บทที่11

เมื่อเดินออกจากร้านแล้ว ปลายฟ้าไม่รอช้าเธอตรงไปที่ธนาคารในห้างสรรพสินค้าเพื่อถอนเงินทั้งหมดออก เธอไม่คิดที่จะเก็บไว้สักบาทเพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวและไม่ใช่เด็กเสี่ยเด็กป๋า เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วก็ปล่อยให้มันจบลงด้วย

@ผับ

"พี่กุ้งสวัสดีค่ะ"ปลายฟ้าเอ่ยทักคนที่เป็นผู้จัดการร้านก่อนจะเอ่ยปากถามเขาอีกที

"คุณกวินวันนี้เข้าร้านไหมคะ"

"เห็นมาแล้วนะ เพราะวันนี้มีวงดนตรีข้างนอกมาแกเลยเข้ามาดู" พอสิ้นประโยคบอกเล่า เธอไม่รอช้ารีบเดินตรงไปที่ห้องพักของเขา ด้วยสีหน้าที่นิ่งเพราะข่มอารมณ์ภายในใจเอาไว้

พรึบบ~

ปลายฟ้าถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ คนที่นั่งพิงพักที่เก้าอี้ตัวโปรดพร้อมส่งงานลูกน้องก็หันมา

"งานที่ฉันสั่งทำตามด้วย ...งั้นแค่นี้ก่อน"กวินรีบวางสายเมื่อเห็นอีกคนเข้ามายืนอยู่

"เงินที่ให้มะ..." เขายังไม่ทันพูดจบประโยคด้วยซ้ำซองสีน้ำตาลก็ลอยมาที่ตักของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ขอโทษนะคะ ฟ้าไม่ต้องการเงินของคุณ และอีกอย่างฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว แต่ถ้าคุณได้มันไปแล้วก็ควรจบเหมือนกัน ต่างคนต่างอยู่"

ประโยคที่อัดอั้นมานาน ทำให้ปลายฟ้าต้องพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุดันจริงจัง ส่วนคนที่นั่งฟังกลับยกยิ้มทำหน้าทะเล้นไม่รู้สึกรู้สา กับคำพูดนั้นด้วยซ้ำ

"คิดดีแล้ว?” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นเพราะความโกรธแต่เขาก็พอมองออก แต่กลับอยากจะทำให้เธอโกรธมากขึ้น

"งั้นคราวหน้าก็คง…." เขาพูดทิ้งประโยคก่อนจะลุกขึ้นมาแล้วเดินตรงไปหาเธอ แล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูประโยคสุดท้าย “ฟรีอีกซินะ”

พั้วะ!!!!

แรงเหวี่ยงของมือเล็กที่โดนใบหน้าขาวๆ ของร่างสูงอย่างแรงจนเจ้าของใบหน้านั้นหลบไปตามแรงมือ

"มือหนักนิ" เขาใช้นิ้วโป้งปาดริมฝีปากหยักของตนเพราะมันมีกลิ่นคราวเลือดคลุ้งในปากกลับน่าแปลกเพราะไม่รู้สึกโกรธแถมยังยิ้มมุมปากอย่างน่าเกลียด

"จบก็คือจบ เลิกยุ่งกับฟ้า ฟ้า..อ๊ะ..!" ประโยคที่คนตัวเล็กจะพูดดันขาดหายไปเพราะ ปากที่ยังมีเลือดคลุ้งอยู่กดจูบที่ริบฝีปากบางๆ สัมผัสได้ถึงรสเลือดกลิ่นคราวเลือดที่ยังติดอยู่ ร่างสูงได้แต่บทขยี้ริบฝีปากบางอย่างดุดันพยายามใช้รินดันเข้าไปในปากเล็ก คนที่โดนกระทำได้แต่ร้องประท้วงในลำคอ ก่อนจะเผลออ้าปาก ให้ชายร่างสูงนั้นใช้ลิ้นสากสอดแทรกเข้ามาจนสำเร็จ

เขาใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าหวานไว้ไม่ให้หลุดลอด ปากก็ทำหน้าที่จูบดูดดื่มความหวานจากอีกคนจนคนร่างเล็กแทบจะขาดอากาศหายใจ เขาดันร่างสาวน้อยจนชิดผนังห้อง ปลายฟ้าได้แต่พยายามดันร่างหนาให้ออกพ้นตัวทั้งทุบ ทั้งหยิกก็ไม่เป็นผล เธอไม่อยากให้มันเลยเถิดไปมากกว่านี้ เพราะอารมณ์ของคนเรามันมักจะเกิดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเล้าโลม

จ๊วบบ!

เขาถอนจูบให้แก่ปลายฟ้าได้หายใจบ้าง ส่วนปลายฟ้าเองก็มองหน้าอีกคนด้วยความโมโหที่ทำไมเขาถึงชอบรังแกเธอนัก

"ปกติฉันจะไม่เล่นกับเด็ก เพราะมันงี่เง่าเหมือนเธอตอนนี้" เขาพูดพลางใช้นิ้วไล่เส้นผมเธอเบาๆ

"แต่..กับเธอฉันยกเว้น ....ฉะนั้นคิดก่อนพูด"

นั้นหมายความว่าเขาไม่ยอมจบ บทรักที่สร้างขึ้นแน่นอน ปลายฟ้าเธอรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ทันที เพราะท่าทางและน้ำเสียงของเขาชั่งดุดันมาก ใจเธอคิดกระทั่งต้องเลิกมาร้องเพลงที่นี่เพื่อที่จะหนีจากเขา เธอยืนนิ่งเพราะใช้ความคิด ส่วนคนร่างสูงกลับเดินไปนั่งที่ของตนเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ทำไมเธอยังไม่ไป รึว่าต้องการมากกว่านี้"

"ฟ้า....."

"ฉันบอกให้คิดก่อนพูด" เขากดน้ำเสียงต่ำและเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาดุดัน จนคำพูดที่ปลายฟ้าจะพูดต้องจบลง และยอมเดินออกจากห้องไป

เธอเดินออกมาจากห้องของชายหนุ่มเจ้าของผับด้วยท่าทีครุ่นคิด ถ้าขืนอยู่แบบนี้ต้องตกเป็นเหยื่อเขาอีกแน่ แล้วความสัมพันธ์ของตนที่มีต่อนักร้องรุ่นพี่จะเป็นยังไง ถ้าจะบอกกับวงว่าขอออกก็เกรงใจพี่ๆ ที่อุตส่าห์รับเข้ามา

"ฟ้า ...มานานรึยังอยู่ๆ ก็ออกมาพี่ก็ งง"

แทนคุณเดินเข้ามาหาคนตัวเล็ก แต่เห็นสีหน้าน้องไม่สู้ดี เลยทำให้เขาต้องเอาฝ่ามือแตะไปที่หน้าผากของอีกคน

"ไม่สบายรึป่าว หน้าตาดูเครียดๆ"

"ฟ้าปวดหัวหนะ วันนี้ฟ้าขอกลับไปพักนะ"

แทนคุณที่เห็นหน้าตาของปลายฟ้าแล้วพยักหน้ารับ พร้อมเอามือมาลูบหัวเบาๆ เหมือนเช่นเคยแต่การกระทำของทั้งสองดันมีคนที่ยืนมองอยู่ตลอด

เมื่อบอกแทนคุณแล้วก็เดินมาเรียกแท็กซี่ด้านหน้าของผับ ปลายฟ้ามีสีหน้าเป็นกังวลจนบอกไม่ถูก เมื่อแท็กซี่จอดเท่านั้นเธอก็แทรกตัวขึ้นไปนั่งเป็นจังหวะเดียวกันที่เสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้น

@Line

KW:ถ้าฉันยังไม่ต้องการจบ เธออย่าคิดที่จะมีคนอื่น

KW:ส่งรูปภาพ2รูป

คนที่นั่งแท็กซี่เพื่อกลับห้องพักถึงกลับหัวใจหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม เสียงหัวใจเต้นตึก ตึก เมื่อรูปที่ส่งมามันเป็นรูปที่เธอนอนตะแคงข้างเห็นเพียงด้านหลัง อีกทั่งรูปที่ส่งมามีรูปสิ่งของที่เป็นของเธอที่ลืมไว้ในห้องน้ำอีกด้วย ถ้ารูปนี่ถูกส่งไปให้คนที่รู้จักดูยังไงก็ต้องรู้ว่าเป็นเธอ

"เชี้ย!!!"เธอสบถคำหยาบเบาๆ เพราะสร้อยนั้นเธอจำได้ว่าเธอถอดมันไว้ในห้องน้ำที่คอนโดเขา ปลายฟ้าตอนนี้เธอยิ่งกว่าภูเขามาทับอก อยากจะระบายให้ใครสักคนฟัง แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง เธอได้แต่คิดว่า การเสียตัวครั้งแรกของเธอทำไมมันถึงเป็นมหากาพย์แบบนี้ไม่จบไม่สิ้น เขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่....

@วันต่อมามหาลัย

"ฟ้า..ตกลงพี่แทนขอแกเป็นแฟนแล้วเหรอ" นุ่นถามปลายฟ้าที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ

"ไม่เชิงเป็นแฟน ลองศึกษากันไปก่อน" ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นมาตอบเพื่อนพลางยิ้มให้

แต่ในใจไม่ได้คิดถึงเรื่องของแทนคุณแม้แต่นิด เธอกลับคิดหาวิธีที่จะได้สร้อยคืน และหาทางหลีกเลี่ยงที่จะเจอผู้ชายคนนั้น

"ฟ้า...ฉันลืมบอกแก ฉันตกลงไปทำงานให้น้าอรนะเริ่มอาทิตย์หน้า" รสาเอ่ยบอกเพื่อนที่กำลังนั่งเหม่อใจลอย เมื่อเห็นอาการเพื่อนแบบนั้นก็อดถามเพื่อนไม่ได้

"แกเป็นอะไรเปล่า..ฉันเห็นแกเป็นแบบนี้หลายครั้งละ" รสาที่เห็นอาการของเพื่อนเปลี่ยนไปก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"เปล่า...คิดไรไปเรื่อย ดีแล้วนี่แกไปทำงานจะได้มีตังเยอะๆ" ปลายฟ้าตอบ พร้อมเปลี่ยนประเด็นทันทีไม่อยากให้เพื่อนสงสัย

อีกใจก็อยากจะเล่าให้เพื่อนฟัง อีกใจก็รู้สึกอาย แต่ตอนนี้มันอัดอั้นไปหมดไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี

"รสา...ฉันว่า ฉันเลิกร้องเพลงดีไหม"

ปลายฟ้าพูดขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก จนเพื่อนทั้งสองต้องหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย เธอมองหน้าเพื่อนทั้งสองสลับกันอยู่สักพักรู้สึกว่าเพื่อนจะมีคำถามเธอเลยชิงพูดก่อน

"ก็.....แค่เหนื่อยน่ะ" เธอพูดแล้วก็ยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้เพื่อนสาวทั้งสองจับพิรุธและสักถามไปมากกว่านี้

"อืมม..ถ้าแกเหนื่อยแกก็พักก็ได้ แล้วบอกทางร้านรึยัง" รสาไม่เซ้าซี้เพียงแต่บอกออกไปแต่ใจรู้สึกว่าเพื่อนตัวเล็กของตนต้องมีปัญหา แต่ถ้าพร้อมเขาคงเล่าให้เธอฟังเอง

ปลายฟ้าส่ายหน้าไปมา เธอไม่กล้าบอกทางร้าน และพี่ๆ ที่วง ทั้งเกรงใจ และกลัวว่าถ้าบอกว่าจะหยุดมาร้องเพลง กลัวพี่แทนจะถามว่าทำไม หรือเธอต้องคิดหาวิธีบอกออกไป เพราะช่วงนี้มีวงจากข้างนอกสลับมาเล่น พวกตนจึงไม่ค่อยเหนื่อยมากส่วนค่าแรงก็ได้เท่าเดิมอยู่แล้ว ในหัวที่คิดไปต่างๆ นานา อยู่ๆ ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น

@Line

KW: ส่งรูปภาพ

KW:เธอลืมของไว้ที่ห้อง ให้ฉันฝากเพื่อนชายเธอไว้ไหม?

ฟ้า:............!!!!

ฟ้า:อย่านะ!!

ฟ้า:จะไปเอาเอง

KW:ส่งรูปยิ้ม

เมื่อละสายตาออกจากหน้าจอ ปลายฟ้าถึงกลับถอนหายใจ ส่วน รสา และ นุ่นได้แต่หันหน้ามองกัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามเพื่อนสาวออกไป ว่าเกิดอะไรขึ้น

@ค่ำ ผับ

ตั้งแต่ได้รับข้อความที่เขาส่งมาปลายฟ้าก็ไม่เป็นอันทำอะไร เธอรู้ดีว่ากวินตั้งใจจะเล่นเกมกับเธอ ดังนั้นวันนี้เธอเลยเข้ามาเร็วกว่าทุกวัน

"ฟ้า..ทำไมมาเร็วจังละ" ผู้จัดการวัยกลางคนถามขึ้นเมื่อเห็นปลายฟ้าท่าทางรีบร้อน

"พี่กุ้งคะ วันนี้ฟ้าคงไม่ได้ขึ้นร้องนะคะ ฟ้ามีธุระ แล้ว คุณกวินมารึยังคะ"เมื่อบอกผู้จัดการร้านแล้ว ก็ไม่ลืมที่จะถามหาเจ้าของร้าน

"มาแล้ว...มาสั่งงานดูเหมือนว่าคุณวินมีธุระด้วยนะเห็นรีบ" เมื่อได้ยินดังนั้นเธอรีบวิ่งไปยังห้องทำงานเจ้าของผับ โดยที่ไม่ได้ถามอะไรต่อเมื่อมาถึงหน้าห้องก็ไม่รอช้ารีบเคาะประตูตามมารยาท

ก๊อกๆๆ

"เชิญครับ" ชายหนุ่มตัวสูงเอ่ยบอกคนข้างนอกที่เคาะประตูอยู่ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาดู

"ฟ้ามาเอาของที่ลืม" เธอทำหน้าตาเลิ่กลักพยายามไม่มองคนตรงหน้า

"ของอะไร" กวินที่เห็นท่าทางปลายฟ้าที่ดูลุกลนก็อดแกล้งเธอไม่ได้ แถมยังทำหน้านิ่งๆ อีกต่างหาก

"เอ๊ะ!ก็ของที่ลืม" คราวนี้เธอหันมาสบตาคนตรงหน้าด้วยท่าทางจริงจัง น้ำเสียงดุดัน ทำเอาคนที่ฟังยิ่งอยากแกล้งเธอเข้าไปใหญ่

"เธอควรพูดจากับผู้ใหญ่ให้เพราะกว่านี่นะ"

ผู้ใหญ่งั้นเหรอ หึ..ไม่น่าเคารพสักนิด ทำตัว.เหี้ย มาก ปลายฟ้าได้แต่นึกในใจเพราะยิ่งเขาพูดยิ่งทำให้เธอนึกถึงคืนนั้นคืนที่แสนเจ็บปวดราวกับฝันร้าย

"ไหนลองพูดใหม่สิ เผื่อฉันจะจำได้" เขาพูดแล้วยกยิ้มมุมปากให้เธอ ด้วยท่าทางทะเล้น สายตาที่แสนเจ้าเล่ห์ก็จ้องมองเธออยู่แบบนั้น

"เอ่อ..ฟ้า มาเอา ของที่ลืม....ค่ะ" เธอเว้นประโยคในการพูดแต่เน้นน้ำเสียงในคำสุดท้ายเบาๆ ทำให้ใบหน้าหล่อๆ ยิ้มด้วยความพอใจนิดๆ

"อืม..ก็แค่นี้.แต่ขอโทษที ฉันไม่ได้เอามา..ลืม" เขาพูดขึ้น ใบหน้าที่นิ่งเรียบ แต่แววตานั้นเจ้าเล่ห์ไม่รู้ว่ากวินจะเล่นเกมอะไรกันแน่ ปลายฟ้าเริ่มเม้มปากแน่นอดกลั้นความหงุดหงิดปนโมโห

"นี่คุณหลอกฟ้าหรอ?"

เขายิ้มยั่วให้เธอจนคนตัวเล็กอยากจะเดินเข้าไปตบหน้าหล่อสักฉากแล้วเดินหนี แต่ทว่าเป็นเพียงความคิดเท่านั้น

"วันนี้ฉันมีธุระต้องบินไปเชียงใหม่พรุ่งนี้ให้คนเอาคีย์การ์ดคอนโดไปให้ถ้าเธออยากได้ไปเอาเอง ฉันไม่อยู่สองสามวัน" ปลายฟ้าได้ยินถึงกับใจชื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินว่าไม่อยู่ ในใจเธออยากให้ไปแล้วไปเลยด้วยซ้ำ แต่อย่างว่าคนแบบนี้ตายอยากซะด้วย

**พระเอกแผนสูง