ตอนที่ : 05 แกล้ง

วันหยุดเสาร์อาทิตย์

วันนี้เซญ่าหยุดไม่ได้ไปเรียน ช่วงเช้าของเธอก็ยังไปช่วยแม่บ้านคนอื่นๆ ทำงานเหมือนเคย พอตกกลางวันก็มานั่งทำงานของเธอเพราะต้องส่งอาจารย์ในวันเปิดเรียนถัดไป เพราะเธอทำแต่งานหลายอย่างแม้มันจะเป็นการหลอกลวงคนอื่นแต่มันก็เหนื่อยใช่ย่อยเลย เพราะต้องหลบหลีกไม่ให้ใครจับได้ เธอเลยเรียนตามเพื่อนๆ คนอื่นไม่ทันเพราะต้องทำงานหนักแบบนี้

ก๊อกๆๆ

“ใครคะ?"

“ฉันเอง"

“…..” หญิงสาวรีบเดินไปเปิดประตู ก่อนจะพบว่าคนที่เข้ามาเคาะประตูเป็นลูกน้องของเจ้านายเธอ “พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

“คุณไทเลอร์ในเราชงกาแฟขึ้นไปให้น่ะ”

“ให้ฉัน?” เธอถามกลับ เพราะปกติเธอไม่ได้มีหน้าที่นี้นี่นา ถ้าเจ้านายจะกินกาแฟจะมีแม่บ้านหรือคนของเขาลงมาเอาให้เอง เธอเลยตกใจที่ว่าเขาให้เธอเป็นคนชงกาแฟขึ้นไปให้

“ใช่ ให้เราชงกาแฟขึ้นไปให้"

“แต่ฉันไม่เคยทำเลยนะพี่ ฉันจะชงได้ยังไง ใส่อะไรบ้างฉันยังไม่รู้เลย” เธอไม่รู้จริงๆ ว่ามันจะต้องใส่อะไรบ้าง เธอไม่เคยกินมาก่อนเลย เคยแต่ทำอาหารในครัว ส่วนของพวกนี้เธอไม่เคยทำเลย

“ก็ทำเหมือนเราทำกับข้าวแหละ ใส่กาแฟสามช้อน คุณไทเลอร์ชอบเข้มๆ"

“พี่ไปทำให้ฉันก่อนไม่ได้เหรอ ตอนนี้ฉันยังยุ่งๆ อยู่เลยอะ” เธอพูดเสียงแผ่ว เพราะถ้าเธอทิ้งงานตรงนี้ไปก็ต้องมานั่งทำความเข้าใจใหม่เพื่อเขียนใหม่อีก เธอไม่อยากเสียเวลาตรงนี้เลย

“ไม่ได้ครับ เป็นคำสั่งของคุณไทเลอร์ สั่งมาแล้วก็คือต้องทำครับ” ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขาคนนี้จะตั้งใจแกล้งเธอมากกว่า แม่บ้านคนอื่นก็มีแต่จงใจจะให้เธอเป็นคนเอาไปให้เนี่ยนะ

“…..” เธอทำหน้าเบื่อหน่ายกับเขานิดหน่อย ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องเข้าครัวเตรียมกาแฟให้กับเจ้านาย ตามที่คนนั้นได้บอกมา กาแฟสามช้อนและปรุงทุกอย่าง อย่างละนิดคล้ายกับที่เธอทำกับข้าว ใส่เกลือ ชูรส พยายามทำให้เธอรู้สึกว่ามันกลมกล่อม และน่ากินมากที่สุด จากนั้นก็เอาขึ้นไปด้านบนให้กับเจ้านาย

“กาแฟได้แล้วค่ะ จะรับอะไรอีกไหมคะ?”

“กินได้หรือเปล่าเนี่ย?"

“ก็คุณสั่งให้ลูกน้องของคุณสั่งให้ฉันชงกาแฟขึ้นมาให้ ฉันก็ชงขึ้นมาตามที่ฉันเข้าใจแล้วนี่ไงคะ”

“อืมๆ ขอบใจ”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันลงไปทำงานแล้วนะคะ"

“ตอนกลางวันแบบนี้ มีใครเขาทำงานบ้านด้วยหรือไง?"

“ไม่มีหรอกค่ะ ฉันทำงานของฉันค่ะ งานที่อาจารย์สั่งมาจากมหาวิทยาลัยค่ะ”

“อ๋ออืม...”

เธอหันหลังเดินกลับออกมาจากห้องทำงานของเขา เพราะต้องรีบไปทำงานของตัวเองให้เสร็จก่อนที่มหาวิทยาลัยจะเปิด ไม่อย่างนั้นอาจารย์ของเธอคงไม่ให้คะแนนของเธออีกแน่ๆ

ผ่านไปไม่นาน

มือหนาค่อยๆ ประคองแก้วกาแฟที่หญิงสาวชงขึ้นมาให้ เพราะมันปริ่มแก้วจนแทบจะทำรุนแรงไม่ได้ ก่อนที่เขาจะซดเข้าเต็มที่ ทว่ารสชาติของกาแฟนั้นมันทำให้เขาสำลักออกมาเลย มันทั้งหวาน เค็ม เลี่ยนไปหมด ไม่ใช่รสชาติกาแฟที่เขากินอยู่ทุกวัน

“โรวัน!”

“ครับนาย”

“นี่แกสั่งให้เด็กนั่นชงกาแฟแบบไหนมาให้ฉันเนี่ย"

“กะ เกิดอะไรขึ้นครับ” ลูกน้องรีบรับแก้วกาแฟไปถือไว้ และก็ไม่ลืมที่จะลองชิมดูเพื่อจะได้รู้ว่ารสชาติที่ทำให้เจ้านายต้องสำลักออกมามันเป็นแบบไหน “หืม...เค็มปี๋เลย”

“นี่แกสั่งให้เด็กนั่นทำแบบไหนมาเนี่ย ห๊ะ!?”

“กะ ก็ผมบอกแค่ว่าให้เธอทำเหมือนอาหารแค่นั้นเองครับ”

“แม่ง!! มึงไปทำมาใหม่เลยไอ้ห่า เค็มปี๋ขนาดนี้นึกว่ารถเกลือคว่ำ ไตกูพังพอดี”

“เดี๋ยวผมจะรีบไปเอาให้ใหม่เดี๋ยวนี้แหละครับ”

ลูกน้องรีบเดินลงไปด้านล่าง และคราวนี้ก็เป็นคนทำเอง เพราะถ้าให้เซญ่าทำอีกรอบก็ไม่รู้ว่าจะได้รสชาติไหน ดูแล้วเธอจะไม่เคยทำอย่างที่บอกจริงๆ ถึงได้ประเคนใส่ไปทุกอย่างที่เหมือนกับตอนทำอาหาร และก็ผิดที่เขาเองด้วยที่ไม่ได้ยินเฝ้าตอนเธอทำและไม่ได้บอกเธอให้ละเอียดว่าต้องใส่อะไรลงไปบ้าง

เวลาต่อมา...

“น้องญ่าจะออกไปทำงานแล้วเหรอครับ?"

“ค่ะ เริ่มงานวันแรกต้องรีบไปหน่อย” เธอหันไปตอบผู้ชายที่ให้เธอยืมรถ

“แล้วจะกลับกี่โมง พี่จะได้บอกคนเปิดรั้วไว้”

“น่าจะดึกๆ หลังเที่ยงคืนไปเลยล่ะพี่"

“เราทำงานดึกพักผ่อนน้อยแบบนี้ เช้ามาจะทำงานไหวเหรอ?"

“ไหวสิพี่ ปกติฉนก็ทำแบบนี้อยู่แล้ว"

“อะๆ งั้นก็รีบไปได้แล้ว เดินทางปลอดภัยล่ะ”

“ค่ะพี่”

เธอสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกจากบ้านไป โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังแอบมองเธออยู่จากหน้าระเบียงด้านบน เขารู้ทุกอย่างที่เธอบอกกับลูกน้องเขา เพราะลูกน้องก็ได้มาบอกกับเขาอีกที แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าสาเหตุอะไร หนี้สินอะไร ที่ทำให้เด็กอายุเท่านี้ต้องมาหางานทำงกๆ ไม่หยุดพักแบบนี้ แล้วสาเหตุอะไรที่ทำให้เธอต้องไปหลอกลวงคนอื่น

“เธอออกไปแล้วครับนาย” ไซอันเดินมาบอกกับเจ้านาย เพราะไม่รู้ว่าเจ้านายนั้นแอบมองหญิงสาวตั้งแต่ที่เธอสะพายกระเป๋าออกไปขึ้นรถแล้ว

“ฉันเห็นแล้ว"

“นายจะเอาเธอมาอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอครับ?"

“แล้วจะทำไม"

“ผมก็แค่สงสัย ปกตินายไม่ใช่คนใจดีรับเลี้ยงคนไม่มีจะกินขนาดนี้"

“แล้วใครบอกว่าฉันรับเลี้ยงคนไม่มีจะกิน”

“…..” ไซอันก้มหน้าต่ำลงในทันที เขาไม่คิดจะล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของเจ้านาย แต่ก็เป็นห่วงในฐานะของคนใกล้ชิดที่ไม่อยากให้เจ้านายต้องได้รับอันตรายก็เท่านั้น

“เด็กนั่นทำให้ฉันเสียหน้ามาก ไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับฉันเลยสักครั้ง รู้ถึงไหนฉันก็อายถึงนั่น"

“แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่มีใครรู้นะครับ”

“…..”

“เด็กคนนั้นไม่มีอะไรพิเศษเลยนะครับ ถ้านายอยากได้เด็กเดี๋ยวผมหามาให้ใหม่ เอาที่โปรไฟล์ดีกว่านี้”

“ไม่ล่ะ ฉันชอบลองอะไรที่มันยากๆ ซะด้วยสิ”

“…..”

“ตามดูแลเด็กคนนั้นให้ด้วยล่ะ มีเรื่องอะไรให้รีบมารายงานฉันทันที"

“ครับนาย”

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังคิดยังไงกับเธออยู่กันแน่ แต่ในฐานะผู้ชายเจ้าชู้เพลย์บอยอย่างเขา เวลามีผู้หญิงใหม่ๆ เข้ามาก็อยากจะลอง ยิ่งรู้ว่ามันยากก็ยิ่งอยากลองเพราะมันท้าทายดี เช่นเธอที่เขากำลังมองอยู่ตอนนี้ ผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมาก็ล้วนแต่ง่ายยอมให้เขาทุกอย่างเพียงเพราะเงินตอนแรกเขาก็คิดว่าเธอก็เป็นแบบนั้นไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้ แต่ที่สำคัญสิ่งที่เธอทำมันทำให้เขาเสียหน้ามาก และเขาต้องได้เอาคืน