8 กาแฟใส่อะไร

ไทธัชกลับมาถึงบ้านเกือบสองทุ่ม มารดาและยายกำลังช่วยกันห่อข้าวต้มมัดเพราะพรุ่งนี้เป็นวันพระยายมักจะทำขนมหวานไปวางขายที่ตลาดด้วย

“ไท กลับค่ำเชียวลูก”

“ขอโทษครับยาย ผมคุยเพลินไปหน่อย” เด็กหนุ่มเข้ามากอดยายอย่างประจบ

“กินอะไรมาหรือยังล่ะลูก” มัทนาถามลูกชายที่แม้จะตัวโตแล้วแต่ในสายตาเธอไทธัชก็ยังคงเป็นเด็กอยู่เสมอ

“ยังเลยครับ หิวจังมีอะไรเหลือให้ผมกินบ้างครับแม่”

“ในตู้เย็นมีแกงส้มเหลืออยู่ ส่วนในตู้กับข้าวมีน้ำพริกกะปิ ชะอมทอดและปลาทูทอด”

“ของโปรดเลยครับ เดี๋ยวผมไปกินข้าวก่อนนะครับ แล้วจะมาช่วย”

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกลูก เดี๋ยวข้าวก็ได้ติดคอกันพอดี” ยายมาลัยพูดไล่หลังหลานชายด้วยความเป็นห่วง

ทานข้าวเสร็จแล้วไทธัชก็มาช่วยมารดาและยายห่อข้าวต้มมัด แม้จะเป็นเด็กผู้ชายแต่เขาก็ทำมาตั้งแต่เด็กจึงไม่รู้สึกเคอะเขินที่จะทำงานของผู้หญิง

ระหว่างที่มือทำปากก็ชวนคุยไปเรื่อย เด็กหนุ่มไม่ลืมที่จะบอกมารดาว่าเขารับออเดอร์คุกกี้มาให้มารดาอีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งไทธัชจะเป็นคนเอาไปส่งเองในอีกสองวันข้างหน้า

“แม่ครับพรุ่งนี้ไทจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดนะครับแม่”

“โรงเรียนปิดนี่ลูก ห้องสมุดจะเปิดเหรอ”

“ห้องสมุดประชาชนครับ”

“ทำไมไม่อ่านอยู่ที่บ้านละลูก หรือยายทำเสียดังจนไทไม่มีสมาธิ”

“ยายครับ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ผมอ่านหนังสือที่บ้านทีไรมันจะลงไปนอนบนเตียงทุกทีเลยนี่ครับยาย ถ้าออกไปอ่านที่ห้องสมุดอย่างนั้นผมจะได้บังคับตัวเองไม่ให้หลับด้วยนะครับ”

“อันนี้หนูเห็นด้วยนะคะแม่ ไทอ่านหนังสือทีไรเป็นหลับทุกทีไป” มัทนาบอกกับยายของเด็กหนุ่มไปตามที่ตัวเองเห็น

“แล้วไปทั้งวันเลยไหม อย่าอ่านเพลินจนลืมกินข้าวกินปลาล่ะ”

“ไม่ลืมหรอกครับ ยายก็รู้เรื่องกินสำหรับผมต้องมาเป็นอันดับแรกอยู่แล้ว”

“ไทจะไปกี่โมง ถ้าไปเช้ามากไม่ต้องเก็บครัวก็ได้นะ แม่จะกลับเก็บเอง”

“ผมว่าน่าจะออกเช้าหน่อยครับ จะได้จองที่นั่งทำเลดี เรื่องทำความสะอาดในครัวผมจะรีบทำก่อนไปครับ แต่ถ้าอันไหนที่ต้องแช่นานผมจะกลับมาล้างตอนเย็นนะครับแม่”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องงานหรอกนะลูก แค่นี้แม่กับยายช่วยกันทำได้สบายมาก แม่เห็นไทขยันอ่านหนังสือแบบนี้แม่ก็ดีใจ”

ไทธัชรู้สึกผิดที่โกหกผู้มีพระคุณทั้งสองท่าน เขากำลังชั่งใจอยู่ว่าจะสารภาพความจริงทั้งหมดให้ยายและมารดาฟังดีหรือเปล่า บางทีเขาคงต้องหาใครสักคนที่จะให้คำปรึกษาเรื่องนี้กับเขาได้

พอรถของมารดาออกจากรั้วไปแล้วไทธัชก็รับทำความสะอาดเครื่องใช้ในครัวอย่างรวดเร็วจากนั้นก็รีบวิ่งมายังป้ายรถเมล์ทันที

เด็กหนุ่มพักงานคนใหม่มาถึงหน้าร้านก่อนที่พีรพลจะมาถึงเพียงเสี้ยววินาที พรุ่งนี้เขาคงต้องวางแผนให้กับตัวเองใหม่เพราะไม่อยากมาทำงานเฉียดฉิวแบบนี้

“สวัสดีครับพี่พีท”

“อือ สวัสดี มาถึงนานหรือยัง”

“ก่อนหน้าพี่นิดเดียวเองครับ”

“เช้าๆ แบบนี้งานมีไม่มากหรอก ส่วนใหญ่แล้วก็จะมาสั่งกาแฟแล้วก็เอาไปกินบนรถ บางคนก็โทรเข้ามาแล้วให้เราเอาไปส่งที่รถ เดี๋ยวพี่จะคอยบอกว่ารถคันไหนของใคร”

แล้วลูกค้าคนแรกก็โทรมาสั่ง คนที่รับโทรศัพท์คือเจ้าของร้านแต่เขาเปิดลำโพงเพื่อให้ไทธัชได้ยิน เด็กหนุ่มจะได้เรียนรู้ว่าจะต้องคุยกับลูกค้าอย่างไรบ้าง

วางสายแล้วพีรพลก็ไปทำกาแฟตามที่สั่ง จากนั้น เขาก็ออกไปยืนที่หน้าร้านพอเห็นรถคันสีน้ำเงินที่กำลังชะลอความเร็วลงเจ้าของร้านก็ให้ไทธัชเป็นคนเดินเอากาแฟไปส่งที่รถ

“เอสเปรสโซ่ร้อนครับ” ไทธัชส่งแก้วกาแฟให้กับคนขับรถที่เปิดกระจกออกมารับ

“ขอบใจมาก มาทำงานวันแรกเหรอ” ลูกค้าผู้หญิงชวนเขาคุย

“ครับ วันแรกครับ”

“ฝากขอบคุณคุณพีทด้วยนะที่บริการพี่เป็นอย่างดี พี่ไปก่อนล่ะ แล้วจะมาอุดหนุนใหม่ อ้อ วันศุกร์พี่เปลี่ยนเป็นรถตู้นะ อย่าส่งผิดคันล่ะ”

“ครับ ขอบคุณที่อุดหนุนครับ”

เด็กหนุ่มเดินกลับเข้ามาในร้านและไม่ลืมที่จะบอกพีรพลว่าวันศุกร์ลูกค้าคนเมื่อครู่จะเปลี่ยนไปใช่รถตู้

“ไท โน๊ตไว้บนไวท์บอร์ดด้วยนะกันพลาด”

“ครับ”

เขารีบโน้ตไว้ตามที่เจ้าของร้านบอก

“มีลูกค้าสั่งเพิ่มเหรอครับ ให้ผมช่วยไหม”

“ไม่เป็นไร ลูกค้าค่อนข้างรีบ เดี๋ยวไทเอาไปส่งที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลนะ บอกว่าของหมอวิ”

“ครับพี่พีท แล้วผมต้องเก็บเงินมาด้วยไหมครับ”

“ไม่ต้องหมอวิเป็นลูกค้าประจำพี่จะสรุปยอดที่เดียว”

ไทธัชถือกล่องกระดาษที่มีแก้วกาแฟอยู่กล่องละ 4 แก้วจำนวนสองกล่องและแซนด์วิชที่อีกนับสิบชิ้นเดินเข้าด้านหน้าโรงพยาบาลก่อนจะไปตรงไปยังแผนกฉุกเฉินตามป้ายบอกอย่างรวดเร็ว

“ผมเอากาแฟมาส่งหมอวิครับ”

“ขอบใจมา เดี๋ยวพี่เอาไปให้หมอวิเอง” หญิงคนหนึ่งดูแล้วอายุมากกว่าเขาอยู่มากเดินมารับของในมือเด็กหนุ่มซึ่งยืนรออยู่แค่เพียงด้านหน้าห้อง

ส่งกาแฟและแซนด์วิชเสร็จแล้วเขาก็รีบเดินกลับไปที่ร้านทันที พอไปถึงก็เห็นลูกค้าอยู่ด้านในหนึ่งคน มองจากด้านหลังค่อนข้างคุ้นตา

“นั่นไงมาพอดี ไท มาชงกาแฟหน่อย” เจ้าของร้านเรียกไทธัชที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา

“ครับพี่พีท” เขาเดินอ้อมมาด้านหลังเคาน์เตอร์ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นรอยของอีกคนส่งมา

“พี่ซัน สวัสดีครับ”

“อือ ชงกาแฟให้พี่หน่อย”

“ได้ครับ พี่ซันจะเอาอะไร”

“ทำอะไรได้ก็เอามาเถอะ”

“งั้นเอาเอสร้อนนะครับ ผมทำเป็นแค่อย่างเดียว” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่จริงใจส่งมาให้

“ได้ เพิ่มช็อตด้วยนะ ง่วงมาก” เพราะเมื่อคืนกว่าจะออกจากห้องผ่าตัดก็เกือบเที่ยงคืนแล้วเช้านี้ยังต้องรีบตื่นมาดูคนไข้ตั้งแต่ตีหน้า ตอนนี้อคิราห์ตาแทบจะปิดอยู่แล้ว

“ได้ครับ”

รอไม่นานกาแฟร้อนก็ส่งกลิ่นหอมกระตุ้นให้สมองตื่นตัวได้เป็นอย่างดี ไทธัชหยิบปลอกแก้วมาเขียนอวยพรให้กับลูกค้าคนแรกของเขาก่อนจะสวมมันลงไปที่แก้วแล้วส่งให้อคิราห์

“แก้วนี้ผมเลี้ยงครับ”

“ใส่อะไรลงไปหรือเปล่า ไม่วางยากันใช่ไหม”

“ผมจะทำอย่างนั้นทำไม ถ้าจะวางยาพี่ผมใส่ไปในคุกกี้ไม่ดีกว่าเหรอ” เด็กหนุ่มหัวเราะ

“ขอบใจมาก พี่ไปก่อนนะ ตั้งใจทำงานด้วย”

“ครับ”

หลังจากชงกาแฟให้กับลูกค้าคนแรกเสร็จแล้ว ก็มีลูกค้าคนอื่นทยอยเข้าเรื่อย เพราะช่วงเช้าร้านแถวนี้ยังไม่ค่อยกันเท่าไหร่ ไทธัชสนุกกับการทำงานจนเวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง

“เหนื่อยไหม” เจ้าของร้านถาม

“ไม่ครับ สนุกดี”

“ใหม่ ๆ พี่ก็สนุกแบบนี้แหละ พอนาน ๆ ไปก็เริ่มเบื่อ แต่จะทำไงได้ในเมื่อเปิดร้านแล้วก็ต้องขาย”

“พี่เปิดร้านมานานหรือยังครับ”

“10 ปีได้แล้วมั้ง”

“นานมากเลยนะครับ”

“ใช่นานมาก ลูกค้าบางคนก็มาอุดหนุนตั้งแต่เปิดร้าน อย่างหมอซัน นั่นก็เป็นลูกค้า แต่พอแวะมาบ่อย ๆ ก็สนิทกันมากขึ้นแล้วเราไปรู้จักกับหมอซันได้ยังไงขานั้นออกจะเป็นคนเก็บตัว”

“พี่ซันเป็นผู้มีพระคุณครับ”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง” พีรพลพยักหน้าเข้าใจ

ระหว่างนั้นก็มีหญิงชายคู่หนึ่งเดินเข้าในร้าน ไทธัชกำลังจะเดินออกไปต้อนรับแต่เจ้าของร้านก็ห้ามไว้ก่อน พร้อมกับแนะนำให้เขารู้จัก เจนกับมิ้นต์สองสาวเพื่อนซี้ซึ่งมาทำงานที่ร้านได้เกือบสามปีแล้ว

“ผมขอเรียกพี่เจนกับพี่มิ้นต์ได้ไหมครับ” ไทธัชคิดว่าตัวเองคงจะอายุน้อยกว่าคนทั้งสองจึงขออนุญาตออกไป

“ได้สิ ไทยังเรียนอยู่ใช่ไหม”

“ครับผมอยู่ ม.6”

“พี่สองคนเรียนจบม.6 มาหลายปีแล้วตอนนี้กำเรียนที่รามนะ”

“ครับ”

“ถ้าไทไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามพี่สองคนได้นะ ไม่ต้องเกรงใจนะ”

“ขอบคุณครับ”

ตลอดทั้งวันลูกค้าก็มาใช้บริการไม่ขาดสาย กว่าทุกคนจะพักทานอาหารก็หลังบ่ายโมงไปแล้ว

พี่พีทเป็นคนจัดการเรื่องอาหารกลางวันโดยสั่งมาจากร้านที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งแต่ละร้านก็มีบริการส่ง ทุกคนทานอาหารสลับกับเพราะแม้จะเลยเวลาพักกลางวันไปแล้วแต่ก็ยังคงมีลูกค้าเข้ามาแทบไม่ขาดสาย

พอบ่ายสองก็ถึงเวลาเลิกงานของไทธัช เพราะเขามาทำงานก่อนพี่เจนและพี่มิ้นต์ถึงสามชั่วโมง

“ไท เอากาแฟไปส่งที่ตึกสีเทาฝั่งตรงข้ามนะ ฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ ส่งแล้วก็กลับบ้านได้เลย”

“ครับพี่พีท ผมไปก่อนนะครับพี่เจน พี่มิ้นต์”

“โชคดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน” พี่เจนโบกมือให้เขาอย่างเป็นกันเอง