ตอนที่2

ช่วงบ่าย...

ขณะที่นักขายหลายคนกำลังนั่งแนะนำรถให้กับลูกค้าที่ดูเหมือนวันนี้จะแน่นเต็มโชว์รูม และฉันก็กำลังนั่งยิ้มแย้มโปรยเสน่ห์ให้กับลูกค้าชายที่ยัยมะนาวกำลังอธิบายข้อมูลรถให้เขาอยู่

ทันใดนั้น! ประตูอัตโนมัติตรงทางเข้าก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างอ้วนๆที่เดิน

อาดๆเข้ามา จะเป็นใครล่ะ? ถ้าไม่ใช่คุณธเนศ ฉันเห็นเขาแล้วแหละ แต่ทำเป็นไม่เห็น ก้มลงอ่านโบรชัวร์ข้อมูลรถคันใหม่

“พะพิมๆ เด็กแกมา”

‘เด็ก’ ที่ไม่ได้แปลว่าเด็ก แต่พวกเราใช้เรียกลูกค้าเพื่อให้ดูน่ารัก

“รู้แล้วเว้ย แกว่างไม่ใช่เหรอนาว ไปรับลูกค้าแทนหน่อยสิ”

“ว่างตรงไหน!” เธอกัดฟันแน่น แล้วหันไปส่งยิ้มเจื่อนให้ลูกค้า ก่อนจะพูดเบาๆกับฉัน “พี่โสให้แกไปรับคุณธเนศทำไมฉันต้องเปลืองตัวด้วยวะ”

ก็อย่างที่รู้ ไม่มีใครอยากรับลูกค้าแบบนี้หรอก ถ้าเป็นคนหล่อก็ว่าไปอย่าง อยากจับตรงไหน ฉันพร้อมที่จะแก้ผ้าให้เลย

“ยิ้มหน่อยเพื่อน! ถ้าเสี่ยธเนศยอมซื้ออีกคัน โบนัสปีนี้แกต้องได้เต็มๆ”

“อย่างไอ้นั่นเนี่ยนะจะซื้อ ถ้าซื้อให้แกเหยียบคอฉันเลยค่า”

ฉันจิกปากจิกคอเสร็จ ก็ใช้นิ้วชี้ทั้งสองข้างดันมุมปากให้ตั้งขึ้น แสร้งทำเป็นยิ้ม ก่อนจะลุก แล้วเดินไปหาเสี่ยธเนศ

“สวัสดีค่ะเสี่ย มาแล้วเหรอค่า~” ฉันทักเขาด้วยเสียงสอง ไอ้หมูตอนมันยิ้มปากกว้างเลยละคุ๊ณ~

“วันนี้น้องพะพิมมาต้อนรับเสี่ยเองเลยเหรอ” ไอ้เสี่ยไม่ได้มองหน้าฉันหรอก แต่มันกำลังมองหน้าอกฉันที่แม่ให้มาใหญ่เต็มไม้เต็มมืออยู่ต่างหาก มันใหญ่สะจนดันกระดุมเสื้อสูทแทบปริ ‘สายตาน่าขยะแขยงแบบนั้น อยากจะเอาปากกาทิ่มตาไอ้เสี่ยลามกนี่จริงๆ’ ฉันมองบนเบ้ปาก ก่อนจะหันกลับมาแสยะยิ้มให้มันอีกที

“เสี่ยอยากให้ใครมาแนะนำรถใหม่เป็นพิเศษไหมคะ เดี๋ยวพะพิมจะไปตามมาให้” ฉันรีบโยนคำถามที่เหมือนจะหวังดี แต่จริงๆแล้วอยากให้ใครสักคนมาทำหน้าที่แทนตัวเองต่างหาก

“ไม่เอาล่ะ เสี่ยอยากได้หนู อุ๊ย! หมายถึงอยากฟังน้องพะพิม”

‘กูรู้ค่าว่ามึงแกล้งพูดผิดอีเสี่ย สันดานอย่างมึงคิดแต่เรื่องใต้หว่างขา’ แน่นอนว่าฉันพูดในใจ ใครกล้าพูดให้เป็นเรื่องใหญ่ล่ะ ‘ลูกค้าคือพระเจ้า’ ท่องไว้ๆ แต่เมื่อไหร่มันทำทุเรศล่ะก็ ‘เจอตีนกูคะ’

“ได้ค่ะ งั้นพะพิมจะเริ่มแนะนำรถตัวใหม่เลยนะคะ เชิญเสี่ยตามมาทางนี้ค่ะ”

ฉันยิ้มเป็นมิตร เดินนำมายังรถหรูคันใหม่ ราคาหลักสิบล้าน รู้ทั้งรู้ว่าไอ้เสี่ยคงไม่มีวันซื้อ แต่ฉันก็ทำหน้าที่ตัวเองเป็นอย่างเต็มที่ พูดจ้อแนะนำคุณสมบัติต่างๆของรถตามที่จำข้อมูลมา เปิดกระโปรงรถให้เห็นตัวเครื่องด้านใน แล้วเดินมาเปิดประตูฝั่งคนขับ กำลังโก้งโค้งเพื่อปรับเบาะรถให้กว้าง เพื่อลูกค้าจะได้นั่งทดลองขับแบบสบายๆ วินาทีนั้น เพียะ!! มือหนาของไอ้เสี่ยตบเข้าที่แก้มก้นนวลเนียนของฉัน เสียงดังฟังชัด เล่นเอาหยุดชะงัก เม้มริมฝีปากแน่น

‘กูเหลืออดแล้ว’ ฉันขึงตาหันกลับไปหาไอ้เสี่ยตัณหากลับ

“ก้นน้องพะพิมแน่นดีจังเลยนะ” มันยกยิ้มมุมปาก แล้วใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มทำหน้ายียวน ฉันไม่พูดอะไรมาก กำหมัดแน่นต่อยเข้าไปที่เบ้าตามันเต็มแรง ปึก!!

ไอ้แก่แหงนมองเพดาน เดินซวนเซถอยหลังไปสองก้าว แล้วก้มหน้าปกติจ้องฉันเขม็ง “มะ...มึงกล้าต่อยกู” เบ้าตามันเป็นรอยช้ำเขียว เปลือกตาค่อยๆบวมเป๋ง

“เออ!! ก็มึงลวนลามกู โดนแค่นั้นยังน้อยไปด้วยซ้ำ อยากโดนอีกข้างไหมล่ะ จะได้บวมเหมือนกัน” ฉันยกกำปั้นขู่ มันไม่ได้กลัวหรอก ยืนหันซ้ายหันขวาตะโกนเรียกคนมาช่วย ในตอนนั้นพนักงานทั้งโชว์รูมแห่กันมาที่พวกเรา หนึ่งในนั้นคือพี่โส หัวหน้าของฉันเอง ทุกคนต่างทำหน้าตกใจเมื่อเห็นเบ้าตาเสี่ยมีรอยถูกต่อย แต่ก็ยังมีเสียงหัวเราะเล็ดลอดมาจากบางคนที่ชอบใจ สายตาตำหนิของพี่โสจ้องไปยังคนนั้น ทำให้เจ้าของเสียงหัวเราะหุบปากไปทันที ว่าแล้วหัวหน้าปากจัดก็จ้ำอ้าวมาหาฉัน

“เกิดอะไรขึ้นพะพิม!!” พี่โสมองฉันสลับกับเสี่ย

“คนของคุณต่อยผม เรื่องนี้ผมไม่ยอมง่ายๆแน่ โอ๊ย~ตาบอดแล้วมั้ง โอ๊ยๆมันเจ็บลามมาที่ปาก คอด้วย” มันรีบเอ่ยแทรกฟ้องพี่โส ก่อนที่ฉันจะอ้าปากสะอีก แล้วดูการแสดงของมันสิ จับตาไม่พอ เลื่อนลงมาจับแก้ม จับปาก จับคอ ทำสีหน้าเหมือนเจ็บสะเต็มประดา เจ็บเวอร์เกินเบอร์ เห็นๆกันอยู่ว่ามันแกล้งทำ ฉันล่ะ! อยากจะต่อยมันอีกที คราวนี้จะเอาให้ฟันร่วงเลยมึง~

“ต้องขอโทษแทนพะพิมด้วยนะคะเสี่ย” พี่โสเป็นฝ่ายยกมือไหว้ ทำให้มันได้ใจยืนยิ้มเยาะใส่ฉันราวกับเป็นผู้ชนะ

“ไปขอโทษมันทำไมคะ” ฉันปัดมือพี่โสที่ไหว้อยู่ลง แล้วชี้หน้าไอ้เสี่ยหื่นกาม

“ไอ้เสี่ย!! มึงไปแจ้งตำรวจดิ กูจะแจ้งเหมือนกันว่ามึงลวมลามผู้หญิงทั้งโชว์รูม”

“อะไร! มึงเอาอะไรมาพูด ไหนล่ะมีใครโวยวายว่ากูทำไหม ใครกล้าใส่ร้ายกู ออกมาพูดเลยสิ!!” มันไม่สำนึก ผายมือไปยังพวกพนักงานที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ แต่ละคนก็เงียบด้วยนะ ไม่มีใครเออออตามที่ฉันพูดสักคน ก็เพราะพวกนั้นกลัวมีเรื่องละสิ แต่ใครจะไปแคร์ ในเมื่อฉันกล้าพูดก็ต้องมั่นใจอยู่แล้ว

“มึงเห็นแล้วไหม? ยังไงก็ไม่มีใครอยู่ข้างมึง อีอ้อร้อ!!” มันยกยิ้มมุมปาก พูดเป็นภาษาใต้ ทำหน้าระรื่น พลางยักไหล่

“หึ! ไม่มีใครโวยวาย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามึงไม่ได้ทำ หลักฐานกูเก็บบันทึกไว้หมดแล้ว อยากดูไหม” ฉันชี้ผ่านหัวไอ้เสี่ยไปด้านหลัง มันหันตาม ตรงนั้นมีกล้องวงจร ไม่ใช่แค่จุดเดียว แต่ทั้งโชว์รูม ภาพที่มันลวนลามผู้หญิงทั้งหมดถูกบันทึกไว้หมดไม่มีขาดสักช็อต ถ้าส่งให้ตำรวจดู รับรองได้เรียกค่าเสียหายเยอะแน่ๆ และไอ้หน้าระรื่นของมันก็เริ่มถอดสี เพราะรู้ความหมายที่ฉันสื่อออกไปโดยไม่ต้องพูด หน้าอ้วนๆทำตาเลิ่กลั่ก ปากสั่น ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

“กู...กูจะไม่มาที่เฮงซวยแบบนี้อีก” แล้วมันก็รีบเดินไม่พอใจออกไป

แปะ! แปะ! เสียงปรบมือดังขึ้น ก็จากพวกพนักงานที่ยืนดูอยู่นั่นแหละ ฉันไม่ได้สนใจพวกใจเสาะหรอก สะบัดผมยาวๆอย่างมั่นใจ เชิดหน้าไปทางอื่นแทน

“พวกแกว่างมากเหรอ ยังไม่รู้จักไปทำงานอีก!!” พี่โสตะคอกใส่พวกนั้น แต่ละคนต่างพากันวิ่งลนลานออกไป “สมน้ำหน้า” ฉันเบ้ปากตามหลังพวกนั้น ก่อนจะหันไปสบตากับพี่โสที่หันมาจ้องฉันพอดี คุณเธอเปลี่ยนมายืนเท้าสะเอว ทำตาถลนใส่ ไอ้เราก็กลัวความผิดจะทำอะไรได้นอกจากส่งยิ้มเจื่อนๆให้ก่อน

“กล้ามากนะยะหล่อน กล้าทำแบบนั้นกับลูกค้า อยากหางานใหม่มากนักหรือไง!!”

“โธ่เจ๊คนสวย~เจ๊ก็รู้อยู่แล้วนิ ว่าสันดานไอ้เสี่ยนั่นเป็นยังไง น้องพะพิมก็แค่ทนไม่ไหวก็เท่านั้นเอง” ฉันทำเสียงอ้อน เข้าสวมกอดเอวบาง

“....”

“เจ๊หายโกรธนะ คืนนี้พะพิมจะเลี้ยงเหล้าเจ๊เอง”

คนถูกกอดเบิกตาโพลง ฉันรู้หรอกว่าพี่โสชอบเหล้าพอๆกับผู้ชายนั่นแหละ และการง้อของฉันก็ได้ผล เธออมยิ้มเลียริมฝีปากทันที แน่นอนว่าคืนนี้พวกเราก็ไปเที่ยวผับกันต่อ ฉันกลายเป็นเจ้ามือเลี้ยงเหล้าให้กับเพื่อนๆ ยอดค่าดื่มปาเข้าไปตั้งเจ็ดพัน ไม่รู้มันมาแดกเหล้าหรือมาเลี้ยงผู้ชายกันแน่ เจอผู้ชายเข้าหน่อย สุมหัวกันชงเหล้าไปประเคนถึงโต๊ะไม่เกรงใจคนจ่าย ให้ตาย!! เปย์เงินเพื่อนมันถูกไหมเนี่ย? เหมือนกันทั้งทีม เฮ้อ~ อย่าว่าแต่พวกมันเลย ฉันเองก็ทำด้วย ฮ่าฮ่า เขาว่าศีลเสมอกันถึงคบกันได้จริงไหม?