ตอนที่ 2

ร้าน ครัวแม่ให้น้อย

ทั้งสามคนนั่งลงที่โต๊ะเพื่อรออาหารตามสั่งที่พวกเขาได้สั่งกับป้าคนขายไป

“เออนี่ พวกมึงรู้เรื่องของพี่วิวมันรึยังวะ” เปาถามขึ้นเมื่อนึกได้

“รู้ละ” ทั้งสองคนตอบออกมาพร้อมกัน

“นี่กูได้ข่าวมาว่าไอ้ซิวมันโดนลากตัวไปกระทืบเลยไม่ใช่เหรอวะ”

“แม่งก็สมควรละ มาทำกับพี่กูแบบนั้นอ่ะ” โอโซนแบะปากนิดๆ

“เดี๋ยวนะไอ้เชี้ยโซน นี่มึงญาติดีกับไอ้กลุ่มพี่นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” อิ้งค์ถามด้วยความไม่พอใจ

“เฮ้ออ ก็ไอ้ห่าพี่วิวอะไรเนี้ย แม่งเสือกเป็นพี่รหัสกูอ่ะดิ และที่มันมากวนตีนเราวันนั้นอ่ะนะ ก็เพราะพี่มันรู้อยู่แล้วว่ากูเป็นน้องรหัส มันเลยมากวนตีนพวกเราเฉยๆ ความจริงไม่มีไรหรอก” โอโซนพูดบอก

“ไม่มีก็เหี้ยละ! ด่ากูเหมือนกูไปฆ่าพ่อแม่งตายขนาดนั้น”

“มึงใจเย็นดิวะ เดี๋ยวก็มีใครได้ยินเข้าหรอก” โอโซนพูดปรามเสียงเครียด

“มึงคิดว่ากูกลัวมั้ย” อิ้งค์จ้องหน้าโอโซนนิ่งๆ

“เออกูรู้ว่ามึงไม่กลัว แต่กูกลัวเว้ยยย มันรุ่นพี่คณะกูนะมึง” โอโซนพูดเสียงนิ่ง

“แม่งเอ้ย!” อิ้งค์ขมวดคิ้วด้วยความโมโห

“เอาหน่า ใจเย็นหน่อย”

“มึงนี่มันใจง่ายจริงๆเลยนะ” อิ้งค์มองขวางนิดๆ

“หึหึหึ มึงเข้าใจมันหน่อยดิวะไอ้โซน มันฝังใจกับพี่เพลิงอยู่” เปาหันไปพูดกับโอโซนยิ้มๆ

“เชี้ยเปา!” อิ้งค์ถลึงตามองเปาดุดุ โอโซนเองก็อมยิ้มมองอิ้งค์นิดๆ

“มึงจะดีกับพวกรุ่นพี่นั่นกูก็ไม่ว่าอะไร แต่อย่าให้พวกมันมากวนตีนกูแล้วกัน”

“ปกติมึงเป็นคนมีเรื่องแล้วก็จบไม่ใช่เหรอวะไอ้อิ้งค์ ทำไมครั้งนี้มึงดู..เจ้าคิดเจ้าแค้นจังวะ” โอโซนถามด้วยความสงสัย

“กูไม่รู้ แต่ที่กูรู้แน่ๆเลยคือกูไม่ถูกชะตากับไอ้ห่าเพลิงอย่างแรง ส่วนไอ้เชี้ยพี่วิวห่าอะไรนั่น กูยกให้เพราะแม่งเป็นพี่รหัสมึง” อิ้งค์ถอนหายใจออกมาหนักๆ พลางยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับอารมณ์ขุ่นมัวข้างใน

“มึงอย่าให้มันมายุ่งกับกูหรือเจอกูเด็ดขาดนะไอ้โซน ถ้าไม่อยากให้กูโมโห” อิ้งค์จ้องหน้าโอโซนเขม็ง

“กูว่าไม่ทันแล้วว่ะ” เสียงของเปาพูดอย่างอึ้งๆ นั่นทำให้อิ้งค์หันไปมองตามสายตาของเปาทันที

“ฉิบหายละ” โอโซนพูดเสียงเครียด

อิ้งค์ขมวดคิ้วมองกลุ่มของเพลิงที่เดินเข้ามาในร้านด้วยความไม่พอใจทันที

“ใจเย็นนะมึงไอ้อิ้งค์ นี่ในร้านอาหารนะเว้ย” โอโซนเอ่ยเตือน

“กูจะพยายาม ถ้าพี่มึงไม่กวนตีนกูก่อน” อิ้งค์กัดฟันพูดบอกไป แล้วหันหน้าหนีกลุ่มของเพลิงทันที

“หวัดดีครับพี่” เปายกมือไหว้กลุ่มของเพลิงนิดๆ ส่วนโอโซนก็ยิ้มทักรุ่นพี่ของตัวเอง

“มาหาไรแดกกันเหรอวะ” วิวถามโอโซน

“ใช่พี่ พอดี..เอ่อ..พวกผมหิวอ่ะ” โอโซนเว้นจังหวะการพูดนิดๆ เพราะเมื่อกี้เขาเกือบหลุดพูดออกมาแล้วว่า คนที่หิวจริงๆคืออิ้งค์

“เพื่อนมึงนี่..มารยาทยังไม่มีเหมือนเดิมเลยนะ” เสียงของเพลิงพูดขึ้น นั่นทำให้ทั้งหมดรู้ได้ทันทีว่าเพลิงหมายถึงใคร เพราะมีแค่อิ้งคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ทักกลุ่มของเพลิง

“เอ่อ..พอดีมัน..ไม่ค่อยสบายอ่ะพี่ เลยมึนๆงงๆนิดหน่อย” โอโซนพยายามพูดแก้ต่างให้กับอิ้งค์

“ไม่สบายหรือสำออยกันแน่วะ”

อิ้งค์กำหมัดด้วยความโกรธ เขาหันหน้าไปมองเพลิงที่อยู่ด้านข้างด้วยเองทันที

“แล้วพี่ยุ่งอะไรด้วยอ่ะ” อิ้งค์ถามอย่างหาเรื่อง

“อ่าว มีปากแล้วเหรอ นึกว่าจะใบ้แดกซะละ” เพลิงมองอิ้งค์อย่างกวนๆ

อิ้งค์ลุกขึ้นประจันหน้ากับเพลิงทันทีด้วยความโกรธ เปากับโอโซนรีบยืนขึ้นเพื่อห้ามอิ้งค์ทันที

กลุ่มของเพลิงต่างก็ยืนกันนิ่งๆไม่มีใครห้ามหรือพูดอะไร

“จะแดกข้าวก็รีบไปแดกดิพี่ มายืนกวนส้นตีนคนอื่นอยู่นั่นแหละ” อิ้งค์พูดบอกอย่างคนสะกดกลั้นอารมณ์

“พอดี..กูอยากแดกอย่างอื่นมากกว่าว่ะ” เพลิงยิ้มมุมปากนิดๆ พร้อมกับมองอิ้งค์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

โอโซนรีบจับแขนของอิ้งค์เอาไว้ทันที เพราะรู้ว่าตอนนี้เพื่อนคงฟิวขาดแล้วแน่ๆ

“แดกส้นตีนกูมั้ยละ!!” อิ้งค์ทำท่าจะพุ่งเข้าไปหาเพลิงด้วยความโมโห แต่ก็ติดตรงที่มือของโอโซนจับเอาไว้ ทุกคนในร้านต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่เพราะรู้ว่าคนที่มีเรื่องด้วยเป็นกลุ่มของเพลิง ก็เลยไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้

“หึ” เพลิงหัวเราะในลำคอเล็กน้อยแล้วหันไปมองทางโอโซนนิดๆ

“ดูแลเพื่อนมึงดีดีละ อย่าให้ไปกัดกับใครเข้า”

โอโซนรีบพยักหน้าตอบกลับไปทันทีเพราะเข้าใจในสิ่งที่เพลิงกำลังพูดออกมา ส่วนวิวก็ได้แต่ยืนมองท่าทางของอิ้งค์ด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง ไม่ได้มีอารมณ์โมโหเหมือนอย่างตอนแรกที่เจอหน้า รุ่นพี่คนอื่นๆที่มาด้วยต่างก็ยืนนิ่งเหมือนกันหมด ซึ่งมันทำให้น้องรหัสอย่างโอโซนรู้สึกแปลกใจนิดๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“กัดพ่อมึงสิไอ้สัส!” อิ้งค์จะพุ่งเข้าไปหาเรื่องเพลิงอีกครั้ง จนโอโซนเริ่มที่จะเอาไม่อยู่

“เชี้ยเปา!มาช่วยกูหน่อย” โอโซนตะโกนบอกเปาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ไม่ต้อง” เสียงเข้มของเพลิงพูดสั่งขึ้น ทำให้ทั้งหมดนิ่งไป เพลิงเดินเข้าไปใกล้อิ้งค์นิดๆ

“คุณต้องได้เจอผมอีกแน่ครับ..0731” พูดจบเพลิงก็กระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินออกจากร้านไปทันที ทิ้งให้อิ้งค์ได้แต่นิ่งอึ้งกับสิ่งที่เพลิงพูดมา

โอโซนปล่อยให้อิ้งค์เป็นอิสระแล้วดันให้เพื่อนสนิทนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม

“ไอ้เหี้ยนั่นมันรู้รหัสกูได้ไงวะ!?”

“กู..ไม่รู้ว่ะ” โอโซนพูดบอก พร้อมกับหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

“เชี้ยแม่ง!!” อิ้งค์กัดปากด้วยความโมโห

..

..

กลับมาปัจจุบัน

เมื่ออิ้งค์ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากปากของเปา เขาก็เลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธ

“กูจะไปเอาเรื่องมัน!!” อิ้งค์พูดจบก็ลงจากเตียงทันที เปารีบจับอิ้งค์เอาไว้

“มึงใจเย็นก่อนไอ้ห่า เขาอุตส่าห์พามึงมาห้องพยาบาลนะเว้ย” เปาพูดเตือน

“ก็แม่งเป็นคนทำกูไง มันพากูมาก็ถูกแล้วมั้ย! เพราะถ้ามันปล่อยกูไว้ข้างสนามละก็..กูนี่แหละที่จะเอาแม่งมานอนตรงนี้ที่กูเอง” อิ้งค์จ้องหน้าเปาด้วยความโมโห

“มึงอย่าทำเป็นเก่งน่าไอ้อิ้งค์ มึงระดับไหนแล้วพี่เขาอยู่ระดับไหน ฝีมือมันคนละชั้นเลย” เปาส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย

“นี่มึงพวกใครกันแน่ มันหรือกู” อิ้งค์จ้องหน้าเปาเขม็ง

“กูก็ต้องมึงนั่นแหละ แต่กูได้ยินมาไง ว่าพวกพี่แม่งไม่ธรรมดา ฝีมือสามัญชนอย่างมึงเทียบไม่ติดหรอก”

“ทำไม มันต่อยอากาศทะลุไปดาวอังคารได้รึไง!?”

“โว๊ยยมันไม่ใช่ คือ..เอาง่ายๆว่าพวกพี่มันน่ากลัวอ่ะ มึงอย่าพยายามเข้าไปยุ่งกับเขาเลยจะดีกว่า” เปาพูดเตือน

“กูไม่ได้อยากยุ่งกับมัน ถ้ามันไม่เข้ามาหาตีนกูก่อนเอง”

“กูคุยกับมึงละปวดจิตว่ะ”

“นี่มึงกำลังเข้าข้างพวกมัน แล้วด่ากูนะไอ้เปา”

เปาถอนหายใจออกมาหนักๆเมื่อได้ยินคำถามของเพื่อน

“กูไม่ได้จะเข้าข้างเขา แต่ไอ้สิ่งที่มึงทำอยู่เนี้ยมันวู่วามเกินไป พี่เพลิงแกก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเตะบอลโดนมึงหรอก แล้วมึงเองก็เสือกไปยืนอยู่ข้างสนามเอง มันก็เลยโดนพอดี” เปาพยายามที่จะอธิบาย

“เนี้ย! ตอนนี้ที่มึงพูดก็คือมึงกำลังเข้าข้างไอ้เพลิงอยู่”

“โว๊ยยยย กูพูดไปตามที่เห็นตางหากเล่า!ไม่ได้เข้าข้างใครแบบที่มึงเข้าใจทั้งนั้นแหละ” เปาดันอิ้งค์ให้กลับไปนั่งบนเตียงตามเดิม

“นี่ไอ้เชี้ยอิ้งค์ มึงฟังกูนะเพื่อน..ตอนนี้มึงอยู่ปีสองแล้ว และมึงก็คือพี่ระเบียบด้วย จะทำอะไรก็นึกถึงสิ่งที่มึงกำลังจะสอนพวกน้องๆมันหน่อยดิวะ มึงโตเป็นควายแล้วนะหัดใจเย็นบ้างเถอะ ไม่งั้นน้องมันจะไม่เคารพมึงเอา” เปาพูดเตือน ซึ่งสิ่งที่เปาพูดมานั้นก็ทำให้อิ้งค์เริ่มที่จะใจเย็นลงได้บ้าง แต่ก็ยังมีความโมโหติดอยู่ในอารมณ์

“ทำไมกูแม่งต้องพัวพันเกี่ยวข้องกับพวกไอ้เชี้ยเพลิงตลอดเลยวะ! เวรกรรมห่าอะไรของกูวะเนี้ยแม่ง!!” อิ้งค์บ่นอุบด้วยความไม่พอใจ เปารีบยกมือปิดปากของอิ้งค์ทันทีด้วยความเร็ว

“ชู่ววว! มึงอย่าเสียงดังดิ มึงลืมไปแล้วเหรอว่าพี่เพลิงเขาเป็นเฮดว๊าก ที่สำคัญนะมึง..คนทั้งมหาลัยแม่งโคตรชอบกลุ่มพี่เพลิงเลย ขืนพวกเขามาได้ยินมึงพ่นคำหมาๆออกมา มึงได้โดนดักกระทืบเละแน่ แล้วไหนจะยังรุ่นน้องที่อยู่ในกลุ่มของพี่เพลิงอีก จะพูดจะจาอะไรก็ระวังๆหน่อยดิวะ” เปาขมวดคิ้วพูดเสียงเครียด

“อื้ออ อื้อ อื้อ อื้ออออออ” อิ้งค์ทำท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

“ถ้ากูปล่อยมึง มึงสัญญาก่อนว่าจะไม่ด่าพี่เขาให้กูได้ยินอีก” เปาใช้มืออีกข้างที่ว่างชี้หน้าอิ้งค์อย่างดุดุ อิ้งค์นิ่งไปนิดแล้วพยักหน้าออกมาเบาๆ เปาจึงค่อยๆปล่อยให้ปากของอิ้งค์เป็นอิสระ

“ถุย! เค็มฉิบหาย นี่มือมึงไปล้วงตูดหมามารึเปล่าวะ!” อิ้งค์โวยวายออกมาทันที

“ไม่ใช่ตูดหมาหรอก” เปาทำไหน้านิ่งๆแล้วชี้ไปที่ตูดตัวเอง

“ไอ้เหี้ยเปา!!” อิ้งค์ถลึงตาใส่เปาดุดุ

“เอาหน่าๆ ตูดเพื่อนก็เหมือนตูดเรา คิดงี้ดิวะจะได้สบายใจ” เปาอมยิ้ม

“สบายใจเปรมมึงรึไง”

“เปรมชื่อพ่อกูไอ้สัส พูดงี้ด่าพ่อกูตายเลยก็ได้ไอ้เวร” เปาทำหน้าเอือมนิดๆ

“ช่างหัวพ่อมึงก่อนตอนนี้ เอาเรื่องไอ้เชี้ยเพลิงก่อน”

“มึงคิดว่ากูจะกลัวพวกไอ้เพลิงรึไงวะ คนอย่างกูไม่เคยกลัวใครเว้ย! นี่ดีแค่ไหนละที่ไอ้เชี้ยเพลิงแม่งเสือกอยู่คนละคณะกับกู ไม่งั้นนะมึง..กูได้ตีกับแม่งทุกวันแน่ จะเอาให้แม่งไม่กล้ามายุ่งกับกูอีกเลยมึงคอยดู! คนเหี้ยอะไรไม่รู้ กวนส้นตีนตั้งแต่เงายันสันดานเลย”

“ไอ้เชี้ยอิ้งค์!!” เปากุมขมับทันที เมื่อประโยคยาวๆถูกร่ายออกมาจากปากของเพื่อนสนิท

“พอ! ไม่ต้องพูดอะไรต่อละ ยิ่งพูดกูยิ่งโมโห แล้วนี่ไอ้โซนแม่งไปไหนวะ เพื่อนเข้าห้องพยาบาลแทนที่จะมาดูอาการ เสือกหายไปเฉยเลย”

“กูไม่ให้มันมาเองนั่นแหละ วันนี้แม่งมีงานก็เลยต้องอยู่ที่คณะ ตอนแรกมันก็จะวิ่งเข้ามาดูมึงนี่แหละ แต่เพราะกูเห็นว่ามึงไม่ได้เป็นอะไรมากก็เลยให้มันทำงานไปก่อน..แต่ไอ้เชี้ยอิ้งค์ เรื่องที่มึงพูดเมื่อกี้อ่ะมึงไม่ได้คิดจะทำจริงๆใช่มั้ย” เปาถามขึ้น อิ้งค์พยักหน้าแล้วเดินลงมาจากเตียงอีกครั้ง ท่ามกลางสายตาที่สุดแสนจะระแวงจากเปา

“กูไม่ไปกระทืบมันหรอกน่า กูกลัวมันจะมามหาลัยไม่ได้แล้วพ่อแม่มันจะเสียใจ” อิ้งค์ยิ้มมุมปากอย่างเหนือๆ เปากรอกตามองบนนิดๆ

“มึงก็ช่างกล้าเอาฝีมือเด็กอนุบาลไปวัดกับพี่เขาเนอะ มึงรู้มั้ยประวัติพี่เพลิงแม่งน่ากลัวขนาดไหน กลุ่มเขาทั้งกลุ่มแม่งไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปยุ่งเลยนะเว้ย ถึงแม้ตอนแรกกูจะไม่ชอบพวกพี่เขาเหมือนมึงก็ตามอ่ะนะ แต่พอมองพวกพี่มันดีดีก็แล้ว พวกพี่มันก็นิสัยดีอยู่นะมึง”

“ดีก็เหี้ยละ มันดีแค่กับมึงน่ะสิ แล้วกูว่านะแม่งต้องสร้างภาพแน่ๆ อย่างไอ้เพลิงอะนะจะนิสัยดี หึ! ส่วนเพื่อนมันก็คงนิสัยไม่ต่างกันหรอกมั้งกูว่า” อิ้งค์ลุกขึ้นยืนข้างเตียง พร้อมกับจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วหันไปมองเปานิดๆ

“มึงอ่ะอคติ กูเห็นบางทีพี่มันยังไม่ทันทำอะไรมึงด้วยซ้ำ จู่ๆมึงก็ไปด่าเขาก่อนเฉยเลย”

อิ้งค์เชิดหน้าขึ้นนิดๆ เมื่อสิ่งที่เปาพูดออกมามันคือความจริง

“แล้วไง ก็กูอคติ..มึงจะทำไมกูไอ้เปา กูไม่ชอบขี้หน้าพวกมันเลยสักคน โดยเฉพาะ..ไอ้เชี้ยเพลิง” อิ้งค์ประกาศออกมาเสียงดังลั่น

“แล้วมึงคิดว่ากูชอบสันดานมึงนักรึไง” เสียงนึงดังขึ้นทำให้เปาและอิ้งค์หันไปมองทางด้านหลัง ตรงหน้าประตูทันที

“พี่เพลิง/มึง!” ทั้งสองร้องอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ เพลิงและเพื่อนเดินเข้ามาในห้องพยาบาลด้วยท่าทีนิ่งๆ ซึ่งมันทำให้อิ้งค์อดที่จะรู้สึกตกใจขึ้นมาไม่ได้ เพราะไม่คิดว่าจะเจออีกฝ่ายในนี้เหมือนกัน

“ไงวะ หายดีแล้วดิ” เพลิงถือวิสาสะเดินเข้าไปนั่งที่เตียงของอิ้งค์แล้วถามขึ้น อิ้งค์ขยับตัวถอยหนีทันที เปาอึกอักทำตัวไม่ถูก

“หายไม่หายมันก็เรื่องของกู อย่าเสือก” อิ้งค์ตอบกลับไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวไม่น้อย

“ปากดีขนาดนี้กูว่าเด็กมึงคงหายแล้วแหละไอ้เพลิง” วิวที่ยืนอยู่ข้างหลังเพลิงพูดขึ้นยิ้มๆ

“เด็กเชี้ยไรของมึงวะ! ใครเด็กมัน” อิ้งค์ขมวดคิ้วมองวิวอย่างหาเรื่อง

“เอ้า ก็มึงไง” วิวชี้ไปที่อิ้งค์แล้วแกล้งทำท่าทางงุนงง อิ้งค์หันไปมองหน้าเพลิงทันที

“มึงปฎิเสธเพื่อนมึงหน่อยมั้ย ถ้าให้กูพูดออกไป เดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เคารพรุ่นพี่อีก” อิ้งค์กอดอกแล้วจ้องหน้าเพลิงนิ่งๆ

“นี่มึงก็ไม่ได้เคารพเลยนะไอ้อิ้งค์” เปาพูดกับตัวเองเสียงเบา

“แล้วเมื่อกี้มึงเดินไปทำอะไรที่ข้างสนาม” เพลิงไม่ได้ตอบคำถามของอิ้งค์ แต่เป็นฝ่ายถามกลับไปแทน

“เสือก” อิ้งค์เลิกคิ้วมองเพลิงอย่างกวนๆ

“เด็กเชี้ยเพลิงแม่งปากใช้ได้เลยว่ะ หึหึหึ” วิวนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ ซึ่งอยู่ใกล้กับเปา เปาหันไปมองทางวิวนิดๆแล้วขยับหนีออกมา เพราะรู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่

“จะหนีทำเหี้ยไร กูไม่กัดหรอก” วิวขมวดคิ้วนิดๆแล้วดึงเปาให้ขยับเข้ามายืนที่เดิม เปาตัวแข็งทื่อแต่ก็ไม่กล้าที่จะขยับไปไหน เพราะลึกๆเขาเองก็แอบกลัวกลุ่มของเพลิงอยู่เหมือนกัน

“ขนาดมากันไม่ครบยังน่ากลัวขนาดนี้ นี่ถ้ามากันครบนะ ห้องพยาบาลไม่กลายเป็นสนามรบไปเลยเหรอวะ” เปาคิดในใจอย่างหวั่นๆ

“กูไม่ใช่เด็กมัน!” อิ้งค์จ้องหน้าวิวเขม็งแล้วพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ

“เลิกโวยวายแล้วตอบคำถามกูได้ยัง” เพลิงมองอิ้งค์นิ่งๆ

“กูจะไปทำอะไรมันก็เรื่องของกู มึงอยากเสือกทำไมมิทราบ” อิ้งค์ยังคงพูดกวนกลับไปเหมือนเดิม

“เชี้ยอิ้งค์” เปาเรียกเพื่อนเสียงเครียดเพราะสิ่งที่เพื่อนทำอยู่ มันจะทำให้ตัวของอิ้งค์เองนั่นแหละที่เดือดร้อน อิ้งค์หันไปมองเปาแล้วพูดขึ้น

“กูเคยบอกมึงแล้วไงไอเปา ว่าอย่าให้กูเจอแม่งอีก”

“ทำไม..เจอหน้ากูแล้วมึงจะทำไม” เพลิงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม พร้อมกับลุกขึ้นแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้อิ้งค์เรื่อยๆ อิ้งค์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ขาทั้งสองข้างถอยห่างจากเพลิงอัตโนมัติ แต่ถอยไปได้ไม่เท่าไหร่ แผ่นหลังของเขาก็ไปติดกับอะไรบางอย่าง ทำให้เขาหันไปมองทันทีและพบว่าม่อนยืนประกบเขาจากทางด้านหลังอยู่ อิ้งค์หันไปมองทางเพลิงอีกครั้งแล้วพูดเสียงขุ่น

“มึงเอาหน้าที่เหมือนตีนเป็ดถอยออกไปเดี๋ยวนี้”

เพลิงชะงักไปนิดกับคำพูดของอิ้งค์ที่พูดมา เปามองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง และทำท่าจะเข้าไปช่วย แต่มือดันถูกวิวจับเอาไว้

“อย่าเสือก นี่มันละครเรื่องของเพื่อนกูกับเพื่อนมึง มึงมีหน้าที่ดูละครเรื่องนี้ให้จบเท่านั้น อย่าเสือกไปขวางเด็ดขาด” วิวยักคิ้วใส่เปายิ้มๆแล้วดันให้เปามานั่งตักของตัวเอง เปาเบิกตากว้างแล้วหันไปมองหน้าวิวด้วยความตกใจ

“ชู่ว! ดู!” วิวพยักหน้าไปทางอิ้งค์และเพลิงดุดุ เปาจึงทำได้แต่นิ่งเงียบแล้วหันไปมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเท่านั้น

“ถ้ากูไม่ถอย..แล้วมึงจะทำไม” เพลิงตอบคำถามของอิ้งค์ด้วยรอยยิ้มมุมปาก อิ้งค์กัดฟันด้วยความโกรธ มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น เขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังท้าทายเขาอย่างมาก

“กูบอกให้ถอยไป นี่กูเตือนมึงแล้วนะ”

“กู..ไม่..ถอย”

“มึงจะเอาแบบนี้ใช่มั้ยไอ้เชี้ยเพลิง..ได้” อิ้งค์คิดในใจอย่างหมายมั่น