ตอนที่ 1

“เฮ้ย!!ระวัง!”

เสียงตะโกนของชายหนุ่มที่อยู่กลางสนามดังขึ้น ทำให้อิ้งค์ ดนุรัตร เจ้าสมุทรพรหมต้องหันไปมอง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะรู้ว่าไอสิ่งที่มันลอยมากระทบเขามันคืออะไร เขาก็ต้องล้มลงจนหัวไปกระแทกกับพื้น แววตาของอิ้งค์ค่อยๆมืดดับลง พร้อมกับสติที่ค่อยๆเลือนรางทีละนิด

“เชี้ยละไง แม่งจะตายมั้ยเนี้ย” เสียงหนึ่งพูดขึ้น ซึ่งนี่คือเสียงสุดท้ายที่อิ้งค์ได้ยินก่อนจะหมดสติไป

..

..

เวลาผ่านไปสักพัก อิ้งค์ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าคือแสงไฟจากห้องห้องนึง ซึ่งเท่าที่เขามองดู ก็คิดว่านี่น่าจะเป็นห้องพยาบาลของมหาลัยที่เขาอยู่

อิ้งค์ ดนุรัตร เจ้าสมุทรพรหม อายุยี่สิบปี เรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ สาขาวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ อิ้งค์เรียนอยู่ที่มหาลัยดีเทรคชั่น ซึ่งเป็นมหาลัยอันดับต้นๆของประเทศ ตอนนี้อิ้งค์เรียนอยู่ปีสองแล้ว บรรดาเพื่อนๆของเขาที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมก็ตามมาเรียนที่นี่ด้วยเช่นกัน เพียงแค่คนละคณะเท่านั้น ซึ่งจะมีบ้างที่เขากับเพื่อนๆจะสลับกันไปกินข้าวที่โรงอาหารของแต่ละคน มันเลยทำให้พวกเขาไม่ได้ดูห่างกันเลย

“ไงไอ้อิ้งค์ นิ่งไปเลยนะมึงอ่ะ” เสียงของเปาดังขึ้น ทำให้อิ้งค์หันไปมองด้านข้างทันที

รูปร่างสูงโปร่งราวกับนายแบบ ผิวที่ขาวผ่องยิ่งกว่าผู้หญิง ใบหน้าของเปากำลังยืนยิ้มทะเล้นใส่เขาอยู่

“มึง..” เสียงแหบของอิ้งค์ทำให้เปาต้องรีบหยิบน้ำมาให้เพื่อนดื่ม

“มึงสลบไปสามชั่วโมงเต็มเลยนะเว้ย” เปาพูดบอก พร้อมกับยื่นหน้าทะเล้นของตัวเองเข้าไปหาอิ้งค์ใกล้ๆ

“เอาส้นตีนออกไปจากหน้ากูเดี๋ยวนี้ไอ้เปา” อิ้งค์ผลักหน้าของเปาให้ออกห่าง

เปากรอกตามองบนแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เพราะไอเพื่อนตัวดีของเขามันไม่เคยพูดดีดีกับเขาเลยสักครั้ง ซึ่งเปาเองก็รู้สึกชินกับอิ้งค์ตั้งแต่มอสามแล้ว

“โว๊ะ! นี่มึงกำลังพูดกับเดือนมหาลัยอยู่นะเว้ยไอ้เชี้ยอิ้งค์ พูดไรให้เกียรติตำแหน่งกูด้วยครับ” เปายักคิ้วใส่อิ้งค์อย่างกวนๆ

“ก็กูบอกแล้วว่ากรรมการแม่งพูดชื่อผิด ไม่งั้นคนอื่นคงได้ตำแหน่งไปละ” อิ้งค์พูดพร้อมกับค่อยๆลุกขึ้นนั่ง โดยมีเปาช่วยประคอง

“มึงนี่นะ” เปาได้แต่มองขวางอิ้งค์ด้วยความหมั่นไส้

“แล้วนี่กูโดนอะไรวะ ถึงได้สลบไปนานขนาดนี้อ่ะ” อิ้งค์ถามขึ้นด้วยความสงสัย เปานั่งลงข้างๆอิ้งค์ เมื่อปรับเตียงให้เพื่อนนั่งพิงได้แล้ว

“มึงโดน..” หน้าของเปาดูอึกอักเล็กน้อย เหมือนกับว่าไม่กล้าที่จะพูดสิ่งที่อิ้งค์พึ่งโดนมา

“โดนอะไรวะ” อิ้งค์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่สิ่งที่เขาได้จากเพื่อนกลับมา นั่นก็คือสายตาของความไม่มั่นใจในคู่นั้น

“ไอ้เปา..กูโดนอะไร” อิ้งค์เน้นเสียงแล้วถามออกไป เปาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหันมองซ้ายมองขวาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว เปาจึงเริ่มพูดออกมา

“มึงโดนพี่..เอ่อ..พี่เพลิงเตะบอลใส่หัวมึงว่ะ” เปาเสียงอ้อมแอ้ม อิ้งค์ที่ได้ยินชื่อของคนที่คุ้นเคยก็เบิกตากว้างมองหน้าเปาทันที

“มึงว่าอะไรนะ!!!” อิ้งค์ขมวดคิ้วมองเปาด้วยความโมโห เมื่อชื่อคู่อริของเขาหลุดออกมาจากปากของเพื่อน

เพลิง หรือชื่อจริงๆก็คือเหมันต์ คิรินมิลเลอร์รุ่นพี่ปีสามคณะสถาปัตย์ ที่ชอบกวนเขาอยู่ตลอดเวลา แถมยังชอบหาเรื่องเขาบ่อยๆทุกครั้งที่เจอหน้าอีกด้วย ตอนแรกเขาเองก็ทนเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคือรุ่นพี่ แต่พอนานเข้าเขาก็เริ่มทนไม่ไหว จึงได้ทำการโต้ตอบกลับไปบ้าง แต่แทนที่เพลิงจะเลิกยุ่งกับเขา กลายเป็นว่าอีกฝ่ายชอบหาเรื่องเขามากกว่าเดิมอีกตางหาก ส่วนจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขากับเพลิงรู้จักกันได้นั้นนั่นก็คือ..

ย้อนกลับไปเมื่อตอนปีหนึ่งเทอมหนึ่ง

อิ้งค์เดินเข้ามาในมหาลัยพร้อมกับเพื่อนสนิทสองคน นั่นก็คือเปาและโอโซน พวกเขาทั้งสามมาเรียนได้ที่นี่อาทิตย์แล้ว และกำลังอยู่ในช่วงรับน้อง ซึ่งเป็นช่วงที่อันตรายมากพอสมควรสำหรับเด็กปีหนึ่งอย่างพวกเขา เพราะจะต้องเจอรุ่นพี่โหดๆบางคนคอยจ้องจะทำโทษตลอดเวลา ไม่ว่าความผิดจะเล็กหรือใหญ่ก็ตาม

“คณะพวกมึงอยู่ที่ไหนนะ” อิ้งค์หันไปถามเพื่อนที่ยืนอยู่ด้านซ้ายและขวา

“ถาปัตย์อยู่ด้านซ้ายนู้น” โอโซนตอบ

“ส่วนวิศวะกูอยู่ฝั่งตรงข้ามครับผม” เปาโอบไหล่เพื่อนนิดๆ

“กูบอกให้พวกมึงมาเรียนนิเทศกับกูพวกมึงก็ไม่ยอม” อิ้งค์บ่นออกมาเล็กน้อย

“ก็คณะกูสาวชอบเยอะนี่หว่า” เปาพูดยิ้มๆพร้อมกับมองกลุ่มผู้หญิงที่เดินผ่านไปด้วยแววตาทะเล้น

“เจ้าชู้ไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้สัส แม่ส่งมาเรียนนะครับไม่ได้ส่งมาให้มึงพาเมียกลับบ้าน” อิ้งค์บ่นออกมาเล็กน้อย

“แหมๆๆคุณอิ้งค์ครับ กระผมเนี้ยก็ต้องคอยบริหารเสน่ห์บ้างสิครับ ใครจะไม่สนโลกแบบคุณมึงละครับผม คนเชี้ยไรเกิดมาไม่เคยมีแฟน กูละงง” เปาส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย

“เขาเรียกว่าเก็บซิงไว้ให้แม่ของลูกครับคุณพี่เปา”

“ถุยยย ไม่มีใครกล้าเอามึงมากกว่ามั้งกูว่า” เปาแบะปากใส่อิ้งค์เล็กน้อย

“อ่ะไอ้สัสนี่ ดูถูกกูอีกละนะ”

“พอๆๆมึงกับกูเลิกตีกันได้แล้วหน่า แล้วนี่พวกเราจะไปส่งไปเชี้ยอิ้งค์กันก่อนใช่ปะ” เปาหันไปถามโอโซน

“เออดิ”

“ไม่เอา! กูอยากไปคณะพวกมึงก่อนอ่ะ” อิ้งค์พูดขึ้นอย่างไม่ยอม

“คณะพวกกูอยู่ตั้งไกล กว่าจะเดินไปเดินกลับก็ไม่ต้องเรียนแม่งละมั้งกูว่า” เปาบ่นออกมาเล็กน้อย

“วันแรกแม่งก็ไม่มีเรียนอยู่แล้วปะวะ” อิ้งค์พูดบอก

“งั้นก็เดินไปที่คณะกูก่อนแล้วกัน” โอโซนพูดขึ้น ทั้งหมดพยักหน้าแล้วเดินตามโอโซนไปทันที

คณะสถาปัตย์

อิ้งค์มองไปที่ตึกสถาปัตย์ด้วยความสนใจ

“คณะของมึงแม่งเฟี้ยวดีวะ ดูร่มรื่นแล้วก็ดูเย็นกว่าคณะของกูด้วย” อิ้งค์พูดขึ้น

“เออว่ะ กูก็รู้สึกเหมือนไอ้เชี้ยอิ้งค์มันนะ” เปาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“เฮ้ย!” เสียงเข้มของใครบางคนดังขึ้น ทำให้ทั้งสามคนหันไปมองทางด้านหลังทันที

“เชี้ยละ” เสียงร้องอุทานของโอโซนทำให้อิ้งค์หันไปมองด้วยความสงสัย เปาเองก็มองหน้าโอโซนด้วยเช่นกัน

“อะไรของมึงวะไอ้โซน”

โอโซนกระซิบที่ข้างหูของเพื่อนทั้งสองทันที

“ก็เนี้ยกลุ่มพวกพี่ปีสองคณะกู แม่งโคตรดุเลยมึง ทั้งดุทั้งโหดพอๆกับรุ่นพี่ปีสามเลย” โอโซนกระซิบบอกเสียงแผ่ว นั่นทำให้อิ้งค์กับเปาหันมองหน้ากันนิดๆ

“ผมจำได้ว่าคุณเป็นเด็กคณะของผมนี่ ส่วนเพื่อนคุณอ่ะคณะอะไร ทำไมเจอรุ่นพี่แล้วไม่ยกมือไหว้” เสียงเข้มถามขึ้นอีกครั้ง

“เอ่อ..สวัสดีครับพี่” โอโซนรีบยกมือไหว้ทันที ส่วนเปานั้นก็ยกมือไหว้ตามโอโซน

“ไอ้เชี้ยอิ้งค์ ไหว้พี่เขาดิวะ” โอโซนบอกอิ้งค์เสียงเครียด อิ้งค์ขมวดคิ้วแล้วยกมือไหว้ตามที่โอโซนบอก ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจในสิ่งที่รุ่นพี่กำลังทำอยู่ก็ตาม ว่าทำไมถึงต้องตะคอกแล้วสั่งพวกเขาให้ไหว้ด้วย ทั้งๆที่จริงถ้าคนเราจะไหว้ใครสักคน เขาก็ควรจะไหว้เองไม่ใช่ให้ใครบังคับ และโดยส่วนมากคนที่จะได้รับการเคารพจากรุ่นน้อง ก็คงต้องเป็นรุ่นพี่ที่ดีก่อน..ซึ่งอิ้งค์คิดว่ารุ่นพี่กลุ่มตรงหน้า..ไม่ผ่าน!

กลุ่มรุ่นพี่จำนวนสามถึงสี่คนเดินเข้ามาใกล้กับกลุ่มของอิ้งค์ หน้าตาของแต่ละคนดูนิ่งราวกับกำลังโกรธอะไรสักอย่าง

“พวกคุณมาทำอะไรที่หน้าคณะของผม” เสียงเข้มของรุ่นพี่คนเดิมดังขึ้นอีกครั้ง

โอโซนกระซิบบอกกับอิ้งค์และเปาเมื่อเห็นใบหน้าที่สงสัยของเพื่อน

“ที่พูดอยู่อ่ะ แกชื่อพี่วิวโคตรพ่อโคตรแม่โหด ส่วนที่ยืนด้านขวาแกชื่อพี่เพลิงคนนี้โหดยิ่งกว่า แกจะไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ พี่คนด้านซ้ายชื่อม่อนอันนี้จะชอบมองนิ่งๆแต่กวนตีนๆหน่อยอ่ะ ด้านหลังพี่ม่อนชื่อเข้มพี่แกปากพอๆกับพี่วิวเลยมึง”

อิ้งค์กับเปาพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้สนใจอะไร

“พวกคุณคุยอะไรกัน!!!” เสียงตะคอกของวิวดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มทั้งสามต่างสะดุ้งด้วยความตกใจ

“แหกปากขนาดนี้สเตร็ปซิลต้องเข้าแล้วนะ” อิ้งค์เงยหน้าขึ้นนิดๆแล้วแกล้งพูดออกมาลอยๆ เสียงไม่ได้ดังมากนัก แต่ก็ทำให้โอโซนและเปากลัวรุ่นพี่จะได้ยิน ลำพังตัวของพวกเขาเองถ้าได้ยินเพื่อนพูดแบบนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกๆอะไรหรอก แต่ถ้ารุ่นพี่กลุ่มนี้ได้ยินนี่สิ..พวกเขางานเข้าแน่ๆ

“พวกคุณว่าอะไรนะ!” วิวตะคอกถามออกไปอีกครั้ง

อิ้งค์สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วจ้องหน้าวิวกลับไปอย่างไม่กลัว

“ผมบอกว่า..”

“เชี้ยอิ้งค์!” โอโซนรีบเรียกชื่ออิ้งค์เพื่อห้ามปราม เพราะเขารู้ดีว่าอิ้งค์เป็นคนนิสัยยังไง

“คุณ0980ครับ คุณจะห้ามเพื่อนทำไมไม่ทราบ” เสียงเข้มของวิวจ้องหน้าโอโซนเขม็ง โอโซนก้มหน้าลงนิดๆเพราะเขาไม่ได้อยากมีปัญหากับรุ่นพี่ตรงหน้าเท่าไหร่ ถึงแม้จะไม่รู้สึกชอบอีกฝ่ายมากแค่ไหนก็ตาม

“ว่ายังไงครับเพื่อนคุณ0980..เมื่อสักครู่นี้คุณพูดว่าอะไร” วิวจ้องหน้าอิ้งค์แล้วถามขึ้น

“ผมพูดว่า แหกปากขนาดนี้สเตร็ปซิลต้องเข้าแล้วนะ..ครับ” อิ้งค์จ้องหน้าวิวกลับไปเขม็งอย่างไม่กลัว

สิ่งที่อิ้งค์พูดออกมา ทำให้รุ่นพี่ทั้งสี่คนไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“นี่คุณ..” ยังไม่ทันที่วิวจะได้พูดอะไร เสียงของเพลิงก็แทรกขึ้นมาก่อน

“คุณอยู่คณะอะไร” เพลิงดันวิวให้ไปอยู่ทางด้านหลัง และเดินออกมาประจันหน้ากับอิ้งค์

“นิเทศ” อิ้งค์ตอบ แล้วจ้องหน้าเพลิงไม่วางตา

“เด็กนิเทศส่วนมาก..ปากดีแบบนี้ทุกคนรึเปล่า” เพลิงเลิกคิ้วเป็นเชิงถามนิดๆ อิ้งค์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ก็อยู่ที่ว่าคุยกับใครมากกว่า เพราะเด็กสถาปัตย์บางคน..ก็ปากดีไม่ต่างจากเด็กนิเทศน์เท่าไหร่”

“จะพูดจะจาอะไรดูรุ่นบ้าง ผมรุ่นพี่คุณ..อย่าล้ำเส้นให้มากนัก” เพลิงมองอิ้งค์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ก็ถ้ารุ่นพี่เข้ามาพูดดีดี ไม่กวนส้นตีนรุ่นน้องก่อน รุ่นน้องก็อาจจะพูดดีดีด้วยก็ได้นะพี่” อิ้งค์ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมเช่นกัน

“ไอ้อิ้งค์” โอโซนเรียกอิ้งค์เสียงเครียด พลางดึงแขนของเพื่อนให้ถอยห่างจากเพลิง แต่อิ้งค์ขืนตัวเองเอาไว้

แววตาของเพลิงที่เขาเห็น มันทำให้อิ้งค์อดที่จะรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้

“เฮ้ย! นี่พวกกูรุ่นพี่มึงนะ” วิวพูดขึ้นด้วยความโมโห

“แล้วไงวะ! เกิดก่อนแค่ปีเดียวเสือกทำตัวกร่างหาเรื่องรุ่นน้องแบบนี้ กูไม่เคารพหรอกเว้ย!”

“ปากดีนะมึงอ่ะไอ้เด็กเหี้ยนี่” วิวทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องอิ้งค์แต่โดนเพลิงห้ามเอาไว้ก่อน

“มาดิไอ้สัส!” อิ้งค์เองก็ทำท่าจะเข้าไปหาวิวอย่างไม่กลัวเช่นกัน จนโอโซนและเปาต้องรีบดึงตัวของอิ้งค์เอาไว้

“เฮ้ย!!! จะทะเลาะกันทำไมวะ! นี่มันมหาลัยนะ ไม่ใช่สนามมวย” เพลิงตะคอกด้วยความโมโห ซึ่งทำให้วิวและอิ้งค์ต่างพากันนิ่งเงียบไป

“รุ่นพี่คุณชื่ออะไร”

“ถามทำไม” อิ้งค์เชิดหน้าขึ้นนิดๆ

“ผมจะได้เรียกมาสั่งสอนถูกว่าอย่าให้รุ่นน้องมาห้าวกับรุ่นพี่ต่างคณะแบบนี้” เพลิงพูดเสียงนิ่ง

“เอ่อ..พี่เพลิงพี่ ผมขอโทษแทนไอ้อิ้งค์มันด้วยนะครับ” โอโซนรีบเอ่ยขอโทษแทนอิ้งค์ทันที เพราะเขาคิดว่าถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้ เรื่องคงไม่จบง่ายๆแน่

“มึงจะไปขอโทษมันทำไมวะไอ้โซน! เราไม่ได้ผิดอะไรเลยนะเว้ย” อิ้งค์ขมวดคิ้วแล้วถามเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจ

“เอาไว้ค่อยคุยกันนอกรอบไอ้อิ้งค์ ตอนนี้มึงต้องให้เรื่องมันจบก่อน ไม่งั้นกูโดนแน่..นะมึง..กูขอ” โอโซนพูดใส่อิ้งค์เสียงแผ่ว อิ้งค์กรอกตามองบนแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ แต่ก็ยอมที่จะนิ่งเงียบตามที่เพื่อขอไว้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบหน้าไอ้รุ่นพี่คนนี้เลยก็ตาม

“อิ้งค์..มึงขอโทษพี่เขาไปหน่อยดิวะ นะมึง..เรื่องจะได้จบสวยๆ” โอโซนกระซิบบอกอิ้งค์อีกครั้ง

“ไอ้โซน” เปาเรียกชื่อโอโซนเสียงเครียดเพราะเขาเองก็ไม่ชอบการกระทำของรุ่นพี่กลุ่มนี้เท่าไหร่นัก

“มึง..กูขอ” โอโซนพยักหน้าให้เพื่อนทั้งสองแล้วมองด้วยแววตาที่ขอร้อง

“เชี้ยเอ้ย!” เปาหันหน้าหนีไปอีกทางทันทีด้วยความไม่พอใจ แต่ก็เข้าใจเพื่อนอยู่เหมือนกัน

“กูให้แค่ครั้งนี้นะมึง” อิ้งค์กัดฟันพูดกับโอโซนด้วยความโกรธ โอโซนรีบพยักหน้างึกงักตอบตกลงไปทันทีเพราะเขาเองก็ไม่อยากทำให้เพื่อนสนิทลำบากใจ

อิ้งค์หันไปมองทางเพลิงอีกครั้ง แล้วพยายามสะกดอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้

“ผมขอโทษ” อิ้งค์พูดกระแทกเสียงใส่เพลิงนิดๆ เขาไม่ได้สบตาของอีกฝ่ายในตอนที่พูดไป ก็เลยไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังทำสีหน้ายังไงอยู่

“ขอโทษรุ่นพี่แต่เสือกไม่มองหน้า มารยาทที่บ้านมึงเขาไม่สอนกันมารึไงวะ!” วิวพูดเสียงเข้ม อิ้งค์หันไปมองหน้าวิวทันที

“ก็ที่บ้านกูเขาสอนให้เคารพคนที่น่าเคารพ ไม่ได้สอนให้เคารพอันธพาลแบบพวกมึงนี่” อิ้งค์พูดกลับไปอย่างไม่ยอมเช่นกัน วิวจ้องหน้าอิ้งค์เขม็งและกำลังจะพูดต่อแต่เสียงของประธานรุ่นก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ถ้ายังไม่หยุดเถียงกัน ผมจะให้พวกคุณทั้งคู่ไปวิ่งรอบสนามตามคำที่พวกคุณพูดนะครับ!” เพลิงพูดเสียงเข้มแล้วมองเพื่อนตัวเองกับรุ่นน้องตรงหน้าสลับกันไปมา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรต่อแล้ว เพลิงจึงหันไปมองทางอิ้งค์นิ่งๆ

“ครั้งนี้ผมจะไม่ถือโทษโกรธพวกคุณ เพราะคิดว่าเด็กอย่างพวกคุณคงไม่ได้ตั้งใจ แต่ถ้าครั้งหน้ามีอีก..พวกคุณเดือดร้อนแน่ จำเอาไว้นะ เจอรุ่นพี่..ต้องไหว้ทุกครั้ง และห้ามมายืนเถียงรุ่นพี่แบบนี้อีก” เพลิงพูดจบก็เดินหันหลังกลับไปทันที พร้อมกับเพื่อนของเพลิงเองก็เดินออกไปด้วยเช่นกัน

“แม่งเอ้ย!!ไอ้เหี้ยโซน!” อิ้งค์ขมวดคิ้วจ้องหน้าโอโซนเขม็ง เพราะถ้าโอโซนไม่ห้ามเขาตั้งแต่แรก ป่านนี้เขาคงไม่ต้องมานั่งฟังรุ่นพี่ตรงหน้าด่าว่าเขาเหมือนเขาเป็นคนหาเรื่องก่อนแบบนี้

“กูขอโทษครับบบ” โอโซนยกมือไหว้เพื่อนทั้งสองด้วยท่าทีหงอยๆ

“ถ้ากูไม่คิดว่ามึงจะต้องเดือดร้อนนะไอ้สัส กูต่อยแม่งไปละ” อิ้งค์พูดอย่างหัวเสีย

“เออหน่า มึงก็ใจเย็นหน่อยดิวะ” เปาพูดบอก พร้อมกับตบบ่าเพื่อนเพื่อให้อิ้งค์ได้ใจเย็นลง

“เย็นเหี้ยไรละสัส! แม่งเก่งมาจากไหนวะถึงได้มาโชว์กร่างใส่คนอื่นแบบนี้อ่ะ”

“พวกพี่มันก็แบบนี้แหละมึง นี่ยังไม่หมดรับน้องเลยนะเว้ย เขาก็คง..อยากให้น้องๆกลัวนั่นแหละ” โอโซนพูดบอก

“กลัวก็เหี้ยละ! กูจะต่อยแม่งนี่แหละ ตัวแม่งก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากูสักเท่าไหร่หรอก คิดว่ากูไม่กล้ารึไงวะ!” อิ้งค์แตะก้อนหินที่วางอยู่ที่พื้นอย่างแรงเพื่อระบาย

ถึงแม้ว่าเพลิงจะสูงกว่าเขาแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ นั่นทำให้เขาไม่ได้รู้สึกกลัวอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ส่วนวิว..รายนั้นตัวเล็กกว่าเขานิดหน่อย ทำให้ไม่ค่อยเป็นอุปสรรค์มากเท่าไหร่นัก

“เขาอาจจะเป็นแบบนี้แค่ช่วงรับน้องรึเปล่า” โอโซนพยายามหาเหตุผลมารองรับในการกระทำของรุ่นพี่

“ถ้ากูเจอแม่งอีกรอบนะ..กูเล่นแม่งแน่” อิ้งค์พูดด้วยความโกรธ

เพื่อนทั้งสองมองหน้ากันทันที เพราะรู้ว่าอิ้งค์ไม่ได้พูดไปอย่างนั้นแน่นอน

..

..

หลังจากรับน้องจบ

“วันนี้ไปแดกไรดีวะ” อิ้งค์หันไปถามโอโซนเมื่อกิจกรรมรับน้องจบ ดีที่คณะของเขากับโอโซนอยู่ห่างกันไม่มาก ทำให้การเดินทางไปกลับค่อนข้างสะดวกไม่น้อย

“ไปหาไอ้เปาก่อนแล้วค่อยถามมันละกัน” โอโซนพูดบอก อิ้งค์พยักหน้าและเดินนำโอโซนไป แต่ขาทั้งสองข้างก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกลุ่มของเพลิงกำลังรุมกระทืบใครบางคนอยู่ทางด้านข้าง ซึ่งนักศึกษาแถวนั้นไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปยุ่งกับกลุ่มของเพลิงเลยสักคน

“ป่าเถื่อนฉิบหาย” อิ้งค์ส่ายหน้าไปมา เขาไม่ค่อยได้เจอกลุ่มของเพลิงมากนัก ด้วยความที่ตึกไม่ได้ใกล้กัน ทำให้การที่เขาจะเจอกับเพลิงค่อนข้างยาก แต่มันก็มีบ้างที่เดินสวนกัน แต่ส่วนใหญ่โอโซนจะพยายามลากเขาให้ออกห่างจากกลุ่มของเพลิงเสียมากกว่า ต่อให้เขาจะไม่อยากถอยหนีเลยแม้แต่นิดเดียวก็ตาม แต่เขาเองก็ไม่ได้อยากทำให้เพื่อนต้องเดือดร้อน จึงต้องยอมทำตามที่โอโซนบอก

“พวกพี่เพลิงมันกระทืบไอ้เชี้ยซิว เด็กปีหนึ่งบริหาร” โอโซนพูดบอก

“กระทืบทำไมวะ คุยกันดีดีก็ได้ปะ นี่คณะสถาปัตย์หรือวิศวะกันแน่ ทำไมเถื่อนขนาดนี้วะ” อิ้งค์ขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

“ไอ้เชี้ยซิวแม่งเสือกไปแย่งแฟนพี่วิวอ่ะดิ นี่คนเขาลือกันทั้งมหาลัยเลยนะ มึงไม่รู้เรื่องเลยเหรอ” โอโซนถามด้วยความสงสัย

“กูก็พอได้ยินแว่วๆมาบ้างอ่ะ แต่ไม่ได้สนใจ” อิ้งค์พูดบอก เพราะเขาไม่ได้สนใจจริงๆ

“คืองี้นะมึง..”

“พอ..กูไม่ได้อยากรู้เรื่องไอ้รุ่นพี่เวรนั่น แม่ง!ยังแค้นใจเมื่อสี่เดือนก่อนไม่หายเลย” อิ้งค์พูดด้วยน้ำเสียงโมโหไม่น้อย เขาหันไปมองทางด้านกลุ่มของรุ่นพี่อีกครั้ง และพบว่าเพลิงกำลังมองมาที่เขาอยูพอดี

“มองเหี้ยไรนักหนาวะ” อิ้งค์พูดเสียงขุ่น ซึ่งเขาเองก็พยายามให้เพลิงอ่านปากของเขาออกด้วย เพราะรู้สึกหมั่นไส้กับสายตาแปลกๆที่เพลิงมองมา

“เอาหน่า มึงก็ใจเย็นหน่อยดิวะ ยังไงนั่นก็รุ่นพี่นะเว้ย” โอโซนพูดบอก

“เฮ้ออออ ยิ่งอยู่คณะมึงนานๆกูยิ่งปวดจิต ไปหาเชี้ยเปาดีกว่า” อิ้งค์พูดบอก แล้วเดินนำโอโซนออกไปทันที โอโซนเองก็เดินตามไปเช่นกัน

คณะวิศวกรรมศาสตร์

โอโซนกับอิ้งค์เดินไปได้ไม่นานก็เห็นเปากำลังโทรหาใครบางคน ซึ่งพอเปาเห็นพวกเขาก็กดวางสายไปทันที

“กูกำลังจะโทรหาพวกมึงเลยแม่ง” เปาเดินเข้าไปหาอิ้งค์และโอโซน

“ไปหาไรแดกกันมั้ยวะ กูหิวอ่ะ” อิ้งค์พูดชวน ทั้งสองพยักหน้าตกลงในทันที เพราะรู้สึกไม่ต่างกัน