ตอนที่3

ตีสาม...

ผับเลิกตั้งแต่ตีสองแล้วแหละ แต่เพื่อนๆยังไล่ตามขอเบอร์ขอไลน์ผู้ชายเป็นชั่วโมง โดยเฉพาะอีมะนาว คงได้เบอร์ไปทั้งผับแล้วมั้ง ก็คืนนี้ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาสะด้วยสิ สเปคคุณเธอแหละ ลากให้กลับบ้านยังไงก็ไม่ยอมกลับ จนอีโสต้องใช้เรื่องเงินเดือนขู่ คุณเธอถึงได้ละเรื่องผู้ชาย แยกย้ายกันกลับได้สักที

รถซิตี้คันสีขาวเลี้ยวเข้ามาในซอยข้างห้างใหญ่ อื้ม~มันเป็นซอยเข้าบ้านฉันเอง ขับมาถึงกลางซอยหันไปเห็นรถพ่วงขายโรตีเจ้าประจำยังขายอยู่หน้าเซเว่น ฉันรีบจอดรถแล้วเดินลงไปซื้อ

“บัง!! ยังไม่กลับอีกเหรอ”

(บัง คือ สรรพนามไว้เรียกแทนพี่ชาย)

“ยังๆ คืนนี้ลูกค้าเยอะครับ” ไอ้ที่ว่าลูกค้าเยอะ ฉันก็ไม่เห็นใครสักคนยืนอยู่หน้าร้านนะ มีแต่บังเท่านั้นแหละที่พัดแป้งโรตีไม่หยุด

“ดีๆ งั้นหนูขอโรตีใส่กล้วยหอมเหมือนเดิมนะบัง”

“ได้ครับๆ รอแป๊บนะ”

ฉันยืนรอบังทำโรตี โดยการคุยไลน์กับผู้ชายที่พึ่งทักเข้ามา นั่นก็คงเป็นหนึ่งในคนที่ขอไลน์ฉันในผับละมั้ง จำไม่ได้หรอก ก็คุยๆไปงั้นแหละ ในจังหวะนั้นบังก็เริ่มหั่นกล้วยหอมพอดี คงถึงคิวฉันแล้ว ตอนแรกก็ไม่ได้หิวอะไรหรอก แต่พอได้กลิ่นเนยกลิ่นแป้งทอดเข้าไป ตอนนี้ท้องร้องแล้วจ้า

ไม่นานโรตีของฉันก็ถูกวางลงบนกล่องกระดาษ หน้าตาน่ารับประทานเชียวล่ะคุ๊ณ~ บังซ้อนใส่ถุงหิ้วอีกชั้น ในตอนนั้นฉันก้มหยิบแบงค์ในกระเป๋าสะพาย แล้ววางเงินลงใกล้ๆกับโรตี กำลังจะคว้าหยิบถุง แต่ดันมีมือหนาหยิบมันไปสะก่อน ฉันหันไปมองเจ้าของมือคอแทบเคล็ด เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ไม่อ้วนไม่ผอมถือว่าหุ่นดีใช้ได้ ใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ขายาว แสงไฟนีออนหน้าเซเว่นสว่างสะจนให้เห็นใบหน้าหล่อๆชัดเจน คิ้วหนาเรียงเส้นสวย ดวงตากลมโต นัยน์ตาสีอ่อนดูลึกลับ จมูกโด่ง หน้าเกลี้ยง ผิวขาว ดูรวมๆก็เป็นคนหล่อคนหนึ่ง หล่อชนิดที่ว่าเป็นพระเอกซีรีส์ยังได้ แต่มารยาททรามมากแย่งของกินคนอื่น ถึงฉันจะสวย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมใครง่ายๆหรอกนะ โดยเฉพาะตอนที่กำลังหิว

“แหกตาดูบ้าง ว่านี่ของใคร” ฉันยืนเท้าสะเอวจ้องเขาเขม็งพูดเป็นภาษาใต้ให้รู้ว่าฉันกำลังไม่พอใจ ชายไร้มารยาทดูถุงในมือตัวเอง แล้วจ้องหน้าฉัน คิ้วหนาเลิกสูงทำหน้าตีมึน เขากำลังจะเบือนสายตาไปทางบัง ฉันฉวยโอกาสคว้าถุงในมือเขา แต่เขาดันหลบไปสะก่อน

“อย่าเอิดต่ะ รีบๆส่งมา” ฉันเริ่มใช้เสียงสูง เพราะนี่มันตีสามกว่าแล้ว คนยิ่งอยากกลับบ้านเร็วๆ ดันมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ

(เอิด แปล กวนหรือทำตัวกร่าง , ต่ะ เป็นคำสร้อย)

“เอิด?” เขาเอ่ยพลางหัวคิ้วขมวดมุ่ย ให้ตาย! มันกำลังยียวนฉันสินะ อะไรกันวะ! วันนี้เจอแต่ผู้ชายกวนตีน แบบนี้คงต้องลงไม้ลงมืออีกแล้วล่ะมั้ง ว่าแล้วก็ถกเสื้อตรงหัวไหล่ขึ้น ก้าวไปหาเขาใกล้ๆ คว้าหมับถุงของฉัน กระชากมาอย่างไว แต่ไอ้ผู้ชายแปลกหน้าดันไม่ปล่อย แถมยังกระชากกลับไปอีก

“เอามานะเว้ย นี่มันของฉัน!!” ฉันโวยวายเสียงดัง ใช้เสียงข่มให้เขาเลิกเล่นสักที แต่เปล่าเลย! เขาก็กระชากกลับไป ยื้อแย่งกันอยู่แบบนั้นสองสามครั้ง จนฉันเองเป็นฝ่ายที่เริ่มจะมึนหัว เพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มมา

ในวินาทีนั้นก็มีเสียงเข้มๆเอ่ยแทรก

“อย่าแย่งกัน นั่นของเขาหรอก” บังคงเห็นผู้ชายคนนั้นไม่ปล่อยให้ฉันสักที เลยรีบเอ่ยแทรก ฉันหันไปยิ้มกับบังเป็นการขอบคุณ แล้วหันกลับมาเชิ่ดหน้าเบ้ปากใส่ผู้ชายคนนั้น ให้รู้ว่านี่มันเป็นของฉัน...ฉันคือฝ่ายชนะ “ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอ? ปล่อยมือสะ นี่มันของฉัน” น้ำเสียงมั่นใจมาก หรี่ตาเล็กน้อยเน้นเสียงดังฟังชัด

“ของน้องบ่าวหรอก” เสียงเอ่ยแทรกเป็นของบัง ฉันหันกลับไปหาเจ้าของเสียงในทันที

“อะไรนะบัง ตกลงของใคร”

“ของน้องผู้ชายครับ”

มือฉันปล่อยโดยอัตโนมัติ คนที่หน้าแหกแตกยับเยินคือฉันจ้า แต่เรื่องอะไรจะไปยอมในเมื่อฉันเป็นคนสั่งก่อน ว่าแล้วก็ข่มเสียงใส่บังต่อ

“แต่เมื่อกี้หนูสั่งกับบังก่อนนะ ให้ไอ้คนนี้แซงคิวได้ไง”

“หือ! น้องบ่าวเขาสั่งก่อน สั่งเสร็จก็เดินไปซื้อของในเซเว่น”

ฉันทำตาปริบๆ ไม่อยากจะเชื่อ...ฉันเข้าใจผิดไปเองเหรอ? แล้วที่ด่าเขาไป

ล่ะ เข้าตัวเองทั้งนั้น แล้วแบบนี้จะทำไง?

ว่าแล้วก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ค่อยๆหันไปหาเขา ไม่มีคำพูดใดนอกจากเสียง “หึ!” ที่ดังออกมาจากลำคอหนา พลางมองฉันด้วยหางตาบ่งบอกความเอือมระอา และในตอนนั้นเอง สิ่งที่อยู่ในท้องฉันกำลังจะพุ่งออกมาทางปาก ฉันรีบเอามือปิดปากไว้ ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจะก้าวถอยหลัง เหมือนเขาเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แต่ไม่ทันแล้ว!!

“อ้วกกกก~” ทั้งเหล้าและขนมขบเคี้ยวที่กินไปในผับพุ่งออกมาจากปาก เลอะเปื้อนใส่เสื้อคนหล่อที่ยืนอยู่ เขาเบิกตาโพลง ก้มมองสภาพตัวเองด้วยความขยะแขยง ก่อนจะแหงนมองหน้าฉันด้วยนัยน์ตาถมึงทึง ขบฟันแน่นจนเห็นเส้นปูดโปน คงคิดจะต่อยฉันแน่ๆ แต่ตอนนี้ฉันอ้วกยังไม่หมดท้อง ระลอกใหม่กำลังจะขึ้นมาอีก รีบหันกลับหลังวิ่งมานั่งลงย่องๆอ้วกต่อใส่ท่อระบายน้ำ ให้ตาย! นี่ฉันทำบ้าอะไรเนี่ย...

อ้วกจนหมดไส้หมดพุงเรียบร้อย เช็ดคราบสกปรกบนริมฝีปากลวกๆ แล้วหันกลับไปหาคนหล่อ กะจะขอโทษสักหน่อย แต่เขาไม่อยู่แล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงา วินาทีนั้นเสียงไก่จากไหนก็ไม่รู้ขันพอดี เอาจริงเหอะ!ตอนนี้ก็ใกล้ตีสี่แล้วนะ ฉันเริ่มสงสัยแล้วสิว่าเขาเป็นคนหรือผีกันแน่ หายตัวเร็วเวอร์ ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนเดินกลับไปตรงรอยอ้วก หันไปหาบังที่กำลังทำหน้าแหยๆ

“รอแป๊บนะ กำลังทำโรตีให้”

“อ่า! ไม่เอาแล้วบัง ใครจะกินลง”

โคตรจะอาย...ใครจะอยู่ก็อยู่เถอะ ฉันคนหนึ่งแหละไม่กล้าสู้หน้าบัง ดีนะที่ไม่มีคนอื่น ไม่งั้นอายเค้าตาย~