บทที่ 2

"นังบุ้ง อยู่นี่เอง"

เสียงของเพื่อนดังทัก ทำให้ผักบุ้งที่กำลังนั่งเหม่อมองท้องน้ำตรงหน้าอยู่สะดุ้ง ก่อนจะหันมา หน้าตาของเธอดู...ไม่ค่อยดีเลย

"อื้อ อยู่นี่ล่ะสู ยังบ่ได้ลงไปลอยคออืดอยู่ในหนอง"

ว่าแล้วก็ถอนใจ ร่างผอมบางของเพื่อนเดินดุ่มมาทรุดนั่งข้างๆ ก่อนจะโอบหล่อนไว้ แล้วเอ่ยเสียงปลอบโยน

"บุ้งเอ๊ย ยังทำใจบ่ได้อีกหรือเพื่อน"

คำเอ่ยนั้นทำให้ผักบุ้งถึงกับน้ำตาแตกออกมาอีกรอบ เธอหันไปซุกอกแบนๆ ของเพื่อน แล้วร้องไห้ ปารีณาหรืออดีตชื่อว่าสิระ กอดหล่อนแน่น พร้อมกับถอนใจ

"บ่ได้ ไผจะไปทำใจได้ล่ะ เป็นเพื่อน เพื่อนทำใจได้กา (ทำใจได้ไหม)"

"ก็อาจจะหลับหูหลิ่วตา เอาๆ ไปก็ได้นะบุ้ง เฮ้อ...จะยะจะไดล่ะ (จะทำยังไง) มันก็ต้องยอม กะว่าสูจะหนี"

ผักบุ้งเงยหน้าจากอกของเพื่อนสาวอดีตเพื่อนชาย แล้วก็เม้มปากแน่น

"เฮาจะหนีได้ก่อล่ะ อีตู่ หนีไปไหนก่อน หนีเข้าป่าไปหื้อเสือกินก็ท่าจะดี"

"แหม ป่าบ้านเฮามีก้าแลน (ตะกวด) ก่อล่ะ มีตี้ไหนสงเสือ สูก็ว่าไปเรื่อย (ว่าไปทั่ว)"

"เฮ้อ...เฮาจัง (เกลียด) พ่อเลี้ยงพาย (พ่อเลี้ยงห่า) นั่นขนาด(มากๆ) เฮาอยากจะหนีไปไกลๆ แต่ก็คงจะหนีบ่ได้"

"ขืนสูหนี ลุงกับป้าเดือดร้อนแน่ๆ"

ผักบุ้งถอนใจ น้ำตายังคงไหล ความยากจนใช่ไหมทำให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้...พ่อกับแม่เลี้ยงกำลังขายเธอให้กับพ่อเลี้ยงสุข และพรุ่งนี้เขาก็จะมารับตัวเธอไปเป็นเมียน้อย

อยากจะหนีไปให้ไกลๆ แต่จะอย่างไรเธอก็ยังรักพ่อ...นั่นสิ เธอไม่ควรรักเขา เขาทำกับเธอขนาดนี้ แต่เพราะบาปบุญคุณโทษที่ถูกฝังหัวมาแต่เล็กแต่น้อย หลักที่ยึดถือตามกันมาในสังคมเล็กๆ ที่เธออยู่นี่ มันทำให้ผักบุ้ง...จำทนต้องยอม

ปารีณาปลอบเพื่อนเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี จริงๆ เขาก็อยากจะให้ผักบุ้งมีผัวไปเสียก่อน ที่จะโดนไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมาตกเขียวเอา แต่ก็น่ะ...ผักบุ้งไม่สนใจใครในหมู่บ้านเลย อายุอย่างผักบุ้งคือยี่สิบ ก็เป็นสาวเทื้อก็ว่าได้สำหรับคนในหมู่บ้านนี้ เพราะสาวๆ ในหมู่บ้านนี้เรียนจบมัธยมสามตามเกณฑ์ซึ่งมีโอกาสนั้นก็แทบนับหัวได้ ก็ไม่มีใครไปเรียนต่อ พากันมีครอบครัวตั้งแต่อายุยังน้อย อาจจะเพราะความยากจน วิถีชีวิตที่ไม่เอื้อให้คิดไปไกลมากกว่าชีวิตที่ดำเนินตามกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่า

หมู่บ้านของหล่อนอยู่ตีนดอย ทางเข้ามาก็ลำบากลำบน คนไหนเพียรเรียนหน่อยก็เดินด้วยทางเท้าเกือบห้ากิโลเมตรเพื่อออกมาเรียน อย่างดีหน่อยก็ขี่จักรยาน เกือบๆ จะเป็นหมู่บ้านตกสำรวจของทางการ คนในหมู่บ้านส่วนมากทำการเกษตร มีกันอยู่ไม่กี่หลังคาเรือน

สาวๆ บางคนออกไปจากหมู่บ้านไปทำงานก็ไปแล้วไปเลย แทบจะไม่กลับเข้ามาอีกแล้วเพราะไปทำงานสร้างครอบครัวที่อื่น หมู่บ้านตีนดอยทางเหนือแบบนี้บางทีก็มีนายหน้ามาอ้างบอกว่าพาไปทำร้านอาหาร บอกกับพ่อกับแม่อย่างดี แต่จริงๆ พาไปทำอย่างอื่น สาวๆ พวกนี้หลายคนจึงหายไปกลับมาก็อู้ฟู่เงินทอง กลายเป็นแบบอย่างให้คนที่เหลืออยากไปบ้าง แต่ผักบุ้งรู้ดีว่าพวกหล่อนไม่ได้ไปทำร้านเสริมสวยแน่ล่ะ...เพราะหลายคนก็กลับมามีจุดจบที่บ้านเกิดถ้าไปไม่ได้ผัว ก็ได้โรคร้ายกลับมา...

ดีแล้วที่พ่อแม่ไม่คิดให้หล่อนไปทำแบบนั้น พ่อเลี้ยงสุขคือทางออกสำหรับผักบุ้ง แต่ถ้าหล่อนไม่ไปกับพ่อเลี้ยง แน่นอนว่า หล่อนอาจจะโดนเข็นไปทำแบบนั้นในที่สุด

หมู่บ้านหล่อนเหลือผู้หญิงที่โสด หันไปหันมาก็เหลือแต่หล่อนนี่แหละ ผักบุ้งอยู่กับแม่เลี้ยงและพ่อ ในบ้านหลังเล็กที่เรียกไม่เต็มปากว่าบ้าน เพราะมันมีห้องเดียว สร้างแบบง่ายๆ ด้วยวัสดุที่หาได้ในหมู่บ้าน แม่ของเธอตายเมื่อเธออายุได้สิบขวบ และตั้งแต่นั้น พ่อก็มีเมียใหม่ และเธอก็เกือบจะไม่ได้เรียน เพราะแม่เลี้ยงอยากให้เธอช่วยทำไร่ มากกว่าเดินไปเรียนหนังสือ

ผักบุ้งได้เรียนแค่ป.6 แต่ก็ได้อาศัยตำราเรียน และการสอนแบบงูๆ ปลาๆ ของเพื่อนรักอย่างปารีณาที่ได้เรียนมากกว่าและสวมบทเป็นครูช่วยเพื่อนในสิ่งที่เพื่อนอยากรู้ ผักบุ้งชอบอ่านหนังสือมาก แต่ทุกครั้งที่แม่เลี้ยงเห็นเธอหลบมุมกับสิ่งที่เธอรัก คือนิยายเก่าๆ และหนังสือความรู้ที่มีไม่กี่เล่มและอ่านแล้วอ่านอีก ก็โดนตี โดนด่า ไล่ไปทำงานทุกหน

ผักบุ้งเหมือนภาระของแม่เลี้ยงที่อยากจะขจัดไปไวๆ และเมื่อหล่อนเข้าสู่วัยสาว ความสวยสะพรั่งของผักบุ้งก็กลายเป็นทรัพย์สินอันมีค่าของแม่เลี้ยง

ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางพยายามขายผักบุ้งให้เป็นเมียคนรวยๆ หนที่สามแล้วที่มีคนติดต่อมาเพราะผักบุ้งสวย และเคยได้ไปประกวดนางงามตำบลกับเขาอยู่หนหนึ่ง...นั่นแหละเป็นดีกรีติดตัว ที่ทำให้มีคนอยากได้หล่อน

แต่หนนี้เป็นหนแรกที่ทำได้สำเร็จ และนอนนับเงินสบายใจ พร้อมกับอวดทองที่ว่าที่ลูกเขยที่อายุแก่กว่าหล่อนเป็นรอบให้มารอบหมู่บ้าน

"เอาน่ะผักบุ้งเอ๊ย มีผัวก็ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่สูคิดหรอก แล้วผัวแก่อย่างไอ้พ่อเลี้ยงนั่น มันอาจจะบ่ทันทำอะไรสู อาจจะตายเพราะความงามของสูไปก่อนได้นะ"

ผักบุ้งพอจะขำออกได้กับคำพูดของเพื่อนรัก

เอาเหอะ...

หล่อนปาดน้ำตา

ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ หล่อนก็จะคิดหาทางเอาตัวรอดจากพ่อเลี้ยงสุข...ถึงตอนนี้จะตันหัวคิดไม่ออกก็เถอะ อย่างน้อยก็ยังมีเวลาอีกตั้งสองวัน

ผักบุ้งนั่งยองๆ แล้วยกมือขึ้นไหว้ พลางท่องนะโม ปารีณาเห็นแบบนั้นก็ตกใจ ว่าเพื่อนรักกำลังทำอะไร

"ยะอะหยัง(ทำอะไร)นังบุ้ง"

"เฮาไหว้ขอเทวดา ว่าถ้าเฮายังปอมีบุญ ก็ขอหื้อเฮาพ้นไปจากเรื่องนี้ ขอหื้อมีคนมาช่วย"

"เออน่ะ" แล้วปารีณาก็พลอยทำแบบหล่อนไปด้วยอีกคน

"มาเฮาช่วย"

ผักบุ้งสวดขอพรถึงร้อยจบ

หวังว่าเทวดาคงจะฟังคำขอของเธอ