็กๆ ก้อนนึงที่มีเทียนปักอยู่หนึ่งเล่ม

"ไอ้หมา!"

"เจ๊ลืมแน่ๆ เลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเจ๊ แต่ผมจำได้สุขสันต์วันเกิดนะครับ"

"ขอบใจมากนะ" เหมียวถึงกับน้ำตาคลอ ถึงมันจะเป็นเค้กก้อนเล็กๆ ไม่หรูหราแต่มีความหมายสำหรับเธอมากๆ เลย

ถึงแม้ครอบครัวของเธอจะไม่ได้รวยมากมายแต่ก็อบอุ่นมาก เธอทำงานจนลืมจริงๆ ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอเอง แต่แล้วน้องชายกับแม่ของเธอก็ไม่เคยลืมวันสำคัญของเธอเลย นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอได้รู้ว่าทุกคนในครอบครัวของเธอไม่เคยละเลยสิ่งสำคัญของครอบครัวเลย

"มาเถอะแบ่งเค้กกัน"

เหมียวถือเค้กที่น้องชายซื้อมาให้ไปตัดแบ่งเป็น4ส่วน จากนั้นก็แบ่งกันกินในครอบครัว จนกระทั่งธามเดินเข้ามาในบ้าน

"อ้าวธาม กินเค้กด้วยกันมั้ย"

"....." ธามลังเลอยู่เล็กน้อย เพราะเขาไม่ค่อยชอบขนมหวานและขนมที่มีครีมพวกนี้ มันจะทำให้มีไขมันและอ้วนได้ ซึ่งเขาเป็นคนที่ดูแลตัวเองก็ไม่ค่อยชอบขนมพวกนี้เท่าไหร่

"นายไม่กินหรอ?"

"กินสิ" เขาอ้าปากงับเค้กที่อยู่ในมือของเหมียวซึ่งก้อนนั้นเธอกัดกินไปแล้ว

"เฮ้ย นี่ไงเค้กของนาย"

"แต่ฉันอยากกินอันนี้"

"....." เหมียวทำหน้าบูดใส่เขา

"มาพอดีเลยลูกกินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย"

"ขอบคุณมากครับคุณน้า แต่ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เอาไว้คราวหน้านะครับ"

"ถ้าอย่างนั้นหนูไปบ้านธามก่อนนะจ๊ะแม่ แม่กับไอ้หมากินข้าวกันไปก่อนเลยเดี๋ยวหนูกลับมากินทีหลัง"

"ตามใจ"

เธอเดินไปขึ้นรถของธามซึ่งจอดอยู่ที่หน้าบ้าน ก่อนที่เขาจะขับรถพาเธอไปที่บ้าน

"ทำไมถึงไม่บอกล่ะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ"

"อย่าว่าแต่ไม่บอกเลย ฉันยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน"

"เธอเป็นคนขี้ลืมขนาดนั้นเลยหรอ?"

"ไม่หรอก ฉันทำงานจนลืมอะ"

"หึ! ก็ไม่เห็นต้องทำงานหนักขนาดนั้นเลยนี่นา มาทำงานอยู่ที่บ้านของฉันฉันก็ให้เงินเดือนเธออยู่แล้ว"

"ทำงานอะไรของนายให้นั่งเฝ้านายอ่านหนังสือนี่นะ?"

"ก็นั่นแหละงานของเธอ"

"เฮ้อ นายนี่หนอนหนังสือจริงๆ"

"ฉันมีของขวัญให้เธอด้วยนะ"

"ไหนล่ะ"

"ถึงบ้านก่อนเดี๋ยวบอก" ธามยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

"....."