มีเสี่ยเลี้ยง

“เอาไป คราวหลังไม่ต้องใช้รินแล้วนะ” ฉันพูดหน้ามุ่ย

“ใช้แค่นี้ไม่ได้รึไง ที่บอกว่าจะพาไปเลี้ยงเรื่องจริงอยากไปที่ไหนบอกมาเลย” สีหน้าฉันดีขึ้นมาหน่อยเมื่อพี่ชายพูดถึงผลตอบแทน

“วันนี้วันพุธ เป็นวันศุกร์ที่ผับx รินจะชวนเพื่อนไปด้วย โอเค ไม่อั้นนะบอกเลย” ฉันพูดยิ้มๆ

“อืม ได้”

“น่ารักที่สุด สมกับที่น้องเหนื่อยหน่อย” ฉันพูดอย่างอารมณ์ดี

และวันศุกร์ก็มาถึง

“พวกแกไปเที่ยวกันพี่มินเลี้ยง ไม่อั้น” ฉันชวนพวกมันขณะจะกลับบ้านหลังเลิกเรียน

“จริงดิ”

“จริง ไปได้เปล่า”

“ได้ สาฉันกลับบ้าน” ยัยพราวบอก

“ฉันก็ได้ แต่ต้องขอก่อน” ยัยขวัญบอก

“แกล่ะหลิว”

“น่าจะได้นะลองขอก่อน”

“โอเค ตามนั้นได้เรื่องยังไงไลน์มานะ แล้วไปเจอกันที่ผับ ใครไม่ไปเสียใจนะจ๊ะเพราะฟรี แต่ถ้าสาพวกแกจะตามไปคุมก็ได้นะ” ฉันบอกพวกมันแล้วเดินไปที่รถเพื่อกลับบ้าน

“กลับมาแล้วค่ะ” เข้ามาในบ้านก็เห็นแม่กำลังทำกับข้าวอยู่

“กลับไวนะวันนี้” แม่หันมาหาฉัน

“รินมีนัดกับพี่มินนะคะแม่วันนี้ พี่มินจะไปเลี้ยงรินที่ผับ ขออนุญาตนะคะ สัญญาจะไม่เมามาก” ฉันเดินเข้าไปกอดท่านจากด้านหลัง ฉันเป็นเด็กดีนะ จะไปเที่ยวก็ต้องขอแม่ก่อน

“เที่ยวบ่อยไปนะช่วงนี้” แม่ฉันพูดพร้อมกับหั่นผักไปด้วย

“แหะๆ นิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวช่วงจะสอบรินก็ไม่เที่ยวแล้ว นะคะ” ฉันอ้อน

“ไปก็ดูแลตัวเองด้วย แม่ต้องบอกพี่เราซะหน่อยพาน้องไปด้วยแต่ไม่ดูแลน้องให้น้องดูแล” แม่ฉันบ่นเลย เพราะเมื่อคราวก่อนพี่มินเมาแม่เลยดุพี่มินใหญ่เลย ฉันนี่แหละเล่าให้ฟัง ฮ่าๆ ๆ

“ดุเลยแม่” ฉันสนับสนุน

“ดุใครกันครับ” นั่นไง ตายยากจริงๆ พูดไม่ทันไรเจ้าตัวก็เดินเข้ามาเลย

“ดุเรานั่นแหละ จะพาน้องไปเที่ยวก็ดูแลน้องด้วยไม่ใช่ให้น้องดูแล” พอแม่พูดแบบนั้นพี่มินก็หันมาถลึงตาใส่ฉัน ฉันก็ได้แต่ยิ้มหวานให้

“ก็ตอนนั้นเพื่อนมินมันมอมเหล้ามินนี่ครับ อีกอย่างไม่มีใครทำอะไรยัยรินหรอกเพื่อนมินก็อยู่”

“จ้าๆ ไปเถอะพากันไปเปลี่ยนชุด อาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวแล้วจะไปไหนก็ไป” นั่นไงโดนไล่เลย

“คร๊าบ จุ๊บหน่อย”

“ค่ะ จุ๊บ” ฉันกับพี่มินขึ้นไปบนบ้านแยกกันเข้าห้อง

“เด็กพวกนี้นี่”

แล้วคืนนั้นฉันก็ออกไปเที่ยวกับพี่มินพวกเพื่อนก็มากันได้ทุกคน สามีพวกมันอนุญาต ดีงามไปอีก

“อย่าเมานะ” พี่มินบอก

“เมาพี่ก็ดูแลรินสิ วันนั้นรินยังพาพี่กลับบ้านเลย” ฉันยกเอาวันที่พี่มินเมาขึ้นมาอ้าง

“ย้อนหรอก”

“เรื่องจริง นานๆ ทีเพื่อนรินจะมาครบ ขอเมาหน่อยนะพรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนด้วย” ฉันเอาหน้าไปถูแขนอย่างออดอ้อน

“แฮมๆ เพื่อนยังไม่มาก็แอบสวีทโว้ย” ฉันเงยหน้ามองต้นเสียงก็เห็นเป็นเพื่อนพี่มิน นี่พี่ชายฉันนัดเพื่อนมาด้วยเหรอ

“พี่นัดพวกมันมาเอง แล้วนี่เพื่อนเรามารึยัง” ฉันพยักหน้าเข้าใจ เพื่อนพี่มินก็ทยอยกันเข้ามานั่ง เราจองโซนวีไอพีเอาไว้ แถมโต๊ะที่จองไว้ใหญ่มาก

“กำลังเดินเข้ามาค่ะ”

“อ่อ มิน เพื่อนไอ้ไม้จะมาด้วยนะ” พี่เมฆบอก แสดงว่านายไม้หม่อนนั่นมาด้วย มาทำไมแล้วฉันจะสนุกได้ไง

“มึงจ่าย” พี่มินถาม

“ไม่โว้ย ใครบอกจะเลี้ยงวะ”

“กูเลี้ยงแค่รินกับเพื่อน” พี่มินบอก

“โห่ เปย์แค่สาวไอ้เวร” พี่เมฆโว้ย

“แล้วจะทำไม” พีมินทำหน้ากวนๆ

“เพื่อนน้องรินก็มาเหรอครับ” พี่ทิวถามฉัน

“ใช่ค่ะ กำลังเข้ามา” ฉันยิ้มบอก

“มีโสดๆ ให้พี่สักคนไหมครับ” ถ้าพวกนั้นมาได้ยินคงเสนอตัวว่าโสดกันทุกคนเพราะพี่ทิวหล่อน้อยซะที่ไหน

“รอถามพวกมันเอาเองดีกว่าค่ะ” ฉันไม่อยากให้เพื่อนเสียโอกาส ฮ่าๆ

“นั่นไงคะ มาแล้ว ยัยพราวทางนี้” ฉันโบกมือให้ยัยพราวและคนอื่นๆ ให้พวกมันเห็น

“แก คนเยอะมาเลยอ่ะ” พอมาถึงยัยพรามก็กระซิบพูดกับฉัน แล้วเหลือบตาไปมองรอบๆ

“อ่อ พี่มินสวัสดีค่ะไม่เจอนานหล่อขึ้นนะเนี่ย”

“ครับ น้องพราวก็สวยขึ้นครับ” แนะพี่ชายฉันปากหวานไปอีก พี่ชายฉันรู้จักเพื่อนฉันทุกคน ต่างจากฉันที่ไม่รู้จักเพื่อนพี่มินเลย เพราะถึงพี่มินจะอยู่เมืองนอกฉันก็เล่าเรื่องฉันให้พี่มินฟังทุกเรื่อง แต่ยัยพราวฉันจะสนิทเป็นพิเศษเพราะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ

“ปากหวาน”

“หยุดหยอดกันได้แล้วนั่งๆ พี่มินจำสองคนนั้นได้เหมือนกันใช่ไหมคะ นั่นหลิวกับขวัญ”

“ครับจำได้”

“สวัสดีค่ะพี่มิน”

“ครับ”

“ไอ้มินมึงจะควบสาวๆ ไว้คนเดียวหมดเลยรึไงวะ” พี่ทิวพูดขึ้นทำให้ฉันนึกได้ว่ามีพวกพี่เขาอยู่ตรงนี้ด้วย มัวแต่สนใจเพื่อน

“พวกแกนั่นเพื่อนพี่มิน คนนั้นพี่ทิว พี่เมฆ แล้วก็พี่ไผ่ อายุเท่าพี่มิน” เป็นฉันที่แนะนำให้พวกมันรู้จักเพื่อนพี่ชายตัวเอง

“สวัสดีค่ะพี่ๆ” เพื่อนฉันก็ทักทาย พร้อมกับยิ้มหวานไปให้ พวกนี้คงลืมไปแล้วว่าตัวเองมีผัวแล้ว

“สวัสดีครับสาวๆ มีใครยังโสดไหมครับ แต่ถึงไม่โสดก็มาอ่อยพี่ได้นะครับ” พี่ทิวแซว ทำให้พวกเพื่อนๆ ของฉันหน้าแดงเลยทีเดียว

“อร่อยแค่ไหนคะถึงอยากให้อ่อย” ฉันหันไปมองยัยพราวทันทีที่มันพูดประโยชน์นั้น แรดมากเพื่อนฉัน มันก็ไปเล่นกับพี่เขาด้วย

“ถ้าอยากรู้ว่าอร่อยแค่ไหนก็มานั่งตรงนี้สิครับพี่จะให้ชิม” พี่ทิวพูดสายตานี่แพรวพราวจ้องยัยพราวตาเป็นมัน มันทำให้ฉันขนลุกไปด้วย

“พอดีอิ่มแล้วค่ะ” นั่นไง ฉันว่าแล้วยัยพราวต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ แต่สายตาก็ยังจ้องพี่ทิวอยู่

“นึกว่าจะแน่” พี่ทิวพูดยิ้มๆ

“นึกถึงผัวแก่ไว้เพื่อน” ฉันก้มลงไปกระซิบกับมัน มันก็หันมาส่งค้อนให้ฉัน

“อ่อยนิดอ่อยหน่อย ไม่ได้คิดจะลองชิม ไม่ต้องห่วง” มันก็กระซิบตอบฉัน

“พวกแกสองคนมีอะไรกัน” ยัยขวัญก้มลงมาบ้าง

“มีอะไรที่ฉันไม่รู้” ยัยหลิวเอาอีกคน

“ฉันก็เตือนยัยพราวว่ามันมีผัวแล้ว” ฉันพูดแค่นั้นทุกคนก็เงยหน้าขึ้นเหมือนเดิม

“ปล่อยแรดสักวันเถอะแก” ยัยขวัญพูด

“ฉันกลัวว่าแรดจะหาทางกลับสวนสัตว์ไม่เจอน่ะสิ” ถ้าผัวมันรู้ตาย พี่เลย์ใจดีน้อยซะที่ไหน

“ไม่ต้องห่วงหรอกน๊า ฉันแค่เล่นๆ” ยัยพราวหันมากระซิบ

“สาวๆ กระซิบอะไรกันครับ อยากดื่มอะไรสักเลยนะ” เป็นพี่มินที่แยกเราออกจากการสนทนา

“ขอบคุณค่ะเสี่ย” เมื่อได้ยินแบบนั้นฉันก็กระโดดเข้าไปเกาะแขนที่มินแล้วกระแซะเบาๆ พูดเสียงหวาน

“อิจฉาโว้ย” พี่เมฆตะโกนขึ้น

“เรื่องของมึง แต่ห้ามยุ่งกับน้องๆ เด็ดขาดไปเรียกสาวๆ ของพวกมึงมาเอง” พี่มินเอ่ยเสียงเรียบพูดกับเพื่อน พี่ชายฉันห่วงเพื่อนฝูงฉันเสมอ

“เออ เรียกมาดิไอ้ทิว” พี่เมฆสั่งเพื่อน จะมีก็แต่พี่ไผ่ที่เงียบฉันสังเกตพี่เขาหลายทีแล้วว่าพี่เขาไม่ค่อยพูดน่าจะเป็นคนเงียบๆ

พี่ทิวเรียกสาวๆ มาให้เพื่อนและตัวเขาเอง เรียกได้ว่าครบหมดทุกคน ส่วนพวกฉันก็สนุกของพวกฉันไป

“มาแล้วเหรอไม้” ชื่อที่เข้ามาในหูทำให้ฉันหันไปมอง ก็เห็นนายไม้หม่อนกับเพื่อนของเขาอีกสามคนเดินเข้ามา ยัยพราวนี่สะกิดฉันใหญ่เลย ฉันหันไปถลึงตาใส่มัน