บทที่ 2

หมอปัญภัทรลงมืออบคุกกี้ต่อเป็นถาดที่สอง จากถาดแรกที่แค่ทดลองทำ รสชาติของมันใช้ได้เลย เขาได้คุกกี้สูตรนี้มาจากในเน็ต คุกกี้นูเทล่า มีใครบางคนออดเขาเสียงอ่อนเสียงหวานเมื่อสองวันก่อน ว่าเธออยากกิน

นั่นล่ะ น้องอยากได้อะไร คนเป็น ‘พี่’ ก็เลยต้องหาประเคนให้ เขาหยุดตามใจน้องคนนี้ไม่ได้จริงๆ ก็ตั้งแต่ตอนอายุเท่าไหร่แล้วนะ

แม่เด็กน้อยแก้มแดงที่มุดรั้วบ้านแหวกมาหาเขา เรียกว่าบุกรุกบ้านของหมอหนุ่ม ในวันที่เขากำลังนั่งตัดแต่งกิ่งไม้ให้พ่ออยู่ เจ้าเด็กน้อยตัวยุ่งก็มุดต้นข่อยออกมาโผล่ปุ๊อยู่ตรงหน้าเขา ต้นข่อยนั้นเป็นรั้วต้นไม้กั้นระหว่างบ้านเขากับข้างบ้าน เจ้าของบ้านคนเก่าไม่ได้ทำรั้วกั้นระหว่างกัน เพราะสนิทสนมกับบ้านของเขาดีเป็นสิบปี มีเพียงรั้วต้นข่อยที่คอยช่วยกันตัดแต่งให้สวยงาม ผลัดกันตัดกิ่งตัดใบตามข้อตกลง แต่พ่อของเขาก็คิดอยู่ว่าควรจะล้อมรั้วไหม? เพราะตอนนี้เจ้าของบ้านคนใหม่ไม่ใช่เพื่อนบ้านคนเดิมแล้ว

แล้วแม่เด็กคนนี้ก็โผล่มา...

ตาโตแป๋วแหวว ปากนิดจมูกหน่อยเหมือนตุ๊กตา ผิวขาวอมชมพูลออตา ผมของหล่อนยาวหยักศกเล็กน้อยเป็นสีน้ำตาลอ่อน...แขนป้อมๆ สั้นๆ ดูน่าเอ็นดู หมอปัญภัทรเอ็นดูเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยมีชีวิตนี้ในทันที เจ้าหล่อนอายุเพียงหกขวบในวันแรกเจอ ช่างพูด ช่างถาม ด้วยความที่ละแวกบ้านไม่มีเด็กวัยเดียวกับเจ้าหล่อนเลย ปัญภัทรในตอนนั้นจึงกลายเป็นเพื่อนเล่นของหล่อนไปเสียอย่างนั้น ซึ่งเขาก็แสนจะเต็มใจเพราะเจ้าหล่อนน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน เขาเป็นลูกชายคนเดียวที่อยากมีน้องสาวตัวน้อยมานานแล้ว หล่อนเข้ามาทำให้เขาได้สวมบทพี่ชายเต็มที่ พาน้องเล่น ดูแลน้อง สนุกกันทั้งคู่ หล่อนเหมือนเจ้าหญิงตัวเล็ก ส่วนเขาคืออัศวินคอยปกป้อง เมื่อเด็กๆ ของสองบ้านสนิทกัน ก็พลันทำให้ผู้ใหญ่สนิทกันไปด้วย สรุปแล้วจนถึงทุกวันนี้บ้านของเขากับบ้านของหล่อนก็มีเพียงรั้วต้นข่อยสูงเทียมอกกั้นไว้ ด้วยข้อตกลงเดิมว่าจะช่วยกันตัดแต่งกิ่งให้สวย ช่วยกันดูแลให้ดี

แรกๆ ก็เอ็นดูเจ้าตัวน้อยนัก

พอหล่อนเริ่มโตขึ้น

น้องเริ่มโตเป็นสาว หัวใจคนเป็นพี่ก็เริ่มเต้นแรง...ขึ้นทุกที

รู้ใจตัวเองแล้ว...ก็ทำให้ทั้งกลุ้ม ทั้งสุขในเวลาเดียวกัน

หมอปัญภัทรคิดจะรออีกนิด รออีกหน่อยให้น้องโต แล้วค่อยๆ รุก...

เขาบอกย้ำกับตัวเองไว้แบบนั้น หล่อนเพิ่งจะอายุ 18 หมาดๆ ส่วนเขานั้น 30 เขาควรจะรอให้หล่อนเรียนจบก่อนอย่างน้อย ระหว่างนี้หมอปัญจะต้องเริ่มๆ ค่อยเผยใจให้น้องรู้ ว่าเขาคิดยังไง

เขากลัวว่าน้องจะไม่รักเขาแบบที่เขารักน้อง

สอนรักไปทีละนิดละหน่อย

เผยใจไปทีละน้อยว่าเขาคิดแบบไหน

มันจะดีกว่า หรือว่าจะไม่ดีนะ

ถ้าเกิดน้องคิดไม่ตรงกันล่ะ?

เขาจะทำยังไง

เฮ้อ...

พักนี้หมอหนุ่มก็ถอนใจรัวๆ เพราะความสับสน เขาหวังจะเลี้ยงต้อยน้องไว้ค่อยๆ ให้น้องโต แม้ว่าเพื่อนรักจะกรอกหูว่าน้องโตตั้งแต่สิบห้าล่ะ ขืนมัวช้ามัวรอหมาคาบไปแดกพอดี เขาเองก็ยังเย็นใจ เพราะน้องยังไร้ผู้ชายมาเกาะแกะ ก็เขาน่ะเฝ้ารับส่งเท่าที่ตัวเองทำได้น่ะสิ ก็รู้ก็เห็น ว่าถึงน้องจะเป็นดาวโรงเรียน แต่ก็ยังใส ไร้หนุ่มมาเกาะแกะ ส่วนหนึ่งเพราะน้องนั้นยังไม่ได้เรียนรู้เรื่องรักมากมายนักในความคิดของเขา เขาจึงใจเย็นอดทน รอเวลามาอีก

รอให้น้องโต

น้องเข้ามหาวิทยาลัยก่อน ค่อยสารภาพรัก

จริงๆ ที่เตะถ่วงเพราะกลัวว่าน้องจะตอบว่าหนูไม่ได้รักพี่ปัญ แล้วเขาจะทำใจไม่ได้นั่นแหละ จากพี่ชายข้างบ้านแสนสนิท ที่เห็นมาแต่เล็กแต่น้อย ยัยน้องของเขา...จะคิดกับเขามากเกินพี่ได้ไหมนะ

เฮ้อ...

ถอนใจอีกแล้ว

ไอ้หมีตราหน้าว่าเขาเป็นโลลิค่อน เขาเปล่าเสียหน่อย เขารอจนน้องโต เขารักที่น้องเป็นน้อง ไม่ได้อยากจะกัดกินความไร้เดียงสาของน้อง เขารอได้ รอวันที่น้องโตเต็มที่

ถ้าน้องบอกว่าไม่รักล่ะ

ไอ้หมอเอ๋ย ทำใจได้ไหมวะ

นี่ล่ะถึงได้ยังยึกๆ ยักๆ เนียนไปแบบนี้ ไม่กล้าสักที ว่าพี่รักน้องมาตั้งแต่ 14 แล้ว นั่นแหละน้องอายุสิบสี่เขาก็รู้ตัวล่ะว่าเริ่มรัก ขนาดว่าไปลองมีสาวอื่นมาแทนน้อง เพราะคิดว่ามันไม่เหมาะ แต่ก็คบพวกหล่อนเหล่านั้นได้ไม่นานเลยสักคน ใจวนเวียนหาแต่ยัยน้องของเขา สุดท้ายก็ต้องเลิกกลับมาทำขนมให้ยัยน้องกิน พายัยน้องไปเที่ยว นี่ล่ะความสุขของคนเป็นพี่ พี่ที่แอบรักน้อง

เสียงประตูครัวเปิด โดยไม่เคาะ เดาไม่ยากว่าเป็นใคร ประตูห้องครัวนั้นติดต่อไปยังพื้นที่สวนของบ้าน ที่อยู่ติดกับบ้านของยัยน้องของเขา

“พี่ปัญขา หอมจังเลย ทำขนมอะไรให้น้องกิน” เสียงหวาน พร้อมกับร่างเพรียวที่ก้าวเข้ามาหาเขา ทำให้หมอหนุ่มยิ้มกว้างตอบรับ พร้อมกับผายมือไปยังขนมอบที่ตัวเองลุกขึ้นมาทำในวันหยุดของเขา

“คุกกี้นูเทล่าจ้ะ”

“ว้าว...”

เจ้าตัวยุ่ง ยิ้มให้เขาจนตาหยี เขายื่นส่งขนมให้เธอ มือแตะกันเล็กน้อย แค่นั้นหมอหนุ่มก็ใจฟูแปลกๆ เธอถือโหลคุกกี้เดินเข้าไปในบ้านเขาอย่างคุ้นชิน ว่าอะไรอยู่ตรงไหน โดยมีเขาเดินใกล้ๆ มือโอบไหล่น้องไปด้วย เขาหยุดแตะต้องน้องไม่ได้จริงๆ พักนี้ยิ่งอาการหนัก...กลัวตัวเองเหลือเกินจะอดใจไม่ไหวปล้ำเอาสักวัน

ก็น่ะ

ยิ่งโต

ยิ่งสวยสะพรั่งเหลือเกิน

ยัยน้องของพี่ปัญ