EP: 7 เพราะคนที่รักจึงยอม

เดิมพันร้ายนายมาเฟีย 

บทที่ 7 

ร่างบางพยุงตนเองลุกขึ้นเข้ามาในห้องนอนของตนเองและหยิบมือถือออกมา เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าปิดเสียงมือถือตอนไหนเบอร์ของทั้งพ่อและแม่และเบอร์บ้านโทรเข้าหาเธอเป็นร้อยสายจนแบตมือถือของเธอเกือบหมด 

"ฮื่อๆน้ำตาลทำตัวไม่ดี" น้ำตาลเสียใจที่ตนเองนั้นทำให้คุณพ่อคุณแม่ของเธอผิดหวังทั้งๆที่เธอเป็นเด็กดีมาโดยตลอดตั้งใจเรียนไม่เคยเกเร แต่ในครั้งนี้เธอทำให้เขาทั้งสองคนโกรธและเสียใจมาก 

เธอลุกขึ้นจากเตียงความรู้สึกดิ่งจนเหมือนคนที่หมดสติ เดินเข้ามาในห้องน้ำและเปิดน้ำรดราดตนเองตั้งแต่หัวจรดเท้า 

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงหลังจากที่น้ำตาลเธอตั้งสติแล้วเธอสวมใส่ชุดนักศึกษาและแต่งตัวจนเสร็จ หยิบมือถือขึ้นมาชาร์จแบต ไลน์ของเธอนั้นมีข้อความแจ้งเตือนเข้ามาพอดีและข้อความนี้ทำให้เธอฉีกยิ้มออก 

น้ำตาลเก็บมือถือและสายชาร์จแบตเข้ากระเป๋าสะพายเดินลงมาจากห้องของตนเองเห็นคุณพ่อคุณแม่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ซึ่งแม่ของเธอหันไปมองลูกสาวแต่ผู้เป็นพ่อนั้นก้มหน้าก้มตาดื่มกาแฟโดยที่ไม่สนใจ น้ำตาล เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนส่วนเกินที่ทั้งสองคนเมินยิ่งเธอจ้องมองหน้าพ่อของเธอเธอยิ่งน้ำตาคลอ

"มอนิ่งค่ะ คุณพ่อคุณแม่" เหมือนกับว่าเธออยู่บ้านหลังนี้เพียงคนเดียวเหมือนกับว่าเธอนั้นเป็นอากาศที่พูดกับเขาทั้งสองคนและไม่มีเสียงตอบกลับ น้ำตาลเธอเลือกที่จะเดินออกไปทางประตูบ้านไม่มานั่งทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่เหมือนเคย

"คุณหนูคะทำไมคุณหนูถึงเดินออกมาแบบนี้ คุณหนูต้องไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ก่อนนะคะ" ป้าแม่บ้านที่สนิทกับน้ำตาลนั้นรีบเดินมาบอกกับน้ำตาลในขณะที่น้ำตาลอยู่ประตูหน้าบ้านแล้ว

"เขาทั้งสองคนคงไม่อยากเจอหน้าน้ำตาลหรอกค่ะ" เธอได้เพียงแต่เอียงคอหันกลับไปมองป้าแม่บ้านและเอ่ยพูดเท่านั้น

"คุณหนูจะไปมหาลัยเหรอคะทำไมไม่ให้คนขับรถไปส่ง" 

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะหนูไปแท็กซี่ได้" 

"คุณหนูคะแท็กซี่มันอันตรายนะคะ คุณหนูจะประชดและทำร้ายตัวเองแบบนี้สิคะ" ป้าแม่บ้านคนสนิทนั้นเป็นห่วงคุณหนูของเขาจึงรีบจับแขนเอาไว้ 

"น้ำตาลหนูจะไปไหนลูก" ต่อให้ลูกทำผิดแค่ไหนผู้เป็นแม่ก็อดเป็นห่วงลูกสาวไม่ได้น้ำหนาวรีบเดินออกมาจากในบ้าน

"หนูจะไปมหาวิทยาลัยค่ะสวัสดีนะคะคุณแม่" น้ำตาลวิ่งออกมาที่ประตูรั้วและโบกมือกวักแท็กซี่ 

ตลอดระยะทางที่ขึ้นแท็กซี่ไปมหาลัยน้ำตาลพิมคุยกับเฮียคลาสตลอด แต่เขาไม่มารับเธอเพราะว่ามีติดเรียนในช่วงเช้า

"น้ำตาล" แนนเพื่อนสนิทของเธอนั้นจับแขนของน้ำตาลเขย่าเรียกหลายครั้งจนน้ำตาลนั้นสะดุ้งเพราะว่าเธอส่งเสียงดัง

"แนน!ตกใจหมดเลยอีกแล้วนะ"

"แนนต่างหากที่ต้องพูดว่าเป็นแบบนี้อีกแล้วนะ บอกมาเลยนะว่าเมื่อคืนนี้ไปไหนมาและแนนก็รู้ด้วยว่าพี่คลาสไม่ได้อยู่ที่งาน หึ้ยอย่าบอกนะว่า" แนนรีบจับผมของเพื่อนออกจากต้นคอเพราะเธอเห็นรอยตั้งแต่แรก

"เงียบทำไมน้ำตาล...ใช่ไหม..." น้ำตาลพยักหน้าให้กับแนน 

"น้ำตาลเธอคิดดีแล้วเหรอที่จะคบกับเขา"

"น้ำตาลรักเขานี่และไม่มีเหตุผลอะไรที่น้ำตาลจะคบกับพี่คลาสไม่ได้นะแนนอีกอย่างทั้งสองครอบครัวก็รู้จักกัน"

"แล้วพี่เขารักน้ำตาลเหรอไม่ใช่ว่าแค่สนุกๆนะคนที่จะเสียใจก็คือน้ำตาลนะรู้ตัวหรือเปล่า"

"ไม่หรอกพี่คลาสไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น" 

"แล้วเมื่อคืนนี้คุณพ่อคุณแม่ของน้ำตาลมาตามหาที่งานและน้ำตาลแก้ตัวกับท่านว่ายัง..."

"อย่าพูดเรื่องนี้เลยได้เวลาแล้วเราขึ้นเรียนกันเถอะ" น้ำตาลที่ปฏิเสธเพื่อนไม่ให้พูดถึงเรื่องครอบครัวเธอยิ้มและก้มหน้าก้มตาอยู่กับมือถือจนกระทั่งขึ้นห้องเรียนอาจารย์สอนเพียงแค่ไม่ถึง 10 นาทีสายเรียกเข้าของเธอโชว์ขึ้นเพราะน้ำตาลเปิดระบบสั่นไว้ในขณะเรียน

"ฮัลโหลค่ะพี่คลาส" สายเรียกเข้านั้นเป็นของเฮียคลาสที่โทรมากลางคาบเรียน เธอจึงกดรับสายหันซ้ายหันขวาเพราะอาจารย์ไม่เห็นเธอจึงก้มหน้าลง

"น้ำตาลพี่ลืมรายงานไว้ที่คอนโดแล้วจะต้องส่งภายในชั่วโมงนี้ช่วยกลับไปเอาให้พี่หน่อยรหัสคอนโดน้ำตาลรู้อยู่แล้วนี่"

"ค่ะ" ในขณะที่น้ำตาลนั้นกำลังเรียนอยู่เธอต้องขออนุญาตอาจารย์ออกมาข้างนอกบอกว่ามีธุระจำเป็น และรีบขึ้นแท็กซี่ไปที่คอนโดของเฮียคลาส

"รายงานเหรออยู่ตรงไหนนะ" น้ำตาลหารายงานที่เฮียคลาสให้มาเอาทั้งในห้องและนอกห้องจนกระทั่งไปเห็นแฟ้มรายงานอยู่ในครัว 

"นี่ไง" 

"คลืด!! น้ำตาลเจอหรือยังจะหมดเวลาแล้วนะเดี๋ยวพี่ส่งรายงานไม่ทัน" 

"น้ำตาลกำลังไปค่ะเจอแล้ว" น้ำตาลรีบเก็บมือถือหลังจากที่เฮียคลาสโทรมาเร่งว่าเจอรายงานหรือยังเธอวิ่งออกมาจากคอนโด 

"อุ้ย" น้ำตาลสะดุดเพราะว่าใส่ส้นสูงแต่ไม่เป็นอะไรมากแค่เจ็บข้อเท้าเล็กน้อยหลังจากนั้นเธอกลับแท็กซี่เหมือนเดิม เวลาผ่านไปเกือบจะชั่วโมงเหลือเพียงไม่ถึง 5 นาทีแต่แท็กซี่ยังอยู่ครึ่งทางอยู่เลย

"พี่คะเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม"

"เร็วได้เท่านี้แหละครับ" ท่าทีลุกลี้ลุกลนของน้ำตาลกลัวว่าเฮียคลาสนั้นจะส่งรายงานไม่ทัน เธอก้มมองนาฬิกาซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกระทั่งแท็กซี่พาเธอมาจอดที่มหาลัยเธอรีบวิ่งเข้าไปยังตึกเรียนของเฮียคลาส 

"แฮ๊กๆ พี่คลาสนี่ค่ะรายงาน" 

"มาช้าจังวะเกือบไม่ทันแล้วไหมวะ!! " เขาจับรายงานและกระชากออกจากมือของเธอรีบวิ่งกลับเข้าไปด้านในตึกทันที 

น้ำตาลเธอรู้สึกน้อยใจที่เขานั้นตะคอกใส่เธอน้ำตาคลอและเดินหันหลังเดินกลับออกไป

ปาอีบุ๊คได้ยังคะ