EP: 6 ทำให้พ่อแม่เสียใจ

เดิมพันร้ายนายมาเฟีย 

บทที่ 6   

ร่างบางถูกโอบกอดด้วยแขนใหญ่ เมื่อเธอลืมตาขึ้นพบว่าตนเองนั้นอยู่ในอ้อมกอดของเฮียคลาสรู้สึกว่าอบอุ่น ใบหน้าน้อยฉีกยิ้มหวานจ้องมองใบหน้าหล่อที่หลับตาพริ้มอยู่ด้านหน้าของตนเอง 

"มองหน้าพี่ขนาดนี้อยากจะกินพี่อีกเหรอ" เขารู้สึกได้ว่าเธอนั้นลืมตาตื่นและกำลังจ้องมองเขาอยู่ 

"พี่คลาสไม่ได้ลืมตาแต่พี่คลาสรู้ได้ยังไงว่าน้ำตาลกำลังมองพี่อยู่" ใบหน้าน้อยคิ้วขมวดชนกันสงสัยว่าเขารู้ได้ไงว่าเธอกำลังจ้องมองอยู่ และอ้อมแขนหนานั้นกระชับกอดแน่นให้ลำตัวของเธอแนบชิดกับเขา

"พี่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับน้ำตาลไง" 

"น้ำตาลรักพี่นะคะ" หลังจากที่เธอเลิกมองหน้าเขาเธอจึงซบใบหน้าลงที่แผงอก

"น้ำตาลลุกขึ้นไปแต่งตัวนะเดี๋ยวพี่จะไปส่งที่บ้านถ้ากลับในตอนเช้าแล้วบังเอิญคุณพ่อคุณแม่ของน้ำตาลกลับมาก่อนเดี๋ยวจะเป็นเรื่อง" 

"ค่ะ อุ้ย" เธอดีดตัวขึ้นเตรียมที่จะลุกแต่ถูกเขาจับแขนและดึงไปหอมแก้ม

"นี่แน่ๆ" 

"แก้มหนูช้ำหมดแล้วค่ะ"

"ฮ่าๆ หอมให้ช้ำไปเลยคนอื่นจะได้ไม่ต้องมอง"

"พี่หวงน้ำตาลเหรอคะ"

"หวงสิ ไปอาบน้ำเถอะ" น้ำตาลพยักหน้าให้กับเฮียคลาสอย่างว่าง่าย เธอขยับลุกขึ้นและดึงผ้าห่มปกคลุมร่างกายไปด้วย

"เธอบริสุทธิ์จริงๆด้วยน้ำตาล" หลังจากน้ำตาลเข้าไปอาบน้ำเฮียคลาสมองลงที่นอนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือ-ด เขาถอนหายใจเหมือนคนที่กำลังรู้สึกผิด ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปมองประตูห้องน้ำ

"จะคิดอะไรมากวะแค่ผู้หญิงเพียงคนเดียวทำอย่างกะไม่เคยมีอะไรกับใครมาอย่างนั้นแหละ" เฮียคลาสส่ายหน้าไปมาเขาดีดตนเองลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้าเตรียมที่จะไปส่งน้ำตาล 

"ปั้งๆ น้ำตาลเสร็จหรือยังทำไมถึงนานจัง" 

"ขอโทษค่ะเสร็จแล้ว" น้ำตาลเธอสวมใส่ชุดเดิมเดินออกมาจากห้องน้ำ 

"ไปเถอะพี่มีเรียนในช่วงคาบเช้าอีก" 

"ค่ะ" เฮียคลาสรีบจับแขนของน้ำตาลพาออกมาจากคอนโดก้าวฝีเท้าเร็วจนน้ำตาลแทบจะเดินไม่ทัน 

"ทำไมพี่ถึงรีบเดินจังล่ะคะ หนูเดินตามไม่ทันแล้ว" น้ำตาลหยุดชะงักและดึงมือของเฮียคลาสไว้ดวงตาคู่น้อยจ้องมองหน้าเขา

"พี่ขอโทษนะไปกันเถอะ" เขาก็ยังดึงเธอมาที่ลานจอดรถและเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่งขับรถตามที่น้ำตาลบอกไปจนถึงหน้าบ้าน 

"คุณหนู" ป้าแม่บ้านรีบวิ่งออกมาหาน้ำตาลหลังจากที่ถูกน้ำตาลกดออดเรียก ใบหน้าของป้าแม่บ้านดูตกใจเอ่ยชื่อเรียกด้วยน้ำเสียงที่สั่น 

"คุณพ่อคุณแม่ยังไม่กลับใช่ไหมคะ" น้ำตาลหันไปมองที่รถซึ่งไม่มีรถคุณพ่อคุณแม่ของตนเองจอดอยู่

"คุณหนูทำไมไม่รับสายคะคุณท่านทั้งสองมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ แล้วคุณท่านทั้งสองไปตามหาคุณหนูที่งานเลี้ยงก็ไม่เจอ" สายตาของน้ำตาลจ้องมองเข้าไปในบ้านเธอกลืนน้ำลายลงคอ 

"คุณหนูคะเดี๋ยวสิคะ" ป้าแม่บ้านเหลือบไปเห็นรอยจ้ำแดงที่ต้นคอของน้ำตาลเตรียมที่จะบอก แต่ไม่ทันจะเรียกน้ำตาลก็วิ่งเข้าไปในบ้าน 

"คุณพ่อคุณแม่" สายตาของผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่จ้องมองนั้นซึ่งดูออกว่าเขาทั้งสองคนกำลังโกรธ พยัคฆ์ผู้เป็นพ่อนั้นลุกขึ้นทันทีเดินพุ่งตรงมาหาลูกสาวเมื่อคืนนี้เขาตามหาลูกสาวทั้งคืนจนไม่ได้นอน แต่ก็ไม่เจอโทรหาก็ไม่รับจนกระทั่งในตอนเช้าถ้ายังไม่เจอเขาจะไปแจ้งความ 

"น้ำตาลไปไหนมา" น้ำตาลก้มหน้าลงทันทีเนื้อตัวของเธอสั่นซึ่งเธอกลัวพ่อของเธอมาก 

"คือน้ำตาลไปงานเลี้ยงมาค่ะ"

"โกหก"

"น้ำตาลคุณพ่อกับคุณแม่ไปตามหาน้ำตาลที่งานเลี้ยงเพื่อนบอกว่าน้ำตาลออกไปตั้งแต่หัวค่ำ หนูไปไหนมาลูกรู้ไหมว่าพ่อกับแม่ไม่เคยได้นอนเลยพ่อกับแม่เป็นห่วงหนูมากแค่ไหน" น้ำหนาวผู้เป็นแม่เดินมาจับต้นแขนของลูกทั้งสองข้างเขย่าถามลูกสาวและสายตามองไปเห็นรอยจ้ำแดงที่ต้นคอ 

"นี่มันอะไรน้ำตาล" เธอใช้มือปัดผมออกจากคอของลูกสาวเพื่อให้เห็นได้ชัดว่านั่นคือรอยอะไร 

"น้ำตาลอธิบายได้นะคะ"

"ทำตัวแบบนี้เหรอน้ำตาลเสียแรงที่พ่อไว้ใจและคอยทะนุถนอมลูก" พยัคฆ์รู้สึกเสียใจที่ลูกสาวของตนเองทำตัวแบบนี้เขารีบหันหลังระงับอารมณ์ของตนเองกลัวว่าจะพลาดพลั้งทำร้ายลูกสาว 

"คุณพ่อ คุณพ่อเดี๋ยวก่อนสิคะ" พ่อของเธอนั้นหันหลังแล้วเดินออกไปทันที เธอพยายามเรียกและขอโทษแต่เขาก็ไม่หันกลับมามอง 

"แม่ไม่คิดเลยนะว่าน้ำตาลจะทำร้ายพ่อกับแม่ได้แบบนี้" 

"ฮื่อๆ น้ำตาลผิดเหรอคะที่น้ำตาลมีแฟน" ทั้งพ่อและแม่ของเธอไม่อยู่ฟังเหตุผลหรือคำแก้ตัว เขาโกรธที่ลูกสาวโกหกเรื่องเมื่อคืนและไปอยู่กับผู้ชายเหลือเพียงแต่น้ำตาลที่นั่งคุกเข่าลงที่พื้นและป้าแม่บ้านที่นั่งอยู่ข้างๆและโอบกอดเธอ